Ja lieve vrienden, het is zover: we zijn een jaar weg! Precies 365 dagen geleden zaten we in het vliegtuig onderweg naar ZA.
Vanavond zaten we hier in Heidelberg met twee van onze naaste buurmannen (niet lachen: ze heten Sakkie en Wally) te brainstormen over een buurtbarbecue voor ons Charlida Parkje. De uitnodigingen heb ik ter plekke gemaakt - in 't Afrikaans!! - en uitgeprint. Oftewel: het lijkt erop dat we zijn ingeburgerd.
Moest toch ook even weemoedig terugdenken aan de eerste initiatieven voor de buurtbarbecue aan het pleintje aan de Albert Neuhuysstraat, negen jaar geleden, met Willem en Mil en destijds nog Peter en Jolanda... We hebben/maken het hier gezellig, maar we missen onze oude buurt ook!! Ech wel.
Gelukkig is er internet. Ik heb vaak bedacht dat de hele emigratie een enorm stuk zwaarder zou zijn geweest als we geen internet zouden hebben. We skypen, hyven, chatten en mailen heel wat af. Vooral Skype is een uitvinding! En desnoods de gewone telefoon. En ouwerwetse post blijft ook altijd leuk.
Ik heb zwaar medelijden met die families die in de vijftiger jaren emigreerden: vanaf de oceaanstomer in de haven van Rotterdam nog één keer zwaaien met je witte zakdoek, en dan als je geluk had een of twee keer per jaar een brief ontvangen uit Nederland...
Het was niettemin een enerverend jaar. Vooral vanwege de onzekerheid: tot september moeten wachten op Marcels werkvergunning. Heb er behoorlijk depressieve momenten van gehad, die vooral op het laatst met steeds kortere tussenpozen terugkwamen. Als we van tevoren hadden geweten dat het zo lang zou duren, waren we er vast nooit aan begonnen.
Hebben we dan spijt van de stap? Zeker niet.
De persoonlijke groei zie ik als de grootste winst. We hebben als gezin een stap in het onbekende gezet en ons leven totaal omgegooid. Aanpassen aan een nieuw land, nieuwe cultuur, nieuwe school, nieuwe taal, nieuwe mensen. Van die ervaring worden we alleen maar wijzer, rijker en sterker. Ook van het freelancen leer ik nog elke dag weer bij, al zit ik 15 jaar in de journalistiek.
Gelukkig blijven sommige dingen ook bij het oude. Zo moet ik morgen weer een stukkie tikken over bluetongue, voor het AGD.
Zo zie je maar weer.
L'histoire, se repète.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten