Chaos

Dat er in Zuid-Afrika nooit een instantie terugbelt, zijn we inmiddels wel gewend. Je moet overal zelf achteraanzeuren tot je een ons weegt. Post kan er ook rustig drie maanden over doen; vandaag nog een bankafschrift van augustus in de bus.

Nee, dan Nederland.
Eén telefoontje of mailtje naar de elektronische helpdesk cq klantenservice, en promt is daar een hulpvaardig persoon aan gene zijde om antwoord te geven op alle vragen.
Dacht ik.
Zo stelde ik op 19 augustus via het klantenservice-emailformulier een vraag aan de waterzuiveraars van Locosensus. Want net als het gros van de (semi)overheidsbedrijven heeft Locosensus wel een fijn gratis 0800-nummer, maar dat is vanuit het buitenland onbenaderbaar. Dus een mailtje gestuurd over de aanslag zuiveringsheffing. Ik was de hele vraag al lang vergeten, maar kreeg tot mijn verbazing dinsdag 1 december een keurig een berichtje in de inbox - 3,5 maanden later!
Waarom dit zo lang moest duren? Dat antwoord kwam dan wel weer snel: '...onderbezetting binnen de afdeling...'

Anyway.
Hier begint na ruim 2 jaar tamelijk onbezorgd woongenot de gehele inboedel plotsklaps in te storten. De eerste teken dienden zich recent aan met het sneuvelen van de koffiepot. Vervolgens spatte de bodem uit de vissenkom (geen zorg, vissen leven nog) en zoals eerder gemeld kregen ook de koelkast en diepvries kuren. Provisorisch opgelapt, laat ze het nog driekwartjaar volhouden!
Daarbij waren 2 van de 4 elektrische kookplaten er al heel lang mee opgehouden maar vorige week verrekte de schijnbaar onverwoestbare SpeedQueen wasmachine het ook opeens. Wou geen water meer intappen. En voor de gezelligheid deed de skottelgoedwasser ook mee. Voor het eerst in jaren staan we weer handmatig af te wassen.

De handyman die we hadden besteld om de goeters weer reg te maak, moest ook afbellen: z’n kanker was terug. Was echt triest, zo’n ‘nou mevrouw, ik denk niet dat u mij nog gaat terugzien’-gesprek...
Tegelijkertijd speelde ook een oude lekkage in de badkamer weer op, en trapte ik zelf een gat in het plafond van de gang. Met m’n goeie bedoelingen. Tijdens de recente koudegolf was één van de jonge hopjes uit het nest onder de dakpannen gevallen, en ik wilde uitzoeken of z’n nest via de zolder was te bereiken zodat ik ‘m er weer terug in zou kunnen zetten. Zolder is onbevloerd, een wirwar van hanebalken, heel voorzichtig gemanoevreerd maar op 1 losliggend latje gestapt, dat wegschoot en zichzelf door het plafond spieste. En ergste van alles: jonge hopje het alsnog gevrek.

Inmiddels is de SpeedQueen gelukkig gefikst. En is er is dinsdag een nieuwe handyman langsgekomen die de lekkage verhielp en meteen ook de oven/kookplaatcombinatie én de vaatwasser meenam. Dinsdagavond daarom maar pizza gehaald, gisteravond Spur. Kookplaat zit er nu weer in - tot verdriet van de kinderen. Van Dorien mocht het best wel de hele week duren. Vaatwasser wacht nog op onderdelen. Dezelfde meneer kan ook het gat in het plafond herstellen.
Nou nog zien dat we het leeuwendeel van de reparaties kunnen verhalen bij BAT, want de verantwoordelijkheid voor de inboedel ligt bij de peukendraaiers. Alleen dat gat in het plafond, da’s toch echt m’n eigen schuld...

Nou vooruit, omdat dit toch een chaotisch blogje is: hier nog een foto van Anthony en de gezusters bij het kerstconcert van de kleuterschool. Alle kinderen werden in oeroude verkleedpakjes gehesen (poezen, konijnen, kabouters, feetjes) en moesten kunstjes doen op het podium. Precies zoals vorig jaar. Of eigenlijk: precies zoals in Nederland in de jaren '50. Mijn schoonmoeder had het vast heel schattig gevonden.
Was Toon vorig jaar nog kabouter, dit jaar was hij 'n Hanswors. Onze vriend was er ook niet erg gelukkig mee. Tis dat ze niet beter weten, maar je zou de leiding bijna van doelbewuste discriminatie betichten...