Gien uit Afrika...

We zijn d’r weer!!!
Sinds zaterdagmiddag weer terug in Arnhem, op het oude nest. En inderdaad: het voelt alsof we niet weg zijn geweest, en al helemaal niet alsof er drie jaar is verstreken... We pakken zo de draad weer op.

Maar even terug naar vorige week vrijdag, toen hebben we alle laatste spullen ingepakt. Ik dacht: ‘dat gaat makkelijk in onze vijf koffers’, maar hoe kan een mens zich vergissen. We hebben op het laatst nippertje nog twee grote koffers moeten lenen van onze buurtjes Jacco & Mariska. Inclusief onze eigen grote gele sporttas gingen we vrijdagavond dus weg met acht stuks bagage, en nog een hele zwik volgepropte handbagage-tassen. Alles paste mooi in de groene Jeep. (Daar moest ook de grote terraskachel/vuurpot nog in, die ging naar Deon) De kids reden met Jacco en Mariska mee.

Vervolgens haakten er nog een hele stoet aan: de Moloi’s gingen mee uitzwaaien, en de Hlatswayo’s, en de Mahlakazelaatjes (de familie van Dineo). Als een township-begrafenisstoet tuften we naar O.R. Tambo Airport. Ter plekke stonden Deon en Tersia ons op te wachten om de auto over te nemen en afscheid te nemen. Kortom: we stonden met een hele bende emotioneel volk op het vliegveld. Alwaar er nog wat overgepakt moest worden van te zware naar te lichte koffers, met veel druk geregel en gedoe van Ivan...
Anyway. Omstreeks middernacht vlogen we. Zaterdagochtend om 11 uur stond bijna de hele familie Mons plus een afvaardiging Lozemannen op Schiphol, met spandoek en al. En ’s middags thuis in Arnhem werden we opnieuw warm onthaald met een braai annex welkomstborrel, met heel veel buren, vrienden en familie. Veel mensen hadden ook alvast wat boodschappen meegenomen; brood, melk, kaas, thee, koffie, wijn, drop, hagelslag, pindakaas… Het was geweldig thuiskomen, echt een warm bad.

Het huis zag/ziet er na drie jaar nog steeds best goed uit, maar het her-settelen verloopt toch chaotischer dan gedacht. Het is nog steeds zoeken naar spullen: waar hebben de huurders nou weer de keukentrap – verlengsnoer – handdoeken – kleerhangers etc gelaten??
En de kinderen zijn natuurlijk groter. Toen we gingen lag Toon nog in een ledikantje en nu moet hij in een gewoon bed, Margriet is uit d’r roze prinsessenkamer gegroeid (daar ligt Anthony nu in…), Margriet naar de logeerkamer, Doriens bed moest weer in elkaar worden gezet, was dus nog heel wat schuiven met meubels, bedden en spullen. En na drie jaar kijk je zelf ook anders naar je huis. Ik vraag me nu geregeld bij een heleboel spullen af waarom ik die ‘zooi’ drie jaar geleden niet heb weggegooid. Huppekee weg d’r mee! Ruimt lekker op.

Tussen alle bedrijven door – hervestiging regelen in de gemeente Arnhem, modem opnieuw installeren, e-mail accounts aanmaken, drie jaar niet gebruikte fietsen weer gangbaar maken, verwilderd balkon snoeien, en noem maar op – hebben we ook nog heel veel aanloop. Het is dus dus een lekkere gezellige bende. De vriendjes van de kinderen lopen weer als vanouds in en uit; Margriet kan nu op mijn fiets, dus die is de hele dag de hort op naar haar vriendinnen, en Dorien en Anne(tje) zijn ook weer ouderwets onafscheidelijk. De dames pakken moeiteloos de draad weer op. Toon heeft (nog) iets minder aansluiting; zijn meeste vriendjes zitten nog op Pienkie Ponkie. Maar volgende week begint het nieuwe schooljaar weer, dus hij zal snel zat nieuwe maatjes krijgen.

Marcel rijdt weer met een grote grijns rond in z’n Cadillac uit ’65, die kwam Nico van Noord zaterdagavond nog brengen. Marcel is op dit moment met Jos op pad om ergens in Drenthe onze oude groene Merc uit een schuur van Gerda’s oma te halen.
Als het goed is komt medio volgende week de boot aan met onze Afrika-Jeep en de rest van de verhuisrommel. Dan kan de Caddie in principe naar de winterstalling en staan er weer twee oldtimerts veur de deur veur: één varkensboerenbak en een ouwe kaki Jeep met bullbar en Afrika-modderspatten. Oftewel: de Tokkies zijn weer thuis…

Vanaf maandag neemt het leven hopelijk weer een beetje z’n gewone loop. Marcel gaat dan beginnen in Scherpenzeel, kids naar school, en ik moet het freelance-gebeuren weer op poten zetten. Mag eerst nog wel een setje normale telefoons kopen, want die apparaten die er nu staan, kraken en knetteren alleen maar. We hebben overigens weer/nog steeds het oude telefoonnummer.

En daarmee zit het er echt op! Ook met deze blog. Gien is uit Afrika. Na drie jaar correspondentschap rest nog deze foto en verder heel, heel veel ervaring en goede herinneringen…

Nou, de groeten aan iedereen, en wie zin heeft, komt maar een bakkie doen in Arnhem!!