Gien uit Afrika...

We zijn d’r weer!!!
Sinds zaterdagmiddag weer terug in Arnhem, op het oude nest. En inderdaad: het voelt alsof we niet weg zijn geweest, en al helemaal niet alsof er drie jaar is verstreken... We pakken zo de draad weer op.

Maar even terug naar vorige week vrijdag, toen hebben we alle laatste spullen ingepakt. Ik dacht: ‘dat gaat makkelijk in onze vijf koffers’, maar hoe kan een mens zich vergissen. We hebben op het laatst nippertje nog twee grote koffers moeten lenen van onze buurtjes Jacco & Mariska. Inclusief onze eigen grote gele sporttas gingen we vrijdagavond dus weg met acht stuks bagage, en nog een hele zwik volgepropte handbagage-tassen. Alles paste mooi in de groene Jeep. (Daar moest ook de grote terraskachel/vuurpot nog in, die ging naar Deon) De kids reden met Jacco en Mariska mee.

Vervolgens haakten er nog een hele stoet aan: de Moloi’s gingen mee uitzwaaien, en de Hlatswayo’s, en de Mahlakazelaatjes (de familie van Dineo). Als een township-begrafenisstoet tuften we naar O.R. Tambo Airport. Ter plekke stonden Deon en Tersia ons op te wachten om de auto over te nemen en afscheid te nemen. Kortom: we stonden met een hele bende emotioneel volk op het vliegveld. Alwaar er nog wat overgepakt moest worden van te zware naar te lichte koffers, met veel druk geregel en gedoe van Ivan...
Anyway. Omstreeks middernacht vlogen we. Zaterdagochtend om 11 uur stond bijna de hele familie Mons plus een afvaardiging Lozemannen op Schiphol, met spandoek en al. En ’s middags thuis in Arnhem werden we opnieuw warm onthaald met een braai annex welkomstborrel, met heel veel buren, vrienden en familie. Veel mensen hadden ook alvast wat boodschappen meegenomen; brood, melk, kaas, thee, koffie, wijn, drop, hagelslag, pindakaas… Het was geweldig thuiskomen, echt een warm bad.

Het huis zag/ziet er na drie jaar nog steeds best goed uit, maar het her-settelen verloopt toch chaotischer dan gedacht. Het is nog steeds zoeken naar spullen: waar hebben de huurders nou weer de keukentrap – verlengsnoer – handdoeken – kleerhangers etc gelaten??
En de kinderen zijn natuurlijk groter. Toen we gingen lag Toon nog in een ledikantje en nu moet hij in een gewoon bed, Margriet is uit d’r roze prinsessenkamer gegroeid (daar ligt Anthony nu in…), Margriet naar de logeerkamer, Doriens bed moest weer in elkaar worden gezet, was dus nog heel wat schuiven met meubels, bedden en spullen. En na drie jaar kijk je zelf ook anders naar je huis. Ik vraag me nu geregeld bij een heleboel spullen af waarom ik die ‘zooi’ drie jaar geleden niet heb weggegooid. Huppekee weg d’r mee! Ruimt lekker op.

Tussen alle bedrijven door – hervestiging regelen in de gemeente Arnhem, modem opnieuw installeren, e-mail accounts aanmaken, drie jaar niet gebruikte fietsen weer gangbaar maken, verwilderd balkon snoeien, en noem maar op – hebben we ook nog heel veel aanloop. Het is dus dus een lekkere gezellige bende. De vriendjes van de kinderen lopen weer als vanouds in en uit; Margriet kan nu op mijn fiets, dus die is de hele dag de hort op naar haar vriendinnen, en Dorien en Anne(tje) zijn ook weer ouderwets onafscheidelijk. De dames pakken moeiteloos de draad weer op. Toon heeft (nog) iets minder aansluiting; zijn meeste vriendjes zitten nog op Pienkie Ponkie. Maar volgende week begint het nieuwe schooljaar weer, dus hij zal snel zat nieuwe maatjes krijgen.

Marcel rijdt weer met een grote grijns rond in z’n Cadillac uit ’65, die kwam Nico van Noord zaterdagavond nog brengen. Marcel is op dit moment met Jos op pad om ergens in Drenthe onze oude groene Merc uit een schuur van Gerda’s oma te halen.
Als het goed is komt medio volgende week de boot aan met onze Afrika-Jeep en de rest van de verhuisrommel. Dan kan de Caddie in principe naar de winterstalling en staan er weer twee oldtimerts veur de deur veur: één varkensboerenbak en een ouwe kaki Jeep met bullbar en Afrika-modderspatten. Oftewel: de Tokkies zijn weer thuis…

Vanaf maandag neemt het leven hopelijk weer een beetje z’n gewone loop. Marcel gaat dan beginnen in Scherpenzeel, kids naar school, en ik moet het freelance-gebeuren weer op poten zetten. Mag eerst nog wel een setje normale telefoons kopen, want die apparaten die er nu staan, kraken en knetteren alleen maar. We hebben overigens weer/nog steeds het oude telefoonnummer.

En daarmee zit het er echt op! Ook met deze blog. Gien is uit Afrika. Na drie jaar correspondentschap rest nog deze foto en verder heel, heel veel ervaring en goede herinneringen…

Nou, de groeten aan iedereen, en wie zin heeft, komt maar een bakkie doen in Arnhem!!

Afscheid

Nog één nachtje. Morgenavond het vierde en laatste afscheidsetentje, en dan zit het erop…
Woensdagavond de afscheidsbraai gehad van de buurt, vanavond gebraaid bij de andere buurtjes (de Molois) en morgenavond nemen we Jacco & Mariska mee uit eten. Marcel heeft gisteren afscheid genomen op z’n werk – af en toe best emotioneel, sommige collega’s hielden het niet droog. Was effe slikken.
Het huis is schoon – gisteren twee man personeel gehuurd – zelfs de zonwering boven het terras is weer krakend wit, alle roet van de vuurpot is weg. De bloembakken zitten fris in de verf, gebarsten ruit is vervangen, auto gewassen - we zijn klaar voor vertrek. Morgen alleen nog inpakken en koffers wegen.

Voordeel van zo’n hele verhuizing is wel dat je ‘erin groeit’: het is een proces van weken van uitsorteren, opruimen, weggeven en weggooien; waardoor je er mentaal ook naartoe groeit. Ik ben er klaar voor, het is goed geweest.
Tenminste - dat zegt het verstand. Emotioneel zal het best nog wel even moeilijk worden als de wielen van het KLM-toestel loskomen van Afrikaanse bodem.

Staking

En toen sloeg het noodlot toe: de onderwijsbonden staken dus de scholen zitten dicht!! Woensdag begon het gerommel, donderdag en vrijdag waren we zelf weg, en sinds gisteren doet ook de blanke onderwijsbond mee en is de school van onze meiden ook gesloten. Dus zit ik nou de hele dag met een stuk of vijf blagen in huis, die zich lopen te vervelen omdat op de playmobil na zo ongeveer al het speelgoed al richting boot is. Dus is mijn telefoon ingepikt om spelletjes te doen en video’s op te nemen, en hangen ze in de bank (annex composthoop) vegetatief tv te kijken. Maar wat vooral sneu is, is dat de meiden niet eens echt afscheid hebben kunnen nemen van school – nu blijkt ineens dat woensdag hun laatste schooldag is geweest. Er is een klein kansje dat de staking donderdag is afgelopen, maar ik geloof nooit dat ze op vrijdag – die laatste halve schooldag voor het weekend – weer gaan beginnen met lesgeven.

Maar behalve de onderwijzers staakt ook het verplegend personeel in de staatsziekenhuizen, en daarbij vallen onze ‘zorgen’ volledig in het niet. Als ze hier staken, wordt er ook echt, volledig gestaakt: geen mens meer in het ziekenhuis. (En wie wel zou willen werken, wordt door de heetgebakerde vakbondsleden wel zo bedreigd dat-ie niet meer durft.) Ambulances met hoogzwangere vrouwen en andere kritieke patiënten worden bij de poort tegengehouden en teruggestuurd, premature baby’s zijn zonder pardon achtergelaten, met alleen de bewaking om voor ze te zorgen. Naar geruchten zijn er zelfs al kindjes overleden omdat ze geen eten kregen. De prvié-ziekenhuizen hebben minstens 100 prematuurtjes opgenomen. Ook het leger plus legio burger-vrijwilligers springen bij in de ziekenhuizen.
Eén dode is er in elk geval gevallen, een kennis van Heather uit het GGA-bestuur: vrouw, net bevallen, krijgt complicaties, maar kan niet gestabiliseerd worden op de IC omdat er geen personeel is. Gevolg: moeder overleden. Stel had jarenlang geprobeerd zwanger te worden, eindelijk gelukt, zwangerschap tot het einde toe voldragen, en dan dit. Zo ongelofelijk triest. Als er niet was gestaakt, was het nooit gebeurd. Maar de stakers zijn meedogenloos. “Ik lever pas zorg als aan mijn salariseisen wordt voldaan.” Kei- en keihard is dat volk. Ze zouden die gasten dood door schuld ten laste moeten leggen!!

Huis leeg

Het einde nadert met rasse schreden. Het huis is bijna leeg, alle zut die mee moet is in 15 dozen gepakt en gisteren met auto en al afgeleverd in Durban. Inclusief de prachtige Baueriaanse Plug’n Play-kunstkerstboom met verkleurende lichtjes, een opgezet zwart wildebeest en een springbok (koppen).
Ik had het meeste spul al in dozen zitten, donderdag hebben we de laatste dingen ingepakt, dozen genummerd en een inventarislijst gemaakt. Intussen pakten de kinderen hun eigen koffertjes in, want we zouden 2 nachten bij GGA gaan slapen (want comfortabel dicht bij Durban). In alle drukte nooit meer naar die koffertjes gekeken, Toon had dus geen pyjama mee en ook geen warme kleren, Door ook niet, en het was vreselijk koud in Cato Ridge. Maar even wat geleend uit een stapel gedoneerde kinderkleding...
Vrijdag naar het pakhuis in Durban gereden. Het afleveren ging allemaal redelijk soepel, ter plekke alles overgepakt in de oude Jeep en de sleutels overhandigd. Paste precies, zie foto. Hij mag dus niet zo volgepakt ‘roll on-roll of’ op de boot, maar wel in de container. Die vertrekt woensdag naar Nederland en dan zal het wel een week of twee, drie duren voordat hij in Nederland is.

Na het afleveren van de auto hadden we nog tijd om even naar het strand te gaan; al was het maar een graad of achttien: als die blagen van ons de zee zien, worden ze gek. Dus hup, badpakken aan en gaan. Verder zie je geen hond op het strand behalve een dik aangeklede sportvisser en twee bodysurfers – maar volgens de kinderen was het helemaal niet koud. Die hebben dus nog mooi even genoten van de Indische Oceaan, voor de laatste keer.

Prachtig land

Het zit er (bijna) weer op. Na bijna drie jaar in Zuid-Afrika keren we terug naar Arnhem. Wat laten we achter? Een prachtig land met een heerlijk klimaat, fantastische natuur, lieve mensen en lekker eten. “Daar moet je gewoon elke dag van genieten – totdat er een gek voorbij komt die je een kogel door je kop schiet”, grapten we vaak tegen Nederlands bezoek.
Een geintje met een serieuze ondertoon. Criminaliteit kán hier heel heftig en gewelddadig zijn, dat zullen we niet ontkennen. Maar gelukkig hebben wij – noch onze gasten – het ooit aan den lijve ondervonden. Ook hordes Oranje-supporters konden thuis vertellen dat het lang niet zo erg was als ze hadden gedacht.
De beeldvorming van Zuid-Afrika is wat criminaliteit betreft nog steeds sterk overtrokken. Toen wij in 2005 afreisden om onze adoptiezoon op te halen, werd er verteld dat er bewust een vlucht werd geregeld die in de ochtend landde, omdat het véél te gevaarlijk was om ’s avonds in Johannesburg aan te komen. Inmiddels hebben we talloze keren mensen ’s avonds opgehaald of afgeleverd op het vliegveld – super veilig, geen probleem. Kijk, op vrijdagavond met pech langs de weg staan in de buurt van een township als Alexandra, da’s een ander verhaal. Er zijn absoluut do’s en don’ts voor toeristen – maar die heb je ook in New York, zelfs in Amsterdam. Met gewone voorzichtigheid kom je een heel eind.
Als je de samenleving als een piramide beschouwt, zitten de criminelen in de arme onderlaag. In het midden een brede laag van vriendelijk volk. Het uiterste topje is ook weer gevuld met schurken. Daar zetelt de regering. De goeden niet te na gesproken, maar het African National Congress is helaas geen schare Nelson Mandela’s. Sinds de bevrijdingsbeweging in 1994 aan de macht kwam, is het gros vooral bezig met schaamteloze zelfverrijking. Fraude, bedrog, machtsmisbruik en corruptie vieren hoogtij. Daarbij zakken de publieke sectoren als binnenlandse zaken, onderwijs en gezondheidszorg steeds verder weg in het moeras van mismanagement. Het ANC benoemt op cruciale posten allereerst trouwe partijgenoten om ze te belonen voor hun aandeel in de strijd tegen de apartheid. Of die mensen verstand van zaken hebben, is punt twee. Dat het land daardoor zoetjesaan steeds verder afglijdt, interesseert ze niet. Ik stel het heel hard, maar voor mij is dit de grootste vorm van misdaad.
De regering komt ermee weg, want de partij heeft een heel groot ‘bevrijdingskrediet’. Puur vanwege het afschaffen van de apartheid zal ze de verkiezingen van 2014, 2019 en waarschijnlijk ook 2024 nog met ruime meerderheid winnen. Mijn enige hoop voor het land is tamelijk utopisch: een nieuwe partij, met eerlijke, integere leiders.

Tot die tijd blijft het een prachtig land - voor toeristen.


Afscheidscolumn Seuntjie, in de Gelderlander van 31 juli.

Binnen!

Effe gauw bijpraten: de exportvergunning voor de Jeep is binnen! Zo gebeurt er weken niks, zo krijg je ineens een telefoontje "wat is jullie mailadres? Dan sturen we 'm door." Dus toch nog mooi op tijd.
Verder met Dorien naar de dokter geweest gister, die heeft al een week koorts en is moe, moe, moe. Ze bleek een beste keelontsteking te hebben en opgezwollen lymfeklieren, in combinatie met de vermoeidheid is de kans redelijk groot dat ze Pfeiffer heeft. Antibiotica meegekregen voor de keelontsteking - je moet hier wel heel goed je best doen wil je zónder antibiotica de deur uitgaan - en nou maar afwachten.
Dorien moest vandaag ook voor de laatste keer naar de orthodontist. De boven- en onderbeugel zijn eruit gehaald. Straks in Nederland eens kijken wat we verder gaan doen. De beugel heeft wel geholpen om het gebit te verruimen, maar er zitten een paar nieuwe kiezen en tanden achter de oude te drukken, dus misschien moet er nog een en ander worden getrokken om de boel recht te krijgen.
Verder werk ik aan een van de laatste Afrika-verhalen - ook wel een gek idee. Lastig om de kop erbij te houden, ben meer bezig met de verhuizing. Iedereen vraagt 'wanneer gaan jullie nou precies weg? En heb je zin om terug te gaan?' En links en rechts worden afscheidsbraaien op touw gezet. Nog maar twee weken! De tiet vliegt...

Drie weken

Ineens gaat de tijd heel erg snel. Over drie weken precies zijn we weer in Arnhem. Het is te hopen dat het voor die tijd nog rond komt met de exportvergunning van de Jeep. Alle aanvraagformulieren plus bijbehorende documenten zijn reeds 23 juli aangetekend opgestuurd naar Pretoria, alwaar het bureau ITAC de exportvergunning moet afgeven. Donderdag maar ’s even gebeld hoe het ermee stond. Bleek dat ze de papieren nog helemaal niet in behandeling hadden; die lagen na enig speurwerk nog steeds op het hoofdpostkantoor in Pretoria. ITAC had de postbus nog niet geleegd. “Maar u had ze gewoon kunnen faxen hoor.” Komen ze nou mee.
Donderdag alles snel nog eens door de fax gedrukt. Gisteren – vrijdag – voor de zekerheid nog eens even gebeld of alles goed was aangekomen. “No ma’am, there’s nobody here now, because of the long weekend, you see.” Oftewel: maandag is een nationale vrije dag (Vrouwendag) en voor het gemak blijft het personeel dan vrijdag ook maar thuis. Omdat ze dan eigenlijk toch niks doen. Dus het wordt op z’n vroegst dinsdag voordat ze ermee beginnen, maar dan staat er een grote landelijke ambtenarenstaking op stapel. Ik vrees met grote vreze…
Volhouden maar, en vertrouwen dat het op tijd goed komt.

De vriendinnetjes van Margriet hadden gisteren een afscheidsfeestje voor haar georganiseerd, met z’n allen naar de Spur en lekker aan de hamburgers. Ze was op school ook al verwend met taart en afscheidscadeautjes. Hoewel ze eerst superveel zin had om terug te gaan naar Nederland, krijgt ze het er nu toch wel moeilijk mee, naar mate de vertrekdatum dichterbij komt. Aan de ene kant trekt Nederland, aan de andere kant Zuid-Afrika, en dat wringt dus in het midden. Dorien lijkt het er minder moeilijk mee te hebben, die laat het gewoon allemaal gebeuren. Ze was van de week wel aardig in de lappenmand, flink koorts en wat verkouden. Misschien ook een symptoom… We zien wel.

Vandaag weer een aantal dozen ingepakt. Het meeste non-essentiële spul zit nu in BAT-dozen. Alsof we de wereld aan sigaretten gaan meesmokkelen. Ook op de valreep nog een paar souvenirs ingeslagen; en meteen in een doos gedrukt. Alles bij elkaar wordt het toch nog heel wat wat mee terug gaat. Ben wel héél blij dat het straks allemaal de container in gaat en we het zelf niet mee hoeven sjouwen.