In the spirit of Christmas...

Even wat Monsen-familie-dingetjes (met excuses aan alle niet-Monsen voor de foto’s met onbekende mensen…)
We hebben heel relaxed kerst gevierd bij Deon en Tersia. Op kerstochtend zaten we al om kwart over zeven in de auto om op tijd in Pretoria te zijn, waar Deon voorging in zijn eigen gemeente, de Nederduits Hervormde kerk - klinkt zwaarder dan het was!. Fijne dienst, Deon deed het heel leuk, nog even de kinderdoop inruilen voor de volwassendoop en hij kan zo baptistenvoorganger worden.
Deons ouders, (ome) Dan en (tannie) Bep waren er ook, evenals Deons broer Sean en schoonzus Elize en hun dochtertjes Heleen en Petra. Tante Bep is een nicht van Marcels moeder, die ergens in de jaren ’50 naar Zuid-Afrika is geëmigreerd.
Na de dienst met alle Du Toits en Tertia’s broer Johan heerlijk gegeten – geen braai, maar geweldige koude schotels. Tertia heeft een eigen cateringbedrijfje en wij begrijpen nu waarom ze daar zo druk mee is.
Vervolgens cadeautjes uitgepakt bij de kerstboom. Het was bijzonder gezellig en we zijn allemaal ontzettend verwend, maar het haalt het toch niet bij de gein en en de gedichten van Sinterklaas…
Op tweede kerstdag, die hier ‘dag van goedwillendheid’ heet, zijn we terug gegaan naar huis en mochten de kids hun eigen cadeaus uitpakken. De hoeveelheid plastic zooi is weer met factor 3 vermenigvuldigd, maar het houdt ze weer even van de straat.

Morgenvroeg zakken we af naar Kokstad, waar we oud&nieuw gaan vieren bij Nigel en Clare. Dat is een Brits artsenechtpaar. Marcel heeft ze leren kennen toen hij vrijwilliger was in het ziekenhuis in Rietvlei ('89-'91). Nigel werkt daar nog steeds en is inmiddels superintendant van het ziekenhuis. Ze hebben ook een geadopteerde Afrikaanse zoon, Sipho (19), en tegen alle verwachtingen in volgden er daarna nog drie zelfgemaakte kinderen: Rebecca, Hannah en Daniel. Die zijn inmiddels allemaal in de tienerleeftijd.
De planning is om op oudjaarsdag nog even een dagje naar Margate te gaan, aan de kust, waar de vriendinnetjes van de meiden vakantie vieren. Deon en z’n gezin zitten daar nu ook in de buurt. Met oudjaarsdag zitten we dus niet in Heidelberg, en daarom wens ik bij deze iedereen nu alvast alle geluk, gezondheid en voorspoed toe voor 2008. (Plus een dikke knuffel voor mijn pa die nu met oud & nieuw in Marokko zit om daar koeienboeren voor te lichten.)
We missen nu al de glühwein, de vuurbak en het carbidschieten op het pleintje. Maar we hopen komend jaar in elk geval een aantal van jullie hier te zien!!

Nog een aardigheidje: afgelopen maandagavond hebben we bij alle buren een kerstkaartje in de bus gedaan (nou, bus, iedereen heeft z’n eigen stukje pvc-buis dwars op het hek staan.)
Elke keer dat onze buurvrouw het tuinpad op komt stieren, hebben ze namelijk ‘klachten gehad van andere mensen’ die haar dan vragen om dat even bij ons te gaan melden. Wij hadden echter het sterke vermoeden dat die klachten voornamelijk van henzelf afkomstig zijn. Want als er wat te zeuren is, ga je toch naar die mensen zelf toe, en niet naar de buren? Maar goed – we doen net alsof we gek zijn. En een charme-offensief bedacht. Bij iedereen een kaartje in de bus gedaan met de beste wensen, en (behalve voor de rechterburen) een briefje erbij in dat wij de nieuwe Nederlandse buren zijn van nummer 5, dat ze hartelijk welkom zijn om een bakkie te komen doen en nader kennis te maken, en móchten er klachten zijn (te hard spelende kinderen, of zo…) dat ze ons kunnen bereiken op het volgende telefoonnummer… Dus iedereen kan ons voortaan zélf bellen!
En verdraaid, het werkt! Vanmiddag telefoon: ook een nieuwe bewoner, wou graag eens langs komen, en die komt vanavond op de koffie. Ben heel benieuwd! En ik vind het geweldig mooi dat we in elk geval een eerste scheur hebben kunnen maken in de muur die ze hier allemaal om zich heen trekken. Ha! Ik slinger de koffiepot vast aan!

Swaziland

De Monsen zijn er eventjes tussenuit geweest. We hebben een korte trip gemaakt naar Swaziland, met het idee dat dan ons toeristenvisum meteen weer drie maanden verlengd zou zijn. Dat bleek echter niet (meer) zo te werken, omdat ons visum nog tot eind januari geldig is.
Anyway – het was lekker om er even uit te zijn. Swaziland is een klein bergstaatje in Zuid-Afrika, onder tegen het Kruger Park aan. Het is er uitermate relaxed, met allervriendelijkst volk en nauwelijks criminaliteit. Dat moet ook wel omdat ze het voornamelijk van de toeristen moeten hebben.
Als je echt op je gemakje ouwerwets Zuidelijk Afrika wilt proeven, moet je daar naar toe: veel traditionele hutjes, koeien, geiten en allerhande nering langs de weg, vrouwen met volle boodschappentassen op het hoofd. De dienstverlenende sector is ook geweldig: vier palen in de grond, doek eroverheen: Makanya Car Wash Centre. Kun je trouwens ook je paard laten afsoppen. Lemen keetje met een paar kratten groente en een paar blikjes fris: ‘Bhunya Groceries & Wholesale Supermarket’. Vooral de spaza-phone telefoonhutjes zijn geweldig: een slordig inelkaargetimmerd hokje ter grootte van een dixi-toilet waar je kunt bellen. Op de foto staat een hele luxe, maar daar stond dan ook een rij volk voor.

We hebben twee nachten overnacht op Buhleni Farm, een verlopen tropisch fruitteeltbedrijf waar de nieuwe eigenaars sinds kort zijn begonnen met het verhuren van blokhutten op palen. Het was allemaal nog een beetje in wording; er stonden bijvoorbeeld nog zoveel bomen om de chalets heen dat het net leek alsof je midden in Burgers’ Bush zat. Maar we hebben fijn gekampvuurd, gebraaid en marsmellows geroosterd.

Verder hebben we de lokale economie gestimuleerd met het bezoeken van het Cultural Village in het Mantenga-natuurreservaat. Traditionele zang (foto) en dans in het Swazi-openluchtmuseum en een fraaie waterval in het reservaat. Daar kwamen we nog de broer van Swazilands koning Mswati tegen en uiteraard hebben we netjes een kniebuiging gemaakt voor de prins. Echter, aangezien de vader van de koning geloof ik zo’n zeventig vrouwen heeft, is de kans ook vrij groot dat je een van z’n broers tegen het lijf loopt!

Op de terugweg bij Swazi Candles langs geweest, waar alleraardigste kaarsenmakers de meiden rustig met kaarsvet lieten knutselen, terwijl ze zelf in no-time olifanten, nijlpaarden en zebra’s te voorschijn kleiden. In de theetuin heb ik nog een paradijs-vliegenvanger op z’n nestje gespot. Tot vermaak van het personeel nog tot halverwege de boom in geklommen om het beestje op de foto te krijgen (moet je niet doen in een spijkerrokje) en eenmaal boven was de vogel uiteraard gevlogen.

Teruggereden via Amsterdam en Ermelo, en ook de afslagen Meppel en Amersfoort gepasseerd. De tom-tom zou er in de war van raken. Hier in de buurt ligt ook Holgatfontein – goed nieuw woord voor ernstige diarree!

Eenmaal thuis bleek dat Doriens onmisbare Moekie was achtergebleven op Buhleni Farm. Ik heb direct een mailtje gestuurd, en zowaar: de knuffel was gevonden en ze doen ‘m vandaag op de post. Geweldig volk, die Swazilanders! Daar kunnen onze buurtjes nog wat van leren. De buurvrouw (die van de vloerbedekking in de garage) kwam gistermiddag met opgestoken zeil het tuinpad op: onze kinderen maakten te veel herrie en dat kunnen ze hier vooral op zondagmiddag niet hebben. Tja, de meiden vermaakten zich met hun vriendinnetjes in het zwembad en dat geeft inderdaad een hoop lawaai. Maar for Gods sake, het is vakantie, het is mooi weer, moet ik ze dan aftapen en binnenhouden?? U ook prettige kerst, buurvrouw!

Wij maken ons nu op voor ons eerste kerstfeest bij temperaturen van tegen de 30 graden. Morgen zijn we in Pretoria, waar Marcels achterneef Deon (die naast ICT’er part-time dominee is) voorgaat in de kerstdienst. Ben benieuwd waar-ie het over gaat hebben…
En na de dienst uiteraard braaien met de hele familie Du Toit.

Groeten aan allen,
Gien

Huisvlijt

Onze meiden hebben fijn geknutseld en nu is de voordeur versierd met papieren kerstgroeten. Zoals het een echte Zuid-Afrikaanse voordeur betaamt, zit er natuurlijk wel een inbraakwerend hekwerk voor...

Marcel heeft ook goed werk verricht. Er hangt nu een uitermate low-budget vogelvoerplankje aan het hek. Mooi istie niet, maar dat zal de mussen worst wezen. Zolang er maar broodkruimels op liggen en vogelvoer. Ik heb zes weken geleden voor 10rand (= 1 euro) een kilo kanariezaad gekocht en daar heb ik nog dagelijks plezier van, en de vogeltjes ook.

We zien naast gemaskerde wevervogeltjes vooral Kaapse mussen, Kaapse kwikstaarten en Kaapse witoogjes. Aangezien we hier duizenden kilometers van de Kaap verwijderd zitten, hebben Marcel en ik besloten dat deze gevederde vriendjes kennelijk collectief last hebben van een ernstige identiteitscrisis. Het zijn feitelijk Gautengse mussen, kwikstaarten en witoogjes. Maar dat weten ze niet.

Splendid work??

Oké, ik weet dat het gros van de Zuid-Afrikaanse dagbladen het moet hebben van de losse verkoop. Maar de voorpagina van The Star van gisteren vond ik desondanks tamelijk schokkend.
Situatie van het nieuwsfeit in het kort: 12 criminelen willen een geldwagen overvallen. De politie is echter getipt. Vanuit een hinderlaag wacht een elite-eenheid de gewapende overvallers op. Op het moment dat de boeven toeslaan, komt de politie in actie. Elf overvallers worden in actiefilm-stijl onmiddellijk neergeschoten. Citaat van de politiewoordvoerder: "It was splendid work. (...) The robbers never knew what hit them until it was over. They did not even have a chance to be scared. This is the way it should be."

Zoals je kunt zien luidt de kop, over de volle breedte van de vrp: 'It was splendid work' met daaronder een vijfkolomsfoto van twee van de elf doodgeschoten overvallers (puntschoenen omhoog...) En een plaat waar een van de crime fighters onherkenbaar op staat.

Voor Zuid-Afrikaanse begrippen ben ik vast een watje, maar naar mijn idee kun je dat journalistiek-ethisch gezien toch niet maken. Het blijven toch 11 mensenlevens? Moet je daar - ook in de berichtgeving - niet iets zorgvuldiger mee omgaan? Waarom niet arresteren en berechten? Geeft het feit dat het zwarte criminelen zijn voldoende rechtvaardiging om ze als zwerfkatten af te knallen?

Ik was benieuwd of daar nog reacties op zouden komen in de krant van vandaag. En jawel! Die zal ik jullie ook niet onthouden. Het zijn sms'jes van lezers.

* Great stuff! We are proud of your ability to stop this nonsense.
* Absolutely brilliant. Keep it up.
* Well done to our courageous police officers!!
* The fact that 11 hijackers were killed is a Christmas present for the whole of SA. I was in the SAPS (ZA-politie, GM) for 13 years and I am absolutely ecstatic at the killing of the criminals. The policemen involved should be given medals!
* Show us a daily photo of a dead criminal on the front page. Well done! That's how this scum should be dealt with. Keep it up!
* This is the results we get when te communty works together with the police.
* Well done, guys! Very bloody marvellous work! Let's see more of this.

... Hierbij officieel vastgesteld: ik ben een watje...

Plug 'n play

En jawel, hij staat! Nog nooit zo snel een boompje opgezet. We hebben een kerstboom, daar kunnen ze in 't Broek een puntje aan zuigen! (don't try this at home...) Het is een héle fijne Chinese Neppert, met optische glasvezelkabel, waardoor er na het inpluggen meteen allerlei kleine lichtjes en sterretjes twinkelen, in verschillende kleuren die ook nog eens continu wisselen. Wat wil een mens nog meer. Ja, oké, een Henk Wijngaard-truck om 'm op 't dashboard te zetten... De kinderen vinden 'm he-le-maal fantstisch, en wij ook. Als je een foute koopt, moet je 't goed doen.
Wij zijn d'r klaar voor!!

Huishoudelijke eigenaardigheden

Zuid-Afrika is een verbazingwekkend land – op allerlei fronten. Ik laat het verbluffende natuurschoon en het onnavolgbare beleid van de ANC-regering even buiten beschouwing. Vandaag blijven we dichter bij huis – ons huis, om precies te zijn. Begrijp me goed, we wonen hier prima, maar niettemin verbazen we ons telkens weer over een aantal eigenaardige aspecten van het interieur. We kunnen niet met zekerheid zeggen of die exemplarisch zijn voor de manier waarop de gehele Zuid-Afrikaanse samenleving in elkaar zit, maar we neigen wel die kant op…

Zo was daar de schuifdeur van de douche. Het frame was zó gemonteerd, dat de gaatjes in de onderste geleiderail – waardoor het lekwater weg kan stromen – aan de buitenkant zaten. Na het douchen stond er dus automatisch een flinke plas water in de badkamer. Nou heb ik gelukkig een technische kerel. Die heeft alles losgehaald en weer goed-om gemonteerd. Probleem opgelost.

Nog zo iets: iemand heeft in de 2e badkamer een spiegel gemonteerd. Voor het schroeven en boren is begonnen, is eerst de beker uit de bekerhouder verwijderd. Vervolgens de spiegel opgehangen – hé, verrek, nou past die beker niet meer goed in de houder…

Ergens hebben de bouwers de natte groep niet helemaal goed onder controle gehad. Zo hebben we twee badkamers, maar boven het ene bad hangt een douchekop die nergens op is aangesloten, zodat de meiden na het bubbelbad in onze douche gaan afspoelen. Overigens: het handdoekenrek hangt hier voor het gemak in de douchecabine... Maar: we hebben wel bij beide toiletten een handdouche om de billen af te spoelen!!

Ook kan het regenwater nergens heen. De regenpijpen houden 10 centimeter boven de grond gewoon op. Bij een beste bui staat de halve tuin blank. Achter de erfscheidingsmuur ligt een lager gelegen grasveld, maar niemand heeft ooit bedacht dat je misschien eens een afvoerpijpje door de muur moet steken. Of dat je op z'n minst een regenton onder de pijp kan hangen. Kan iemand hier het begirp ‘hemelwaterafvoer’ even komen introduceren?

Hetzelfde geldt voor onze bijkeuken/washok, wat in feite niet meer is dan een afgesloten carport. Het golfplaten dak sluit niet goed aan op de muur. De vloer ligt hier wel op afschot, maar dan de verkeerde kant op, zodat we na elke hoosbui het water naar buiten moeten dweilen.
Daarvoor moeten we een metalen achterdeur openzetten. Die is afgesloten met een knaap van een hangslot. Maarrr: die deur is aan de bovenkant ruim een halve meter te kort. Dus een béétje lenige inbreker staat zó binnen... Alhoewel: veel verder komt-ie niet. Want als de klep van de vaatwasmachine open staat, kan de deur naar de keuken nooit meer open!

Nog zo’n fijn apparaat: de wasmachine. Van het merk ‘speed queen’, -zie foto - een ouderwetse bovenlader die nog het meeste wegheeft van een gigantische keukenmachine, met een enorm roerwerk in ’t midden. Volgens mij stond er ook zo een op de boerderij in Achterveld, toen mijn ouders die in het midden van de jaren ’70 overnamen. Het ding wast alleen maar met koud water, maar daar heb ik wat opgevonden. Met 3 meter tuinslang tap ik er nu heet water in vanuit de kraan in de bijkeuken. Het moet gezegd, hij is in 20 minuten klaar met wassen, maar o wee als er een stukje pluizig tekstiel (zoals een geel keukendoekje) tussenzit: alle losse pluizen worden perfect en muurvast het schone wasgoed ingecentrifugeerd. Ik heb nu heel ‘furry’ ondergoed. Rrrraaauuwww....

De elektrische kookplaat die óf te hard, óf te zacht gtaat, sla ik even over. We gaan door naar de voordeur, waar naast het gewone slot ook nog een anti-inbraak-kettinkje opzit. Maar mocht ik dat even zijn vergeten, dan kan ik dat – zelfs met mijn Bunschoter Bovenarmen – nog makkelijk van buitenaf losmaken.

Ja jongens, veiligheid voor alles. Daarom hebben we een puntige ijzeren hek bovenop ons tuinmuurtje staan. Waar onze Dorien van 6 van buitenaf moeiteloos overheen klimt...

We blijven ons verbazen. Maar we klagen niet! We drinken er een goed glas Chardonnay op, sigaar d’r bij (Marcel dan) en we lachen erom. Life’s good.
Tsjuuuuus!

Kersnagmis

Vanavond een soort kerstnachtdienst gehad in de baptistenkerk in Benoni. Raar idee, na een zeer zomerse zondag. Al het volk zat in hemdsmouwen in de kerk. Eigenlijk heette het 'christmas carols & canlelight', oftewel kerstliedjes zingen bij kaarslicht. Iedereen had kaarsjes mee in een omgekeerde halve plastic fles (tegen het druppen), én koekjes en andere baksels voor het pauzemoment. Op de een of andere manier wordt elke bijeenkomst (kerk, school of waar dan ook) hier meteen aangegrepen om te snaaien. Ieder samenzijn wordt op z'n minst gelardeerd met koek, gebak, snoep en chips. Sluit ook zelfgemaakte pasteitjes, muffins en snoezige mini-sandwiches niet uit. (Annelies, als je ooit wilt verhuizen....) Het zal wel de Britse invloed zijn. De voorzanger had het zelfs over 'some light refreshments' en ik zat meteen in "Buckét residense, lady of the house speaking..."
Maar niettemin was het heel gezellig en sfeervol, mét kunstkerstboom met twee strengen lichtjes die in een onnavolgbaar ritme aan- en uitfloepten - zo ééntje komt in de baptistengemeente Arnhem-Zuid absoluut niet door de ballotage!
Op de terugweg naar huis zagen we een vliegtuig laag overkomen - we zitten niet zo gek ver van Johannesburg Airport - en plots kreeg Doortje het te kwaad. Ze moest via dat vliegtuig aan haar hartsvriendinnetje Anne denken, en ze moest vreselijk huilen. Thuis mocht ze meteen bellen, maar Anne lag al op bed. Morgen in de herkansing!

Merry christmas to u all!!

The story continues...

Nog even over gisteren: na veel vijven en zessen hadden we het modem geïnstalleerd, eindelijk internet. Volgende punt: nieuwe email-accounts aanmaken. Pop3- en smtp-servers toegewezen, alles volgens het boekje (of liever: de papieren van Telkom): konden we alleen email ophalen, niet verzenden. Wel potjandikkie, of iets van zwaardere strekking. Alles geprobeerd, kwamen er niet uit: dan in hemelsnaam nog maar een keer de Telkom-helpdesk bellen. Wat bleek: Telkomkantoor had het verkeerde smtp-adres opgegeven, er moest nog '.dsl.' tussen. Hoe bestat het. Maar het was simpel op te lossen, dus dat viel weer mee. (Count your blessings!)
Nou, Margrietje kon eindelijk weer even d'r blogje bijwerken: valt de internetverbinding weg. Telefoon idem; we hadden ook geen kiestoon meer. Mars was (uiteraard) even de hort op, dus ik weer van alles geprobeerd, modem aan, modem uit, alle kabeltjes er weer opnieuw ingprikt: niks, nada, noppes. Marcel mobiel geprobeerd te bellen, ging ook niet. (Er ging me toen nog geen lichtje branden.) Ondertussen stond het huilen me nader dan het lachen, na alle gezeik van de dagen ervoor. Welke hemelse of aardse macht wil ons koste wat het kost van het internet houden? Maar daar komt Marcel thuis. "Hé Gien, heel Heidelberg zit zonder telefoon. Niemand kon meer pinnen bij de supermarkt, en het mobiele netwerk ligt er ook uit!" Werkelijk waar, wat een land. Ik heb serieus overwogen om uit pure frustratie te gaan beginnen met roken. Of drinken.
Afijn, een goed uur later was de telefoon weer in de lucht. Internet nog niet - dat vergde nog weer een telefoontje naar de Telkom-hulplijn (al onze medewerkers hebben een gebrek...) en voila: we zijn weer online. Wat internet betreft is ons motto dus elke dag: vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan!!

Tjuuuuss!