M. MONS

Eigenlijk moet je hun spullen aan hun kont vastnieten... Het schooljaar is nog niet koud begonnen of oudste dochter is twee drinkbekers, een broodtrommel en een schooljack kwijtgeraakt. Schooluniformen zijn handig omdat je ’s morgens nooit dat gezeur hebt over wat ze aan willen trekken. Maar aan de andere kant: honderden kinderen met dezelfde truien, sportkleren en jacks. Dan raakt er wel eens wat zoek.
Maar vandaag had Margriet haar jas weer terug. Ze moest op school even naar het kantoortje komen: was deze van haar? Nou had moeders met watervaste zwarte stift M. MONS op het maatlabeltje gekalkt, dus dat kon ze met vrij grote zekerheid bevestigen. “Maar dit jongetje zegt dat-ie van hem is.” Stond daar een klasgenootje, noem hem Tsepiso, met droge ogen te vertellen: “Echt waar hoor, mijn moeder merkt al mijn kleren met M. Mons.”
Dat is toch wel de moeder aller smoezen!! Hoe verzint-ie het. Ik voorspel deze jongeman een glansrijke carrière in de top van de ANC.

Iets heel anders: Marcel heeft gisteren een gesprek gehad met Arturo Rodriguez, de Mexicaan die sinds een tijdje fabrieksmanager is van BAT Heidelberg. De heren zaten goed op een lijn; er schijnen in elk geval binnenkort mobiele telefoons te komen op de werkvloer. Dat moet de nodeloze avondvierdaagsewandeltochten naar PT’ers en andere techneuten straks een stuk beperken.
Ook wil de baas flink wat meer reserveonderdelen gaan aanschaffen zodat er tenminste wat voor het grijpen ligt. Deze fabriek had nooit erg goed door dat een machine die een half uur voor niks stil staat, meer kost aan omzetverliezen dan de jaarkosten van die telefoons. En dat het steeds zoeken/bijbestellen van onderdelen ook veel meer kost dan het op voorraad hebben van die onderdelen.
Maar ja, als je bezuinigt scoor je punten, en dat deed dus iedereen die hogerop wilde komen. Mars wordt ook kats gefrustreerd van al de halfversleten onderdelen die niet worden vervangen maar worden schoongemaakt en hergebruikt ‘omdat ze best nog even meekunnen’. En vervolgens blijf je aan het klooien met het apparaat. Gelukkig heeft die Mexicaan een redelijk frisse blik. Nou maar hopen dat de mooie plannen ook daadwerkelijk geïmplementeerd gaan worden.

Mèrs rijdt vanavond ook nog even naar het vliegveld om hallo te zeggen tegen Alexander Bijl – bij een uiterst select groepje intimi ook wel bekend als de onverstoorbare gitarist Axel ‘the Axe’ van de fameuze band Babo. Alex dacht: kom, doe es gek, en boekte zomaar een rondreis door ZA. Vervolgens bestelde Marcel een pallet KLM-werkbroeken met kniekussens, Hollandse mayonaise en fatsoenlijke kaas. En om die arme jongen dat nou drie weken te laten rondzeulen... Wordt die kaas ook niet beter van. Dus. Komt precies goed uit. De Franse fenegriekkaas van mijn broertje is bijna op!