Vandaag een heuglijke dag, onze Anthony is 5 jaar geworden. Traditiegetrouw gevierd met cadeautjes uitpakken op bed, onder toeziend oog van de zusters Mons. Vooral de mega-doos Safari-playmobil was een hit. Playmobil kennen ze hier niet, dus via internet in NL besteld en meegenomen door mijn broertje. Bleek die doos dus 4 x zo groot te zijn dan we dachten...
Vanmiddag komen er als het goed is nog wat vriendjes langs voor zijn kinderfeestje. Toon wil graag koekjes bakken, dus dat programma gaan we dan maar draaien.
Verder is het nog steeds hopeloos onzeker wat de BAT betreft. Eerder deze week kregen we (zomaar tussen neus en lippen door) te horen dat Marcel z'n contract als productietechnicus is verlengd tot einde van dit jaar. Dat zou betekenen dat we rond de jaarwisseling terug moeten naar Nederland. Dat hebben ze unilateraal bedacht, hij is niet uitgenodigd voor een gesprek, geen briefje thuis gehad, helemaal niks.
Maarrrr: er wordt nog wel geprobeerd om hem nog wat langer hier te houden in een andere functie, als opleider. Schijnt dat daar vandaag pogingen toe in gang worden gezet. Enige verlenging van het contract zou wel goed uitkomen omdat het verhuurcontract van ons huis in Arnhem pas eind februari vervalt; we kunnen dat ook niet eerder opzeggen, dus voor 1 maart kunnen we er gewoon niet in (tenzij de huurders zelf eerder zouden verkassen.)
Kortom: onzekere toestanden. We weten nog steeds niet waar we aan toe zijn; dat hakt er ook voor de kinderen best in. Heb ondertussen wel helemaal tabak van de BAT. Zo nonchalant ga je gewoon niet met je medewerkers om!
Anyway, we zien wel waar het schip strandt. Als we van tevoren hadden geweten dat we hier (bij aankomst) 11 maanden op Marcel z'n werkvergunning moesten wachten, zonder inkomen, dan hadden we het ook nooit gedaan, en achteraf is dat ook allemaal goed afgelopen. We vertrouwen er maar op dat dit ook wel weer ergens goed voor zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten