Gien uit Afrika...

We zijn d’r weer!!!
Sinds zaterdagmiddag weer terug in Arnhem, op het oude nest. En inderdaad: het voelt alsof we niet weg zijn geweest, en al helemaal niet alsof er drie jaar is verstreken... We pakken zo de draad weer op.

Maar even terug naar vorige week vrijdag, toen hebben we alle laatste spullen ingepakt. Ik dacht: ‘dat gaat makkelijk in onze vijf koffers’, maar hoe kan een mens zich vergissen. We hebben op het laatst nippertje nog twee grote koffers moeten lenen van onze buurtjes Jacco & Mariska. Inclusief onze eigen grote gele sporttas gingen we vrijdagavond dus weg met acht stuks bagage, en nog een hele zwik volgepropte handbagage-tassen. Alles paste mooi in de groene Jeep. (Daar moest ook de grote terraskachel/vuurpot nog in, die ging naar Deon) De kids reden met Jacco en Mariska mee.

Vervolgens haakten er nog een hele stoet aan: de Moloi’s gingen mee uitzwaaien, en de Hlatswayo’s, en de Mahlakazelaatjes (de familie van Dineo). Als een township-begrafenisstoet tuften we naar O.R. Tambo Airport. Ter plekke stonden Deon en Tersia ons op te wachten om de auto over te nemen en afscheid te nemen. Kortom: we stonden met een hele bende emotioneel volk op het vliegveld. Alwaar er nog wat overgepakt moest worden van te zware naar te lichte koffers, met veel druk geregel en gedoe van Ivan...
Anyway. Omstreeks middernacht vlogen we. Zaterdagochtend om 11 uur stond bijna de hele familie Mons plus een afvaardiging Lozemannen op Schiphol, met spandoek en al. En ’s middags thuis in Arnhem werden we opnieuw warm onthaald met een braai annex welkomstborrel, met heel veel buren, vrienden en familie. Veel mensen hadden ook alvast wat boodschappen meegenomen; brood, melk, kaas, thee, koffie, wijn, drop, hagelslag, pindakaas… Het was geweldig thuiskomen, echt een warm bad.

Het huis zag/ziet er na drie jaar nog steeds best goed uit, maar het her-settelen verloopt toch chaotischer dan gedacht. Het is nog steeds zoeken naar spullen: waar hebben de huurders nou weer de keukentrap – verlengsnoer – handdoeken – kleerhangers etc gelaten??
En de kinderen zijn natuurlijk groter. Toen we gingen lag Toon nog in een ledikantje en nu moet hij in een gewoon bed, Margriet is uit d’r roze prinsessenkamer gegroeid (daar ligt Anthony nu in…), Margriet naar de logeerkamer, Doriens bed moest weer in elkaar worden gezet, was dus nog heel wat schuiven met meubels, bedden en spullen. En na drie jaar kijk je zelf ook anders naar je huis. Ik vraag me nu geregeld bij een heleboel spullen af waarom ik die ‘zooi’ drie jaar geleden niet heb weggegooid. Huppekee weg d’r mee! Ruimt lekker op.

Tussen alle bedrijven door – hervestiging regelen in de gemeente Arnhem, modem opnieuw installeren, e-mail accounts aanmaken, drie jaar niet gebruikte fietsen weer gangbaar maken, verwilderd balkon snoeien, en noem maar op – hebben we ook nog heel veel aanloop. Het is dus dus een lekkere gezellige bende. De vriendjes van de kinderen lopen weer als vanouds in en uit; Margriet kan nu op mijn fiets, dus die is de hele dag de hort op naar haar vriendinnen, en Dorien en Anne(tje) zijn ook weer ouderwets onafscheidelijk. De dames pakken moeiteloos de draad weer op. Toon heeft (nog) iets minder aansluiting; zijn meeste vriendjes zitten nog op Pienkie Ponkie. Maar volgende week begint het nieuwe schooljaar weer, dus hij zal snel zat nieuwe maatjes krijgen.

Marcel rijdt weer met een grote grijns rond in z’n Cadillac uit ’65, die kwam Nico van Noord zaterdagavond nog brengen. Marcel is op dit moment met Jos op pad om ergens in Drenthe onze oude groene Merc uit een schuur van Gerda’s oma te halen.
Als het goed is komt medio volgende week de boot aan met onze Afrika-Jeep en de rest van de verhuisrommel. Dan kan de Caddie in principe naar de winterstalling en staan er weer twee oldtimerts veur de deur veur: één varkensboerenbak en een ouwe kaki Jeep met bullbar en Afrika-modderspatten. Oftewel: de Tokkies zijn weer thuis…

Vanaf maandag neemt het leven hopelijk weer een beetje z’n gewone loop. Marcel gaat dan beginnen in Scherpenzeel, kids naar school, en ik moet het freelance-gebeuren weer op poten zetten. Mag eerst nog wel een setje normale telefoons kopen, want die apparaten die er nu staan, kraken en knetteren alleen maar. We hebben overigens weer/nog steeds het oude telefoonnummer.

En daarmee zit het er echt op! Ook met deze blog. Gien is uit Afrika. Na drie jaar correspondentschap rest nog deze foto en verder heel, heel veel ervaring en goede herinneringen…

Nou, de groeten aan iedereen, en wie zin heeft, komt maar een bakkie doen in Arnhem!!

Afscheid

Nog één nachtje. Morgenavond het vierde en laatste afscheidsetentje, en dan zit het erop…
Woensdagavond de afscheidsbraai gehad van de buurt, vanavond gebraaid bij de andere buurtjes (de Molois) en morgenavond nemen we Jacco & Mariska mee uit eten. Marcel heeft gisteren afscheid genomen op z’n werk – af en toe best emotioneel, sommige collega’s hielden het niet droog. Was effe slikken.
Het huis is schoon – gisteren twee man personeel gehuurd – zelfs de zonwering boven het terras is weer krakend wit, alle roet van de vuurpot is weg. De bloembakken zitten fris in de verf, gebarsten ruit is vervangen, auto gewassen - we zijn klaar voor vertrek. Morgen alleen nog inpakken en koffers wegen.

Voordeel van zo’n hele verhuizing is wel dat je ‘erin groeit’: het is een proces van weken van uitsorteren, opruimen, weggeven en weggooien; waardoor je er mentaal ook naartoe groeit. Ik ben er klaar voor, het is goed geweest.
Tenminste - dat zegt het verstand. Emotioneel zal het best nog wel even moeilijk worden als de wielen van het KLM-toestel loskomen van Afrikaanse bodem.

Staking

En toen sloeg het noodlot toe: de onderwijsbonden staken dus de scholen zitten dicht!! Woensdag begon het gerommel, donderdag en vrijdag waren we zelf weg, en sinds gisteren doet ook de blanke onderwijsbond mee en is de school van onze meiden ook gesloten. Dus zit ik nou de hele dag met een stuk of vijf blagen in huis, die zich lopen te vervelen omdat op de playmobil na zo ongeveer al het speelgoed al richting boot is. Dus is mijn telefoon ingepikt om spelletjes te doen en video’s op te nemen, en hangen ze in de bank (annex composthoop) vegetatief tv te kijken. Maar wat vooral sneu is, is dat de meiden niet eens echt afscheid hebben kunnen nemen van school – nu blijkt ineens dat woensdag hun laatste schooldag is geweest. Er is een klein kansje dat de staking donderdag is afgelopen, maar ik geloof nooit dat ze op vrijdag – die laatste halve schooldag voor het weekend – weer gaan beginnen met lesgeven.

Maar behalve de onderwijzers staakt ook het verplegend personeel in de staatsziekenhuizen, en daarbij vallen onze ‘zorgen’ volledig in het niet. Als ze hier staken, wordt er ook echt, volledig gestaakt: geen mens meer in het ziekenhuis. (En wie wel zou willen werken, wordt door de heetgebakerde vakbondsleden wel zo bedreigd dat-ie niet meer durft.) Ambulances met hoogzwangere vrouwen en andere kritieke patiënten worden bij de poort tegengehouden en teruggestuurd, premature baby’s zijn zonder pardon achtergelaten, met alleen de bewaking om voor ze te zorgen. Naar geruchten zijn er zelfs al kindjes overleden omdat ze geen eten kregen. De prvié-ziekenhuizen hebben minstens 100 prematuurtjes opgenomen. Ook het leger plus legio burger-vrijwilligers springen bij in de ziekenhuizen.
Eén dode is er in elk geval gevallen, een kennis van Heather uit het GGA-bestuur: vrouw, net bevallen, krijgt complicaties, maar kan niet gestabiliseerd worden op de IC omdat er geen personeel is. Gevolg: moeder overleden. Stel had jarenlang geprobeerd zwanger te worden, eindelijk gelukt, zwangerschap tot het einde toe voldragen, en dan dit. Zo ongelofelijk triest. Als er niet was gestaakt, was het nooit gebeurd. Maar de stakers zijn meedogenloos. “Ik lever pas zorg als aan mijn salariseisen wordt voldaan.” Kei- en keihard is dat volk. Ze zouden die gasten dood door schuld ten laste moeten leggen!!

Huis leeg

Het einde nadert met rasse schreden. Het huis is bijna leeg, alle zut die mee moet is in 15 dozen gepakt en gisteren met auto en al afgeleverd in Durban. Inclusief de prachtige Baueriaanse Plug’n Play-kunstkerstboom met verkleurende lichtjes, een opgezet zwart wildebeest en een springbok (koppen).
Ik had het meeste spul al in dozen zitten, donderdag hebben we de laatste dingen ingepakt, dozen genummerd en een inventarislijst gemaakt. Intussen pakten de kinderen hun eigen koffertjes in, want we zouden 2 nachten bij GGA gaan slapen (want comfortabel dicht bij Durban). In alle drukte nooit meer naar die koffertjes gekeken, Toon had dus geen pyjama mee en ook geen warme kleren, Door ook niet, en het was vreselijk koud in Cato Ridge. Maar even wat geleend uit een stapel gedoneerde kinderkleding...
Vrijdag naar het pakhuis in Durban gereden. Het afleveren ging allemaal redelijk soepel, ter plekke alles overgepakt in de oude Jeep en de sleutels overhandigd. Paste precies, zie foto. Hij mag dus niet zo volgepakt ‘roll on-roll of’ op de boot, maar wel in de container. Die vertrekt woensdag naar Nederland en dan zal het wel een week of twee, drie duren voordat hij in Nederland is.

Na het afleveren van de auto hadden we nog tijd om even naar het strand te gaan; al was het maar een graad of achttien: als die blagen van ons de zee zien, worden ze gek. Dus hup, badpakken aan en gaan. Verder zie je geen hond op het strand behalve een dik aangeklede sportvisser en twee bodysurfers – maar volgens de kinderen was het helemaal niet koud. Die hebben dus nog mooi even genoten van de Indische Oceaan, voor de laatste keer.

Prachtig land

Het zit er (bijna) weer op. Na bijna drie jaar in Zuid-Afrika keren we terug naar Arnhem. Wat laten we achter? Een prachtig land met een heerlijk klimaat, fantastische natuur, lieve mensen en lekker eten. “Daar moet je gewoon elke dag van genieten – totdat er een gek voorbij komt die je een kogel door je kop schiet”, grapten we vaak tegen Nederlands bezoek.
Een geintje met een serieuze ondertoon. Criminaliteit kán hier heel heftig en gewelddadig zijn, dat zullen we niet ontkennen. Maar gelukkig hebben wij – noch onze gasten – het ooit aan den lijve ondervonden. Ook hordes Oranje-supporters konden thuis vertellen dat het lang niet zo erg was als ze hadden gedacht.
De beeldvorming van Zuid-Afrika is wat criminaliteit betreft nog steeds sterk overtrokken. Toen wij in 2005 afreisden om onze adoptiezoon op te halen, werd er verteld dat er bewust een vlucht werd geregeld die in de ochtend landde, omdat het véél te gevaarlijk was om ’s avonds in Johannesburg aan te komen. Inmiddels hebben we talloze keren mensen ’s avonds opgehaald of afgeleverd op het vliegveld – super veilig, geen probleem. Kijk, op vrijdagavond met pech langs de weg staan in de buurt van een township als Alexandra, da’s een ander verhaal. Er zijn absoluut do’s en don’ts voor toeristen – maar die heb je ook in New York, zelfs in Amsterdam. Met gewone voorzichtigheid kom je een heel eind.
Als je de samenleving als een piramide beschouwt, zitten de criminelen in de arme onderlaag. In het midden een brede laag van vriendelijk volk. Het uiterste topje is ook weer gevuld met schurken. Daar zetelt de regering. De goeden niet te na gesproken, maar het African National Congress is helaas geen schare Nelson Mandela’s. Sinds de bevrijdingsbeweging in 1994 aan de macht kwam, is het gros vooral bezig met schaamteloze zelfverrijking. Fraude, bedrog, machtsmisbruik en corruptie vieren hoogtij. Daarbij zakken de publieke sectoren als binnenlandse zaken, onderwijs en gezondheidszorg steeds verder weg in het moeras van mismanagement. Het ANC benoemt op cruciale posten allereerst trouwe partijgenoten om ze te belonen voor hun aandeel in de strijd tegen de apartheid. Of die mensen verstand van zaken hebben, is punt twee. Dat het land daardoor zoetjesaan steeds verder afglijdt, interesseert ze niet. Ik stel het heel hard, maar voor mij is dit de grootste vorm van misdaad.
De regering komt ermee weg, want de partij heeft een heel groot ‘bevrijdingskrediet’. Puur vanwege het afschaffen van de apartheid zal ze de verkiezingen van 2014, 2019 en waarschijnlijk ook 2024 nog met ruime meerderheid winnen. Mijn enige hoop voor het land is tamelijk utopisch: een nieuwe partij, met eerlijke, integere leiders.

Tot die tijd blijft het een prachtig land - voor toeristen.


Afscheidscolumn Seuntjie, in de Gelderlander van 31 juli.

Binnen!

Effe gauw bijpraten: de exportvergunning voor de Jeep is binnen! Zo gebeurt er weken niks, zo krijg je ineens een telefoontje "wat is jullie mailadres? Dan sturen we 'm door." Dus toch nog mooi op tijd.
Verder met Dorien naar de dokter geweest gister, die heeft al een week koorts en is moe, moe, moe. Ze bleek een beste keelontsteking te hebben en opgezwollen lymfeklieren, in combinatie met de vermoeidheid is de kans redelijk groot dat ze Pfeiffer heeft. Antibiotica meegekregen voor de keelontsteking - je moet hier wel heel goed je best doen wil je zónder antibiotica de deur uitgaan - en nou maar afwachten.
Dorien moest vandaag ook voor de laatste keer naar de orthodontist. De boven- en onderbeugel zijn eruit gehaald. Straks in Nederland eens kijken wat we verder gaan doen. De beugel heeft wel geholpen om het gebit te verruimen, maar er zitten een paar nieuwe kiezen en tanden achter de oude te drukken, dus misschien moet er nog een en ander worden getrokken om de boel recht te krijgen.
Verder werk ik aan een van de laatste Afrika-verhalen - ook wel een gek idee. Lastig om de kop erbij te houden, ben meer bezig met de verhuizing. Iedereen vraagt 'wanneer gaan jullie nou precies weg? En heb je zin om terug te gaan?' En links en rechts worden afscheidsbraaien op touw gezet. Nog maar twee weken! De tiet vliegt...

Drie weken

Ineens gaat de tijd heel erg snel. Over drie weken precies zijn we weer in Arnhem. Het is te hopen dat het voor die tijd nog rond komt met de exportvergunning van de Jeep. Alle aanvraagformulieren plus bijbehorende documenten zijn reeds 23 juli aangetekend opgestuurd naar Pretoria, alwaar het bureau ITAC de exportvergunning moet afgeven. Donderdag maar ’s even gebeld hoe het ermee stond. Bleek dat ze de papieren nog helemaal niet in behandeling hadden; die lagen na enig speurwerk nog steeds op het hoofdpostkantoor in Pretoria. ITAC had de postbus nog niet geleegd. “Maar u had ze gewoon kunnen faxen hoor.” Komen ze nou mee.
Donderdag alles snel nog eens door de fax gedrukt. Gisteren – vrijdag – voor de zekerheid nog eens even gebeld of alles goed was aangekomen. “No ma’am, there’s nobody here now, because of the long weekend, you see.” Oftewel: maandag is een nationale vrije dag (Vrouwendag) en voor het gemak blijft het personeel dan vrijdag ook maar thuis. Omdat ze dan eigenlijk toch niks doen. Dus het wordt op z’n vroegst dinsdag voordat ze ermee beginnen, maar dan staat er een grote landelijke ambtenarenstaking op stapel. Ik vrees met grote vreze…
Volhouden maar, en vertrouwen dat het op tijd goed komt.

De vriendinnetjes van Margriet hadden gisteren een afscheidsfeestje voor haar georganiseerd, met z’n allen naar de Spur en lekker aan de hamburgers. Ze was op school ook al verwend met taart en afscheidscadeautjes. Hoewel ze eerst superveel zin had om terug te gaan naar Nederland, krijgt ze het er nu toch wel moeilijk mee, naar mate de vertrekdatum dichterbij komt. Aan de ene kant trekt Nederland, aan de andere kant Zuid-Afrika, en dat wringt dus in het midden. Dorien lijkt het er minder moeilijk mee te hebben, die laat het gewoon allemaal gebeuren. Ze was van de week wel aardig in de lappenmand, flink koorts en wat verkouden. Misschien ook een symptoom… We zien wel.

Vandaag weer een aantal dozen ingepakt. Het meeste non-essentiële spul zit nu in BAT-dozen. Alsof we de wereld aan sigaretten gaan meesmokkelen. Ook op de valreep nog een paar souvenirs ingeslagen; en meteen in een doos gedrukt. Alles bij elkaar wordt het toch nog heel wat wat mee terug gaat. Ben wel héél blij dat het straks allemaal de container in gaat en we het zelf niet mee hoeven sjouwen.

Online

We zijn weer in de lucht! Sinds vorige week zondag konden/mochten we niet meer internetten, wegens het bereiken van de downloadlimiet van 5 gig. Zei de Telkom. Hoe dat kon, was me een raadsel - we zitten hier echt geen complete films te downloaden; die kun je sneller via de postduif bestellen. Wachten op de nieuwe maand dus, maar 1 augustus kwam en ging en er veranderde niets. Vanochtend de helpdesk gebeld, bleek dat ze de teller nog moesten resetten. En dat dat de laatste maand ook niet gebeurd was - vandaar dat we ineens aan onze limiet zaten. Altijd fijn, die overheidsbedrijven. Maar vooruit, we zijn weer Skypebaar!

Groeistuipen

Zooo, vandaag goed wezen shoppen voor de blagen. Want nog een week of zes en dan zitten ze weer in Nederland op school, zonder schooluniformen. Helaas! Want wat is dat verrekte makkelijk! 's Ochtends nooit de vraag 'mam, wat moet ik aan?' In de zomer het zomeruniform (jurkje voor de meiden), in de winter het winteruniform: grijze lange broek + trui of een bordeauxrood trainingspak. Ideaal. Geen gezeur over of het al of niet in de mode is, of dat 'dát echt niet meer kan' - iedereen ziet er namelijk even suf uit. Van mij mogen ze de uniformen acuut invoeren in Nederland. Allemaal dragen ze er goede degelijke schoolschoenen bij, of ze gaan op de blote voeten naar school in de zomer. Alleen af en toe is het 'civvies', dan mogen ze in burger naar school (civil dress, vandaar civvies.) Tegen betaling van 5 rand, dat spekt de schoolkas weer. En prompt begint het genuil over wat ze aan moeten...

Vandaag dus goed ingeslagen. Ik had de laatste tijd de klerenkasten ook flink omgespit, en alles wat maar een beetje te klein was, afgesplitst naar GGA. Ik begin zo zachtjesaan met opruimen en uitsorteren, met het oog op de remigratie. Ook alle 'twijfelgevallen' qua kleding zijn naar de aidswezen. Kleren die drie jaar geleden naar ZA zijn verscheept en sindsdien nauwelijks gedragen, hoeven niet meer mee terug.

Bovendien is hier nu het winterspul in de opruiming en gaan we in Nederland weer naar de winter toe. Shoppen loont hier ook de moeite. Ik zal voor de gein de prijzen er eens bij zetten: voor Margriet een beige corduroy skinny broek en bruin geblokt topje (respectievelijk €9 en €8, zie foto), spijkerjasje (€8), wit v-hals shirtje (€2), korte broek (1 euro). Zelfde spijkerjasje voor Dorien (7,50), geruite skinny broek (€6), zwarte skinny jeans (idem), streepshirtje met lange mouwen (4 euro), zwarte legging (3 euro). Meteen maar 4 stuks ingeslagen want als je leggings zoekt kun je ze nergens krijgen. Nou maar hopen dat de skinny's in september nog niet uit de mode zijn in Nederland...
Voor Anthony een vestje (2 euro), twee t-shirts (1,60 en 1,80), nieuwe slippers (2 euro) en twee degelijke winterjassen. Marcel en ik hadden er allebei afzonderlijk een op de kop getikt voor Toon, een van een tientje en een van veertien euro. Kwam goed uit, want die van Marcel was nog een ruime maat te groot dus die is mooi voor volgend jaar. Alles bij elkaar dus nog geen 100 euro en dan heb je echt tassen vol. Mag ook wel, want hier kennen ze geen kinderbijslag - tenzij je echt onder de armoedegrens zit, en dan krijg je 20 euro per kind per maand. Maar vooruit, voorlopig kunnen ze er weer tegen!


Hier nog even een foto van hoe het spul de hoogte in is geschoten. Ik had al voorgesteld om ze geen eten meer te geven. "Ja jongens, dan snijdt het mes aan twee kanten: scheelt papa en mama geld voor boodschappen, en als jullie niet meer groeien, hoeven jullie ook geen nieuwe kleren meer." Daar moet je dan heel serieus bij kijken...
Ik heb op het zijpaneel van ons wonderschone lichteiken wandmeubel de lengtes bijgehouden. Ik ben begonnen in januari 2008, daar houden ze de vingers bij. Margriet (11) is nu 1,55; Dorien (bijna 9) 1,37 en Anthony 1,14. Hij is volgens mij echt klein voor z'n leeftijd, hij wordt in oktober 6. Anthony is een stuk kleiner dan Dorien op die leeftijd, en die was ook niet groot. Maar Toon is wel een gespierd blokje: hij is compact en sterk, echt eentje met lood in de kont...

Verder is de police clearance voor de Jeep van Marcel rond; die aanvraag voor de exportvergunning is daarmee onderweg. Als het goed is rijden we de wagen + alles wat verder nog mee moet aan kinderspeelgoed, boeken, cd's, fotoalbums et cetera op 19 augustus naar Durban. Daar gaat de Jeep in een container en de spullen in dozen erbij. Huisraad in de auto verschepen, wat ons zo handig leek, is helaas niet toegestaan. Dus de spullen moeten maar met de container mee. Maar als je het allemaal in extra koffers gaat stoppen, of via de post gaat oversturen, ben je minstens zoveel geld kwijt, dus dan is het zo net zo makkelijk. We zien het wel, ergens in september moeten we de handel in Rotterdam of Den Haag uit een loods halen, als alles volgens plan verloopt.

Grap van de dag

...De grap van vandaag: Jacob Zuma gaat een anti-corruptie-task force in het leven roepen ten behoeve van een krachtdadige, gecoördineerde aanpak van corruptie.
Begenadigd spreker als hij is, kan ik al horen hoe hij die task force gaat aantsturen. "But pleeeeaazz .... gentlemen .... I ask you .... do not .... look into .... the arms deal ... again...."

Tickets

Goed nieuws! (Voor ons in elk geval ;p): we krijgen de tickets van BAT. Datum voor de terugvlucht hebben we nog niet, maar we koersen aan op het laatste weekend van augustus.

Effe bijpraten

‘So, julle tydjie wordt nou min’. Dat zinnetje horen we de laatste tijd van alle kanten. Nog een week of zeven, dan gaan we terug. Tenminste, als alles volgens plan verloopt. We zitten nog steeds te steggelen met BAT Heidelberg, die doet moeilijk over het betalen van onze terugvlucht. Dat hadden ze in het begin bij het aanbieden van het contract wel beloofd, maar nou krabbelen ze terug. Het is ook typisch Zuid-Afrikaans, dat gezeik over geld. Maar van zo’n groot beursgenoteerd bedrijf verwacht je toch een wat professionele houding. Gelukkig kan ik goed kwaaie brieven schrijven. En anders is het hun probleem, zijn wij straks door BAT z’n schuld illegale vreemdelingen als onze verblijfsvergunning verloopt. Kamperen we wel in de receptie van de BAT, es kijken hoe lang dat duurt.

Marcel moet een dezer dagen nog wel wat kartonnen dozen meenemen van de fabriek, het wordt zo zoetjesaan tijd om een beetje te gaan inpakken.
De overgespoten Jeep krijgt hopelijk ook deze week z’n police clearance (via een collega van Marcel, die heeft een vriend die bij de politie werkt – zo regel je dat.) Als die binnen is, kunnen we de exportvergunning aanvragen. Vervolgens de auto naar Durban karren en daar op een 20-voets container. De spullen mogen er helaas niet bij in, die moeten apart mee in de container.
Komende maand moeten we ook flink gaan kleren shoppen hier; het is hier toch wel een stuk goedkoper dan in NL. En de kids gaan straks ook niet meer in schooluniform naar school, die moeten er dan weer een beetje netjes bij lopen. Zeker op de Hoogkamp…;p

Maar tot die tijd gaan we nog effe lekker werken en genieten hier. De afgelopen maand goed bezig geweest, mooie verhalen gemaakt samen met Richard. Het was ook heel gezellig met omroep Limburg, voor herhaling vatbaar! Ook leuk om weer eens met een vakbroeder over vakinhoudelijke dingen te kunnen praten. De gewone huis-tuin-en-keukendiscussies die je normaal op een redactie hebt, mis ik wel, als eenpitter.
Nou vooruit, om ‘m een beetje te pesten nog even een foto van Richard in actie op GGA.

Wors

Sommer langs die pad in Kempton Park.

Bushman trail

En toen was ik zomaar een paar dagen uit de lucht! Marcel had bij wijze van verrassing - wegens 17 jaar getrouwd – een driedaagse trip naar de Kruger geregeld. Woensdag heen, zaterdag terug. De kids bleven mooi thuis, Richard paste op, met de buurvrouw als achtervangster.
Vanuit het Bushman Camp (in het uiterste Zuid-Westen van Kruger) maakten we dagelijkse wandelexcursies de bush in. Onder begeleiding van twee rangers, die waren gewapend met een ongelofelijke hoeveelheid kennis van de natuur en twee jachtgeweren. De groep telde in totaal 8 man. Behalve ons waren er vier Amerikaanse jongens van West Point en een Zwitsers stel uit Johannesburg. ’s Ochtends vroeg werden we wakker gemaakt; bak koffie en beschuit en dan op pad. Over de dierenpaadjes, kijken hoe dichtbij we bij het wild konden komen. Dat valt nog niet mee, want je valt als wandelaar best wel op, en je moet ook niet te dicht bij komen. Maar het was wel gaaf, lekker struinen door de natuur. En veel wild gezien, maar meer vanuit de verte. We konden wel tamelijk dichtbij een olifant komen. Halverwege een soort bushontbijt/picknick, en tegen het middaguur weer terug. Lunchen – met dampend maïsbrood - relaxen en ’s avonds nog een stuk lopen of een gamedrive. Dat deel van Kruger Park is ook niet open voor de ‘gewone’ toerist in de auto, dus je komt verder geen kip tegen. Alleen parelhoenders en patrijzen. We hebben ook bushman (Khoi/San) rotstekeningen gezien.




Vlakbij het kamp lag een watergat, daar kwamen ’s avonds de olifanten en de neushoorns drinken. Tel daarbij de leeuwen en het luipaard (tijdens de gamedrive) en de buffels (heeel in de verte) en we hebben de hele Big Five afgevinkt. Maar het meest nog genoten van het met z’n tweeën zijn – heeerlijk rustig, zo zonder de blagen! Daar waren we wel aan toe, na 11 jaar.

Vanochtend heeft Marcel de overgespoten Jeep ook opgehaald; hij is nu kaki gecombineerd met rode Afrika-modderspatten. Permanent vuil, als aandenken aan de Zuid-Afrikaanse dirt roads. Nog een week of wat, dan tuffen we ermee door Arnhem. Als het tenminste lukt met de exportvergunning.

K(n)opjes

Even wat foto's op de blog voor de opa's & oma's!
Richard heeft me gisteren een snelcursus digitale fotocamera gegeven. Ik gebruikte bijna altijd de 'automatische' standen van mijn camera omdat me er teveel knopjes en keuzemogelijkheden op zaten en ik geen zin had om de hele bijbehorende Sony-almanak te lezen. Nou weet ik tenminste een béétje wat ik doe, qua diafragma en sluitertijd enzo, en begin ik vaag door te krijgen wat er nog meer voor ongekende mogelijkheden zitten op dat apparaat. Vanochtend flink zitten oefenen, met stoffig tegenlicht en kinderen als dankbaar slachtoffer.
Maar als ik dan zie wat Richard dan allemaal nog kan met Photoshop... Ongelofelijk. Daar zitten me ook nog veel te veel knopjes op.

Verder is het wachten nog steeds op Marcel z'n Jeep uit 1985 die nog bij het overspuitbedrijf staat, tis winter en dan droogt de lak niet zo snel en meer van dergelijke smoezen, het loopt weer fijn uit daar. Die auto moet namelijk lijfelijk (carosserielijk?) aanwezig zijn voor de police clearance (bewijs van echtheid/niet gestolen) die nodig is voor de exportvergunning. Gaat allemaal weer lekker lang duren en we hebben nog minder dan 2 maanden te gaan! De tied vliegt.

Het WK - waar ze hier vier jaar naar hebben zitten aftellen - vliegt ook om, dinsdag staat Nederland alweer in de halve finale. Toe maar. We kunnen ze hebben, die Uruguayanen. Gelukkig is die rat van 'n Soarez uitgeschakeld. Effe met één handsbal de droom van een compleet Afrikaans continent aan gruzelementen slaan. Ik had het de Ghanezen zó gegund!!

Enne, over een week de finale: Nederland-Duitsland! Kaartjes worden hier op de lokale Marktplaat wel aangeboden, maar met prijzen van omgerekend tussen de duizend en tweeduizend euro per stuk wordt het waarschijnlijk toch thuis kijken.

Op naar de HALVE!

SOOOOOWWWWWW wat een spannende pot was dat! Heb er nog rubberen knieën van. Wat hebben ze hard gevochten. Geweldig.
Potverpielekes wat een pot. Het hart in de keel, als het maar géén verlenging en penalties worden...
Tot het einde toe spannend. We hadden hier de hut vol met vier zwarte gasten, één blanke buurman, één Braziliaan - arm jong - en Richard. Ik heb foto's genomen met de mobiele telefoon maar die communiceert nog niet met Richard z'n Apple. Anyway, dat het hier feest was, daar kun je de plaatjes wel bij bedenken.
En nu mis ik Nederland! Dit moet je toch eigenlijk in Nederland meemaken - of in het stadion in Port Elizabeth, maar dat was ook voor ons te ver.

Verder alles in orde hier, hard gewerkt en veel getikt de laatste tijd. (Af te lezen aan de blogstilte en de hoeveelheid stof en vuil in huis...) Richard is nog teruggeweest naar het kindergezin in de Valley om een paar dingetjes die hij nog miste, te fotograferen. En ook bij de mijnwerkers. Mooooie platen gemaakt.

En nou roept de braai, want dit wordt natuurlijk goed gevierd!!

Korte update

Kort maar krachtig: mijn laptop is gecrashed, verder alles goed. Qua timing komt het natuurlijk nooit goed uit en nu al helemaal niet, maar daar doe je niks aan. Dit logje rammel ik op de oude traaage laptop van Marcel. Schiet allemaal niks op.
Gelukkig mag ik tot de wederkomst (die van ons dan, in Arnhem) de laptop van Richard lenen. Die laat hij hier straks achter, hij werkt thuis toch op een PC en dan kan ik mooi kijken hoe zo'n Apple bevalt. En straks in NL als zelfstandig freelancert een nieuwe laptop kopen, dat is fiscaal aantrekkelijker dan wanneer ik het hier doe. Dat en andere nuttige dingen zoals starterssubsidie en zelfstandigenaftrek leer ik allemaal van Richard, die drie jaar geleden voor zichzelf is begonnen. Het samenwerken bevalt ook super; we hebben vorige week weer reportages gemaakt van uitersten: van hippe rijke zwarte jongeren in Soweto tot blanke mijnwerkers die door faillissement van de mijn tot de bedelstaf zijn gebracht. Mooie verhalen, moet ze alleen nog optikken...

Richard leeft zich op dit moment uit in KwaZulu-Natal, hij is via GGA een fotoreportage aan het maken bij een kindergezin(child headed household) in de vallei, blijft daar 2 nachten in een krot slapen en vindt dat hé-le-maal geweldig. Hij gaat zich ook nog professioneel nuttig maken met foto's voor de GGA-website.
Afgelopen weekend waren we op GGA, deels om het voetbal te gaan zien in Durban (weer geen inspirerende pot voetbal maar het was gezellig en de 3 punten zijn binnen...) en deels met letterlijk een karrevracht aan tweedehands kleren. Bij de kleding zat vooral veel spul voor de grotere meiden (10 jaar en ouder) dus dat uitdelen was een feest.Ook voor de gogo's zat er heel wat geschikte kleding bij. Foto's heb ik wel maar ik zit nu weer te hannesen om die via Marcel z'n laptop te verkleinen zodat ik ze kan uploaden. Als dat lukt volgen die later.
De vracht donaties was in no-time bijeenverzameld door onze bijbelstudiegroep. Daarin bevindt zich ook Willem, een Afrikaner dieselmonteur met handen als kolenschoppen, die we konden porren om mee te gaan en de grote GGA-voedseluitdeelvrachtwagen een beurt te geven. Wij de onderdelen betaald, hij de arbeid geschonken, en als het goed is komt het apparaat nou weer door de keuring. Geweldig dat hij dat kon doen!

Alle bijdragen zijn hard nodig, want vanwege de economische crisis zijn heel wat sponsors afgehaakt en zit 'ons' aidswezenproject nog steeds financieel in zwaar weer. Er is al door de bodem van de schatkist heengeschraapt. Wanneer ze inkopen gaan doen op de markt, is het gewoon één grote bedeltocht om voedseldonaties voor de pakweg 60 weeskinderen op het terrein. Dus: iedereen die 5 euro in de maand kan missen: meld je aan! Het is letterlijk broodnodig.

'NO 1 Holland Supporter'

Ja ech wel! We hebben de website van het Amerikaanse Sports Illustrated magazine gehaald!
Zie fotogalerij. Ongetwijfeld te danken aan Marcel z'n outfit.
En er staan ook nog videootjes van ons en van de meiden op Winkball.com. Lachen!
Iedereen overigens nog bedankt voor alle felicitaties, mailtjes, kaartjes, blogposts, wallposts etc etc... Was fijn jarig vandaag.

(M)ons was dáár!

Het voetbal was niet geweldig, maar de sfeer maakte veel goed. (M)ons was daar!!. Marcel had zich natuurlijk het meest bijzonder uitgedost, met een Heineken Pletterpet, en KNALoranje korte tuinbroek (lasbril wordt geadviseerd), oranje sokken en een Hollandse vlag om z’n nek.
In combinatie met onze twee oranje meiden die beiden oranje pruiken droegen met vlaggetjes erbovenop, was het een waar schouwspel. Echt bizar hoeveel mensen een foto wilden maken van Marcel en de meiden. Richard was ook mee (die wist bovendien nog een kaartje te scoren!) en heeft bijgaande foto’s gemaakt.
Marcel moest z’n Heineken-makarapa nog bijna inleveren, wegens ongeoorloofd sponsormateriaal, maar met een beetje krabben over het logo kwam het nog goed. Voor en vooral na de wedstrijd was het heel gezellig, super sfeer, helemaal ayoba, en gelukkig op het laatst nog een echte goal, zodat er uiteindelijk verdiend werd gewonnen. En dat ze nou maar een beetje beter mogen spelen in Durban.

Ke nako!!

Ke nako! It is here! Het WK is volop losgebarsten, heel Zuid-Afrika is in de ban van het voetbal. Gisteren de openingswedstrijd gekeken, en wat waren ze trots dat ze zo lang met 1-0 voor stonden. Ik vond de ZA-wedstrijd al spannend, dus hoe dat maandag moet in Soccer City bij Nederland-Denemarken... Ik ben nu al zenuwachtig.

Verder een druk weekje gehad. Ben met Richard Fieten – fotograaf en tijdelijke collega – donderdag twee keer Johannesburg in geweest voor reps. Richard logeert bij de Molois en hij vroeg Ivan 'of er nou nog plekken zijn in Johannesburg waar je écht niet naartoe moet gaan, qua crimineel en gevaarlijk.' "Hillbrow", zei Ivan prompt, en dat was dus precies onze locatie van donderdagavond. Hillbrow is vooral het domein van Nigeriaanse criminele bendes, maar donderdagavond - kick-off avond - was het alleen maar feest op straat in Johannesburg. We hebben alleen maar voetbalgekke vuvuzela-toeteraars gezien. We gingen overigens met een lokale daklozenhulporganisatie mee op de soep-en-brood-uitdeelronde en dat was heel bijzonder. Het leverde ook nog mooie platen op.

Donderdag ook nog op bezoek geweest bij arme bewoners van zwaar vervallen (flat)gebouwen in Jo’burg. Daar zijn er ongeveer 1000 van, met elk gemiddeld een paar honderd tot duizend bewoners. De Zimbabwaanse familie waar wij op bezoek gingen, sliep met z’n viertjes (vader, moeder, twee zoontjes) in een tweepersoonsbed, in een kamer van 3 x 3 zonder ramen in een gebouw zonder elektriciteit. Eten koken op een paraffinestelletje bij het licht van een kaars, en overdag proberen je kostje bij elkaar te scharrelen via het verkopen van Zuid-Afrikaanse vlaggen bij het stoplicht. Heftig hoor. Besef je weer hoe enorm gezegend je bent met een gewoon huis, een salaris, brood op de plank...

We hebben nog heel wat plannen voor mooie en interessante reportages. Of we ze allemaal kunnen realiseren is de vraag, maar we gaan het in elk geval proberen. Richard gaat me ook wat fotografische tips & trucs bijbrengen - en allerlei ongekende handigheidjes van de camera uitleggen – zodat mijn foto’s technisch wat beter worden. Zo leer ik elke dag weer bij. Life’s a journey!

Bijgaand nog een mooi Fifa-logo dat door creatieve geesten is aangepast op de Zuid-Afrikaanse realiteit.... De Fifa was er minder blij mee.

Wvttk

Even een paar foto's uit m'n telefoon upgeload, of hoe zeg je dat.
Heel Zuid-Afrika is nu dus aan het aftellen, donderdag is het kick-off-concert en vrijdag de openingswedstrijd tegen Mexico. De WK-koorts loopt goed op. In de Pick'nPay super zijn ook Hollandse fan-artikelen te krijgen, zie de prachtplaat van mijn schone moeder...
Zelfs onze kerk had afgelopen zondag Soccer Sunday, inclusief de dominee met een Bafana-shirt en een makarapa op z'n kop (pas na de dienst overigens, blijft natuurlijk wel een dominee). Na de dienst was er een voetbalfeest voor de kids, met de onvermijdelijke boereworsrolle. We kwamen nog een Nederlands echtpaar tegen dat min of meer op de bonnefooi naar ZA is gekomen, om vakantie te houden en de voelsprieten uit te steken naar wat langduriger vrijwilligerswerk. Wie weet wat voor GGA?? We hebben in elk geval genoeglijk met deze dwaalgasten gebraaid, 's middags.
Kwam ook nog een foto tegen van het slachten van het schaap bij de Molois in de garage. De kinderen hebben ademloos toegekeken.
Ander vee, maar dan levend: deze prachtige witte pluuskiepjes + kuikentjes lopen bij een terrasje in Heidelberg. Zodra de koffie met wortelcake is geserveerd, staat de hele bende onder je tafeltje te schooien. Ook eenden en ander pluimvee lopen er vrij rond. Aaaaaahhh, kielief!!
Vanavond laat haal ik Richard op van het vliegveld, de Limburgse zwager van een broer van Marcel. Richard is fotograaf annex fotojournalist, en als alles volgens plan verloopt gaan we de komende weken samen een paar mooie reportages maken. Na 2,5 jaar als eenpitter weer eens een - tijdelijke - collega!! Gaat vast heel gezellig worden.

Bijzonder land

Het is een bijzonder land, en dat is het. Als je beroepsmatig het nieuws een beetje volgt, komen soms de meest bizarre zaken voorbij.

Zo is er in Kaapstad een heuse rel ontstaan rond toiletten in township. De gemeente Kaapstad zit een beetje krap bij kas, ze wilde wel toiletten installeren als de lokale gemeenschap dan zelf het toilethokje zou afbouwen. Aldus werd het afgesproken. De toiletten kwamen er, maar in delen van Khayelithsa kwam het ombouwen ervan nooit van de grond. Dat leverde trieste inhumane toestanden op, waarbij mensen open en bloot, of gehuld in een deken, hun behoefte moesten doen. Schokkende beelden op de tv.
De gemeente timmerde er toen uit nood zelf maar een golfplaten hokje omheen.

Grote schande! Mensonwaardig! Schetterde de ANC-jeugdliga. De blikken omhulsels riekten naar apartheid! Ze knoopten er direct een fijne protestactie aan vast en braken de schijthuisjes joelend af. Tot ongenoegen van de bewoners die nu weer letterlijk te kakken werden gezet. De gemeente Kaapstad vond het toen ook welletjes en haalde vervolgens ook de kale toiletten weg. "Jullie zoeken het maar fijn uit met die ANC-jeugd, maar die toiletten komen pas weer terug als de ombouw hersteld is." Dus, daar is het wachten nu op...

Ander nieuws: de Zuid-Afrikaanse politie is de afgelopen twee boekjaren bij elkaar 5.362 dienstwapens 'verloren'. Meer dan negentig procent is nooit teruggevonden, moest de politieminister bekennen.
Het verlies van dienstwapens is geen onbekend fenomeen; vermoedens bestaan dat politiemannen hun karige salaris aanvullen met het verpatsen van hun vuurwapens op de zwarte markt. Aan dezelfde criminelen waar ze later dan weer jacht op moeten maken. Met een nieuw dienstpistool...

Ook de transportminister haalde het nieuws. In het land waar dagelijks ruim veertig verkeersdoden vallen, is hem een licht op gegaan. Hij overweegt nu om aspirant-automobilisten te verplichten tot het volgen van professionele rijlessen. Dat hoeft nu nog niet; een theorie-examen halen (lees: kopen) is voldoende. Vervolgens plak je een grote L van Learner op je achterruit, en karren maar.
Dat rijlessen hier niet verplicht waren, wist ik ook niet (ons dorp heeft namelijk wel een soort oefencircuitje) maar het verklaart wel veel...

Overigens: WK bezoekers kunnen gerust zijn. Het ministerie heeft het Zuid-Afrikaanse volk bevolen om geduld te betrachten met de overzeese bezoekers, omdat die nog moeten wennen aan het links rijden hier... Moenie worrie nie!

Feest # 2

Opnieuw een feestelijke zaterdag, gisteren. Het tweede deel van de trouwerij van Blessing, nu bij de Molois thuis. Op loopafstand dus. Ik denk dat onze wijk nog niet eerder een dergelijke traditionele zwarte bruiloft heeft meegemaakt, dus het werd wel een keer tijd.
Het was ongeveer dezelfde ceremonie als een maand geleden in Middelburg, met veel zang en dans, uitwisselen van kado’s en lekker eten. Ik ga het hele verhaal niet weer opschrijven, maar het was een vrolijk en gezellig kleurrijk geheel. Inclusief drag queen (“will you take my picture, darling?”) uit Vosloorus die ook geweldig goed kan poetsen. Vanochtend was hij/zij (rechts) weer bezig, in maillot, met schrobben, vegen en dweilen, om de keet van Ivan & Theo weer toonbaar te maken. Een tante van Theo kookte de ingewanden van het schaap dat gisteren in de garage van de Moloi’s was geslacht. Kortom: een bruiloft zoals we die niet gauw weer mee zullen maken.
Met prachtig volk.























Het was wel een dag van uitersten. 's Avonds moest Anthony met z'n kleuterschooltje nog optreden bij een concert van Kurt Darren in Heidelberg, zeg maar de locale Fransje Bauer. Zaten we weer midden tussen de Afrikaners...