2009!

(Op z'n Mies Bouwmans:) Lieve, lieve, líeve mensen, allemaal een hééél gezond, gezegend en gelukkig Nieuw Jaar gewenst van ons allemaal! Iedereen bedankt voor alle lieve berichtjes en sms'jes, en dat alle goede wensen voor 2009 maar uit mogen komen!!

Wij zitten nu net als vorig jaar bij Nigel en Claire Hofmann in Kokstad, een huis vol met allerlei volk, Marcel heeft weer vuurwerk gekocht (kaliber muggescheetjes, zwaarder is hier niet te krijgen) en de kinderen vermaken zich geweldig.
Vrijdag gaan we naar Port St.Johns voor een weekje aan zee. Het is hier met 15,16 graden overdag wel tamelijk fris dus we hopen dat het nog iets gaat verbeteren de komende dagen.
De laptop is mee, we hebben sinds kort ook mobiel internet via MTN, om nog een beetje te kunnen mailen/werken/bloggen/skypen in de vakantie. Het is wel wat instabieler en trager dan de adsl maar het werkt wel, al kan de verbinding niet heel veel hebben. Skypen met video vergt net te veel, dan vliegt de verbinding er steeds uit. Berichtjes tikken via Skype gaat nog net. Mail ophalen en nieuwssites bijhouden gaat ook goed.

Nogmaals voor alle dierbare familie, vrienden en kennissen op afstand (maar toch dichtbij) de allerbeste wensen voor 2009. Maak er een mooi jaar van!
Of, met het motto van Heidelberg Public School: Make This The Best Year Yet!

Daas...

Mijn pa wordt onderhand ‘helemaal daas van het niksdoen’ maar dat komt gewoon omdat hij niet gewend is om vakantie te hebben. Hij heeft na een week niet melken weer hele poezelige en schone handjes; zelfs de meeste kloven zijn dicht!
Ik denk zelf dat we best veel gezien en gedaan hebben de afgelopen week. Zondag zijn we in Johannesburg naar de kerk geweest en ook even binnengekeken in het Door of Hope-kindertehuis dat er direct achter ligt. Geef mijn moeder een klein baby’tje op schoot en je hebt er geen kind aan.
Aansluitend naar het Montecasino vogelpark in Jo’burg-Noord, dat naast de Montecasino mall ligt. Dit winkelcentrum is gebouwd als een filmset; het lijkt net alsof je een Italiaans dorpje binnenstapt, compleet met wolkenhemel en al. In het ene deel is het dag, verderop is het avond – heel apart!
Maandagochtend ben ik met de ouweluu afgereisd naar Koster, om te kijken naar het Life Care Centre in Reagile waar pa drie keer is wezen vrijwilligen met de SHIB-groep uit Barneveld. Nog een heel aantal adressen daar in de buurt bezocht, inclusief top-Simmentaler-fokker Piet Wolmarans, en overnacht bij de vleesveehouders Koos en Willemien Olivier in Swartruggens.
Dinsdag op de terugweg nog even aan geweest bij een ouder Nederlands echtpaar wat nog actief boert nabij Pretoria. Pa vroeg ‘m waar of die kleine hokjes nou voor waren, zaten daar soms kalveren in? “Nee man, daar wonen m’n plaaswerkers in.” Dus...
Woensdag had pa nog geen koeien genoeg gezien en is hij nog even met buurman Wally meegeweest naar het bedrijf van z’n zoon in Nigel. ’s Middags gingen we weer terug naar Pretoria maar nu voor een heerlijk kerstdiner bij Deon en Tertia; uitermate gezellig.
Onze eigen Kerstbraai stak er de volgende dag maar een beetje schraaltjes bij af… Voor de braai uit zijn we eerst nog wezen kort maar krachtig wezen tempelen in Benoni, en daarna een rondrit gemaakt door Suikerbosrand Nature Reserve, onze eigen ‘Hoge Veluwe’ hier net achter de deur. Nog best wat wild gezien ook!
Tweede Kerstdag was gereserveerd voor de Cradle of Humankind, waar een hele hoop van de oudste fossielen van mensachtigen zijn gevonden. Tour gemaakt door de kalksteengrotten van Sterkfontein en het Maropeng educatiecentrum bezocht. De kids vonden vooral de boottocht over de ‘oerzee’ door de ‘ijsgrotten’ helemaal geweldig. En de ‘ronddraaiende brug’ die helemaal niet ronddraait - alleen de roterende lampjes eromheen geven je het idee dat het ding draait, je hele evenwichtsorgaan wordt compleet voor de gek gehouden. Idioot gevoel.
Vandaag moest ik hoognodig weer eens wat tikken. Marcel heeft de rest van de familie meegenomen naar het Lesedi Cultural Village, een openluchtmuseum met een show met traditionele zang en dans en vooral gruwelijk lekker eten, op z’n Niekarks.
Het enige wat nu nog op het program staat, is een bezoek aan de lokale ‘Welkoop’ in Heidelberg. Pa wil nog een echt Zuid-Afrikaans boerenshirt, zo één met gekleurde schouderstukken waar alle regte boere hier mee lopen. Er hoort dan ook nog een beste buik onder, maar die moeten we er dan maar bij bedenken.
Maandagavond laat vliegen ze weer terug. Als alles goed gaat staan ze dinsdagochtend weer op Schiphol.

Ze bin dr

Het duurde even, maar ze zijn er.
Pa en ma Lozeman moesten gisteravond in Zuid-Afrika wel 2 uur in de rij staan voor de paspoortencontrole (maar 2 loketten open voor een paar vliegtuigen die tegelijk binnenkwamen) maar om goed half twaalf waren ze er eindelijk door. Dat gaat nog wat worden in 2010 als de luchthavens een stroom WK-voetbaltoeristen te verwerken krijgen. Je kunt de vliegvelden wel mooi verbouwen maar als je het douanepersoneel niet mee opwaardeert, schiet het letterlijk niet op.

Vandaag genieten ze lekker van het kortebroekenweer, de biltong, de koeksisters en de kleinkinderen. Die genieten op hun beurt ook weer van alle meegekomen kadootjes (waarvoor dank). Balen trouwens dat de fenegriekkaas nog 2 weken moet liggen!!!

Komende maandag en dinsdag kachel ik met pa en ma naar Rustenburg en omgeving waar pa een aantal adressen langs wil, oa van zijn vrijwilligersproject in Koster en van een boer met een hele beste stapel Simmentalers.
Verder zien we het wel. Ons sal met hierdie boer een plan gaan maak...

Schade...

Schade, Schade, alles geht vorbei...
Horst Tappert is dood!

Derrick kwam regelmatig voorbij op de werkvloer van het Agrarisch Dagblad. Sterker nog: op zeker moment bleken we zelfs de voorzitter van de enige echte Nederlandse Derrick Fanclub te herbergen! De 'stille' Frans van Nijnatten. We kwamen er pas achter op de dag dat Frans afscheid nam van de redactie.

Effe googelen, en jawel hoor: vandaag op de site van het Radio 1 Journaal:

Nederlandse Derrick-fanclub blijft bestaan. De Nederlandse fanclub van de Duitse krimi-serie Derrick heeft besloten zichzelf niet op te heffen. Voorzitter Van Nijnatten maakte bekend dat het einde van de serie geen reden is om te stoppen. Volgens de voorzitter heeft de bewogen laatste aflevering van Derrick, die vorige week op de Duitse tv werd uitgezonden, juist geleid tot nieuwe aanmeldingen bij de fanclub. Bovendien zal de serie toch vaak worden herhaald, aldus Van Nijnatten. Op 7 november wordt de vijfde jaarbijeenkomst van de Derrick-fanclub gehouden. Daar zullen onder meer programma's met Horst Tappert (de vertolker van Derrick) worden uitgezonden uit de tijd voor Derrick. Ook wordt een speciaal lied voor Derrick voor het eerst opgevoerd, 'Da kommt Derrick'.

Gelukkig maar.

Ook leuk: het nieuwsbericht vandaag op de site van het AD, "Harry hol schon mal den Wagen..." Ik hoor het René nóg zeggen!

Tschuuuuuuussssss...

Effe kieken

Gisteren voor het eerst eens rondgekeken in BAT Heidelberg. De sigarettenfabriek had een speciale open dag voor familieleden van de 1.700 medewerkers. Met rondleidingen langs de tabaksbewerking, sigaretten- en filterafdeling en de sigarettendoosjesproductieafdeling (6 x woordwaarde). Oftewel: Marcel in z’n natuurlijke habitat gezien. Zie foto. Stiekem gemaakt met de lispeltuut.

Er staan min of meer dezelfde apparaten als bij BAT Zevenaar, maar ze lopen op pakweg driekwart van hun capaciteit omdat het merendeel van de machinebedieners, de techneuten en het management ook over ongeveer driekwart van de (Nederlandse) capaciteit beschikken. Het ademt allemaal nou niet bepaald efficiëntie uit. Het motto is: penny wise, pound foolish. Maar goed, met veel storingen gaat de werkdag lekker snel voorbij, zeg maar!

Verder is het hier nu echt grote zomervakantie voor de kids. De afgelopen week werden ze elke ochtend tot 13.00 uur lekker bezig gehouden door de Heidelbergse methodistenkerk, die in de vakanties altijd een week Holiday Club organiseert, soort jonge jeugd-avonden maar dan een week lang. Gisteren de afsluitende avond, met goochelaar. Margriet mocht ‘m nog een nummertje assisteren (zie foto) en scoorde daarbij nog een chocoladereep. Na afloop: boerenwors-broodjes. Vreten is alles in ZA!

Zolang de kids op de holiday club waren, kon ik nog een beetje werken thuis. Heb me onder meer onledig gehouden met het invullen van het M-biljet van 2007, moerse stapel belastingformulieren voor wie geëmigreerd is. In de onnavolgbare logica van de dienst hadden ze alleen voor mij een set opgestuurd en niet voor Marcel. Terwijl ik dat pakket juist voor m’n fiscale partner (was u héél 2007 getrouwd?) had besteld. 2007 nog? Jaahaa, want ik heb al drie keer eerder papieren besteld en steeds niet de goeie gekregen. Leuker kan ik het ook niet maken. Ook niet makkelijker: het M-biljet is ongeveer het enige wat je níet online kunt invullen.

De komende tijd zullen de meeste activiteiten op een wat lager pitje komen te staan. Volgende week donderdag komen pa en moe Lozeman en die blijven tot kort voor de jaarwisseling. Vervolgens gaan we zelf nog een week of twee op vakantie. We mikken op de Wild Coast (vlakbij waar Marcel vroeger heeft gevrijwilligd) maar Martie mag het regelen, dus dat gaat nog een verrassing worden. Zal wel weer last-minute worden...

In elk geval vieren we oud & nieuw net als vorig jaar bij Nigel en Claire in Kokstad, dat is al een mooi eind in de richting van de Wild Coast. De planning is om dan door Lesotho weer terug te reizen. Een soort mini-rootsreisje voor Anthony; zijn biomoeder komt uit Lesotho. En Marcel wil al heel lang een keer de Sani Pass over met de 4wheeldrive, dus daar moest het nou ook maar een keer van komen.

Kortom, in goed Achterhoeks: eerst mar es effe kieken en dan zien wie ’t nog wel.

Sinterkerst

Voor het tweede achtereenvolgende jaar is het Sinterklaasseizoen nagenoeg ongemerkt aan ons voorbij getrokken. Ik heb ze best gemist; de intocht op de Rijnkade en de traditionele pakjesavond met gevulde speculaas en – vooral - de chocoladepepernoten van de Lidl.
Maar daar staat tegenover dat het een heleboel stress scheelt.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van Sinterklaas; het is een heerlijk feest en terecht verkozen tot de belangrijkste traditie van Nederland. Maar het liep de laatste jaren een beetje uit de hand.

Met drie kinderen in de doelgroepleeftijd zaten we gauw aan een stuk of acht Sinterklaasvieringen: de Sint werd ingehaald op de basisschool, op het kinderdagverblijf, bij de wijkvereniging en bij de personeelsvereniging van papa’s werk.
De goedheiligman bracht daarnaast zijn goede gaven bij de naschoolse opvang en er werd Sinterklaas gevierd bij de knutselclub, de zwemclub en de turnclub. En dan heb ik het nog niet over de avond pyjamazingen op de basisschool, de Pietenochtend voor de onderbouw en het traditionele bezoek van de Rommelpiet in de kleuterklassen.

En dwars door alles heen het spannende Sinterklaasjournaal, wat onze kinderen dagelijks met heilig ontzag en ijzeren discipline volgden. Húilen als we om tien voor zes in de auto van de naschoolse opvang terugsjeesden naar huis, want het was al begóhonnuh…

Tegen de tijd dat we als gezin aan onze eigen pakjesavond toe waren, waren ze het instortpunt al gevaarlijk dicht genaderd. Heb me vaak voorgenomen dat ik volgend jaar toch écht die gele vitamine-C-tabletjes maar eens tijdelijk moest vervangen door kindervaliumpjes…

Dan Zuid-Afrika. Hier komt de kerstman en uit oogpunt van integratie doen we daar gewoon aan mee. Kerstmis valt midden in de grote zomervakantie. Die is nu net begonnen, met volop zomerse temperaturen. De kids spartelen dagelijks in het zwembad – zo’n blauwe zak met opblaasrand - en als de speelgoedfolders ze er niet aan zouden herinneren zouden ze de hele Kersvader zó vergeten.

Vanwege de vakantie is er ook geen sprake van kerstvieringen op school. Ze krijgen dus evenmin mee wie in de klas wel of geen grote cadeaus heeft gekregen en omdat er toch redelijke verschillen zijn tussen arm en rijk is dat maar beter ook. En als half januari het nieuwe schooljaar weer begint zijn die kerstgeschenken al lang weer naar de achtergrond verdwenen.

Al met al is de cadeautjeskant van de kerst hier beperkt tot één kerstochtend waarop de pakjes onder de kerstboom (in ons geval een hele foute neppert met verkleurende glasvezellichtjes) mogen worden uitgepakt. Die van ons kunnen dat in een razend tempo. Na een half uurtje, drie kwartier is alles voorbij en is zelfs de pakpapierrommel opgeruimd.
Zucht.
Het haalt het toch niet bij een Hollandse Sinterklaasavond.

Streepmuis

Het wildlife komt naar u toe deze zomer! Laatst hadden we al een genetkat in de tuin; van de week kiekte Marcel een onbekend maar allervriendelijkst knaagdier op het tuinmuurtje. Na even googelen bleek het een streepmuis. Hadden we zelf ook nog kunnen bedenken. Rhabdomys pumilio, bijna zo groot als een rat, en met de schattigheid van een grondeekhoorntje. Waarschijnlijk gelokt door het voer op het vogelvoerplankje. Aahhh, kielief!

Musina

Zo, Ginus is weer heelhuids terug uit Musina. Dit dorp tegen de Zimbabwaanse grens wordt overspoeld met vluchtelingen uit Zimbabwe, cholerapatiënten en Zimbabwanen die daar heel veel voorraad inslaan voor thuisgebruik/zwarte handel. Je ziet de meest gammele ouwe auto's onvoorstelbaar vol geladen, doorzakkende assen en twaalf man erin, en die moeten dan nog over de gatenkaaspaden van Zimbabwe naar Harare (zie foto).
In die chaos anderhalve dag beroepsmatig rondgekeken. Wat een bende. Musina is ook nog één van de heetste plekken van ZA, zondag was het er 39, 40 graden, maar gisteren een ‘winterse’ 25/28 graden en dat werkte gelukkig een stuk prettiger.

Ik was zondagochtend vroeg vertrokken, daags na de burenbraai. Die braai was wel een succes. Bijna iedereen was er en alle ou tannies en ooms en het jonge(re) volk hebben zich prima vermaakt. Buurman en buurvrouw Baasje waren wel uitgenodigd maar kwamen niet en dat vond niemand erg. We zijn lang niet de enigen die het met hen aan de stok hebben gehad, zo bleek.

Onze verhouding met de ouwe zeikerts is er de afgelopen dagen ook niet beter op geworden. Terwijl moeders op pad was en Marcel avonddienst had zaten onze blagen met vriendjes in het nieuwe zwembad, en het leek ze wel leuk om heel veel herrie te gaan maken zodat Buurman Baasje in woede zou ontsteken.
Aldus geschiedde. Is ook niet veel voor nodig, trouwens. Die man wil alles in zijn omgeving volledig onder controle hebben en hij denkt dat de hele buurt onder zijn gezag valt. Met opgestoken zeil kwam hij klagen bij onze oppas (Panta, nichtje van Theo) maar dat schoot uiteraard weinig op.
Vanochtend stond hij weer aan de deur, schuimbekkend. Marcel heeft z’n best gedaan om rustig te blijven maar buurman wist niet van ophouden. Mars ontplofte op een gegeven moment ook en heeft de ziedende zuurbuur bij de arm gepakt en resoluut de keet uit gesleurd. Aju!
Ik geloof niet dat dit nog goed gaat komen... Helaas! En dan te bedenken dat we bij aankomst nog dachten weer een nieuwe Niek en Cos te hebben getroffen. Wat kun je je vergissen.

Studiebollen

En wederom stonden onze meiden op het podium en wederom waren we zo trots als een aap met zeven lullen. Het was merit award morning op school, oftewel: prijsuitreiking. Alle onderbouwleerlingen kregen een certificaat: voor gemaakte vorderingen, voor goed je best doen, voor goede en uitzonderlijke prestaties in diverse vakken en noem maar op.

De besten van de klas kregen ook een ‘boekenprijs’ – en daar vielen Door en Margriet allebei in de prijzen. Dorien kreeg een ‘gouden diploma’ voor ‘excellent work in all learning areas, exceptionally good reader, and second in public speaking grade 1.’ Margriets lijstje was zo lang dat ik het hier niet eens durf te herhalen; ze won naast twee boeken ook nog twee wisselbekers en twee trofeeën, eentje zelfs voor netball (soort korfbal).
Kortom: we hoeven ons geen zorgen te maken of de dames wel over gaan dit jaar. Ze moeten officieel nog tot 5 december naar school, en dan is het hier grote zomervakantie tot half januari.

En om een beetje tegenwicht te geven aan alle Hollandse sneeuwfoto’s die we krijgen doorgemaild: hier was het vandaag ovenwarm, 32 graden. Nu de stoep weer is geverfd, moeten we binnenkort maar een nieuw zwembad kopen, voor de kerstvakantie.

Dat blijft toch wennen, kerst midden in de zomer. Net zoals in Nederlandse winkelstraten hangen hier ook de kerstornamenten aan de straatlantaarns, van die gekleurde kerstklokken en kerstbomen. En sneeuwmannen op de etalageruiten… Sneeuw? Ze zouden er niet aan moeten dénken, die Zuid-Afrikaners! Als het nationale rugbyteam in Schotland en Wales een paar oefenpotjes speelt bij een graad of tien boven nul, hebben de sportcommentatoren het al over ‘arctische temperaturen’ en wordt nauwlettend in de gaten gehouden of er geen spelers door de kou worden bevangen...
Echt kneusjes, die rugbyers...

Zag vanochtend trouwens op de site van De Gelderlander dat er in Nederland afgelopen jaar 66 mensen aan aids zijn overleden. Wel achttien meer dan vorig jaar. Dat bezie je vanuit hier toch in een ander licht. Ik weet wel dorpen waar ze heel blij zouden zijn met dat cijfer.

De cholera komt trouwens ook lekker onze kant op; iedereen die in Zimbabwe nog kan lopen sukkelt nu naar de grens met ZA. Zeker 250 vluchtelingen komen er dagelijks bij Beitbridge binnen en de ziekenhuizen in Beitbridge en Mussina liggen vol met cholerapatiënten. Ongelofelijk wat dat zeldzaam zieke regime van Mugabe teweeg brengt. Hij is absoluut de grootste kolerelijer van allemaal.

De tied vliegt

En toen was het alweer vrijdag. Het leven vliegt voorbij.
Ik vloog zelf van de week ook even voorbij, langs de Tafelberg nog wel. Eendagsklusje in Kaapstad, toch de leuke dingen van het vak. Al ben je feitelijk de hele dag op pad voor één gesprek, maar goed.

Eerder in de week waren we ook onder de pannen met het concert van Anthony’s kleuterschool, met alle kleutertjes verkleed als elfjes, bloemetjes, kaboutertjes, muizen, konijnen en wat niet al. Onvervalste Zuid-Afrikaanse truttigheid in het kwadraat, met braaf zingende en springende verklede kindertjes, mijn schoonmoeder zou het geweldig hebben gevonden. We sturen de DVD wel op.

De eerste avond viel nogal letterlijk in het water; ze hadden de uitvoering buiten gepland, hele speelveld verschrikkelijk mooi aangekleed, podium erop en toen begon het te regenen en hield het niet meer op. Dus afgeblazen en een dag later in de herkansing, in de hal van een plaatselijke school. Onze Toon was kabouter en hij moest vreselijk huilen van alle spanning (de leidsters stonden ook stijf van de stress dus dat schoot ook niet op) maar het kwam goed.

Verder hebben we deze week de schilders gehad. Volgens goed Zuid-Afrikaans gebruik werd het terras geverfd. Vraag me niet waarom, maar iedereen doet dat hier, de erfbestrating gaat in de pavement paint. Zal wel een vorm van sociale werkverschaffing zijn. De schilder levert ’s ochtends een paar zwarte jongens af die met staalborstels de bladderende verf te lijf gaan, er wordt geschuurd en geveegd en met een dag of twee zit alles weer strak in de lak. Ook de witte hekjes zijn weer gedaan. Onze zure buurman zou er haast blij van worden.

En dan nog iets in de categorie non-nieuws: meer dan 70 procent van de senior managers bij het ministerie van Home Affairs hebben niet de juiste kwalificaties voor hun baan. Maar dat wisten wij al lang.

Druilerig nieuws

De gemiddelde levensverwachting van Zuid-Afrikanen is lager dan in heel Afrika en zelfs lager dan in het door oorlog geteisterde Irak, melden lokale media deze week. Het nieuws komt uit een rapport van het VN-bevolkingsfonds.
Over de hele wereld worden mannen gemiddeld 65 jaar oud en vrouwen bijna 70. Maar in Afrika scheidt de gemiddelde man er op een leeftijd van 52 jaar mee uit, en vrouwen als ze 54 zijn. In Zuid-Afrika ligt dit echter nog lager: mannen worden gemiddeld 49, vrouwen 50 – in Irak liggen die cijfers op gemiddeld 58 en 62.

Het zou maar zo kunnen dat de HIV-besmettingsgraad hier iets mee te maken heeft. Gemiddeld 14,5 procent van de mannen en 21,8 procent van de vrouwen is hier HIV-positief; waarmee Zuid-Afrika een van de zwaarst besmette landen is van heel Afrika.

Een paar blogs geleden meldde ik al dat het hier qua lezen en schrijven ook niet overhoudt. Volgens het UN-rapport doet Zuid-Afrika het op dat gebied zelfs slechter dan Zimbabwe! Van de Zuid-Afrikaanse mannen van vijftien jaar en ouder is 16 procent analfabeet en van de vrouwen 19 procent. Zimbabwe scoort hier respectievelijk nog 7 en 14 procent.
Geen wonder ook – vandaag in de krant dat in 2004 de meerderheid van de leraren minder dan 50 procent scoorde in de taal- en rekentoetsen. Lang leve het mysterie van onderwijs.

Wieters weinig nieuws; alles gaat hier z’n gangetje. Toon heeft een band met een boel kleine pukkeltjes over z'n rug, ik vermoed dat een soort waterwratjes zijn. Als baby zat z'n hele borstkas er ook onder. Ze zien er niet precies uit zoals de waterwratten die de meiden vroeger hadden, zitten veel dichter op elkaar en ze zijn een stuk kleiner, maar ik hou het er maar op. Ze jeuken af en toe en ze beginnen nu ook al in te drogen. Iemand met verstand van donkere-kinderen-huidproblemen die hier nog iets zinnigs op kan zeggen??

Marcel werkt zich verder een slag in de rondte, maar heeft wel schik, en Ginus is ook lekker aan de tik. Overigens niet te verwarren met de drug chrystal meth, die hier ook tik heet...

Het lijkt erop dat het na een hele week druilerig zeikweer (vanochtend wel mooi maar er hangt nu dus weer een kletsnatgeregende bonte was aan de lijn) zondag in elk geval weer lekker braaiweer gaat worden. Daar gaan we dan ook maar meteen gebruik van maken. Kan papa in elk geval op zondag het vlees snijden...

Snipers op 't dak

OK, Zuid-Afrika staat als een redelijk crimineel land te boek.
Niettemin moest Marcel toch effe wennen aan tot de tanden toe bewapende snipers, die sinds kort 's nachts op het dak zitten bij BAT Heidelberg.
De peukenfabriek is in verhoogde staat van paraatheid sinds een week of twee geleden een paar onverlaten op een zondagavond het terrein binnendrongen, overigens zonder iets te stelen. "Kwestie van uitproberen hoe de bewaking hier reageert", wisten zijn collega’s.
Conclusie: vermoedelijk is er een overval op handen. Gevolg: bewakingscommando’s in volle gevechtsuitrusting op het dak, geweren op scherp. "Je kijkt toch anders over de parkeerplaats als je na de avonddienst naar je auto loopt", aldus Marcel. Duiken!

Smalltalk
Dorien ziet in de krant een foto van mijnwerkers bezig in een goudmijn, toch wel een van de major economische activiteiten hier. "Hé mama! Hebben ze hier iets onder de grond gevonden of zo?"

Anthony bestudeert de minimiertjes die door de woonkamer scharrelen. Ik zeg dat hij ze wel dood mag maken, maar daar wil hij niets van weten. "Nee mama! De miertjes zijn mijn beste vriendjes!" Even later mept hij ze met de vliegenmepper tot moes. Waarom? "Oh, nu moeten mijn vriendjes slapen."

Zelf vanochtend ook nog een minder goede daad verricht: grote bruine spin ge-doomed. Nou ja, vooral z’n poten waren groot (neehee, geen hooiwagen! Die mag rustig blijven zitten.) Vermoedelijk was het een jonge rain spider, die heten zo omdat ze niet van regen houden en dan het huis in trekken. En het zeikt hier al twee dagen.
Dit exemplaar met een pootspanwijdte van een centimeter of vier was nog een kleintje, ze kunnen gemakkelijk tien centimeter worden! Slik. Op zich schijnen ze niet heel gevaarlijk te zijn – ze bijten wel maar ze jassen geen gif mee naar binnen. Toch wacht ik dat niet af.

En nog iets: vandaag in The Star een verhaal over het ministerie van Home Affairs, en hun zogenaamde efficiëncyslag, met foto’s van het archief waar ze de aanvragen voor verblijfs/asielvergunningen bewaren. Zie plaatje van de krantenpagina. Tot voor kort zat onze aanvraag dus ook ergens in deze composthoop van kartonnen dozen... Nog een wonder dat het niet langer heeft geduurd en dat het uiteindelijk is goedgekomen.

Strontlucht

Het is bewolkt en regenachtig, de wind komt van de verkeerde kant en het stinkt! Er hangt een hele zware lucht die nog het meeste lijkt op hele oude potstalmest. Het ruikt eigenlijk zoals het in Nederland ruikt als er eind augustus regen is voorspeld en boeren nog gauw de mestkelder leegrijden.

We weten nog steeds niet precies waar deze stank vandaan komt, maar waarschijnlijk is het de petrochemische industrie van Sasol, de jongens die van kolen benzine weten te maken. Sasol zit in Secunda en ook achter Vereeniging (Sasolburg), tientallen kilometers verderop maar het stinkt nog best; al schijn ik dat altijd eerder te ruiken dan de mensen om me heen. Hoewel ik groot ben geworden op een boerderij (of misschien wel juist daardoor) kan ik heel slecht tegen stank.

En de ellende van Zuid-Afrika is dat er op gebied van geuruitstoot of welke andere uitstoot dan ook er nagenoeg geen wettelijke eisen zijn. Blaas maar in de lucht, stort maar in de rivier, zolang we winst opleveren voor de staat is er geen vuiltje aan de lucht en als er al te veel vissen doodgaan leggen we gewoon de lat wat hoger zodat iedereen weer aan de normen voldoet. Er is hier vanuit de milieuhoek vooral zorg over het schaarse water, dat langzaam vergiftigt en verzuurt doordat ongebruikte mijnschachten verzadigd raken met grondwater en dat op een keer doorsijpelt naar de waterwingebieden, met zware metalen zoals uranium en wat niet al. Johannesburg kan om die reden mogelijk al in 2013 onbewoonbaar worden verklaard. Te gek voor woorden eigenlijk, want die mijnhuizen verdienen zat.

Waterzuivering? Is er wel, maar het water komt er in veel gemeentes net zo vies uit als het erin gaat. De pompen/installaties zijn stuk en alhoewel er prima budget voor is, wordt er geen flikker aan gedaan.
Het lijkt mij dat er een enorme markt is voor lucht- en waterbehandelingsbedrijven. Arend, kom maar op met je biofilters en je luchtwassers! Kan ik er ook eentje in m’n neus krijgen??

Maaiveld

Ik geloof dat ik nu snap waarom onze kinderen relatief goed presteren op school. Lees net in de krant dat bijna tweederde van de kinderen op de leeftijd 8 à 9 jaar nog niet kan lezen of tellen. Het ministerie van onderwijs heeft een onderzoek gedaan onder 54.000 kinderen op openbare scholen in Grade 3, zeg maar de Nederlandse groep 5. Blijkt dat landelijk slechts 36 procent de basisvaardigheden van lezen en rekenen onder de knie heeft. Dan steek je al gauw met je kop boven het maaiveld uit!!
Op zich is de score wel iets beter dan bij de laatste evaluatie in 2001. Toen slaagde maar dertig procent van de kinderen voor de reken- en leestoetsen.
Moet er wel bij zeggen dat in onze provincie, Gauteng, het gelukkig iets hoger ligt, op 42 procent. En kinderen die les krijgen in het Engels en/of Afrikaans doen het gemiddeld ook iets beter dan de kinderen die les krijgen in inheemse talen. Maar toch.

Het viel me laatst op onze Engelstalige openbare school bij de spreekbeurtenwedstrijd ook al op dat het voornamelijk Indiase en blanke kinderen zijn die meedoen met zo’n wedstrijd, en maar een handjevol zwarte Afrikaanse kinderen. Terwijl de populatie op school meer andersom is: pakweg 80 procent is zwart, 15 procent Indisch en 5 procent blank.
Ik heb het idee dat dit vooral te maken heeft met de interesse/stimulans van de kant van de ouders, en niet zozeer met de verstandelijke vermogens van de kinderen. De Indiase kinderen komen ook altijd met de mooiste en grootste werkstukken op school, er is veel aandacht voor ‘presteren’ en ‘de beste zijn’. Die kinderen hielden ook hele leuke spreekbeurten, die ze duidelijk niet zelf geschreven konden hebben. En wij hebben onze meiden uiteraard ook geholpen en thuis uitentreuren met ze geoefend.
En zo’n heel lief zwart jongetje staat dan schuchter op het podium z’n best te doen maar het gaat helemaal mis – dan vraag je je toch af of hij dan thuis helemaal niet is geholpen.

Laatst bleek ook dat de leider van de ANC-jeugd, de grote schreeuwlelijk Julius Malema, maar ter nauwernood zijn middelbare school heeft afgemaakt. Op z'n 21e slaagde hij met de hakken over de sloot. De 'universitaire opleiding' die hij zou hebben genoten, werd eens nagetrokken door de krant The Star. Bleek dat Malema zich alleen succesvol had íngeschreven bij de Unisa-universiteit - maar er nooit had gestudeerd.
Dit figuur, die tegenstanders van de ANC uitmaakt voor politieke imbecielen, die het heeft over 'de laatste stuiptrekkingen van een stervend paard' als iemand opstapt uit de ANC en die bereid is om 'te sterven voor Zuma', moet een toekomstig leider worden binnen de ANC. Geen wonder dat aanhangers van de oppositiepartij Democratische Alliante kiezers proberen te werven met slogans als 'als je niet stemt, wordt Malema straks nog president!'

Mama Afrika

Ik kreeg een mooi Afrika-gedicht doorgemaild van Hilbrand Rozema, oud-studiegenoot en journalist bij het ND (en dus tegenwoordig ook collega). Het komt uit zijn jongste bundel Slagveldtoerisme waarvoor ik nu dus schaamteloos reclame maak.


Zij loopt door Afrika

Ik loop door Afrika,
de moeder en de zuster van de wereld.
Ik sloof, ik lach, ik baar, ik sis, ik
bid, ik klak, ik spuug, ik zing,
ik smak, ik koester, ik blaas
de kooltjes van het kookvuur leven in
na weer een koude nacht en dan pas kan
de zon opnieuw tevoorschijn komen.
Precies zoals God ademt over ons.
Ik ben de steen die de kookpot draagt,
ik ben de liefde die door alle vuren gaat
want ik ben het geheim van Afrika en Afrika
is mijn geheim, want ik draag haar onder
mijn hart, ze groeit daar, nieuw
en sterk, ik voel haar al schoppen.




Mooi om op een verloren zondagmiddag op je in te laten werken.

Ook prettig als tegenwicht voor de mierzoete Disney-elend van High School Musical 3, die we gisteren in de bioscoop hebben gezien/moeten verduren...
Onze meiden waren al een maand de nachtjes aan het aftellen. En ook onze Toon vond het hélemaal geweldig! Als je boven de 12 bent zal het ongetwijfeld volledig langs je heen gaan, maar voor alle HSM-fans: zie de weblog van Margriet. Onze meis heeft heeft er ook weer eens een stukkie op getikt!

Ik weet trouwens niet of het opvalt, maar ik vond het na een jaar bloggen wel eens tijd voor een fris (achtergrond)kleurtje. Wou dat je je huis ook zo makkelijk kon verven!

En bij de weg, Anthony is helemaal van de spenen af! Alleen de eerste avond moest hij er een kwartiertje héél droevig van huilen, maar sindsdien gaat het gewoon goed. Hij vindt nu zelf ook dat hij Groot is. En hij heeft als beloning een héél fout speelgoedhondje op batterijen gekregen, dat mechanisch kan lopen en keffen en gele lampjes heeft achter z'n oogjes. Brrr. Fout met grote F.
Maar ja, daar staan de Zimbabwanen en andere binnen- en buitenlanders hier op straat mee te leuren, bij de stoplichten, en ze hebben precies door dat ze de meeste kans maken op handel wanneer ze speelgoed verkopen. Alleen al om van 't gezeur af te zijn, geven de ouders toe.

Nou, ik wens iedereen een nog fijne zondag; hoor net van Mars dat Vites met 3-1 heeft gewonnen. Zouden ze nu weer boven Feijenoord komen??

PS: eh, Hilbrand, dat gratis recensie-exemplaar...?

Apis caffer

Het nestje van de kleinstreepzwaluwtjes (Hirundo abyssinica) boven onze voordeur is weer bewoond – maar wel door ander volk. Er zit nu een bont soort gierzwaluwtjes in (Apis caffer, zie foto.) Volgens Newman’s vogelboek kan dat goed kloppen: deze zomergasten nemen regelmatig bestaande zwaluwnesten in buitenwijken in hun bezit.
Er zijn ook jonkies, maar vanwege de tunnel aan het nest (zie foto, soort omgekeerde iglo tegen het plafond) is daar helaas niks van te zien. Ze piepen wel. Dat is ook bijbels. Zie Jesaja 38:14: ‘ik piep als een gierzwaluw, ik klaag en kreun als een duif.’ Jaha, zo leer je nog ’s wat!

Ander dierennieuws: de Christmas beetles zijn weer terug. Ook typische zomergasten. Glanzende bruine keverts die irritant rond de lamp snorren, maar verder ongevaarlijk zijn. Hebben wel de neiging om hinderlijk schijndood neer te vallen op ongewenste plekken, zoals in je koffie. Of in je bed.

En deze week ging de BAT in Zevenaar definitief dicht. Afgelopen week zijn de laatste sigaretten geproduceerd, zie het filmpje op de site van De Gelderlander. Marcel had het er wel een beetje moeilijk mee. Maar het schijnt dat één van de laatste machines die er nog stonden, nu verscheept gaat worden naar Heidelberg. Kan-ie ‘m zelf therapeutisch weer inelkaar zetten...

Een jaar geleden....

Ja lieve vrienden, het is zover: we zijn een jaar weg! Precies 365 dagen geleden zaten we in het vliegtuig onderweg naar ZA.

Vanavond zaten we hier in Heidelberg met twee van onze naaste buurmannen (niet lachen: ze heten Sakkie en Wally) te brainstormen over een buurtbarbecue voor ons Charlida Parkje. De uitnodigingen heb ik ter plekke gemaakt - in 't Afrikaans!! - en uitgeprint. Oftewel: het lijkt erop dat we zijn ingeburgerd.

Moest toch ook even weemoedig terugdenken aan de eerste initiatieven voor de buurtbarbecue aan het pleintje aan de Albert Neuhuysstraat, negen jaar geleden, met Willem en Mil en destijds nog Peter en Jolanda... We hebben/maken het hier gezellig, maar we missen onze oude buurt ook!! Ech wel.

Gelukkig is er internet. Ik heb vaak bedacht dat de hele emigratie een enorm stuk zwaarder zou zijn geweest als we geen internet zouden hebben. We skypen, hyven, chatten en mailen heel wat af. Vooral Skype is een uitvinding! En desnoods de gewone telefoon. En ouwerwetse post blijft ook altijd leuk.

Ik heb zwaar medelijden met die families die in de vijftiger jaren emigreerden: vanaf de oceaanstomer in de haven van Rotterdam nog één keer zwaaien met je witte zakdoek, en dan als je geluk had een of twee keer per jaar een brief ontvangen uit Nederland...

Het was niettemin een enerverend jaar. Vooral vanwege de onzekerheid: tot september moeten wachten op Marcels werkvergunning. Heb er behoorlijk depressieve momenten van gehad, die vooral op het laatst met steeds kortere tussenpozen terugkwamen. Als we van tevoren hadden geweten dat het zo lang zou duren, waren we er vast nooit aan begonnen.

Hebben we dan spijt van de stap? Zeker niet.
De persoonlijke groei zie ik als de grootste winst. We hebben als gezin een stap in het onbekende gezet en ons leven totaal omgegooid. Aanpassen aan een nieuw land, nieuwe cultuur, nieuwe school, nieuwe taal, nieuwe mensen. Van die ervaring worden we alleen maar wijzer, rijker en sterker. Ook van het freelancen leer ik nog elke dag weer bij, al zit ik 15 jaar in de journalistiek.

Gelukkig blijven sommige dingen ook bij het oude. Zo moet ik morgen weer een stukkie tikken over bluetongue, voor het AGD.
Zo zie je maar weer.
L'histoire, se repète.

Vier jaar!

Er is er één jarig hoera-hoera!
Onze Toon is vandaag 4. Voor het eerst dat-ie z’n verjaardag viert in zijn 'thuisland'. Onze kleine vriend wist precies wat hij wilde hebben: een boekje van de Lion King (zie foto), een blauw horloge (toevállig ook nog voor weinig een gevonden bij de PicknPay-super!) en een fiets. "De fiets doet het niet zo goed", aldus Anthony, lees: ik verrek het nog om te fietsen. Die trappers rond trappen is toch echt iets te veel moeite! Hij is dus toch nog niet zo verhollandst als wij dachten.

Vanochtend heeft-ie op de kleuterschool getrakteerd op blauw versierde cupcakes, heel mooi en lekker, gemaakt door Tersia. De staf vond ze ook lekker, want ik heb er geen één van terug gezien...
Toon ligt nu in bed, voor het laatst met z’n speentjes. Die gaan morgen dus echt weg. Vier jaar is bij ons de speenleeftijd, zeg maar. Maar hij is goed voorbereid: hij heeft zichzelf een snelcursus duimzuigen gegeven. De tandarts was al niet zo blij met z’n speenzuigerij. Hij heeft al een behoorlijke overbeet en dat trekt volgens onze hippe Heidelbergse tandarts (flatscreen met MTV boven de stoel!) ook niet recht bij het wisselen van het melkgebit; wat ik eigenlijk wel had gehoopt. We zien wel.

Zondag na kerktijd vieren we een feestje voor Toon. Marcel zit deze week in de late dienst en dat leent zich niet zo goed voor kinderfeestjes door de week. De BAT heeft officieel een 42-urige werkweek, en om dat bij een drieploegendienst vol te krijgen wordt er na de avonddienst ook standaard op zaterdag van 06.00 tot 14.00 uur gewerkt. Oftewel: lange dagen en geen tijd om het geld op te maken! Wat heet: hij moet z’n eerste echte maansdsalaris nog krijgen, want hij is eind september pas begonnen. En vreemd genoeg keren ze hier ook alleen ploegentoeslag uit over de weken dat je nachttdienst of avonddienst draait; vroege dienst wordt beschouwd als een gewone dagdienst.
As maandag is payday. We zijn benieuwd!

Speech!

Onze meiden zijn top!
Ze hebben het heel goed gedaan op het public speaking event van Heidelberg Public School. Per leerjaar ('grade') mochten een stuk of vijf kinderen meedoen. Serieuze business, met een strak protocol en een vijfkoppige jury onder wie twee profs die overal speeches beoordelen.
Dorien eindigde als tweede van grade 1 en Margriet werd eerste van grade 3 en derde van de gehele onderbouw. Moeders was best trots, met twee dochters op het podium! Ze liggen nu heerlijk in bed en ik ben ook blij – het eindeloze spreekbeurt-oefenen is tenminste achter de rug. En voor de meiden was het ook wel een zenuwentoestand, er ligt best druk op vanuit school.
De foto’s zijn niet helemaal top, maar met een klooiende Toon op schoot en de camera op de nacht-stand (kllllllllllllllik) schoot het ook niet echt op. Maar het geeft een beetje een idee.

Tegeltjes

Prijs de dag niet voor het avond is – een wijze tegeltjesspreuk. Was ik net zo verguld met m’n zelf opgekweekte andijvie, komen de slakken erin! De kleinste plantjes zijn tot op de grond toe opgevroten. Van de verwachte twee weken met andijviestamppot hebben we nu nog een klein weekje over. Marcel heeft er van de week al een stuk of twintig bruine huisjesslakken opgeraapt en over de heg gekeild, de tuin van buurman Baasje in.
Geheel biologisch heb ik een vanochtend een bakje met bier ingegraven. Er zijn wredere manieren om te sterven... voor een slak zeker.
Maar het mooiste komt nog. Marcel vanochtend naar het dorp om boodschappen te halen, en waar komt-ie mee thuis: een mega-krop andijvie! Uit de no-budget Fruit&Veg groentehal. Nooit ergens andijvie kunnen vinden hier, uit armoe zelf maar uit Hollandse zaadjes opgekweekt, en dan dit. Zal er over een maandje ook wel boerenkool zijn te krijgen. Nou ja.
De slakkenbak laat ik voorlopig maar zitten. Daar lag net de eerste al in te marineren. Hups, over de heg.
Smakelijk!

Net een spreekbeurt voor Dorien inelkaar gedraaid over Sinterklaas. Morgenavond is er op school een spreekbeurtenwedstrijd. Door komt uit in het onderwerp 'mijn cultuur/traditie'. Sinterklaas dus. Is weer eens wat anders dan de Zulu- of Suthu-tradties!
Margriet doet mee met 'mijn rolmodel'. Ook een verrassend onderwerp: Heather Reynolds van God's Golden Acre. De rest van de klas doet het voornamelijk over popsterretjes als Rihanna, zei de juf.

Alles draait hier op de scholen om competitie. Er zijn op allerlei vlakken wedstrijden, denk aan spelling, rekenenen, voordrachtskunst etc. Eerst worden op school testen gehouden wie het beste is. Vervolgens strijden de besten van de verschillende scholen van het dorp tegen elkaar. De winnaars daarvan gaan door naar de districtscompetitie en later naar provinciaal en landelijk niveau.

In Nederland polderland is het vooral belangrijk dat een kind plezier heeft op school, z'n best doet en lekker mee kan komen. Hoogbegaafde kinderen gaan soms zelfs onderpresteren om maar niet te veel op te vallen in de klas.
Híer moet je vooral in van alles de beste zijn, en wordt er voor elke prestatie weer een nieuw certificaat uitgedeeld, of een speldje of een prijsje. En liefst met foto in de Heraut, de dorpskrant. Leuk als je goed bent, maar of de middenmootjes en de achterste memmers hier ook wat aan hebben..?
Vooruit, nog een tegeltje: 'meedoen is belangrijker dan winnen'.
Toch?

Bijna een jaar weg...

Ongelofelijk, wat gaat het hard! Als de Puttense brandweer, zeg maar.
Nog twee weken, en we zitten hier alweer een jaar. Een jaar met bijna elf maanden wachten tot Marcel eindelijk mocht gaan werken... Het lijkt alweer lang geleden, maar gelukkig weet je niet alles van tevoren - kunt u mij nog volgen??
Een jaar in Zuid-Afrika; de meiden spreken vloeiend Engels en Toon begint ook al een beetje. Gisteravond zei hij ‘I go to sleep now’ toen ik hem naar bed bracht. Volgende week (23 oktober) wordt hij ook al weer vier!!
Een jaar met af en toe heimwee, maar er kwamen vrienden langs en er werden vrienden gemaakt - en de andijvie staat er tenminste!
Een jaar in een land waarin ik nog steeds niet kan wennen aan het feit dat het Journaal ’s avonds om 19.00 uur begint – gewoon een uur te vroeg, dan ben ik er nog echt niet klaar voor… Nog los van het feit dat bij elk tweede item het geluid net niet synchroon loopt met het beeld, waardoor elk itempje iets weg heeft van een nagesynchroniseerde Duitse commercial. Maar vooruit.
Een jaar in een land waarin gesproken wordt over arctische temperaturen zodra het kwik onder de 16 graden zakt. Het is hier bijna alle dagen heerlijk weer – tenminste, hier op het Hoogveld, je moet dus Echt Niet in de Kaap willen wonen.
Een jaar in het land waarin boze werknemers voor het gebouw van hun werkgever bij wijze van protest gaan staan dansen en zingen, waar de snelste atleet een vent is zonder benen (Oscar Pistorius), waar je bij voorkeur 100 rand laat zien als de politie om je rijbewijs vraagt, waar je voor diezelfde 100 rand en een gedateerd mobieltje ook kunt worden doodgeschoten, waar je nog steeds winkelende blanke vrouwen ziet met hun zwarte ‘domestic worker’ die het supermarktkarretje moet duwen. Onze (zwarte) buurvrouw Theo heeft het al meerdere malen meegemaakt dat er werd gevraagd ‘of haar missus ook thuis was’ als ze de deur open deed van haar royale woning in Overkruin...
Hoe dan ook, het is absoluut een mooi en interessant land, zeker uit journalistiek oogpunt. Er brokkelt steeds meer van de ANC af; dit gaat nog uitermate boeiend worden richting de verkiezingen van 2009. Waarvan het overigens nog niet zeker is of die in april, mei dan wel juni zullen plaatsvinden...
Anyway.
Marcel en ik hebben onder het genot van een zondagmiddagse chardonnay al eens een losse definitie van Zuid-Afrika opgesteld. "Heerlijk land, geweldig mooie natuur, vriendelijke mensen, goed van eten en drinken – en daar moet je gewoon van genieten totdat er een idioot voorbij komt die je een kogel door de kop jaagt."

BAT Heidelberg # 2

Marcel heeft vandaag stiekem een fototoestel in z’n poepert mee naar binnen gesmokkeld en illegaal foto’s gemaakt. De volgende grote bedrijfsgeheimen van BAT Heidelberg kunnen we openbaar maken, oftewel: een blik op zijn nieuwe werkvloer.

Slegs vir insiders!

De fotobijschriften staan min of meer in logische volgorde:

* Handinpak aan de lopende band. De sigaretten gaan hier in dozen en worden in Maleisië verpakt. Normaal gaan de sigaretten in rekken (rakkies).

* Vijf mensen aan een Mk9. Er wordt hier door vijf mensen aan een Mk9 gewerkt, twee meisjes voor de handinpak, een operator, een meisje voor het opzuigen van de tabak en iemand die de omgeving schoon houdt. Het zijn er eigenlijk zes want de PT’er had ik nog niet meegeteld.

* Tabak wordt uit een bin opgezogen met een grote slurf.

* De andere kant van de fabriek staat een Focke 500 met een varios “first in first out oscar” en een Protos 9000 ER. Ze hebben mij PT’er gemaakt van deze machine.

* Wie kent deze Duitse René nog? Hij heeft zo’n vijf jaar geleden een jaar in de inspectie van plant 2 gewerkt

* Dit meisje heeft hier de hele dag gezeten en sigaretten uit de pakjes gehaald.

* Daar ben ik dan bij mijn Protos 9000 ER. Natte koppakking komt door de warmte binnenn, zo’n 23 à 25 graden. Ideale temperatuur voor tabakskevers; gisteren hebben ze er een stuk of elf uit de plafonds gehaald en eergister zo’n dertig. Per dag worden er wel een paar bij de machines gevangen. Het motto is hier dan ook: schoon houden, schoon houden!

Naschrift Gien:
ik ga hier in huis ook een paar tabakskevers loslaten, wie weet werkt dat inspirerend...
Fijn weekend allemaal!

Andijvie

Even in de categorie non-nieuws: de andijvie komt lekker op!
Zie het linker plaatje. Er is niet heel veel Nederlands eten dat wij danwel de kinderen erg missen, maar stamppot rauwe andijvie en ook boerenkool vallen wel in die categorie. In de Zuid-Afrikaanse supers ben ik tot nu toe nog geen endive tegengekomen. Wel bij de grensovergang met Swaziland! Daar zaten een paar vrouwtjes met groente en fruit op de stoep, en verrek: ook een paar kroppen andijvie! Zie de rechter foto, met Annemieke in de handel.

Mijn schone moeder had in april al een paar zakjes meegenomen met Hollandse groentezaden. De border waar vorig jaar de tomaatjes woekerden, staat nu vol met andijvie. Dat wordt straks op z'n volkstuins drie keer in de week stamppot eten, maar goed. Zodra die eruit zijn, kan de boerenkool erin.
Volgens landbouwminister Lulu Xingwana moeten alle burgers in verband met de wereldwijde voedselcrisis zelf maar groenten gaan verbouwen, en dat doen we dus braaf...

Verder komen we als gezin onderhand echt in een normaal ritme. Marcel draait deze week ochtenddienst (ligt nu even bij te slapen) en ik werk 's ochtends heerlijk rustig en gestructureerd van pakweg half negen tot een uur of één. Dan gauw een broodje eten en de meiden uit school halen. Om twee uur is Marcel thuis, die pikt op de terugweg Anthony op, en de middag zit vol met helpen met huiswerk, zwemles et cetera.
's Avonds wel op tijd naar bed, want het hardlooprondje met de buuv is ondertussen vervroegd naar 05.45 uur!! Dat doen we nog trouw drie keer in de week, en dit is voor ons beiden de handigste tijd. Het is dan net licht en nog redelijk koel, ideaal om te lopen. Maar wel akelig koeienboerig vroeg...

Qua journalistiek werk loopt het ook lekker, al kom je hier wel weer voor andere dilemma's te staan dan in Nederland. Stel, je moet een aantal politieke analisten pakken. Je hebt er drie aan de lijn gekregen bij verschillende faculteiten politieke wetenschappen en clubs, maar toevallig allemaal blank. Moet je dan juist wel, of juist niet op zoek gaan naar een 'zwart' geluid voor erbij? Want discrimineer je dan niet ook, of zelfs nog harder?? Daar ga ik nu even diep over nadenken.
Groetjes aan die kant!

Gastblog: Eindelijk Begonnen!

Even voor al Marcels oud-collega's van BAT Zevenaar een gastblog over BAT Heidelberg. Hij komt namelijk met allemaal verhalen thuis waar ik wel braaf naar luister, maar waar ik de ballen van snap. "Dat moet je aan je collega's vertellen", zeg ik dan. Bij deze.

Eindelijk begonnen met werken.

Kan ik het nog wel? Weet ik nog wel hoe de machines werken? Zou ik me een beetje kunnen aanpassen? Kan ik me een beetje verstaanbaar maken?
April 2007 ben ik gestopt bij de BAT in Zevenaar, het is nu september 2008, dus ik heb bijna 18 maanden niet gewerkt. Ik was dat niet-werken ook spuugzat; het werd echt hoogste tijd. Maar ze werken hier 42 uur per week, dus ik zal de eerste tijd wel moe zijn.

Ik heb er nu twee weken op zitten en het bevalt me prima, leuke collega’s en een goede sfeer - maar wat een cultuurschok.

In Nederland was alles altijd supergoed geregeld, we hadden goede tabak, de onderdelen waren makkelijk te krijgen, er was goed overleg onderling en de machines waren voor elkaar. Als je een tabakskever vond, kon je 100 euro krijgen.
Hier scharrelen ze vrij rond; er hangen wel lokvallen bij de machines en als er een kever op vastgeplakt zit, zetten ze er een cirkeltje omheen als-ie gezien is. Ik heb voorbeelden gezien van pakjes sigaretten, waar ze een heel gangenstelsel in hadden gevroten...

In de groep waar ik werk staan vier Protos 90 ER-machines (generatie eind jaren 90), twee Protos 7200’s (eind jaren 80) en twee MK9’s (eind jaren 70). Tot mijn grote verbazing lopen de machines allemaal op de zelfde snelheid, zo rond de 4.500 toeren. 'Hoe kan dat dan', vroeg ik. 'Dat komt door de tabak, die is van bijzonder slechte kwaliteit waardoor we niet sneller kunnen draaien zonder in te boeten op de kwaliteit.' Hoe dit mogelijk is snap ik niet, maar om het nog mooier te maken: dit probleem wordt ontkend door de leiding van de tabaksbewerking waardoor er ook niks aan wordt gedaan.
Ondertussen wordt er wel elke zaterdag en zondag overgewerkt.

De productie gaat nu met het verpakken van sigaretten over van GD machines naar Focke machines. Het probleem is dat er nog niet voldoende BAT-Focke monteurs zijn. Laatst zijn er weer machines geïnstalleerd door mensen van Focke maar er mochten van de BAT geen eigen mensen bij zijn want die hadden het druk met andere dingen; jammer, want dit was echt een gemiste kans voor kennisoverdracht.

BAT is niet de zuinigste dus hebben ze monteurs naar Duitsland gestuurd om daar het monteuren te leren. Deze drie monteurs kwamen terug en een maand later werkte nog maar één van de drie voor de BAT. Ze waren vertrokken naar andere fabrieken waar de lonen veel hoger liggen. BAT Nederland betaalde altijd 'top dollar' waardoor er eigenlijk geen verloop was. De BAT is de rijkste en meest verdienende fabriek in Zuid-Afrika, las ik van de week. Ze verdienen zo’n € 2 miljard per kwartaal. Maar eigenlijk zijn alle monteurs die ik tot nu toe gesproken heb, aan het uitkijken naar werk elders. Ter vergelijking: BAT betaalt monteurs gemiddeld 17.000 rand, en Heineken, die in Johannesburg een nieuwe fabriek opstart, biedt 21.000 rand voor beginnende monteurs.

Op de acht machines die in de groep staan, stonden twee SF PT’ers. Eén werkt drie maanden bij de BAT en de andere twee jaar. Ondanks allerlei toezeggingen is de PT’er met twee jaar ervaring nog steeds aspirant-PT’er. Tot voor kort was hij verantwoordelijk voor acht machines. Tot over zijn oren gefrustreerd omdat zijn klachten geen gehoor vinden en omdat er allemaal toezeggingen gedaan worden die gewoon niet worden nagekomen. Hoe lang zal die jongen hier nog werken?
Ze werken hier met heel veel jonge PT'ers, en het is de bedoeling dat ik hun het vak een beetje ga leren.

Er zijn hier vier onderdelenmagazijnen, één officiële en drie onofficiële. Het officiële magazijn heeft het benodigde onderdeel vaak niet, of kan het niet vinden. Het ligt ongeveer een kilometer van de werkplek vandaan, maar je wordt bediend met een lach ook al duurt het vaak te lang.
De andere magazijnen zijn eigen voorraadjes van hoofdmonteurs; die doen dit omdat het officiële magazijn niet functioneert. Ik heb hier best wel om gelachen met oudcollega René (van Willems uit Duitsland).

Een ander probleem van de fabriek is de monteurs zelf. Ik ben geen racist, maar veel zwarte mensen hebben geen gevoel voor techniek in hun vingers. Ik heb al een paar inbusbouten los moeten boren, maar ja dat hoort er nu eenmaal bij.

Als jullie nou denken dat ik nu al problemen heb met het werk, echt niet. Ik ben de spreekwoordelijke vis in het water, voel me er heerlijk.
Ik denk dat ik hier nog effe blijf hangen…

Hippe moeder....?

Net een half uur bezig geweest om een sms’je te sturen. Nee, het ligt nu eens niet aan krakkemikkige satellietverbindingen of het ontbreken van enig bereik. Mobiele telefoon is vaak het enige dat het goed doet in donker Afrika.
Nee, Ginus heb een nieuwe mobiel. Een Nokia N82, met tig megapixels, draadloos internet, zoekfunctie, videocentrum, mp3, naar alle kanten meedraaiend scherm en last but vooral not least: een navigatiesysteem met een hese mevrouw, in ons Pluk van de Petteflet-huishouden binnen een dag omgedoopt tot de Lispeltuut.

Uiteraard heb ik ‘m niet zelf gekocht.

Dit is zonder twijfel het speledingetje van Marcel, bij wie de haren te berge rijzen als ik met een handgeschreven routebeschrijving en een mega-stratenboek op schoot de binnenstad van Johannesburg in slinger. Lé-vúns-gevaaaarluk, aldus Marcel, die ‘m stiekem kocht toen ik in Nederland was - kan ze mooi niet protesteren!
Vervolgens rijdt hij zelf bijna de rechterwegberm in als hij onder het rijden het geluid van de Lispeltuut wat harder wil zetten.

Na een week kan ik er ondertussen mee bellen (een beetje). Gemiste oproepen kan ik nog steeds niet terugvinden. Sms’en is nog een hele onderneming, want het apparaat heeft hele kleine toetsjes en zeker twaalf functieknoppen meer dan mijn oude, voorwereldlijke maar o zo onverwoestbare 3310. Die ik gerust in het openbaar ergens kon laten liggen – geen hond die ‘m zou jatten.
De nieuwe zilverglimglanzende Lispeltuut, ('the size of a brick!' volgens insiders) heb ik persoonlijk liever niet in de houder op het dashboard. Zij lokt met omfloerste stem: “neeeem mij, steeeeel mij….” naar alle smash’n’grab-rovers op straat.

Volgens Annemieke ben ik met zo’n ding wel een hele hippe moeder. Dat scheelt dan weer. Nou maar aan Margriet vragen om voor mij een sms’je te sturen. Ag pleaze man!

Even bijpraten

Zo, eindelijk weer even tijd voor de blog!
Erik, Annemieke en Jore zitten nu als het goed is in de lucht, met een vracht biltong en wevervogelnestjes op terugpad Holland toe. Met de belofte dat ze volgend jaar terugkomen met alle kids.
Afgelopen weekend hebben we met z’n allen doorgebracht in Swaziland, in Mbuluzi game reserve – echt een aanrader, supermooie ruime lodge langs de rivier, met speciaal voor Erik een overvloed aan vogeltjes. Het was uitermate gezellig; alleen jammer dat Annemieke een klein misstapje moest bekopen met een verstuikte enkel.

Maar dan hoor je zaterdagavond op de Swazilandse radio dat president Thabo Mbeki inderdaad door z’n eigen partij is gewipt, en dan zit ik – zonder internet, telefoon of tikdoos – wel op hete kolen. Of liever gezegd ernáást, naast de braai… Maandag de hele dag in de auto (wel twee kranten gelezen) en pas in de avond thuis, maar dinsdag en vandaag de mouwen goed opgestroopt. Het halve kabinet is opgestapt. Interessante tijden!

Ondertussen is ook voor Marcel het werkzame leven goed begonnen. Hij heeft de eerste twee nachten in de Heidelbergse BAT-fabriek erop zitten. De eerste nacht duurde érrug lang – alleen maar achter iemand aan meelopen – maar afgelopen nacht kon hij vol aan de bak en zijn er compleet vastgelopen apparaten weer gangbaar gemaakt.

Maar de manier van werken is totaal anders dan in Nederland; als productietechnicus heeft-ie al een bonnetje met handtekening nodig van de teamleider om in het magazijn een onderdeel te halen. Ook is er totaal geen afstemming tussen de maak- en de verpakafdeling. En eigenlijk mag hij als PT’er zelf niks repareren, daar moet een monteur bij worden gehaald. Sterk hiërarchisch dus, en dat is wel effe wennen voor een polder-PT’er.

Desondanks vindt-ie het allemaal machtig interessant en bevalt het tot nu toe best. Toeval wil dat het vandaag ook National Heritage Day is, een nationale feestdag. De eerste vrije dag (nacht) heeft-ie dus meteen al in de knip. Hèhè, was-ie wel effe an toe...

Weer tuus

Zo dan, beetje brak en gaar maar wel weer thuis in Heidelberg! Niet te verwarren met het plaatje hierboven, dat is in Swaziland, maar daarover later meer.

Het was verschrikkelijk leuk om zo veel mensen/vrienden/buren/familie/collega's weer te zien, maar ik ben ook compleet gesloopt.

Qua vlucht etc. is alles goed gegaan; zij het dat mijn tas van 29 kilo echt niet werd geaccepteerd door de Luchthansen. Het flugzeug zat helemaal vol, die 9 kilo moest er echt uit. Ernstig jammer voor de aidsweesjes van GGA, maar de door Jos geregelde sporttas vol AGOVV-tenues komt een volgende keer. Negen kilo overgewicht meenemen ging 30 euro kosten - PER KILO! Oftewel 270 euro. Voor dat geld kan ik die tas wel acht keer opsturen.

Nu nog zien dat ik de tikdoos ook weer draadloos aan de praat krijg. Brendan heeft er een paar ongetwijfeld nuttige dingen mee gedaan, maar communiceren met ons draadloze netwerk doet-ie nu niet meer. Lap-tob, dus. Ik ben nu te gaar om daar iets zinnigs op te verzinnen, maar dat komt wel.

We moeten ook op hele korte termijn paspoorten aanvragen voor alle kinderen afzonderlijk; ze staan nu op onze passen maar dat is onvoldoende voor een studie-permit, dus officieel zouden ze niet eens naar school mogen. Volgende traject. Maar Marcel heeft geïnformeerd bij de NL ambassade in Pretoria en het schijnt dat zij dat binnen drie weken kunnen rondbreien. Nederlandse ambtenaren zijn nou eenmaal geen Zuid-Afrikaanse - hopen we tenminste.

Maar eerst even een weekendje naar Swaziland!! Morgen kachelen we weer richting dat wonderlijke staatje, waar morgen ook nog verkiezingen worden gehouden - maar of dat wat voorstelt met de absolute monarchie van koning Mswati... Vrees van niet.
Doel is om met Erik en Annemieke weer in Mbuluzi neer te strijken, in hetzelfde wildreservaat(je) met het hele mooie ruime huisje waar we eind februari ook heerlijk hebben gezeten. Zie foto. Niks dan natuur en beestjes om je heen, geen klap te doen behalve genieten en uitrusten. Daar ben ik best effe an toe.

Maandag gaat Marcel dan officieel Aan Het Werk. Hij kan meteen de nachtdienst in - vijf nachten (in NL 4) dus dat wordt afzien voor mijn vriendje! In drieploegendienst, dus er komt ook flink wat ploegentoeslag bij op en hij heeft vervolgens nooit meer de tijd dan wel de energie om het op te maken. Is op zich wel gunstig. De eerste tijd zal hij het wel weer zwaar hebben, na zo'n anderhalf jaar sabbatical...
We houden u op de hoogte!

Ze zijn binnen!

Jawel, dit gaat een van de blijere blogberichten worden: onze werkvergunningen/visa zijn binnen! De koerier van Hassle Free Immigration stond om 15.35 ongeschonden aan het hek met de passen in de hand. Oftewel, om met Postbode Siemen te spreken: 'Tis een miraaaakel 'beurd...'
Nou als de donder inpakken want morgenochtend om zeven uur wil ik op het vliegveld wezen. Vrijdagavond kom ik dan aan in München, hele nacht op het vliegveld hangen en 's ochtends vroeg doorvliegen zodat ik om 08.10 uur in Amsterdam ben.
See you soon....

Zenuwentoestand

Dat dingen hier effe mogen duren, zijn we onderhand wel gewend. Maar het is nu 14.00 uur, donderdagmiddag en we hebben onze visa nog niet binnen en ik moet morgenochtend om 9.00 uur vliegen....
Maar als het goed is worden ze vanmiddag met de koerier afgeleverd. Het lijkt erop dat alles op het laatste nippertje goed gaat komen!!
OK. De visa zouden afgelopen maandag, uiterlijk dinsdag worden afgestempeld. Dinsdag zei de immigratiedienst van Home Affairs 'kom morgen maar terug' tegen Hassle Free Immigration. Woensdag ging de dame weer, ik heb gisteren de hele dag zitten nagelbijten, einde van de middag nog niks gehoord, ging bijna dood van de stress. Om een uur of vijf contact met HFI: de immigratiedienst was nu toch wel overtuigd van de noodzaak dat we die visa nu toch echt nodig hadden. Deze ochtend zouden ze klaarliggen. Hassle Free Immigration heeft ze met een koerier laten ophalen, de visa zijn afgestempeld en de paspoorten worden vanmiddag bij ons bezorgd. Als die man nou niet verongelukt hebben we dus deze middag ALLE PAPIEREN ROND. Het werd ook wel een keer tijd.
Het enige is dat Marcel nog even een weekje moet wachten met werken tot ik weer thuis ben. Maar goed - wij hebben bijna een jaar op de werkvergunning zitten wachten, nou mag de BAT nog een weekje op Marcel wachten.

Ondertussen zijn Erik, Annemieke en Jore ook nog op bezoek geweest. Marcel heeft ze maandagavond laat van het vliegveld gehaald. Dinsdag heerlijk aangekeuteld, woensdagochtend ben ik met Erik wezen vogelen in het Marievale Bird Sanctuary (veel wetlands, rietkragen en watervogels)en vanochtend zijn ze vertrokken richting de aidswezenopvang van God's Golden Acre. Het was over het algeheel heel gezellig en ontspannen - behalve gistermiddag toen Gien zo'n beetje stijf stond van de stress. Heb vannacht ook niet echt geslapen. Maar dat lijkt nu allemaal goed te komen - met dank aan iedereen die schietgebedjes voor ons heeft afgevuurd!

Big Dorien en Big Gien

Onze Dorien kan vandaag terugkijken op een bijzonder geslaagde verjaardag. Vanmiddag heerlijk relaxed gebraaid in Suikerbosrand, met Ivan, Theo en de meiden, met Deon, Tersia en hun kids (op z’n Afrikaans is dat Deon-hulle) en met onze buren Mariska en Jacco en hun jongens Dian en Gerco (oftewel Jacco-hulle...)

De kids hebben zelfs uitgebreid zitten kwartetten met het Vlieland kwartet. ‘Can I have van the eilanden Schiermonnikoog?’ De mannen aan de braai, biertje erbij, de vrouwen kletsend aan de wijn en een vrolijk kleedje over de picknicktafel. We leren het al.

En uiteraard supermooi weer. Suikerbosrand park is net als de rest van het hoogveld hier knetterdroog, dor en bruin. Nederlanders moeten de volgende zin maar even over slaan: het heeft hier al een maand of vijf niet meer echt geregend! Wij zien onderhand gewoon naar uit naar de regen, dan wordt alles tenminste weer lekker groen.

Vrijdag hebben we Doriens kinderfeestje gevierd. Ze heeft getrakteerd op mandarijnen met marshmallows en parapluutjes, zie foto. Omdat het ‘civvies day’ was, mochten alle leerlingen in gewone kleren naar school, dus zonder uniform. Morgen mag Dorien wel als enige in civvies naar school, omdat ze jarig was.

Vrijdagmiddag gingen we met zeven kids plus twee volwassenen naar de film, en dan ben je omgerekend zo’n 18 euro kwijt. Oftewel: dat kunnen we nou nog doen, straks in Nederland gaan we dat niet meer trekken!

Met een beetje gemengde gevoelens ga ik nu de foto’s op de blog plaatsen. Ik heb namelijk een tool op de blog zitten waarmee je onder meer kunt bijhouden hoe mensen op je blog belanden en welke zoekwoorden ze daarvoor gebruiken.
Zo zag ik laatst dat er iemand had gezocht op ‘fotos van meisjes die 9jaar zijn’. GATVERDEGATVER!! En jawel, ook nog gezocht via google.be!!.
Heeft er een of ander ranzige Belgische pervert zitten loeren naar foto’s van Margriets verjaardag! Ik heb nog zitten denken om het meldpunt kinderporno.nl in te schakelen, maar ja, wat kunnen die doen met één zo’n zoekterm? Maar het idee alleen al dat er dat soort zieke gasten naar foto’s van je kinderen zitten te kijken. Getverdemme. Maar ik laat me niet kisten. Ik zet er een waarschuwing bij voor alle pederasten: big Gien is watching you! GRRRRRRRRR