Liften - zie Flickr-foto - is in Zuid-Afrika een heel gangbaar alternatief voor de notoire combi-taxibusjes. Op min of meer vaste liftspots in en rond Heidelberg staan dagelijks forensen. Vrijwel allemaal zwarte Zuid-Afrikanen, af en toe een enkele verarmde blanke. Het is een goedkopere variant op openbaar vervoer, en – met Hopenhagen in het achterhoofd - ook goed voor het reduceren van je carbon footprint. Omdat vrouwen risicotechnisch nu eenmaal beter met vrouwen mee kunnen rijden, pik ik regelmatig liftsters op. Soms levert dat geweldige gesprekken op over politiek en samenleving, soms zitten ze alleen maar ongemakkelijk naast dat witte wief (heb het idee dat er maar weinig blanken een lift aanbieden) of ze zitten stilzwijgend en hardnekkig te sms’en.
Maar doorgaans is het wel lachen. Zoals gisteren. Ons ommuurde witte township ligt een kilometer of twee buiten de dorpskern, en Toon moest aan het eind van de middag naar zwemles. Tegen die tijd zijn de zwarte huishoudsters uit onze blanke enclave ook uitgepoetst. Een aantal stond er langs de doorgaande weg richting dorp te liften. Ik stopte voor ééntje, maar ze gebaarde enthousiast naar haar collega’s, en die schoven er ook in. Ik geloof dat er uiteindelijk vijf of zes 'domestics' in de Jeep klommen - en niet bepaald de schraalste types. Anthony werd op schoot gehesen en met doorzakkende veren togen we richting dorp. De boordcomputer raakte in paniek en gaf met rood knipperende waarschuwingslampjes aan dat zowel het linker- als het rechterachterportier niet meer goed dicht zaten. De dames hadden er ook wel schik van.
Uiteraard haalden we probleemloos het dorp.
Kleine moeite, groot plezier.
Dat soort momentjes ga ik straks wel missen in Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten