Super respons op de noodkreet!

Het voelt een beetje als Mies Bouwman en daarom: "Lieve, liève mensen, allemaal héél gewéldig bedankt!"
De respons op de noodkreet die ik gisteravond rond heb gemaild voor het aidswezenproject van God's Golden Acre was formidabel: we hebben in één dag 1.250 euro binnen weten te halen!!

Gister kwamen we hier aan bij GGA en de stemming was ernstig mineur. Myrtle (zus van Heather) was helemaal in tranen. Net als alle hulporganisaties heeft ook GGA ernstig te lijden onder de economische crisis, maar dat er met de kerst NIKS maar dan ook helemaal NIKS was gedoneerd om kerstcadeautjes uit te kunnen delen aan de 30 weeskinderen die met kerst hier zijn - dat was nog nooit voorgekomen. En dat kwam hard aan.

We hebben Myrtle gevraagd wat we konden doen om te helpen, en wat het hardste nodig is. Nou, geen kerstcadeautjes, maar liever toiletspullen. De tienerjongens- en meiden die naar de middelbare school gaan, hebben geen zeep, shampoo en deodorant meer. En het is natuurlijk heel genant om straks als stinkerd in de klas te moeten zitten. (Denk maar even terug aan je eigen middelbare-schooljaren...) Zwarte kinderen moeten ook elke dag vaseline of bodylotion smeren, anders droogt hun vel uit en zien ze er grijs uit (en dat is vaak ook een teken van armoede.)

Voor de acute nood dachten we zo'n 250 euro nodig te hebben.

Dus met ons één-streepje-minimaal-bereik-mobiel internet heb ik gisteren zo veel mogelijk vrienden, familie en kennissen gemaild met de vraag om 25 euro over te maken. Het was in een woord geweldig hoeveel sms'jes gisteravond binnenkwamen.

Inmiddels hebben we de begroting dus 5 x overtroffen, en dat betekende dat er behalve de benodigde toiletspullen ook 44 paar schoolschoenen zijn ingekocht (ruim 600 euro) plus ongeveer 12 complete uniformjurken etc. (totaal ruim 400 euro) voor de meiden die dit jaar overstappen naar een nieuwe school. De rest kan nog wel even vooruit met hun uniform van vorig jaar, maar als je nieuw op school komt moét je echt een uniform hebben.
En ik denk dat er ook nog wel wat geld binnen komt voor schoolspullen voor het nieuwe schooljaar.
Zonder jullie was dit allemaal niet gelukt!

Natuurlijk blijft er hier altijd geld nodig. Die deodorant is over een paar weken ook wel weer op. Dus, als je GGA wat duurzamer wilt sponsoren - ook voor financiële adoptie van kinderen bijvoorbeeld - kijk dan op de Nederlandse website van GGA. Helemaal CBF goedgekeurd, dus nog aftrekbaar voor de belasting ook!

Super bedankt iedereen!!
liefs,
Gien.

Zoo

Even een fotootje voor de opa's & oma's! Gemaakt in de Johannesburg Zoo, die qua opzet best veel wegheeft van Burger's Zoo in Arnhem. Mooie, parkachtig aangelegde dierentuin, leuk daguitstapje. De Joburg Zoo heeft behalve alle gangbare dierentuindieren ook nog de Red River Hogs, de Centraal Afrikaanse neef van de bushpigs. Met prachtige kwastjes aan de oren.
Maar mensen kijken blijft toch eigenlijk het leukst. Bijvoorbeeld naar de gegoede Zuid-Afrikanen die - gewend om alles maar dan ook alles met de auto te doen, dan wel te dik/te lui zijn om te lopen - zich ook in de Zoo met gehuurde golfkarretjes verplaatsen...

Ouwe doos

De kinderen hebben meteen de doos ingepikt om er in de garage een auto van te knutselen - waaruit valt af te leiden dat we een nieuwe tv hebben van moers formaat. Moest ook wel, want een kleinere tv in het gapende keelgat van het Fransje Bauer-wandmeubel was ook geen gezicht.
Dus.
De afgelopen dagen hadden we Sizwe van GGA te gast, bij sommigen beter bekend als Edgar Davids. Zo’n jongen wil er ook wel eens tussenuit, maar wat hij nou hier kwam doen is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Maar vooruit, er was nog plaats in de herberg. Vanochtend vroeg is hij- met de vleselijke restanten van de braai van gisteravond op schoot - weer op de bus geladen richting Durban. Hij wou wel graag met de kerst thuis zijn.

Huize Mons glijdt zo langzamerhand ook de kerststand in. Marcel is 2 weken vrij, de meeste verhalen die nog lagen zijn geschreven, declaraties zijn de deur uit, tijd om even een paar dagen te relaxen. We zijn gewoon thuis met de kerst, lekker een beetje in en om het huis rommelen. Het is ook te warm om veel anders te doen. Marcel heeft een potjiekos-pot aangeschaft, zo’n soort van gietijzeren heksenketeltje maar dan met anti-aanbaklaag. Na een geslaagd proef-skaappotjie zijn er nu plannen voor een kerst-potjie.

Stapel DVD’s geleend van de buren (van het jongetje op de foto) die nu ook op vakantie zijn. En als het goed is, wordt morgen het nieuwe adsl-modem bezorgd. Kunnen we in elk geval de geliefden in het koude kikkerlandje skypen met de kerst – mits het me voor die tijd is gelukt om het ding te installeren.

Rest me nu niets meer dan iedereen rustige, vreedzame en gezellige kerstdagen te wensen, en een goed, gezond en gelukkig nieuw jaar. Of, zoals ze hier zeggen (vrij vertaald): dat jullie in het nieuwe jaar maar tot vervelens toe gezegend mogen worden!

Bliksem # 2

Frustratie, frustratie... Als de bliksem vorige maand was ingeslagen, konden we nog een nieuw modem krijgen van de Telkom. Helaas, we hadden een contract voor 2 jaar en dat was eind november verlopen. Geen garantie meer, niks aan te doen, konden voor die laatste 8 maanden ook geen modem meer lenen. Onverbiddelijk zijn ze bij de Telkom.
Dus via internet op zoek naar een draadloos ADSL-modem, wat ik online wilde bestellen maar de Telkom-webmail is ook weer eens zo traag als dikke stront, dus dat zal wel morgen worden voordat ze die mailtjes vinden. En voor een contract van minder als een jaar zullen we hier ook wel geen andere internetprovider vinden (plus dat je dan ook zit met veranderde nieuwe emailadressen etc etc.) Maar anders...

Bliksem!

KLABAMMM! Het moest er een keer van komen, met de ysterkoppies (ijzerhoudende bulten) hier om het huis, en gisteravond was het zo ver. Blikseminslag. Gelukkig hadden we de stekkerbak van de laptops nét op tijd los; maar er zijn wel 2 tv's en een videorecorder gestorven. Ook de ene tv die unplugged was. Kennelijk via de antennekabel ingeslagen. En het Telkom-modem is ook dood. Daar was de stekker ook uit, zal wel via de telefoonlijn zijn gebeurd. Morgen maar proberen of we die kunnen omruilen bij de telefoon- en internetprovider.
De rest lijkt allemaal nog heel, en we kunnen nog internetten dankzij het dongeltje. Marcel speurt nu op de lokale variant van Marktplaats naar een 2e hands tv, en dan zien of we dat via de BAT terug kunnen krijgen. (Zo niet, dan nemen we 'm gewoon mee naar Nederland en moeten ze zelf maar een nieuwe kopen voor de volgende huurders.)
De rekening voor huishoudelijke apparatuur loopt mooi op voor de peukendraaiers...

Vakantie

Hier alles rustig aan het front, vandaar de relatieve blogstilte. De kids hebben schoolvakantie maar met hulp van een lading huur-dvd’s probeer ik nog een en ander aan werk te verzetten. Afgelopen week hadden ze elke ochtend Holiday Club bij de Heidelberg Methodist Church, dat was ideaal. Met bloederig warme temperaturen boven de 30 graden was vooral de waterglijbaan een hit; met een flinke scheut afwasmiddel schuimt en glijdt dat geweldig. Ik heb nog nooit zulke schone kinderen thuis gehad. En bruin! Zelfs bij Toon z’n billen kun je precies zien waar de zwembroek zit.

Het is maf om te bedenken dat half Nederland nu onder de sneeuw ligt. Hier kennen ze alleen maar sneeuw van de etalageruiten – waar dus gewoon kersttaferelen met sneeuwmannen en alles op staan - en van de liedjes op de radio. "I’m dreaming of a whiiiite Christmas"... Als ze echt een witte kerst zouden krijgen, scheten ze compleet in de broek!

Marcel heeft vandaag ook z’n laatste werkdag gehad voor de kerstvakantie, die hier grote schoolvakantie is. De fabriek gaat twee weken dicht. Feitelijk ligt heel Zuid-Afrika vanaf nu tot half januari min of meer op z’n kont, denk Brabant tijdens de carnaval. Alles zit zo’n beetje dicht.

Het goede nieuws is dat Heidelberg in elk geval op de kaart komt: ik zag vandaag in het dorp een wagen rijden van Google Maps, met allerlei camera-en gps-apparaten op het dak. Het achterland wordt ontsloten!

Lift

Liften - zie Flickr-foto - is in Zuid-Afrika een heel gangbaar alternatief voor de notoire combi-taxibusjes. Op min of meer vaste liftspots in en rond Heidelberg staan dagelijks forensen. Vrijwel allemaal zwarte Zuid-Afrikanen, af en toe een enkele verarmde blanke. Het is een goedkopere variant op openbaar vervoer, en – met Hopenhagen in het achterhoofd - ook goed voor het reduceren van je carbon footprint.

Omdat vrouwen risicotechnisch nu eenmaal beter met vrouwen mee kunnen rijden, pik ik regelmatig liftsters op. Soms levert dat geweldige gesprekken op over politiek en samenleving, soms zitten ze alleen maar ongemakkelijk naast dat witte wief (heb het idee dat er maar weinig blanken een lift aanbieden) of ze zitten stilzwijgend en hardnekkig te sms’en.

Maar doorgaans is het wel lachen. Zoals gisteren. Ons ommuurde witte township ligt een kilometer of twee buiten de dorpskern, en Toon moest aan het eind van de middag naar zwemles. Tegen die tijd zijn de zwarte huishoudsters uit onze blanke enclave ook uitgepoetst. Een aantal stond er langs de doorgaande weg richting dorp te liften. Ik stopte voor ééntje, maar ze gebaarde enthousiast naar haar collega’s, en die schoven er ook in. Ik geloof dat er uiteindelijk vijf of zes 'domestics' in de Jeep klommen - en niet bepaald de schraalste types. Anthony werd op schoot gehesen en met doorzakkende veren togen we richting dorp. De boordcomputer raakte in paniek en gaf met rood knipperende waarschuwingslampjes aan dat zowel het linker- als het rechterachterportier niet meer goed dicht zaten. De dames hadden er ook wel schik van.
Uiteraard haalden we probleemloos het dorp.
Kleine moeite, groot plezier.
Dat soort momentjes ga ik straks wel missen in Nederland.

WK2010

Jawel, de spanning stijgt, de groepsindeling voor het WK2010 is bekend!
Nederland zit in groep E met Denemarken, Japan en Kameroen. Dat kan dus alle kanten op.
Zuid-Afrika (dat zich als gastland niet eens hoefde te kwalificeren) zit in groep A met Mexico en – eish! – voormalig WK-kampioenen Uruguay en Frankrijk. Ik hoop van ganser harte dat Bafana Bafana de eerste ronde overleeft. Maar de laatste paar oefenpotjes die ze hebben gespeeld eindigden treurig in doelpuntloze gelijkspellen...

De trekking was hier net op tv, met ZA’s nationale trots Charlize Theron als ballenmeisje, geflankeerd door prominenten als Jerôme Valcke (die zich schaamteloos liep te verlekkeren aan mevrouw Theron), Matthew Booth (de lokale evenknie van Jaap Stam) en David Beckham met zijn nieuwe coupe cavia. Becks mag wel oppassen - straks krijgt hij de anti-bontlobby nog over zich heen.

Chaos

Dat er in Zuid-Afrika nooit een instantie terugbelt, zijn we inmiddels wel gewend. Je moet overal zelf achteraanzeuren tot je een ons weegt. Post kan er ook rustig drie maanden over doen; vandaag nog een bankafschrift van augustus in de bus.

Nee, dan Nederland.
Eén telefoontje of mailtje naar de elektronische helpdesk cq klantenservice, en promt is daar een hulpvaardig persoon aan gene zijde om antwoord te geven op alle vragen.
Dacht ik.
Zo stelde ik op 19 augustus via het klantenservice-emailformulier een vraag aan de waterzuiveraars van Locosensus. Want net als het gros van de (semi)overheidsbedrijven heeft Locosensus wel een fijn gratis 0800-nummer, maar dat is vanuit het buitenland onbenaderbaar. Dus een mailtje gestuurd over de aanslag zuiveringsheffing. Ik was de hele vraag al lang vergeten, maar kreeg tot mijn verbazing dinsdag 1 december een keurig een berichtje in de inbox - 3,5 maanden later!
Waarom dit zo lang moest duren? Dat antwoord kwam dan wel weer snel: '...onderbezetting binnen de afdeling...'

Anyway.
Hier begint na ruim 2 jaar tamelijk onbezorgd woongenot de gehele inboedel plotsklaps in te storten. De eerste teken dienden zich recent aan met het sneuvelen van de koffiepot. Vervolgens spatte de bodem uit de vissenkom (geen zorg, vissen leven nog) en zoals eerder gemeld kregen ook de koelkast en diepvries kuren. Provisorisch opgelapt, laat ze het nog driekwartjaar volhouden!
Daarbij waren 2 van de 4 elektrische kookplaten er al heel lang mee opgehouden maar vorige week verrekte de schijnbaar onverwoestbare SpeedQueen wasmachine het ook opeens. Wou geen water meer intappen. En voor de gezelligheid deed de skottelgoedwasser ook mee. Voor het eerst in jaren staan we weer handmatig af te wassen.

De handyman die we hadden besteld om de goeters weer reg te maak, moest ook afbellen: z’n kanker was terug. Was echt triest, zo’n ‘nou mevrouw, ik denk niet dat u mij nog gaat terugzien’-gesprek...
Tegelijkertijd speelde ook een oude lekkage in de badkamer weer op, en trapte ik zelf een gat in het plafond van de gang. Met m’n goeie bedoelingen. Tijdens de recente koudegolf was één van de jonge hopjes uit het nest onder de dakpannen gevallen, en ik wilde uitzoeken of z’n nest via de zolder was te bereiken zodat ik ‘m er weer terug in zou kunnen zetten. Zolder is onbevloerd, een wirwar van hanebalken, heel voorzichtig gemanoevreerd maar op 1 losliggend latje gestapt, dat wegschoot en zichzelf door het plafond spieste. En ergste van alles: jonge hopje het alsnog gevrek.

Inmiddels is de SpeedQueen gelukkig gefikst. En is er is dinsdag een nieuwe handyman langsgekomen die de lekkage verhielp en meteen ook de oven/kookplaatcombinatie én de vaatwasser meenam. Dinsdagavond daarom maar pizza gehaald, gisteravond Spur. Kookplaat zit er nu weer in - tot verdriet van de kinderen. Van Dorien mocht het best wel de hele week duren. Vaatwasser wacht nog op onderdelen. Dezelfde meneer kan ook het gat in het plafond herstellen.
Nou nog zien dat we het leeuwendeel van de reparaties kunnen verhalen bij BAT, want de verantwoordelijkheid voor de inboedel ligt bij de peukendraaiers. Alleen dat gat in het plafond, da’s toch echt m’n eigen schuld...

Nou vooruit, omdat dit toch een chaotisch blogje is: hier nog een foto van Anthony en de gezusters bij het kerstconcert van de kleuterschool. Alle kinderen werden in oeroude verkleedpakjes gehesen (poezen, konijnen, kabouters, feetjes) en moesten kunstjes doen op het podium. Precies zoals vorig jaar. Of eigenlijk: precies zoals in Nederland in de jaren '50. Mijn schoonmoeder had het vast heel schattig gevonden.
Was Toon vorig jaar nog kabouter, dit jaar was hij 'n Hanswors. Onze vriend was er ook niet erg gelukkig mee. Tis dat ze niet beter weten, maar je zou de leiding bijna van doelbewuste discriminatie betichten...

Stigma

President Jacob Zuma gaat zich op publiekelijk op HIV laten testen, heeft hij gisteren op Wereld Aids Dag aangekondigd. Het Zuid-Afrikaanse staatshoofd neemt daarmee het voortouw in een nieuwe, ongekend grote overheidscampagne in de strijd tegen aids. “Want die winnen we nog niet”, aldus de president.

Zuid-Afrika behoort tot de zwaarst besmette landen ter wereld. Van de 49 miljoen inwoners leeft ruim één op de tien met HIV. Tussen de 15 tot 49 jaar is 17 procent besmet.
Zuma maakt zich dan ook ernstig zorgen. Steeds vaker is de sociale agenda van zijn onderdanen gevuld met aidsgerelateerde begrafenissen. Gemiddeld sterven ruim duizend mensen per dag aan het virus en komen er tegelijk 1.300 nieuwe besmettingen bij.

De gemiddelde levensverwachting ligt zo rond de 50 jaar. Bijna zes op de tien Zuid-Afrikanen overlijden voor hun vijftigste. Bij kinderen onder de vijf is aids zelfs de voornaamste doodsoorzaak. Hoewel vrijwel elke burger weet wat aids is en hoe je het kunt voorkomen, wordt die kennis in de praktijk niet consequent toegepast, volgens de president. “Er is een rigoureuze gedragsverandering nodig.”

De regering hoopt met de nieuwe bewustwordingscampagne dit tij te keren. Zo veel mogelijk mensen moeten zich laten testen, en indien nodig aan de aidsremmers. Stemlokalen zullen volgend jaar worden ingericht als testlokalen waar hele buurten zich vrijwillig kunnen laten onderzoeken. Die massale mobilisatie is hard nodig, want slechts een kwart van de Zuid-Afrikanen kent zijn HIV-status. Er hangt namelijk nog een hardnekkig stigma van angst, schaamte en ontkenning rond de ziekte. Dat stigma moet verdwijnen, vindt de president.

Zuma neemt hiermee radicaal afstand van zijn voorganger Thabo Mbeki. Deze aids-scepticus twijfelde ernstig aan het nut van aidsremmers. De medicijnen konden wel eens heel schadelijk zijn voor de gezondheid; dat moest eerst maar eens grondig worden onderzocht, vond hij. Terwijl pakweg 330.000 aidspatiënten hierdoor nodeloos vroeg overleden, propageerde Mbeki’s minister van Volksgezondheid een dieet van knoflook, citroenen en rode bietjes als aidsremmer. (NB: dit recept kwam van een Nederlandse verpleegster, Tine van der Maas!)

Hoewel Zuma zelf geen best voorbeeld heeft gegeven – hij werd in 2006 vrijgesproken van het verkrachten van een HIV-positieve huisvriendin, waarbij hij verklaarde dat hij na de daad ‘heet had gedouched’ om besmetting te voorkomen – is zijn ommezwaai door aids-activisten met gejuich onthaald.

Zuma onderging in november 2007 al een aidstest, en zal nu opnieuw bloed laten prikken. Maar: de uitslag wordt wederom niet openbaar gemaakt. Met alle respect voor ’s mans privacy, maar dit is een kolossale misser. Behalve dat we er nu nooit achter komen of zijn hete douche heeft geholpen, maakt het vooral pijnlijk duidelijk hoe groot het stigma rond aids is. Als Zuma dit écht wil doorbreken, moet hij als president ook het ultieme statement maken en zijn eigen HIV-status openbaren. Met de billen bloot, Jacob!



(Column in De Gelderlander, 21 november)

HUHH??!

Marcel dacht zaterdag even dat de wereld verging. Rustig buiten een sigaartje rokend, 's avonds om elf uur, zag hij hoe de hele hemel plotsklaps oplichtte met een fel blauw/wit licht. Hij bereidde zich voor op de schokgolf, de paddenstoel aan de horizon en een ontmoeting met zijn Maker – maar die bleven uit.

Het fenomeen bleek achteraf toe te schrijven aan een meteoriet die ergens op de grens van Zuid-Afrika en Botswana moet zijn neergekomen. (Was misschien voor mij bedoeld, maar in elk geval een half etmaal te vroeg afgevuurd!)

Bewakingscamera’s in Joburg hebben het verschijnsel geregistreerd. Er staan twee korte filmpjes op YouTube. Filmpje 1. Filmpje 2.

Zim

Afgelopen weekeinde samen met Deon meegereisd naar Zimbabwe. De trip was dit keer (gelukkig) niet zo enerverend als de eerste keer, in januari 2008, toen we een nacht vast zaten in een bakkie...

Vanuit Deons kerk rijden er nog steeds regelmatig dominees naar Bulawayo en Harare met een aanhanger vol hulpgoederen voor de nooddruftige hervormden en gereformeerden aan gene zijde van de grens. Maar nu de schappen in Zim weer aardig vol beginnen te raken, is het de vraag of dit nog veel langer nodig/nuttig is. Anders gezegd: of de kerk in ZA niet beter geld kan sturen. Want er is ondertussen wel genoeg van alles te krijgen - ik zag zelfs een dealer in speedboaten - maar je moet wel geld hebben. En dat heeft niet iedereen. De werkloosheid is gigantisch hoog (pakweg 90 procent) en vrijwel alles wat er te koop is, is geïmporteerd. En moet in US$ of ZA rand worden betaald, en niet iedereen beschikt over forex. Ook bijvoorbeeld elektriciteits- en waterrekeningen gaan in US dollars. Waarbij overigens het verbruik niet eens altijd bekend is - als je maar een symbolisch bedrag aan US$ overmaakt, is het al gauw goed!
Ook brandstof is weer beschikbaar, maar het bleek zondag toch nog verdraaid moeilijk om aan benzine te komen. Diesel was overal te krijgen, maar de benzine was op. Gewoon niet geleverd. Uiteindelijk kon Deon via-via toch nog een paar liter 'blend' scoren (een mix van gelode en ongelode benzine) maar het was anders nog best een stuk duwen geweest naar de grens.
Kortom: oppervlakkig bezien lijkt het een stuk beter te gaan, maar je hoeft maar ietsje met een nagel te krabben en de zwarte werkelijkheid ligt bloot.

Dat bleek ook wel in Musina (grensdorp aan de ZA kant). Op een koude en regenachtige vrijdagmiddag zijn we daar nog langs geweest bij een shelter voor alleenstaande minderjarige migranten. In het township van Musina worden die Zimbabwaanse jongens opgevangen. Ze zoeken allemaal naar een beter leven in ZA maar slagen daar niet in, en stranden dan in zo'n ranzig opvanggebeuren, met weinig andere bezittingen dan de kapotte kleren aan hun lijf. Ze hebben een bed/matras en ze krijgen eten, maar daar heb je 't wel mee gehad. Alles was vuil, vies en ellendig. Het jongste jongetje was 9 jaar. Als je dan zelf even later warm en droog aan de spare ribs zit, wringt dat behoorlijk...

Brrrrrrrrasta

Nog even en de schaatsen kunnen uit het vet! Achtjes draaien op het zwembad. Zuid-Afrika maakt zich op voor een bizar koufront; er wordt zelfs sneeuw voorspeld in de Drakensbergen. Vanaf de Zuidpool buldert er een venijnige wind. In Joburg komt het kwik tot vrijdag amper boven de 13 graden. Kan het bier gewoon weer in de schuur ipv in de koelkast. Ineens komt de kerstversiering in winkels en dorpsstraten ook niet meer zo bizar over.

Beetje sneu wel voor mede-Hoogkamper Willem N., die zondagavond zomaar even op de koffie kwam. Hij vliegt eind van de week al weer naar huis. Als de wind zo blijft blazen, is-ie in vijf uurtjes thuis...

Maar waar heel Zuid-Afrika zich vandaag écht druk over maakte, is de verkrachting van het nationale volkslied door een gesjeesde Rastafari. De in Parijs woonachtige Zuid-Afrikaan Ras Dumisani en twee clowneske bongo-spelers gaven hun versie van het Nkosi Sikeleli Afrika ten beste, voorafgaand aan de rugbywedstrijd Frankrijk-ZA vrijdag in Frankrijk. Werkelijk tenenkrommend slecht, vals en onherkenbaar als de nationale hymne. Rugby-bokken collectief over de zeik. Worden zulke volksliedzangers niet van te voren gescreend? Achteraf verbaast het niemand dat Zuid-Afrika het oefenpotje verloor met 13-20.

Eén voordeel heeft het: de verbroederende factor is ongekend hoog. Nog nooit was de verscheurde regenboognatie het zó roerend eens: deze man mag nooit, nooit, nóóit meer zingen. Hasta la pasta, Rasta.

Hop

Wat nou, mei - in november leggen alle vogeltjes een ei! Onder onze dakpannen aan de terraskant broedt een hop. Ik dacht dat hij (zij?) steeds onder het boeiboord op jacht ging naar insecten, maar het bleek een kwestie van brengen in plaats van halen.

Het zwaluwnestje boven de voordeur is ook weer verhuurd, aan de gierzwaluwen. Vooruit, voor de aardigheid nog een toepasselijk gedicht van Hilbrand Rozema:


Gierzwaluwen

Handenvol hoog opgegooide, dappere verzetskruisjes,
sikkeltjes die de zomeravond oogsten, wolk voor wolk.
In de Provence, als Alpengierzwaluwen, gaan ze gekleed
in herengilet. Franse obers, met volle dienbladen

struikelen ze over de terrassen, van terroir, mineralen
en warme steen. Bijna wil ik daar later heen, als kalk,
dat landschap in, een lege plek om dan het lijf maar
neer te leggen, een land om ooit in op te staan.

Een gierzwaluw leeft ervan, van uit de bocht vliegen.
Eindelijk thuis, ben ik voor hen een grotwandbewoner.
Op éénhoog broeden ze, de muur slokt ze op en nee,
je hoeft er niets voor te doen, het is genade,

alleen wachten, dat moet je wel, en thuis zijn, achter hun muren,
terwijl zij uit de bocht blijven vliegen, nu mede namens mij:
de kleine sikkels, die de zomers oogsten en de uren.

© Hilbrand Rozema




Verder zit het schooljaar er weer bijna op. Deze week stond in het teken van de jaarlijkse uitvoering van Anthony’s kleuterschool en de ‘award morning’ en ‘prestige evening’ van Dorien en Margriet. De dames hebben weer allebei een gouden certificaat in de knip als oorkonde voor geleverde prestaties. Plus een boekenbon voor Margriet.

Het begint onderhand weer aardig warm te worden overdag. De zwembadzak is weer gevuld en vooral Anthony heeft er veel plezier in. Hij heeft sinds een week of drie het zwemmen door, ineens is de knop om en vindt hij het hartstikke leuk. Ook zonder bandjes of noodle kan hij zich nu goed redden en het begin van de borstcrawl is er. Zwemles is ineens een feest!

Met het warme weer krijgen ook vrij essentiële huishoudelijke apparaten het moeilijk. Zowel de diepvries (van Swazilandse makelij...) als de koelkast kunnen het amper trekken. Onderste deel van de diepvries werd een beetje zompig, gesmolten en weer aangevroren bonte klonten van gelekte waterijsjes en halfbevroren brood.

Het bedrijf dat de airco van Marcel z’n jeep had gereviseerd, doet ook in ijs- en koelkastenherstel. De mannen kwamen gisteravond langs en wierpen er een deskundige blik op. Waarschijnlijk een kwestie van te veel stof op de achterste ribbelplaten en de warmte niet kwijt kunnen. Ding werd eens grondig schoongemaakt.

Ook de waterlekkende koelkast werd van alle stof en vlokken ontdaan en iets bijgesteld, en we kregen tips om het slecht sluitende rubber van de deur weer terug in model te krijgen. Alles bij elkaar waren ze wel een half uurtje bezig. Kosten: niks. Nul. Gratis. Mahala! Kom daar maar ’s om in Nederland! Marcel stak ze 50 rand toe voor de moeite, die durfden ze bijna niet aan te nemen.

Hollandse markt

Hollandse hits vermengden zich met de geur van kroketten, oliebollen en poffertjes. Een beetje onwerkelijk was het wel, de Hollandse markt vanochtend in Benoni. Net of je in Achterveld over de braderie loopt. Kramen met dropjes, stroopwafels, tweedehands boeken, speelgoed, zoute haring en kaas, maar ook Albert Heijn-kapucijners en Euroshopper-beschuit. Wapperende oranje vlaggetjes en heel veel oude Hollanders. Plaats van handeling: het Nederlandse bejaardencomplex Oranjehof. Dat organiseert twee keer per jaar een Hollandse markt. Niet alleen goed voor Hollandse versnaperingen, maar ook voor verhaalideeën.
Onder het genot van Marco Borsato’s 'De meeste droooooomen zijn bedrog' en andere pareltjes (denk Vader Abraham, Lenny Kühr...) hebben we onder meer twee dozen met kroketten en bitterballen ingeslagen. En een stukje Italiaanse kruidenkaas gehaald bij een degelijke Zuid-Hollandse familie, die in Cullinan Nederlandse kaas maakt.

Ook nog een mooi oud beschuitblik gescoord, van Bosscher Beschuit uit Zuidwolde, met Dwingeloos tafereeltje. De blikkenverzamelwoede wordt er nog niet minder op!
Voor de nieuwe bus ook meteen maar een rol Bolletje beschuit meegenomen. Terug in Heidelberg direct door naar de Pick ‘nPay - helaas... Hebben we ein-de-lijk weer beschuit, zijn de aardbeien out of stock! Gelukkig ligt er nog een broodje zoute haring te wachten.

IJsbak

De yoghurt en de schaaltjes staan al op tafel, maar Margriet heeft duidelijk andere plannen. "Mama, mogen we ijs toe?"
– "Hebben we dan nog ijs, schat?" Dat soort huishoudelijke zaken heb ik nooit echt op een rijtje, maar Margriet weet het zeker. "Nou, haal maar op dan." Ze schiet van haar stoel en komt even later triomfantelijk terug met een grote bak Nestlé aardbeienroomijs, die ze met een klap op tafel zet. Grote grijns. IJsbolletjeslepel erbij. "Zie je wel, mam!"
Deksel eraf – een diepgevroren macaronischotel lacht ons toe. Ik schiet hartgrondig in de lach, tot verontwaardiging van dochterlief. Gelukkig smaakt de yoghurt ook lekker...

Jaren geleden op de AgD-redactie in Zwolle is dit fenomeen al eens uitgebreid bespiegeld door collega Bert K.: "Zul je altijd zien, als je denkt dat je nog een kliekje in de diepvries hebt, vind je alleen maar ijs, en als je een keer zin hebt in ijs, vind je alleen maar boerenkool. Of erwtensoep."

Dit verschijnsel zit ongetwijfeld in dezelfde categorie als: hoe komt het dat wasgoed in de wasmachine altijd binnenin een dekbedovertrek gaat zitten; waarom zitten autosleutels altijd in de laatste jaszak die je nakijkt; en vind je een verloren geraakt voorwerp terug anderhalve dag nadat je een vervangend exemplaar hebt aangeschaft?

P.S. Quote: "Junk is stuff you'll need three weeks after you've thrown it away."

Door of Hope

Laatst het tienjarig jubileum meegevierd van Door of Hope, het Johannesburgse kindertehuis waar onze zoon zijn eerste vier maanden heeft doorgebracht. De verhalen op de gala-avond waren mooi en verschrikkelijk tegelijk.
Mooi om te horen over de honderden kinderen die in de loop der jaren een liefdevol tehuis hebben gevonden.
Aan de andere kant worden er in Johannesburg nog dagelijks ongewenste baby’s achtergelaten. Vrijwel zonder uitzondering zijn het zwarte kindjes. De politie vindt ze soms ingepakt in plastic zakken. Van een flat gegooid. In een vuilniszak. Door een toilet gespoeld. Op treinrails gebonden. Achtergelaten in een park, soms met de navelstreng er nog aan.
Het aantal lijkt toe te nemen, vermoedelijk als gevolg van de stijgende armoede. Moeders in uitzichtloze situaties zien soms geen andere uitweg.

De Door of Hope probeert een alternatief te bieden via een babyluikje, waar radeloze moeders anoniem hun baby in kunnen deponeren. Gemiddeld gebeurt dat een paar keer per maand. Het merendeel van de baby’s wordt door de politie binnengebracht.
Zoals de naar schatting drie maanden oude Nathan. Hij werd gevonden langs de kant van de weg. Doodziek van de zonnebrand, ernstige huiduitslag. En volledig in shock vanwege de voorbijrazende vrachtauto’s. Nathan is inmiddels geadopteerd en maakt het goed.
Of Jabu. Hij was een paar uur oud toen hij werd gevonden in de tuin van een ziekenhuis. Later werd duidelijk dat hij uit een hooggelegen raam was gegooid. Met hem liep het niet goed af. Vanwege zijn hersenbeschadiging hield kon hij geen voedsel binnenhouden. Jabu werd maar zes weken oud.

Het zijn verhalen die ons diep raken. Hoe radeloos (of ziek?) moet je zijn om een baby zoiets aan te doen? En aan de andere kant zijn er talloze stellen die het maar niet lukt om kinderen te krijgen. Een en een is twee, zou je zeggen, adoptie is de optie. Maar ik heb natuurlijk makkelijk praten. Twee vlotte zwangerschappen achter de rug; wat weet ik van ongewenste kinderloosheid...

Ik ben wel adoptie-ervaringsdeskundige. En ik kan alleen maar zeggen dat we er geen seconde spijt van hebben gehad. Als u dit stukje leest, is hij net gisteren vijf geworden. Een grote kleine dondersteen, even ondeugend als lief, die regelmatig verkondigt dat hij wel ‘tienmiljoenduizendhonderd’ kusjes en knuffels heeft voor papa en mama. En voor z’n zusjes ook. Elke dag met hem is voor ons een cadeautje. Dit weekend brengen we door aan de grens met Lesotho, het land waar zijn biologische moeder vandaan komt. Zij stond hem daags na zijn geboorte af aan het tehuis, omdat ze wist dat ze niet voor hem kon zorgen.

Wat zou ik graag willen.
Wat zou ik verschrikkelijk graag willen.
Dat ze hem kon zien.


(Column in De Gelderlander, 24 oktober 2009)

Birdies

De zomer is weer in het land en de daarmee ook de knalrode bisschopsvogeltjes (Euplectes orix). Samen met de gele gemaskerde wevertjes vormen ze een bont clubje op de voertafel.

September 2010 (waarschijnlijk...)

Niks zo veranderlijk als het weer en de BAT. Vorige week maandag kregen we ineens te horen dat we einde van dit jaar naar huis moesten, vijf dagen later was de situatie compleet anders. Marcel mag langer blijven, krijgt inderdaad een andere functie (als trainer/opleider) en voor zover het er nu naar uitziet, mag hij tot september 2010 blijven.

Was dus wel een heftig weekje. Had de eerste sollicitatiebrief al de deur uit gedaan, maar moest gisteren de uitnodiging voor het sollicatiegesprek toch weer afblazen. Voorlopig kunnen we ons dus nog bijna een jaar richten op Zuid-Afrika.
Als alles volgens plan verloopt - door schade en schande wijs geworden houden we een slag om de arm - gaan we eind augustus 2010 weer terug naar NL. Kunnen de kids mooi aan het begin van het nieuwe schooljaar weer naar 't Panorama en kunnen we hier het WK2010 nog meepikken. Niet alleen interessant voor de voetballiefhebber maar ook voor de freelance journo...

Zo.
Over dus tot de orde van de dag.
Broer & schone zuster zijn inmiddels weer terug op Hollandse bodem, het was super gezellig.

Afgelopen weekeinde hebben we samen doorgebracht in een prima backpackerslodge aan de rand van de Noordelijke Drakensbergen. Zondag meegeweest met een excursie naar Lesotho, het land waar Anthony's biologische moeder vandaan kwam voordat ze naar Jo'burg trok. Daarbij oa een lokaal schooltje bezocht.


De pakweg 40 euro p.p. die de backpackerslodge vraagt voor de dagtrip, komt voor een deel weer ten goede aan het schooltje, voor oa les- en bouwmaterialen. Dat is wel nodig ook, want zelfs de schooldirectrice die typische mini-Leshotho-hoedjes verkocht (gemaakt door de hoogste groepen) had nog moeite met het optellen van de bedragen. Ze rekenen ook nog met telramen gemaakt van bierdopjes.

Ook nog - helaas wel hele vage - rotstekeningen gezien van de San-mensen, en een sangoma (natuurgenezeres) bezocht, en met een groep locals aan het maisbier gezeten.
De community krijgt voor elke excursie een paar knaken en dat mag ook wel. Lesotho is als ik het goed heb onthouden het op drie na armste land ter wereld. De mensen leven er van de bestaanslandbouw (zelf opeten wat je hebt geteeld/gefokt) en that's it. En volgens de schooldirectrice zijn 8 op de 10 volwassenen zijn hiv+. Daar helpt zelfs geen sangoma meer aan. Die verwijst ze wel netjes door naar de kliniek, maar die is ruim 50 km verderop en dat is best ver lopen...

Ploegen met een span ossen.
kindertjes kijken nieuwsgierig naar al dat volk dat bij de sangoma binnen zit...

Dus. Zoals gezegd, over tot de orde van de dag. Sigaretten draaien en stukkies tikken. De 'logeeragenda' is nu helemaal leeg. Heeft er nog iemand zin om voor de verandering eens Kerst en Oud&Nieuw te vieren bij 30 graden Celsius??

Het was erg gezellig met boetie & skoonsussie!!

5 jaar!

Vandaag een heuglijke dag, onze Anthony is 5 jaar geworden. Traditiegetrouw gevierd met cadeautjes uitpakken op bed, onder toeziend oog van de zusters Mons. Vooral de mega-doos Safari-playmobil was een hit. Playmobil kennen ze hier niet, dus via internet in NL besteld en meegenomen door mijn broertje. Bleek die doos dus 4 x zo groot te zijn dan we dachten...

Vanmiddag komen er als het goed is nog wat vriendjes langs voor zijn kinderfeestje. Toon wil graag koekjes bakken, dus dat programma gaan we dan maar draaien.

Verder is het nog steeds hopeloos onzeker wat de BAT betreft. Eerder deze week kregen we (zomaar tussen neus en lippen door) te horen dat Marcel z'n contract als productietechnicus is verlengd tot einde van dit jaar. Dat zou betekenen dat we rond de jaarwisseling terug moeten naar Nederland. Dat hebben ze unilateraal bedacht, hij is niet uitgenodigd voor een gesprek, geen briefje thuis gehad, helemaal niks.

Maarrrr: er wordt nog wel geprobeerd om hem nog wat langer hier te houden in een andere functie, als opleider. Schijnt dat daar vandaag pogingen toe in gang worden gezet. Enige verlenging van het contract zou wel goed uitkomen omdat het verhuurcontract van ons huis in Arnhem pas eind februari vervalt; we kunnen dat ook niet eerder opzeggen, dus voor 1 maart kunnen we er gewoon niet in (tenzij de huurders zelf eerder zouden verkassen.)

Kortom: onzekere toestanden. We weten nog steeds niet waar we aan toe zijn; dat hakt er ook voor de kinderen best in. Heb ondertussen wel helemaal tabak van de BAT. Zo nonchalant ga je gewoon niet met je medewerkers om!

Anyway, we zien wel waar het schip strandt. Als we van tevoren hadden geweten dat we hier (bij aankomst) 11 maanden op Marcel z'n werkvergunning moesten wachten, zonder inkomen, dan hadden we het ook nooit gedaan, en achteraf is dat ook allemaal goed afgelopen. We vertrouwen er maar op dat dit ook wel weer ergens goed voor zal zijn.

Wijze koe en jonge os

Dat er in Zimbabwe een hoop dingen scheef zitten, weet u onderhand.
Vandaag kwam ik op de website van ZimOnline een mooi gesprek tegen tussen een wijze koe en een jonge os. Het is een hele lap Engelse tekst, maar ik wil het u niet onthouden. Het verklaart een hoop.

Why are we so greedy?

A young ox meets the Wise Cow on the pasture of (Grace Mugabe's, GM) Gushungo Farm

Ox: Wise Cow, please explain something to me which I do not understand.

Wise Cow: Of course, if I can help you further. What is your question?

Ox: Wise Cow, I have never understood and do still not understand why human beings here are so greedy that they destroy the country and even the people’s lives rather than control their greed and selfishness.

Wise Cow: You will find greed deeply rooted in human beings all over the globe. Does the greed among our regional people seem special to you?

Ox: Yes, I see signs that there is something special about greed here. Why is it so disastrous?

Wise Cow: Let me think a bit over that question and how to put the answer.

Ox: Of course, take your time.

The Wise Cow chews the cud for a little while.

Wise Cow: OK. Do you know what a social role is? Human beings can exist only within a pattern of social roles.

Ox: A social role is being a father, a brother, a son, a friend, a lover, an artist, a craftsman, a boss, a servant; I think I know the concept.

Wise Cow: Yes, for a human being it is very important to understand what the society is expecting of him. If he does not fill his most important social roles he cannot be a member of the society, he cannot have his secure place within the society and he does not know who he is in the first place.

Ox: But how can he find out what the society is expecting and what his most important social role is all about?

Wise Cow: The society constantly tells him that. He is told that from the beginning of his life. Before he can understand anything else he understands the meaning of social roles. Perhaps he understands that already when he still seems to slumber in his mother’s womb.

Ox: Really, how could that be?

Wise Cow: Because his mother has also internalised her social role. Because the baby is a member of the society and nothing without the society. It suckles the notion of social roles with the motherly milk from the first day.

Ox: But I doubt that being greedy is a social role for humans.

Wise Cow: No, no, they clearly understand that greed is a sin even when they are not religious at all. But if a certain social role is very important it can bring with it utterly greedy behaviour.

Ox: The social role pattern is so overwhelming that it can easily beat the desire not to be perceived as a greedy person?

Wise Cow: Exactly that. It can even shift the view of a person about what greed is and what a sound thriving for commodities is. The latter may be grossly exaggerated and catch a whole nation in a quagmire but it seems the best thing for the person to carry on with.

Ox: But how can that be?

Wise Cow: In this society here there is an old tradition that for males the most important role is considered as to be an acknowledged breadwinner.

Ox: But that’s good.

Wise Cow: Of course, but it’s bad if the other social roles’ importance is insignificant in comparison to the breadwinner role.

Ox: You mean it is bad if all the other social roles of the man are rather meaningless or neglected compared with the breadwinner role?

Wise Cow: Yes. Since uncountable generations in this society young boys have learned as soon as they have understood the concept of social role that they are expected be breadwinners in the first place. Only filling that role will secure them their undisputed place in their society. Without achieving such place they will feel undignified and in fact without dignity, a human being is just withering away.

Ox: I see. But what has greed to do with that? I still don’t understand.

Wise Cow: Well, the overwhelming power of the role of a breadwinner while at the same time other social roles are marginalised makes the ordinary man greedy.

Ox: But what balance would the other social roles bring into account?

Wise Cow: Look, the role of a breadwinner does not necessarily include the role of a caretaker. A man in this society is a caretaker only concerning breadwinning and only insofar as he is doing that for his family. He is not a caretaker in terms of feeding the baby, of nursing his sick wife, of comforting his kids, in terms of feeling responsible for their grievances and all the small or big odds of daily life they face, in terms of being a sensitive and imaginative lover.

You will see him going around with his boyfriend at his hand. You will not see him with his wife at his hand in public. He is not backing her and helping her in public. He is only a helping hand when it comes to breadwinning but in most other respects he is himself asking for helping and caring hands.

He is not a caretaker when solidarity is demanded outside his house. He does not take care for his neighbours. He is not a caretaker for the reign of principles. He is not a caretaker when it comes to protect the law. He is a caretaker when his house toilet is blocked but not when sewage water is flowing openly in the streets. He cares when it comes to load shedding in his house but doesn’t when neighbours disappear.

He is convinced that he deserves every respect and service as long as he fills his breadwinner role – the society has taught him so since many generations. And in his role as a breadwinner he is in fierce contest with other breadwinners.

This role gives him the more respect and dignity the more commodities he can provide to his family. On the other hand his baby never feels his caring hand changing his nappies, holding the feeding bottle, it never hears its father’s heartbeat because he does not carry it around. The teenage kids have to stay without his guidance in the most parts of their precarious daily lives because he feels not obliged to deal with their worries, inner problems and puberty conflicts and there are no social patterns available in his surroundings he could just adopt for such purposes. If he really would care he would have to go out of his way and would even be regarded suspiciously for such behaviour and attitude.

Ox: And as he has almost nothing to offer from that side for his family – the average man – he is concentrating on his breadwinner role?

Wise Cow: Now, can you see the inevitable reason for him to become greedy, as he has to provide enough commodities to fill in all the emotional gaps?

Ox: I understand, but what if circumstances whatsoever do not allow him to be a decent breadwinner?

Wise Cow: That will drown him in anxiety and disintegration. In the worst case he will leave his family behind in dire straits and go to foreign countries claiming to find the bread for them somewhere. He in fact prefers to leave his family in limbo if he cannot fill his hereditary role as a breadwinner with them.

Ox: I understand. He will in this case rather abandon his family all together although he could be the fatherly centre and buttress of the family house in many other respects. But as he has nothing to offer here and otherwise cannot fill in his normal social role as a breadwinner he is forced to leave the field of his defeat. And the woman will not even plead with him to stay?

Wise Cow: Yes, in such a loser situation he could even become criminal or even a dictator’s bootlicker.

Ox: Beah!! But why are the wives so greedy, too?

Wise Cow: Their attitude is growing on the same branch. Wives in this tradition feel strongly that their average husbands are not profound and reliable partners in any emotional respect. They are constantly disappointed, as they do not get what they really need from their husbands. Since commodities is all they can get from the average husband and as they are starved of everything else, they want to have as much commodities as possible from their husbands and therefore get greedy themselves. Their self-respect as wives simply depends on those commodities. It is common for them to stand independent, work and do business themselves to fend for their kids, and they will look with disrespect at their husbands if they are failing their most important social role as breadwinners. To be an exceptional wise, amicable, man and far-sighted caretaker may help a man in such cases. But this is what only too few of them represent under the said circumstances.

Ox: If you put it like that, it can explain the abnormal greed we see in that country. But is there any hope for a change among those human beings to ease their personal distress and at the same time ease the woes of the country?

Wise Cow: Yes, if an ox would talk to them and made them thinking about the problems caused by traditional social roles and if the not average people would create and try out better-tailored social roles – then yes – it could make a difference. Mind you, to be a trendsetter is the most difficult social role all together.

Ox: But they will say it’s just not true all together – your analysis. They will feel insulted!

Wise Cow: Of course!

Ox: But they will slaughter me for that.

Wise Cow: They will slaughter you anyway.

(Iona Viertheiler, ZimOnline)

Brengen en halen

Zojuist hebben we opa en oma uitgezwaaid op het vliegveld, de laatste veertien dagen vlogen weer voorbij. Het was goed en gezellig.

Morgen kunnen we de volgende gasten weer ophalen: Aldert & Saskia en - minstens zo belangrijk - hun zelfgemaakte Frans-Nederlandse kazen. Komt precies goed uit, want de fenegriek is weer bijna op. Aldert & Sas komen 11 dagen, waarvan ze een groot deel in de wildernis zitten. We zien ze dus kort, maar krachtig, we zien er erg naar uit.

De onzekerheid over Marcel z'n contract neemt intussen toe; BAT zucht ook onder de crisis, productievolumes dalen, en in dat soort situaties vliegen contractors er doorgaans het eerste uit. Z'n werkvergunning is wel tot en met december volgend jaar verlengd en voorlopig werkt hij nog gewoon door met z'n verlopen contract. Maar of en hoe of wat dit verlengd gaat worden, is een groot vraagteken.
Duimen maar allemaal!! We kunnen wel weer een wierookje gebruiken...

Keurslijf

Oudste dochter moet een nieuwe schooluniformjurk. Ze is hard gegroeid, de zoom van het rood-wit gblokte jurkje hangt zo’n twintig centimeter boven haar knieën. Onze tienjarige style queen vindt zo’n kort rokje precies goed. Ook al draagt iedereen hetzelfde uniform, het gaat er toch om je te onderscheiden in de massa. Dus probeert ze er een vlotte hipster onder aan te trekken, in plaats van de verplichte bordeauxrode schoolshorts. Helaas - moeders hanteert een streng deurbeleid. "Zó ga jij niet naar school! Als je bukt, kijkt iedereen recht tegen je onderbroek aan!"

Op naar Hoosen dus, de Indiër op het dorp die alle lokale schooluniformen levert. In de volgepakte winkel stommelen we een versleten trap op en zoeken de juiste maat jurk uit het rek. Ze wil passen. De paskamer op Hoosens rommelzolder bestaat uit een smoezelig gordijn, op strategische plekken gescheurd. Ernaast ligt een hoop afgeschreven paspoppen. Losse plastic ledematen doen denken aan protheses. "Mama, deze is wel een beetje wijd. Hebben ze ook smallere?" Ze trekt de cupnaden naar voren - het uniform maat 144-149 is berekend op lichaamsrondingen waarvan alleen nog maar vermoedens bestaan. "Eh, nee, one size fits all, vrees ik."

De lengte keurt ze gelukkig goed. Ik moet wel beloven de knoop op haar ceintuur te verzetten, zodat de jurk wat strakker aansluit. Maar ze kan niet wachten tot we weer in Nederland wonen. "Lekker geen uniform meer aan, elke dag gewoon in m’n eigen kleren naar school."

Maar is dat wel zo? Of gelden er in Nederland alleen maar andere uniformregels? Vriendinnen die allemaal dié skinny jeans dragen, met déze flatjes eronder, en zo’n kort jasje erbij? En als je je afzet tegen de fashionista’s, beland je bij de alternatievelingen die weer hun eigen regels hebben. Emo-punkers, lolita’s, metal, gothic. Allemaal hun eigen keurslijf.

Van mij mogen ze in Nederland het schooluniform invoeren. Al was het alleen maar omdat het ’s morgens heel veel tijd en ‘ik weet niet wat ik aan moet’ -gezeur scheelt. Omdat kinderen in een uniform direct herkenbaar zijn als leerlingen van school X of Y. Dat kweekt verbondenheid met de school. Bijkomend voordeel: overlast veroorzakende schooljeugd is ook makkelijker te traceren!
Maar bovenal: omdat het helemaal geen kwaad kan om in elk geval aan het idéé te wennen dat het niet om gaat wat je aan hebt, maar wie je bent. Echte vrijheid zit in je kop, niet in je kleren.

Maar daar is onze aankomende tienerdochter nog niet aan toe. Na één keer wassen ligt de zoom van haar nieuwe jurk eruit. Rok vijf centimeter langer. "Ja dáhág, die ga ik dus echt niet aantrekken! Ik doe morgen lekker m’n oude weer aan."


Column in De Gelderlander, 26 september 2009

Jembisa

Afgelopen weekend mochten opa en oma even rustig bijkomen van de trektocht met Jannes & Wil. We zaten in een huisje in het Waterberg gebied, zo’n uur of vier noordelijk van hier. Het was er heerlijk rustig (lees: verrekte afgelegen) en relaxed. Zaterdagavond laat scharrelden er zelfs twee neushoorns door de achtertuin, en schoonpa zag vannacht een fraaie kudu-bul bij de slaapkamer naar binnen loeren.





De paden in het kleine Jembisa game reserve waren bij stukken wel ernstig 4x4. Marcel vindt dat geweldig, Ginus altijd minder wegens permanente vrees voor pech onderweg. Kreeg verdorie nog gelijk ook; Marcel reed een scheur in de wang van de achterband. Plat. Band ter plekke verwisseld en vervolgens de Palala rivier doorgestoken. Stond als pad getekend op de kaart, dus het moest kunnen... Wat scherpe keien verlegd en diepe gaten met andere keien gevuld... Onze sissy 4x4 heeft het nog gered ook. Gescheurde band is gerepareerd, maar alleen nog bruikbaar als reserve reserve-reserveband. Nou nog een goedkope nieuwebandenboer zoeken ...

Umfolozi

Ik tik dit stukkie vanuit Mpila kamp in Umfulozi Game Reserve, terwijl de hyena in het donker om de hut scharrelt. Wonderlijk toch, dat mobiel internet - al is de ontvangst in de rimboe minimaal.

We zijn een lang weekend weg; de meiden hebben donderdag schoolvakantie gekregen, béste rapporten ook weer alletwee. Nu hebben ze een weekje vrij, straks nog een week of vijf naar school en dan hebben ze alweer grote vakantie. Die begint pakweg half november.

We weten nog steeds niet of we in de grote vakantie even terugkomen in Nederland; Marcel heeft wel weer een nieuwe werkvergunning gekregen tot december 2010, maar hoe z'n verlengde contract eruitziet, is nog één groot vraagteken. Dat had al lang geregeld moeten zijn - officieel liep z'n oude contract op 31-08-09 af. Maar dan gaan er weer cruciale beslissers in de BAT-voedselketen op vakantie en ligt alles weer op z'n kont. Altijd hetzelfde liedje met die gasten. Volgende week maar weer achter de broek zitten.
Ook de ziektenkostenverzekering is nog steeds niet weer operationeel, duimen maar dat we voorlopig gezond blijven.

Eén lichtpuntje is er echter: het interview met het childheaded household is ein-de-lijk gelukt! Dinsdag op pad geweest met iemand die via-via verbonden is aan de landelijke organisatie van jeugdwelzijnswerkers. Plan is om dat dit weekeinde uit te werken, tussen de gamedrives door...

Vandaag onder meer een troep wilde honden gezien, erg gaaf. Ze gelden als bedreigde diersoort. Verder krioelt er van alles om ons huisje heen; in tegenstelling tot bijvoorbeeld het Kruger Park zit er hier geen hek om de huisjes. Nyala's, wrattenzwijnen, bushpigs, er komt van alles voorbij!

De boer op

De afgelopen tijd weer eens ouderwets de boer op geweest.
Eerst een reportage gemaakt bij een gigantisch vleesveebedrijf (feedlot) hier op het dorp, met 130.000 stuks vee. Gaat allemaal aan de groeihormonen - maar dat moet volstrekt veilig zijn. Al heb ik nu wel een idee hoe die Afrikaner braaikerels met het formaat van een koelkast aan die enorme pensen komen. Of je er ook kleine pikkies van krijgt, weet ik niet, maar aangezien er in de schaduw weinig groeit...

Vandaag zat ik bij een grote Afrikaanse varkensboer die een joint venture is aangegaan met de Nederlandse voerjongens van De Heus. Staat er zomaar in een noordelijk dorpje langs een typisch Zuid-Afrikaans stofpad ineens een bordje met ‘De Heus’ en een spiksplinternieuwe voerfabriek. Blijft grappig. De Heus heeft trouwens nog twee fabrieken in ZA.
Ook nog op het varkensbedrijf zelf wezen kijken & foto’s maken. Van (ook een beetje Nederlandse) Topigs varkens.
Keurig 2 x gedouched, hygiënesluis in en hygiënesluis uit, maar het mocht niet baten volgens de kinderen. “Ieeeeuuuuw mama, je stiiiiiiinkt!!”
Tja, risico van ’t vak. Varkenslucht heeft ook een enorm hoge kleefkwaliteit. Van de politieagent die me op de terugweg op de N1 aanhield voor een routinecontrole, mocht ik ook zó weer doorrijden!!

Doortjes verjaardag

Dorien hield vandaag haar haar verjaardagsfeestje en had Prya, Preyeshka, Deneshka, Renée en Tamia uitgenodigd, plus de buurmeisjes Botle en Naledi. Op de een of andere manier klikt Dorien vooral goed met de Indiër-meisjes. En tegen de verwachting in kwamen ze ook állemaal opdagen. Plus nog twee Zimbabwaanse meisjes uit de buurt die zomaar even langs kwamen.
Maakte allemaal niet uit, we hielden het gewoon lekker thuis. Zet een groep achtjarige meisjes bij elkaar met een grote doos Barbiespullen + prinsessenverkleedjurken, en je hoeft zelf weinig meer te organiseren. De oude prinsessenjurken vallen zo ongeveer uit elkaar van ellende, maar er wordt nog steeds regelmatig mee gespeeld! Het is een van de beste investeringen in meidenspeelgoed, wat mij betreft. (Tip: koop ze na de carnaval, in de opuiming!)


Grote zus Margriet had zelfs met Botle en Naledi nog een speurtocht uitgezet; niks meer an doen. Na de echte Hollandse pannenkoeken alles weer veilig thuis afgeleverd, met een setje Delftsblauwe mini-klompjes van Keetje Knus als afscheidscadeautje.
Onze achtjarige Dorus – die in tegenstelling tot haar grote zus totaal niet zenuwachtig is voor haar verjaardag en het allemaal lekker laat gebeuren - kan terugkijken op een uiterst geslaagd partijtje.

ADSL-duif

Een bestand versturen? Gaat hier nog het snelste per postduif, zo heeft Winston bewezen.
Deze postduif schreef historie door met gemak de ADSL-lijn van Telkom te kloppen. De duif was voorzien van een usbstick met een bestand van 4G. Die bracht hij in 2 uur, 6 minuten en 57 seconden van Howick naar een kantoor in Hillcrest; een afstand van 70 kilometer.
Telkom (dat nog 26 minuten voorsprong had ook) had in die tijd net iets onder de 4 procent van het bestand gedownload. Waarmee nog maar weer eens bewezen is dat we hier qua internet nog steeds diep, diep in het stenen tijdperk zitten.

Seniorenclub

Het blijft een komen en gaan van gasten; dinsdag zwaaiden we de familie Mikmak uit en diezelfde avond kwamen de schoonouders aan, met ome Jannes en tante Wil. Donderdag is de seniorenclub weer vertrokken; ze gaan met z’n vieren een maandje rondtoeren. Ze zitten nu in de Drakensbergen.

Dit weekeinde zijn we ook onder de pannen met allerlei feestelijkheden. Zaterdag de bruiloft van Brendan & Monique in Howick, vlakbij Pietermaritzburg, en zondag per kerende post terug naar Pretoria, voor de verjaardag annex zevenjarige bruiloft van Jannes & Wil. We vieren tegelijk ook maar de verjaardag van Dorien, die wordt maandag 8. Ja, 8 alweer!

Vandaag heb ik ook een persoonlijke pedagogische drempel overschreden: we zijn overgegaan tot de aankoop van een dvd-speler voor in de auto, met twee van die schermpjes voor op de hoofdsteunen. Op sterk aandringen van echtgenoot, vanwege een serie lange autoritten die eraan zit te komen. Ik was (en ben eigenlijk nog) er ergens op tegen. Waarom zouden kinderen zich alleen maar rustig en normaal kunnen gedragen als ze tv kijken? Wat is er mis met een boekje lezen, muziek luisteren, auto’s tellen? Of bavianen tellen? Straks zitten die verwende blagen ín het Kruger Park te kijken naar The Lion King – terwijl ze er middenin zitten. Dat staat me tegen.
Maarrr... Feit is dat het regelmatig heibel is tussen het drietal op de achterbank, dat we nogal eens (dreigen met) een mep uitdelen met de wegenkaart en dat ik jaloers kijk naar Afrikaners die hun oncontroleerbare kroost achterop in het bakkie van de pick-up vervoeren, en zelf voorin in de geluidsdichte cabine zitten. Qua verkeersveiligheid slaat het natuurlijk helemaal nergens op, maar ik kan het me zó goed voorstellen... Stressvrij rijden en ondertussen gewoon een gesprek kunnen voeren is ook wat waard.
We gaan het apparaat morgen (4,5 uur naar Howick) uitproberen. Wee de gene die ruzie durft te maken om het schermpje, de koptelefoon of de afstandsbediening.

Bijgaand nog een foto van Anthony met z’n mooie nieuwe Winnie de Poe-trui, hausgemacht volgens oma’s recept. Hij was er geweldig blij mee (ook met de oranjepet) en hij wou zelf graag dat ik 'm op de foto zette.
Het is hier nu volop lente, met 27, 28 graden overdag, maar van Toon mag het wel weer winter worden. "Mama, wanneer wordt het weer koud? Want ik wil zo graag mijn nieuwe trui aan." Ach wat maakt dat uit, dan ga je toch gewoon in je trui naar school!!

NB:
nog de complimenten voor Jan van De Kaashoeve uut Doetinchem, de nieuwe voorraad komt precies op tijd!!