Vandaag naar een Heidelbergs consternatiebureau, pardon consultatiebureau geweest. Oftewel naar het kamertje van een wijgverpleegkundige in de groepspraktijk van onze huisarts. Toon is namelijk 4, Margriet is 9. Dat betekent herhalingsinentingen tegen DTP, kinkhoest en BMR. Doortje (7) ontsprong de dans. Maar goed ook, want bij de laatste prik moesten we haar met twee man (vrouw) vasthouden, terwijl de consultatiearts het spuitje zette. Pijndrempel van 0,5 mm.
De dosering voor Toon werd een beetje aangepast omdat ze hier dezelfde vaccins geven met 6 en 12 jaar, ipv 4 en 9. En ik wil wel het Hollandse schema aanhouden, omdat we medio volgend jaar weer terug gaan. Voor Margriet maakte de dosering trouwens niet uit.
Kat in ’t bakkie, inenten ging prima. Moet nu alleen nog even zien of dat te claimen is bij de ziektekostenpolis. Is wel geen woest bedrag, maar we betalen niet voor niks een beste premie, daar wil je dan ook es wat voor terugzien. Zeker met kids die nooit ziek zijn (misschien had ik ze beter níet kunnen laten enten... geintje).
Verder proberen we Dorien een beetje af te helpen van haar angst voor het donker. De dame heeft een erg levendige fantasie, kastdeuren in de slaapkamer moeten 's avonds allemaal dicht en er mag ook niet ergens een jack of shirt hangen wat vaag op een menselijke gedaante lijkt. Dat leidt allemaal tot enge dromen en daar zucht de hele familie dan onder, want ze maakt Margriet wakker omdat ze niet alleen naar onze slaapkamer durft.
Kortom: vanavond maar eens een beetje droog geoefend, met alle lampen uit en dan van de slaapkamer naar de badkamer lopen en weer terug. Ze heeft wel een zaklampje. Met ons erbij ging het helemaal goed, nou maar hopen dat deze hausgemachte therapie vruchten afwerpt en dat we vanacht eens ononderbroken door kunnen slapen. De nachten zijn al zo verrekt kort als de wekker om half zes gaat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten