2009!

(Op z'n Mies Bouwmans:) Lieve, lieve, líeve mensen, allemaal een hééél gezond, gezegend en gelukkig Nieuw Jaar gewenst van ons allemaal! Iedereen bedankt voor alle lieve berichtjes en sms'jes, en dat alle goede wensen voor 2009 maar uit mogen komen!!

Wij zitten nu net als vorig jaar bij Nigel en Claire Hofmann in Kokstad, een huis vol met allerlei volk, Marcel heeft weer vuurwerk gekocht (kaliber muggescheetjes, zwaarder is hier niet te krijgen) en de kinderen vermaken zich geweldig.
Vrijdag gaan we naar Port St.Johns voor een weekje aan zee. Het is hier met 15,16 graden overdag wel tamelijk fris dus we hopen dat het nog iets gaat verbeteren de komende dagen.
De laptop is mee, we hebben sinds kort ook mobiel internet via MTN, om nog een beetje te kunnen mailen/werken/bloggen/skypen in de vakantie. Het is wel wat instabieler en trager dan de adsl maar het werkt wel, al kan de verbinding niet heel veel hebben. Skypen met video vergt net te veel, dan vliegt de verbinding er steeds uit. Berichtjes tikken via Skype gaat nog net. Mail ophalen en nieuwssites bijhouden gaat ook goed.

Nogmaals voor alle dierbare familie, vrienden en kennissen op afstand (maar toch dichtbij) de allerbeste wensen voor 2009. Maak er een mooi jaar van!
Of, met het motto van Heidelberg Public School: Make This The Best Year Yet!

Daas...

Mijn pa wordt onderhand ‘helemaal daas van het niksdoen’ maar dat komt gewoon omdat hij niet gewend is om vakantie te hebben. Hij heeft na een week niet melken weer hele poezelige en schone handjes; zelfs de meeste kloven zijn dicht!
Ik denk zelf dat we best veel gezien en gedaan hebben de afgelopen week. Zondag zijn we in Johannesburg naar de kerk geweest en ook even binnengekeken in het Door of Hope-kindertehuis dat er direct achter ligt. Geef mijn moeder een klein baby’tje op schoot en je hebt er geen kind aan.
Aansluitend naar het Montecasino vogelpark in Jo’burg-Noord, dat naast de Montecasino mall ligt. Dit winkelcentrum is gebouwd als een filmset; het lijkt net alsof je een Italiaans dorpje binnenstapt, compleet met wolkenhemel en al. In het ene deel is het dag, verderop is het avond – heel apart!
Maandagochtend ben ik met de ouweluu afgereisd naar Koster, om te kijken naar het Life Care Centre in Reagile waar pa drie keer is wezen vrijwilligen met de SHIB-groep uit Barneveld. Nog een heel aantal adressen daar in de buurt bezocht, inclusief top-Simmentaler-fokker Piet Wolmarans, en overnacht bij de vleesveehouders Koos en Willemien Olivier in Swartruggens.
Dinsdag op de terugweg nog even aan geweest bij een ouder Nederlands echtpaar wat nog actief boert nabij Pretoria. Pa vroeg ‘m waar of die kleine hokjes nou voor waren, zaten daar soms kalveren in? “Nee man, daar wonen m’n plaaswerkers in.” Dus...
Woensdag had pa nog geen koeien genoeg gezien en is hij nog even met buurman Wally meegeweest naar het bedrijf van z’n zoon in Nigel. ’s Middags gingen we weer terug naar Pretoria maar nu voor een heerlijk kerstdiner bij Deon en Tertia; uitermate gezellig.
Onze eigen Kerstbraai stak er de volgende dag maar een beetje schraaltjes bij af… Voor de braai uit zijn we eerst nog wezen kort maar krachtig wezen tempelen in Benoni, en daarna een rondrit gemaakt door Suikerbosrand Nature Reserve, onze eigen ‘Hoge Veluwe’ hier net achter de deur. Nog best wat wild gezien ook!
Tweede Kerstdag was gereserveerd voor de Cradle of Humankind, waar een hele hoop van de oudste fossielen van mensachtigen zijn gevonden. Tour gemaakt door de kalksteengrotten van Sterkfontein en het Maropeng educatiecentrum bezocht. De kids vonden vooral de boottocht over de ‘oerzee’ door de ‘ijsgrotten’ helemaal geweldig. En de ‘ronddraaiende brug’ die helemaal niet ronddraait - alleen de roterende lampjes eromheen geven je het idee dat het ding draait, je hele evenwichtsorgaan wordt compleet voor de gek gehouden. Idioot gevoel.
Vandaag moest ik hoognodig weer eens wat tikken. Marcel heeft de rest van de familie meegenomen naar het Lesedi Cultural Village, een openluchtmuseum met een show met traditionele zang en dans en vooral gruwelijk lekker eten, op z’n Niekarks.
Het enige wat nu nog op het program staat, is een bezoek aan de lokale ‘Welkoop’ in Heidelberg. Pa wil nog een echt Zuid-Afrikaans boerenshirt, zo één met gekleurde schouderstukken waar alle regte boere hier mee lopen. Er hoort dan ook nog een beste buik onder, maar die moeten we er dan maar bij bedenken.
Maandagavond laat vliegen ze weer terug. Als alles goed gaat staan ze dinsdagochtend weer op Schiphol.

Ze bin dr

Het duurde even, maar ze zijn er.
Pa en ma Lozeman moesten gisteravond in Zuid-Afrika wel 2 uur in de rij staan voor de paspoortencontrole (maar 2 loketten open voor een paar vliegtuigen die tegelijk binnenkwamen) maar om goed half twaalf waren ze er eindelijk door. Dat gaat nog wat worden in 2010 als de luchthavens een stroom WK-voetbaltoeristen te verwerken krijgen. Je kunt de vliegvelden wel mooi verbouwen maar als je het douanepersoneel niet mee opwaardeert, schiet het letterlijk niet op.

Vandaag genieten ze lekker van het kortebroekenweer, de biltong, de koeksisters en de kleinkinderen. Die genieten op hun beurt ook weer van alle meegekomen kadootjes (waarvoor dank). Balen trouwens dat de fenegriekkaas nog 2 weken moet liggen!!!

Komende maandag en dinsdag kachel ik met pa en ma naar Rustenburg en omgeving waar pa een aantal adressen langs wil, oa van zijn vrijwilligersproject in Koster en van een boer met een hele beste stapel Simmentalers.
Verder zien we het wel. Ons sal met hierdie boer een plan gaan maak...

Schade...

Schade, Schade, alles geht vorbei...
Horst Tappert is dood!

Derrick kwam regelmatig voorbij op de werkvloer van het Agrarisch Dagblad. Sterker nog: op zeker moment bleken we zelfs de voorzitter van de enige echte Nederlandse Derrick Fanclub te herbergen! De 'stille' Frans van Nijnatten. We kwamen er pas achter op de dag dat Frans afscheid nam van de redactie.

Effe googelen, en jawel hoor: vandaag op de site van het Radio 1 Journaal:

Nederlandse Derrick-fanclub blijft bestaan. De Nederlandse fanclub van de Duitse krimi-serie Derrick heeft besloten zichzelf niet op te heffen. Voorzitter Van Nijnatten maakte bekend dat het einde van de serie geen reden is om te stoppen. Volgens de voorzitter heeft de bewogen laatste aflevering van Derrick, die vorige week op de Duitse tv werd uitgezonden, juist geleid tot nieuwe aanmeldingen bij de fanclub. Bovendien zal de serie toch vaak worden herhaald, aldus Van Nijnatten. Op 7 november wordt de vijfde jaarbijeenkomst van de Derrick-fanclub gehouden. Daar zullen onder meer programma's met Horst Tappert (de vertolker van Derrick) worden uitgezonden uit de tijd voor Derrick. Ook wordt een speciaal lied voor Derrick voor het eerst opgevoerd, 'Da kommt Derrick'.

Gelukkig maar.

Ook leuk: het nieuwsbericht vandaag op de site van het AD, "Harry hol schon mal den Wagen..." Ik hoor het René nóg zeggen!

Tschuuuuuuussssss...

Effe kieken

Gisteren voor het eerst eens rondgekeken in BAT Heidelberg. De sigarettenfabriek had een speciale open dag voor familieleden van de 1.700 medewerkers. Met rondleidingen langs de tabaksbewerking, sigaretten- en filterafdeling en de sigarettendoosjesproductieafdeling (6 x woordwaarde). Oftewel: Marcel in z’n natuurlijke habitat gezien. Zie foto. Stiekem gemaakt met de lispeltuut.

Er staan min of meer dezelfde apparaten als bij BAT Zevenaar, maar ze lopen op pakweg driekwart van hun capaciteit omdat het merendeel van de machinebedieners, de techneuten en het management ook over ongeveer driekwart van de (Nederlandse) capaciteit beschikken. Het ademt allemaal nou niet bepaald efficiëntie uit. Het motto is: penny wise, pound foolish. Maar goed, met veel storingen gaat de werkdag lekker snel voorbij, zeg maar!

Verder is het hier nu echt grote zomervakantie voor de kids. De afgelopen week werden ze elke ochtend tot 13.00 uur lekker bezig gehouden door de Heidelbergse methodistenkerk, die in de vakanties altijd een week Holiday Club organiseert, soort jonge jeugd-avonden maar dan een week lang. Gisteren de afsluitende avond, met goochelaar. Margriet mocht ‘m nog een nummertje assisteren (zie foto) en scoorde daarbij nog een chocoladereep. Na afloop: boerenwors-broodjes. Vreten is alles in ZA!

Zolang de kids op de holiday club waren, kon ik nog een beetje werken thuis. Heb me onder meer onledig gehouden met het invullen van het M-biljet van 2007, moerse stapel belastingformulieren voor wie geëmigreerd is. In de onnavolgbare logica van de dienst hadden ze alleen voor mij een set opgestuurd en niet voor Marcel. Terwijl ik dat pakket juist voor m’n fiscale partner (was u héél 2007 getrouwd?) had besteld. 2007 nog? Jaahaa, want ik heb al drie keer eerder papieren besteld en steeds niet de goeie gekregen. Leuker kan ik het ook niet maken. Ook niet makkelijker: het M-biljet is ongeveer het enige wat je níet online kunt invullen.

De komende tijd zullen de meeste activiteiten op een wat lager pitje komen te staan. Volgende week donderdag komen pa en moe Lozeman en die blijven tot kort voor de jaarwisseling. Vervolgens gaan we zelf nog een week of twee op vakantie. We mikken op de Wild Coast (vlakbij waar Marcel vroeger heeft gevrijwilligd) maar Martie mag het regelen, dus dat gaat nog een verrassing worden. Zal wel weer last-minute worden...

In elk geval vieren we oud & nieuw net als vorig jaar bij Nigel en Claire in Kokstad, dat is al een mooi eind in de richting van de Wild Coast. De planning is om dan door Lesotho weer terug te reizen. Een soort mini-rootsreisje voor Anthony; zijn biomoeder komt uit Lesotho. En Marcel wil al heel lang een keer de Sani Pass over met de 4wheeldrive, dus daar moest het nou ook maar een keer van komen.

Kortom, in goed Achterhoeks: eerst mar es effe kieken en dan zien wie ’t nog wel.

Sinterkerst

Voor het tweede achtereenvolgende jaar is het Sinterklaasseizoen nagenoeg ongemerkt aan ons voorbij getrokken. Ik heb ze best gemist; de intocht op de Rijnkade en de traditionele pakjesavond met gevulde speculaas en – vooral - de chocoladepepernoten van de Lidl.
Maar daar staat tegenover dat het een heleboel stress scheelt.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van Sinterklaas; het is een heerlijk feest en terecht verkozen tot de belangrijkste traditie van Nederland. Maar het liep de laatste jaren een beetje uit de hand.

Met drie kinderen in de doelgroepleeftijd zaten we gauw aan een stuk of acht Sinterklaasvieringen: de Sint werd ingehaald op de basisschool, op het kinderdagverblijf, bij de wijkvereniging en bij de personeelsvereniging van papa’s werk.
De goedheiligman bracht daarnaast zijn goede gaven bij de naschoolse opvang en er werd Sinterklaas gevierd bij de knutselclub, de zwemclub en de turnclub. En dan heb ik het nog niet over de avond pyjamazingen op de basisschool, de Pietenochtend voor de onderbouw en het traditionele bezoek van de Rommelpiet in de kleuterklassen.

En dwars door alles heen het spannende Sinterklaasjournaal, wat onze kinderen dagelijks met heilig ontzag en ijzeren discipline volgden. Húilen als we om tien voor zes in de auto van de naschoolse opvang terugsjeesden naar huis, want het was al begóhonnuh…

Tegen de tijd dat we als gezin aan onze eigen pakjesavond toe waren, waren ze het instortpunt al gevaarlijk dicht genaderd. Heb me vaak voorgenomen dat ik volgend jaar toch écht die gele vitamine-C-tabletjes maar eens tijdelijk moest vervangen door kindervaliumpjes…

Dan Zuid-Afrika. Hier komt de kerstman en uit oogpunt van integratie doen we daar gewoon aan mee. Kerstmis valt midden in de grote zomervakantie. Die is nu net begonnen, met volop zomerse temperaturen. De kids spartelen dagelijks in het zwembad – zo’n blauwe zak met opblaasrand - en als de speelgoedfolders ze er niet aan zouden herinneren zouden ze de hele Kersvader zó vergeten.

Vanwege de vakantie is er ook geen sprake van kerstvieringen op school. Ze krijgen dus evenmin mee wie in de klas wel of geen grote cadeaus heeft gekregen en omdat er toch redelijke verschillen zijn tussen arm en rijk is dat maar beter ook. En als half januari het nieuwe schooljaar weer begint zijn die kerstgeschenken al lang weer naar de achtergrond verdwenen.

Al met al is de cadeautjeskant van de kerst hier beperkt tot één kerstochtend waarop de pakjes onder de kerstboom (in ons geval een hele foute neppert met verkleurende glasvezellichtjes) mogen worden uitgepakt. Die van ons kunnen dat in een razend tempo. Na een half uurtje, drie kwartier is alles voorbij en is zelfs de pakpapierrommel opgeruimd.
Zucht.
Het haalt het toch niet bij een Hollandse Sinterklaasavond.

Streepmuis

Het wildlife komt naar u toe deze zomer! Laatst hadden we al een genetkat in de tuin; van de week kiekte Marcel een onbekend maar allervriendelijkst knaagdier op het tuinmuurtje. Na even googelen bleek het een streepmuis. Hadden we zelf ook nog kunnen bedenken. Rhabdomys pumilio, bijna zo groot als een rat, en met de schattigheid van een grondeekhoorntje. Waarschijnlijk gelokt door het voer op het vogelvoerplankje. Aahhh, kielief!

Musina

Zo, Ginus is weer heelhuids terug uit Musina. Dit dorp tegen de Zimbabwaanse grens wordt overspoeld met vluchtelingen uit Zimbabwe, cholerapatiënten en Zimbabwanen die daar heel veel voorraad inslaan voor thuisgebruik/zwarte handel. Je ziet de meest gammele ouwe auto's onvoorstelbaar vol geladen, doorzakkende assen en twaalf man erin, en die moeten dan nog over de gatenkaaspaden van Zimbabwe naar Harare (zie foto).
In die chaos anderhalve dag beroepsmatig rondgekeken. Wat een bende. Musina is ook nog één van de heetste plekken van ZA, zondag was het er 39, 40 graden, maar gisteren een ‘winterse’ 25/28 graden en dat werkte gelukkig een stuk prettiger.

Ik was zondagochtend vroeg vertrokken, daags na de burenbraai. Die braai was wel een succes. Bijna iedereen was er en alle ou tannies en ooms en het jonge(re) volk hebben zich prima vermaakt. Buurman en buurvrouw Baasje waren wel uitgenodigd maar kwamen niet en dat vond niemand erg. We zijn lang niet de enigen die het met hen aan de stok hebben gehad, zo bleek.

Onze verhouding met de ouwe zeikerts is er de afgelopen dagen ook niet beter op geworden. Terwijl moeders op pad was en Marcel avonddienst had zaten onze blagen met vriendjes in het nieuwe zwembad, en het leek ze wel leuk om heel veel herrie te gaan maken zodat Buurman Baasje in woede zou ontsteken.
Aldus geschiedde. Is ook niet veel voor nodig, trouwens. Die man wil alles in zijn omgeving volledig onder controle hebben en hij denkt dat de hele buurt onder zijn gezag valt. Met opgestoken zeil kwam hij klagen bij onze oppas (Panta, nichtje van Theo) maar dat schoot uiteraard weinig op.
Vanochtend stond hij weer aan de deur, schuimbekkend. Marcel heeft z’n best gedaan om rustig te blijven maar buurman wist niet van ophouden. Mars ontplofte op een gegeven moment ook en heeft de ziedende zuurbuur bij de arm gepakt en resoluut de keet uit gesleurd. Aju!
Ik geloof niet dat dit nog goed gaat komen... Helaas! En dan te bedenken dat we bij aankomst nog dachten weer een nieuwe Niek en Cos te hebben getroffen. Wat kun je je vergissen.