Laatst het tienjarig jubileum meegevierd van Door of Hope, het Johannesburgse kindertehuis waar onze zoon zijn eerste vier maanden heeft doorgebracht. De verhalen op de gala-avond waren mooi en verschrikkelijk tegelijk.
Mooi om te horen over de honderden kinderen die in de loop der jaren een liefdevol tehuis hebben gevonden.
Aan de andere kant worden er in Johannesburg nog dagelijks ongewenste baby’s achtergelaten. Vrijwel zonder uitzondering zijn het zwarte kindjes. De politie vindt ze soms ingepakt in plastic zakken. Van een flat gegooid. In een vuilniszak. Door een toilet gespoeld. Op treinrails gebonden. Achtergelaten in een park, soms met de navelstreng er nog aan.
Het aantal lijkt toe te nemen, vermoedelijk als gevolg van de stijgende armoede. Moeders in uitzichtloze situaties zien soms geen andere uitweg.
De Door of Hope probeert een alternatief te bieden via een babyluikje, waar radeloze moeders anoniem hun baby in kunnen deponeren. Gemiddeld gebeurt dat een paar keer per maand. Het merendeel van de baby’s wordt door de politie binnengebracht.
Zoals de naar schatting drie maanden oude Nathan. Hij werd gevonden langs de kant van de weg. Doodziek van de zonnebrand, ernstige huiduitslag. En volledig in shock vanwege de voorbijrazende vrachtauto’s. Nathan is inmiddels geadopteerd en maakt het goed.
Of Jabu. Hij was een paar uur oud toen hij werd gevonden in de tuin van een ziekenhuis. Later werd duidelijk dat hij uit een hooggelegen raam was gegooid. Met hem liep het niet goed af. Vanwege zijn hersenbeschadiging hield kon hij geen voedsel binnenhouden. Jabu werd maar zes weken oud.
Het zijn verhalen die ons diep raken. Hoe radeloos (of ziek?) moet je zijn om een baby zoiets aan te doen? En aan de andere kant zijn er talloze stellen die het maar niet lukt om kinderen te krijgen. Een en een is twee, zou je zeggen, adoptie is de optie. Maar ik heb natuurlijk makkelijk praten. Twee vlotte zwangerschappen achter de rug; wat weet ik van ongewenste kinderloosheid...
Ik ben wel adoptie-ervaringsdeskundige. En ik kan alleen maar zeggen dat we er geen seconde spijt van hebben gehad. Als u dit stukje leest, is hij net gisteren vijf geworden. Een grote kleine dondersteen, even ondeugend als lief, die regelmatig verkondigt dat hij wel ‘tienmiljoenduizendhonderd’ kusjes en knuffels heeft voor papa en mama. En voor z’n zusjes ook. Elke dag met hem is voor ons een cadeautje. Dit weekend brengen we door aan de grens met Lesotho, het land waar zijn biologische moeder vandaan komt. Zij stond hem daags na zijn geboorte af aan het tehuis, omdat ze wist dat ze niet voor hem kon zorgen.
Wat zou ik graag willen.
Wat zou ik verschrikkelijk graag willen.
Dat ze hem kon zien.
(Column in De Gelderlander, 24 oktober 2009)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten