Hippe moeder....?

Net een half uur bezig geweest om een sms’je te sturen. Nee, het ligt nu eens niet aan krakkemikkige satellietverbindingen of het ontbreken van enig bereik. Mobiele telefoon is vaak het enige dat het goed doet in donker Afrika.
Nee, Ginus heb een nieuwe mobiel. Een Nokia N82, met tig megapixels, draadloos internet, zoekfunctie, videocentrum, mp3, naar alle kanten meedraaiend scherm en last but vooral not least: een navigatiesysteem met een hese mevrouw, in ons Pluk van de Petteflet-huishouden binnen een dag omgedoopt tot de Lispeltuut.

Uiteraard heb ik ‘m niet zelf gekocht.

Dit is zonder twijfel het speledingetje van Marcel, bij wie de haren te berge rijzen als ik met een handgeschreven routebeschrijving en een mega-stratenboek op schoot de binnenstad van Johannesburg in slinger. Lé-vúns-gevaaaarluk, aldus Marcel, die ‘m stiekem kocht toen ik in Nederland was - kan ze mooi niet protesteren!
Vervolgens rijdt hij zelf bijna de rechterwegberm in als hij onder het rijden het geluid van de Lispeltuut wat harder wil zetten.

Na een week kan ik er ondertussen mee bellen (een beetje). Gemiste oproepen kan ik nog steeds niet terugvinden. Sms’en is nog een hele onderneming, want het apparaat heeft hele kleine toetsjes en zeker twaalf functieknoppen meer dan mijn oude, voorwereldlijke maar o zo onverwoestbare 3310. Die ik gerust in het openbaar ergens kon laten liggen – geen hond die ‘m zou jatten.
De nieuwe zilverglimglanzende Lispeltuut, ('the size of a brick!' volgens insiders) heb ik persoonlijk liever niet in de houder op het dashboard. Zij lokt met omfloerste stem: “neeeem mij, steeeeel mij….” naar alle smash’n’grab-rovers op straat.

Volgens Annemieke ben ik met zo’n ding wel een hele hippe moeder. Dat scheelt dan weer. Nou maar aan Margriet vragen om voor mij een sms’je te sturen. Ag pleaze man!

Even bijpraten

Zo, eindelijk weer even tijd voor de blog!
Erik, Annemieke en Jore zitten nu als het goed is in de lucht, met een vracht biltong en wevervogelnestjes op terugpad Holland toe. Met de belofte dat ze volgend jaar terugkomen met alle kids.
Afgelopen weekend hebben we met z’n allen doorgebracht in Swaziland, in Mbuluzi game reserve – echt een aanrader, supermooie ruime lodge langs de rivier, met speciaal voor Erik een overvloed aan vogeltjes. Het was uitermate gezellig; alleen jammer dat Annemieke een klein misstapje moest bekopen met een verstuikte enkel.

Maar dan hoor je zaterdagavond op de Swazilandse radio dat president Thabo Mbeki inderdaad door z’n eigen partij is gewipt, en dan zit ik – zonder internet, telefoon of tikdoos – wel op hete kolen. Of liever gezegd ernáást, naast de braai… Maandag de hele dag in de auto (wel twee kranten gelezen) en pas in de avond thuis, maar dinsdag en vandaag de mouwen goed opgestroopt. Het halve kabinet is opgestapt. Interessante tijden!

Ondertussen is ook voor Marcel het werkzame leven goed begonnen. Hij heeft de eerste twee nachten in de Heidelbergse BAT-fabriek erop zitten. De eerste nacht duurde érrug lang – alleen maar achter iemand aan meelopen – maar afgelopen nacht kon hij vol aan de bak en zijn er compleet vastgelopen apparaten weer gangbaar gemaakt.

Maar de manier van werken is totaal anders dan in Nederland; als productietechnicus heeft-ie al een bonnetje met handtekening nodig van de teamleider om in het magazijn een onderdeel te halen. Ook is er totaal geen afstemming tussen de maak- en de verpakafdeling. En eigenlijk mag hij als PT’er zelf niks repareren, daar moet een monteur bij worden gehaald. Sterk hiërarchisch dus, en dat is wel effe wennen voor een polder-PT’er.

Desondanks vindt-ie het allemaal machtig interessant en bevalt het tot nu toe best. Toeval wil dat het vandaag ook National Heritage Day is, een nationale feestdag. De eerste vrije dag (nacht) heeft-ie dus meteen al in de knip. Hèhè, was-ie wel effe an toe...

Weer tuus

Zo dan, beetje brak en gaar maar wel weer thuis in Heidelberg! Niet te verwarren met het plaatje hierboven, dat is in Swaziland, maar daarover later meer.

Het was verschrikkelijk leuk om zo veel mensen/vrienden/buren/familie/collega's weer te zien, maar ik ben ook compleet gesloopt.

Qua vlucht etc. is alles goed gegaan; zij het dat mijn tas van 29 kilo echt niet werd geaccepteerd door de Luchthansen. Het flugzeug zat helemaal vol, die 9 kilo moest er echt uit. Ernstig jammer voor de aidsweesjes van GGA, maar de door Jos geregelde sporttas vol AGOVV-tenues komt een volgende keer. Negen kilo overgewicht meenemen ging 30 euro kosten - PER KILO! Oftewel 270 euro. Voor dat geld kan ik die tas wel acht keer opsturen.

Nu nog zien dat ik de tikdoos ook weer draadloos aan de praat krijg. Brendan heeft er een paar ongetwijfeld nuttige dingen mee gedaan, maar communiceren met ons draadloze netwerk doet-ie nu niet meer. Lap-tob, dus. Ik ben nu te gaar om daar iets zinnigs op te verzinnen, maar dat komt wel.

We moeten ook op hele korte termijn paspoorten aanvragen voor alle kinderen afzonderlijk; ze staan nu op onze passen maar dat is onvoldoende voor een studie-permit, dus officieel zouden ze niet eens naar school mogen. Volgende traject. Maar Marcel heeft geïnformeerd bij de NL ambassade in Pretoria en het schijnt dat zij dat binnen drie weken kunnen rondbreien. Nederlandse ambtenaren zijn nou eenmaal geen Zuid-Afrikaanse - hopen we tenminste.

Maar eerst even een weekendje naar Swaziland!! Morgen kachelen we weer richting dat wonderlijke staatje, waar morgen ook nog verkiezingen worden gehouden - maar of dat wat voorstelt met de absolute monarchie van koning Mswati... Vrees van niet.
Doel is om met Erik en Annemieke weer in Mbuluzi neer te strijken, in hetzelfde wildreservaat(je) met het hele mooie ruime huisje waar we eind februari ook heerlijk hebben gezeten. Zie foto. Niks dan natuur en beestjes om je heen, geen klap te doen behalve genieten en uitrusten. Daar ben ik best effe an toe.

Maandag gaat Marcel dan officieel Aan Het Werk. Hij kan meteen de nachtdienst in - vijf nachten (in NL 4) dus dat wordt afzien voor mijn vriendje! In drieploegendienst, dus er komt ook flink wat ploegentoeslag bij op en hij heeft vervolgens nooit meer de tijd dan wel de energie om het op te maken. Is op zich wel gunstig. De eerste tijd zal hij het wel weer zwaar hebben, na zo'n anderhalf jaar sabbatical...
We houden u op de hoogte!

Ze zijn binnen!

Jawel, dit gaat een van de blijere blogberichten worden: onze werkvergunningen/visa zijn binnen! De koerier van Hassle Free Immigration stond om 15.35 ongeschonden aan het hek met de passen in de hand. Oftewel, om met Postbode Siemen te spreken: 'Tis een miraaaakel 'beurd...'
Nou als de donder inpakken want morgenochtend om zeven uur wil ik op het vliegveld wezen. Vrijdagavond kom ik dan aan in München, hele nacht op het vliegveld hangen en 's ochtends vroeg doorvliegen zodat ik om 08.10 uur in Amsterdam ben.
See you soon....

Zenuwentoestand

Dat dingen hier effe mogen duren, zijn we onderhand wel gewend. Maar het is nu 14.00 uur, donderdagmiddag en we hebben onze visa nog niet binnen en ik moet morgenochtend om 9.00 uur vliegen....
Maar als het goed is worden ze vanmiddag met de koerier afgeleverd. Het lijkt erop dat alles op het laatste nippertje goed gaat komen!!
OK. De visa zouden afgelopen maandag, uiterlijk dinsdag worden afgestempeld. Dinsdag zei de immigratiedienst van Home Affairs 'kom morgen maar terug' tegen Hassle Free Immigration. Woensdag ging de dame weer, ik heb gisteren de hele dag zitten nagelbijten, einde van de middag nog niks gehoord, ging bijna dood van de stress. Om een uur of vijf contact met HFI: de immigratiedienst was nu toch wel overtuigd van de noodzaak dat we die visa nu toch echt nodig hadden. Deze ochtend zouden ze klaarliggen. Hassle Free Immigration heeft ze met een koerier laten ophalen, de visa zijn afgestempeld en de paspoorten worden vanmiddag bij ons bezorgd. Als die man nou niet verongelukt hebben we dus deze middag ALLE PAPIEREN ROND. Het werd ook wel een keer tijd.
Het enige is dat Marcel nog even een weekje moet wachten met werken tot ik weer thuis ben. Maar goed - wij hebben bijna een jaar op de werkvergunning zitten wachten, nou mag de BAT nog een weekje op Marcel wachten.

Ondertussen zijn Erik, Annemieke en Jore ook nog op bezoek geweest. Marcel heeft ze maandagavond laat van het vliegveld gehaald. Dinsdag heerlijk aangekeuteld, woensdagochtend ben ik met Erik wezen vogelen in het Marievale Bird Sanctuary (veel wetlands, rietkragen en watervogels)en vanochtend zijn ze vertrokken richting de aidswezenopvang van God's Golden Acre. Het was over het algeheel heel gezellig en ontspannen - behalve gistermiddag toen Gien zo'n beetje stijf stond van de stress. Heb vannacht ook niet echt geslapen. Maar dat lijkt nu allemaal goed te komen - met dank aan iedereen die schietgebedjes voor ons heeft afgevuurd!

Big Dorien en Big Gien

Onze Dorien kan vandaag terugkijken op een bijzonder geslaagde verjaardag. Vanmiddag heerlijk relaxed gebraaid in Suikerbosrand, met Ivan, Theo en de meiden, met Deon, Tersia en hun kids (op z’n Afrikaans is dat Deon-hulle) en met onze buren Mariska en Jacco en hun jongens Dian en Gerco (oftewel Jacco-hulle...)

De kids hebben zelfs uitgebreid zitten kwartetten met het Vlieland kwartet. ‘Can I have van the eilanden Schiermonnikoog?’ De mannen aan de braai, biertje erbij, de vrouwen kletsend aan de wijn en een vrolijk kleedje over de picknicktafel. We leren het al.

En uiteraard supermooi weer. Suikerbosrand park is net als de rest van het hoogveld hier knetterdroog, dor en bruin. Nederlanders moeten de volgende zin maar even over slaan: het heeft hier al een maand of vijf niet meer echt geregend! Wij zien onderhand gewoon naar uit naar de regen, dan wordt alles tenminste weer lekker groen.

Vrijdag hebben we Doriens kinderfeestje gevierd. Ze heeft getrakteerd op mandarijnen met marshmallows en parapluutjes, zie foto. Omdat het ‘civvies day’ was, mochten alle leerlingen in gewone kleren naar school, dus zonder uniform. Morgen mag Dorien wel als enige in civvies naar school, omdat ze jarig was.

Vrijdagmiddag gingen we met zeven kids plus twee volwassenen naar de film, en dan ben je omgerekend zo’n 18 euro kwijt. Oftewel: dat kunnen we nou nog doen, straks in Nederland gaan we dat niet meer trekken!

Met een beetje gemengde gevoelens ga ik nu de foto’s op de blog plaatsen. Ik heb namelijk een tool op de blog zitten waarmee je onder meer kunt bijhouden hoe mensen op je blog belanden en welke zoekwoorden ze daarvoor gebruiken.
Zo zag ik laatst dat er iemand had gezocht op ‘fotos van meisjes die 9jaar zijn’. GATVERDEGATVER!! En jawel, ook nog gezocht via google.be!!.
Heeft er een of ander ranzige Belgische pervert zitten loeren naar foto’s van Margriets verjaardag! Ik heb nog zitten denken om het meldpunt kinderporno.nl in te schakelen, maar ja, wat kunnen die doen met één zo’n zoekterm? Maar het idee alleen al dat er dat soort zieke gasten naar foto’s van je kinderen zitten te kijken. Getverdemme. Maar ik laat me niet kisten. Ik zet er een waarschuwing bij voor alle pederasten: big Gien is watching you! GRRRRRRRRR

FF in NL

Gekkigheid! Ik kom volgende week voor vijf dagen naar Nederland. Visum heb ik nog niet, maar dat zit zo:
In principe is Marcel z’n werkvergunning rond, alleen de bijbehorende visa/verblijfsvergunningen nog niet. Alle papieren liggen bij de ZA immigratiedienst. Maar die gasten zitten met zo’n stuwmeer aan asielaanvragen (gevluchte Zimbabwanen!!) dat ze nog niet aan het afstempelen van onze visa waren toeggekomen.

Op advies van het door BAT in de arm genomen bureau Hassle Free Immigration heb ik een heel zielig briefje geschreven dat ik toch écht voor een Hele Belangrijke Vergadering ivm mijn werk naar Nederland moet (Trouw correspondentendag stevig opgewaardeerd) en dat ik dus een geldig visum nodig heb.
Vanmiddag tickets geboekt, boekingsbewijs doorgemaild en met dat bewijsstuk gaan ze van HFI maandag naar de immigratiedienst; die heeft beloofd de visa maandag/dinsdag af te ronden. Dik duimen dat dat dan ook inderdaad in orde komt, maar Hassle Free was er helemaal van overtuigd.
Dúúússs... Als alles volgens plan verloopt, sta ik zaterdag de 13e om 08.10 op Schiphol! Woensdagavond de 17e vlieg ik om 20.00 weer terug. In de tussentijd probeer ik zo veel mogelijk familie en opdrachtgevers af te vinken.

Onze Arnhemse buren Erik & Annemieke zitten dan in Zuid-Afrika. Die halen we maandagavond op; ze blijven tot donderdag de 11e bij(M)ons.
Aangezien de auto van E & A vanaf volgende week toch werkloos staat te wezen aan de Albert Neuhuysstraat, kan ik die mooi een paar dagen lenen. Rechts rijden – slik - dat wordt wel weer effe wennen...

Nou, lieve lezers, ben benieuwd wie van jullie ik volgende week allemaal ga zien!! Ik zoek nog vrijwilligers voor het ophalen/wegbrengen naar Schiphol en ik zoek nog slaapplaatsen in de regio’s Amsterdam, Arnhem en Achterhoek. Wie biedt??

Keep nagging

Ik stonk vandaag weer eens ‘ouderwets’ naar koeien! Foto’s gemaakt op een Brahmanenkeuring in Pretoria. En gisteren stonk ik héél ouderwets naar varkens; alhoewel het eigenlijk wel mee viel want de grote Zuid-Afrikaanse varkenshouders hebben ook hygiënesluizen. Dus heb ik me keurig gedouched voor ik de stal in ging, en na afloop van het bedrijfsbezoek ook maar weer – moest per slot van rekening nog een uur in de auto zitten.

Agrarische journalistieke klussen blijven leuk ter afwisseling/verfrissing van het reguliere journalistieke werk. Dat is wel weer enorm interessant, maar de mentaliteit van vooral overheids- en semi-overheidspersoneel is soms erg frustrerend.

Mensen beloven van alles, zijn heel welwillend, gaan het absoluut voor je regelen, je krijgt die man te spreken, hij is er nu niet maar morgen zéker, die cijfers krijg je van ons, ik stuur het door, je wordt vandaag nog teruggebeld – forget it. Ze houden je mooi aan het lijntje. Zodra ze het woord ‘journalist’ horen, trekken ze de melk op en de keutel in. Als je er zelf niet verschrikkelijk achteraan blijft zeuren, gebeurt er niks!

Ik bel, ik mail, ik bel weer, ik stuur godbetert zelfs fáxen - die dingen zijn nog helemaal bling in ZA. Knetterchagrijnig word ik ervan. Zucht. Als je niet wilt meewerken, zeg dat dan gewoon metéén! Keep nagging is hier het devies, en ik zeur en zeur tot ik er bij neerval, tot ik er nog meer zat van ben dan zij. Maar als je een verhaal dan toch rond krijgt, voelt het wel dubbel lekker.