Net een half uur bezig geweest om een sms’je te sturen. Nee, het ligt nu eens niet aan krakkemikkige satellietverbindingen of het ontbreken van enig bereik. Mobiele telefoon is vaak het enige dat het goed doet in donker Afrika.
Nee, Ginus heb een nieuwe mobiel. Een Nokia N82, met tig megapixels, draadloos internet, zoekfunctie, videocentrum, mp3, naar alle kanten meedraaiend scherm en last but vooral not least: een navigatiesysteem met een hese mevrouw, in ons Pluk van de Petteflet-huishouden binnen een dag omgedoopt tot de Lispeltuut.
Uiteraard heb ik ‘m niet zelf gekocht.
Dit is zonder twijfel het speledingetje van Marcel, bij wie de haren te berge rijzen als ik met een handgeschreven routebeschrijving en een mega-stratenboek op schoot de binnenstad van Johannesburg in slinger. Lé-vúns-gevaaaarluk, aldus Marcel, die ‘m stiekem kocht toen ik in Nederland was - kan ze mooi niet protesteren!
Vervolgens rijdt hij zelf bijna de rechterwegberm in als hij onder het rijden het geluid van de Lispeltuut wat harder wil zetten.
Na een week kan ik er ondertussen mee bellen (een beetje). Gemiste oproepen kan ik nog steeds niet terugvinden. Sms’en is nog een hele onderneming, want het apparaat heeft hele kleine toetsjes en zeker twaalf functieknoppen meer dan mijn oude, voorwereldlijke maar o zo onverwoestbare 3310. Die ik gerust in het openbaar ergens kon laten liggen – geen hond die ‘m zou jatten.
De nieuwe zilverglimglanzende Lispeltuut, ('the size of a brick!' volgens insiders) heb ik persoonlijk liever niet in de houder op het dashboard. Zij lokt met omfloerste stem: “neeeem mij, steeeeel mij….” naar alle smash’n’grab-rovers op straat.
Volgens Annemieke ben ik met zo’n ding wel een hele hippe moeder. Dat scheelt dan weer. Nou maar aan Margriet vragen om voor mij een sms’je te sturen. Ag pleaze man!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten