Even wat Monsen-familie-dingetjes (met excuses aan alle niet-Monsen voor de foto’s met onbekende mensen…)
We hebben heel relaxed kerst gevierd bij Deon en Tersia. Op kerstochtend zaten we al om kwart over zeven in de auto om op tijd in Pretoria te zijn, waar Deon voorging in zijn eigen gemeente, de Nederduits Hervormde kerk - klinkt zwaarder dan het was!. Fijne dienst, Deon deed het heel leuk, nog even de kinderdoop inruilen voor de volwassendoop en hij kan zo baptistenvoorganger worden.
Deons ouders, (ome) Dan en (tannie) Bep waren er ook, evenals Deons broer Sean en schoonzus Elize en hun dochtertjes Heleen en Petra. Tante Bep is een nicht van Marcels moeder, die ergens in de jaren ’50 naar Zuid-Afrika is geëmigreerd.
Na de dienst met alle Du Toits en Tertia’s broer Johan heerlijk gegeten – geen braai, maar geweldige koude schotels. Tertia heeft een eigen cateringbedrijfje en wij begrijpen nu waarom ze daar zo druk mee is.
Vervolgens cadeautjes uitgepakt bij de kerstboom. Het was bijzonder gezellig en we zijn allemaal ontzettend verwend, maar het haalt het toch niet bij de gein en en de gedichten van Sinterklaas…
Op tweede kerstdag, die hier ‘dag van goedwillendheid’ heet, zijn we terug gegaan naar huis en mochten de kids hun eigen cadeaus uitpakken. De hoeveelheid plastic zooi is weer met factor 3 vermenigvuldigd, maar het houdt ze weer even van de straat.
Morgenvroeg zakken we af naar Kokstad, waar we oud&nieuw gaan vieren bij Nigel en Clare. Dat is een Brits artsenechtpaar. Marcel heeft ze leren kennen toen hij vrijwilliger was in het ziekenhuis in Rietvlei ('89-'91). Nigel werkt daar nog steeds en is inmiddels superintendant van het ziekenhuis. Ze hebben ook een geadopteerde Afrikaanse zoon, Sipho (19), en tegen alle verwachtingen in volgden er daarna nog drie zelfgemaakte kinderen: Rebecca, Hannah en Daniel. Die zijn inmiddels allemaal in de tienerleeftijd.
De planning is om op oudjaarsdag nog even een dagje naar Margate te gaan, aan de kust, waar de vriendinnetjes van de meiden vakantie vieren. Deon en z’n gezin zitten daar nu ook in de buurt. Met oudjaarsdag zitten we dus niet in Heidelberg, en daarom wens ik bij deze iedereen nu alvast alle geluk, gezondheid en voorspoed toe voor 2008. (Plus een dikke knuffel voor mijn pa die nu met oud & nieuw in Marokko zit om daar koeienboeren voor te lichten.)
We missen nu al de glühwein, de vuurbak en het carbidschieten op het pleintje. Maar we hopen komend jaar in elk geval een aantal van jullie hier te zien!!
Nog een aardigheidje: afgelopen maandagavond hebben we bij alle buren een kerstkaartje in de bus gedaan (nou, bus, iedereen heeft z’n eigen stukje pvc-buis dwars op het hek staan.)
Elke keer dat onze buurvrouw het tuinpad op komt stieren, hebben ze namelijk ‘klachten gehad van andere mensen’ die haar dan vragen om dat even bij ons te gaan melden. Wij hadden echter het sterke vermoeden dat die klachten voornamelijk van henzelf afkomstig zijn. Want als er wat te zeuren is, ga je toch naar die mensen zelf toe, en niet naar de buren? Maar goed – we doen net alsof we gek zijn. En een charme-offensief bedacht. Bij iedereen een kaartje in de bus gedaan met de beste wensen, en (behalve voor de rechterburen) een briefje erbij in dat wij de nieuwe Nederlandse buren zijn van nummer 5, dat ze hartelijk welkom zijn om een bakkie te komen doen en nader kennis te maken, en móchten er klachten zijn (te hard spelende kinderen, of zo…) dat ze ons kunnen bereiken op het volgende telefoonnummer… Dus iedereen kan ons voortaan zélf bellen!
En verdraaid, het werkt! Vanmiddag telefoon: ook een nieuwe bewoner, wou graag eens langs komen, en die komt vanavond op de koffie. Ben heel benieuwd! En ik vind het geweldig mooi dat we in elk geval een eerste scheur hebben kunnen maken in de muur die ze hier allemaal om zich heen trekken. Ha! Ik slinger de koffiepot vast aan!
