Mirakel

(Op z'n postbode-Siemens:) Dr'is een miraaakel 'beurd!!! Na een maand van zeuren -'keep nagging'is hier het devies- hebben de Monsen INTERNET !!Duuusss...
Je wil niet wéten hoe het uiteindelijk tot stand is gekomen, maar dat vertel ik lekker toch.
Een van de allereerste dingen die we hier hebben gedaan, is een breedband-internetverbinding aanvragen. Omdat Marcel nog geen werkvergunning had/heeft, en dus geen bankrekening kan openen, moest dat via de werkgever (BAT).
Wé-ken hebben we gewacht tot er een 'fitter' bereid zou zijn om ergens in een Telkom-kastje in onze straat een schakelaar om te zetten. Geregeld naar de Telkom-winkel geweest om te zeuren, Telkom's Amanda Swart herkende ons inmiddels van verre.
Eergister een telefoontje van Telkom-hoofdkantor: de volgende dag zou de boel worden omgezet. Direct daarna belde Doret van BAT: morgenochtend thuis blijven, er komt een kerel van Telkom om de boel aan huis te installeren. Gister de hele dag gewacht, half vijf maar eens naar de Telkom gebeld: komt er nog wat van? "Nee, jullie hebben een doe-het-zelf-pakket. De schakelaar is omgezet, nu moeten jullie zelf het modem ophalen bij Telkom en de boel installeren." Daarvoor hadden we volgens Telkom een authorisatiebrief nodig van BAT, die de lijn voor ons heeft aangevraagd, plus een geldige ID. Gauw Doret gebeld of ze dat kon regelen. Die snapte er ook niks meer van, want Telkom had haar beloofd dat de boel voor ons geïnstalleerd zou worden.
Vanochtend die authorisatiebrief opgehaald bij de BAT, paspoort mee en op naar de Telkom. Amanda meldde opgewekt dat alles voor elkaar was, "alleen heb ik op het moment even geen modems meer. Die komen vanmiddag. Als ze er zijn, bel ik jullie." Stonden we weer buiten... Je kunt er maar het beste om lachen.This is Africa, man!
Maar vanmiddag belde ze al, dus Marcel naar het dorp om het modem op te halen. (Authorisatiebrief en paspoort bleken uiteraard helemaal niet nodig.) Komt-ie terug: wel een modem, maar nog geen accountnamen, wachtwoorden etc. Amanda kwam d'r namelijk even niet in bij de Telkom-server... Zucht...
Even later weer telefoon, Marel weer terug naar Heidelberg om de papieren met internet- en email-gegevens op te halen. Het doe-het-zelf-installeren is hem uiteindelijk met enige telefonische hulp van de Telkom-helpdesk gelukt. Lees hier het levende bewijs!!

Je kunt hier een leermoment uit halen. Volgens Marcel wil onze lieve Heer Gien hiermee leren geduld te oefenen. Volgens Gien had onze lieve Heer dat punt na één week ook al duidelijk gemaakt... Ach, we zijn niet ook de enige die zuchten onder de belabberde dienstverlening van Telkom, zie het scheurseltje uit The Star.

Het andere krantenknipsel komt uit de Heraut, de dorpskrant van Heidelberg en Nigel. We hadden laatst namelijk een verschrikkelijke oud-Testamentische hagelbui, met stenen zo groot als de spreekwoordelijke duiveneieren. Een hoop planten aan gort (de hibiscus en de bougainvillea - zie foto - hoef ik voorlopig niet meer te snoeien) en de opblaasrand van het zwembad bleek de volgende dag op maar liefst zes plekken lekgeslagen. Ook in het metalen zonnescherm (de lapa) zitten deuken.

Het zwembad is weer geplakt, ergens zit wel nog een minuscuul lekje dat we maar niet kunnen vinden, maar voorlopig is het weer best zat. Als het weer wat opknapt (is al twee dagen lange broeken- en truienweer) kunnen de meiden er weer in.
Nog iets: omdat het zwembad lek was en het water toch aan vervanging toe was, besloten we van het weekend om het ding maar in etappes leeg te laten lopen. Alleen: waar dat water naartoe ging? Er zat nergens een zichtbaar afvoerputje, en één hoek van het terras (dat afloopt richting de buren) kwam aardig blank te staan. Maar het water verdween ook wel weer, dus was het vermoeden dat het toch ergens de grond in sijpelde.
Totdat de buurman op z'n sloffen naar buiten kwam. "Are you emptying your swimming pool??" Bleek dat het water via de niet al te degelijke voegen van de scheidingsmuur hún terras opstroomde en daar de boel blank zette (- en het zijn nogal ernstig nette oudere mensen, met vloerbedekking in de garage en het gereedschap strak in het gelid aan de muur...) OEWWWW, typisch geval van jammer. Ik voelde me behoorlijk lullig, maar we waren gelukkig niet de eersten: ook met onze Zwitserse voorgangers was hen dat al eens overkomen...
Volgende keer het zwembad een kwartslag draaien, dan kunnen we het water over de andere muur naar een niemandslandje pompen.

We hebben ondertussen ook een ander stel ontmoet, met twee dochters die iets ouder zijn dan onze meiden. Ze zitten ook op dezelfde school, dus dat is straks mooi handig met halen en brengen.
We maakten op een avond een ommetje door onze wijk en - wel verdraaid!! Daar waren kinderen buiten aan het spelen!! Dat zie je dus akelig weinig hier, omdat iedereen zich veilig terugtrekt achter z'n eigen hek. Maar deze zwarte meisjes speelden zomaar voor het huis. Pa Ivan en moeder Theo zijn afkomstig uit een township en hebben een vervallen huis gekocht in Overkruin. Aan de buitenkant ziet het er niet uit - zeg maar een Inez&Alex-bouwproject - maar ze zijn het ontzettend mooi aan het opknappen. Deels zitten er nog geen ramen in, en daarom zijn ze er maar vast gaan wonen. Alles wat ze er overdag in lieten zetten, werd er namelijk 's nachts weer uitgejat.
Ivan en Theo bleken net zo blij met ons als wij met hen. Ook zij waren heel verbaasd dat er zo weinig kinderen op straat speelden. De wijk is zo rustig en veilig dat het makkelijk kan, maar iedereen heeft het tussen de oren dat het alleen thuis achter je eigen hek veilig is. En in het township waar zij vandaan kwamen, leeft en speelt ook alles en iedereen op straat. "Alleen moet je daar tijdens het braaien niet even naar binnen om te kijken wat de stand is bij het voetballen, want dan is niet alleen je vlees gejat, maar ook je hele barbecue", aldus Theo.
Maar goed, zij waren dus ook heel blij dat ze een paar mensen leerden kennen die ook op zoek waren naar wat meer contact in de buurt. Afgelopen zondag hebben we ze uitgenodigd voor de braai en ze vonden het meteen helemaal gezellig. Het was de allereerste keer dat ze bij mensen thuis werden uitgenodigd. Nou dacht ik dat ze vanwege de onaffe staat van hun huis ook nog niet zo lang in Overkruin woonden - een maand of 2, 3 hooguit - maar wat bleek: ze wonen hier al twee jaar! Ik stond helemaal perplex. Wat mankeert die Afrikaners? Hoe is het mogelijk, gewoon een aardig stel, hij accountant, zij gewezen lerares, gezellige mensen, leuke dochters... En nog nooit zelfs maar ergens op de koffie geweest.
Vandaag hadden we een ouderling van de baptistenkerk in Benoni op bezoek (één keer wezen kerken - die laten d'r ook geen gras over groeien!!) maar die zei ook: de blanke mensen trekken zich meer en meer terug op hun eigen erf. Men gaat naar het werk, komt thuis, kijkt tv, gaat slapen. 'We're called the rainbow nation, but people don't seem to make friends anymore.'
Nou, als dat aan ons ligt, gaat dat veranderen!! We hebben al met Ivan en Theo afgesproken dat we met oud en nieuw gezellig een vuurbak buiten zetten, en een pan met glühwein, en dat op z'n Hollands gezellig buiten op straat vuurwerk afsteken. Dat zal ze leren!!