Ambtelijke molen

Het gaat nou echt hard met de integrasie; de dames spelen nu regelmatig cricket! Ik snap het spel nog steeds niet, met alle runs en slips en overs, maar vooruit. Het houdt ze op straat (ipv voor de tv).

Vandaag weer fijn vastgelopen in de ambtelijke molen. We zijn al een tijdje bezig om ons Nederlandse rijbewijs te verruilen voor een Zuid-Afrikaans. (Want naar het schijnt kan het je lelijk opbreken als je in een aanrijding verzeild raakt en je hebt geen internationaal of Zuid-Afrikaans rijbewijs bij je.)

Eerst naar het Traffick and Licensing Department van de gemeente. Daar regeert al sinds 1975 een blanke tannie. Aanvraagformulier keurig ingevuld, maar dat was niet voldoende. "U moet eerst een bewijs van echtheid van uw rijbewijs opvragen bij uw ambassade."

Ambassade gemaild en gebeld, Pretoria toe, omgerekend 60 euro betaald voor twee simpele fotokopietje van onze rijbewijzen met een stempel plus handtekening erop van de consul. Dat zou voldoende moeten zijn, volgens de ambassademedewerkster.

Terug naar het ijskonijn. "Neehee, dit is niet goed, want dit geeft nog geen verklaring van de codes die op uw rijbewijs staan. U moet wel kunnen aantonen waar die B voor staat. Bovendien moet het op briefpapier van de ambassade staan. Zodat we een telefoonnummer hebben. Voor als we ze moeten bellen."

@#R$&@dikkeme. Zeg dat dan meteen.

Ambassade weer gebeld, doorverwezen naar het RDW. Op die site kun je een aanvraagformulier downloaden voor een internationaal bewijs van echtheid van je rijbewijs. Formulier geprint, ingevuld, ondertekend en teruggefaxt naar de RDW.

RDW moest de echtheidsverklaring vervolgens doorsturen naar de rechtbank in Den Haag, die er een apostille aan moest hangen. Kostte alles bij elkaar ook weer enkele tientjes.

Er gingen een paar weken overheen, maar gisteren lagen de aangetekende Hollandse documenten op het postkantoor. Vanochtend met alle ingevulde aanvraagformulieren, bijbehorende paperassen plus ondertekende apostille compleet met lakstempel terug naar het gemeentehuis.

Alwaar de helleteef ons wederom NEE verkocht. "Om een Zuid-Afrikaans rijbewijs aan te vragen moet je een Zuid-Afrikaans ID-nummer hebben. Anders is het niet mogelijk."
Want hoewel je op het groene Zuid-Afrikaanse rijbewijs-aanvraagformulier kunt aangeven dat het gaat om de omzetting van een buitenlands rijbewijs, en er een specifiek vakje is waar je je buitenlandse identiteitsnummer kunt invullen, kan de gemeente je vervolgens alleen een rijbewijs verstrékken als je een Zuid-Afrikaans paspoort of ID-boekje hebt. En dat hebben we niet. Want we zijn hier te kort om een permanent residence permit aan te vragen.

Múts! ZEG DAT DAN METEEN!!!Gewoon één vraagje: "Heeft u wel een Zuid-Afrikaans ID-nummer dan? Anders kan het niet, hoor." Dat had een heleboel rompslomp gescheeld.
Dat soort dingen, daar word ik nou zó chagrijning van. Maar vooruit. Mochten we nou door de politie worden aangehouden, dan hebben we een hele stapel papier om de geldigheid van ons rijbewijs mee aan te tonen. Met lakstempel van de Haagse rechtbank.

Nog een sterk staaltje.
Vorige week een officiële brief in de bus van het mysterie van Home Affairs, met het verzoek of we ons ten spoedigste bij het kantoor in Vereeniging konden vervoegen. Paniek sloeg toe, want dat zijn de jongens van de werkvergunning. Er zou toch niks fout zijn? Dus maar even gebeld waar het over ging. "Nou, er ligt hier een document voor u klaar dat bij de werkvergunning hoort. Kunt u dat komen ophalen?"
Dan ga je er toch van uit dat het iets Belangrijks is dat je dat persoonlijk moet afhalen. Anders hadden ze het wel opgestuurd. Toch?

Dus vanochtend (nog chagrijnig van de Heidelberger tannie) door naar Vereeniging, drie kwartier verderop. Vervoegd bij de balie. Indiër bladert in zijn stapel paperassen. "Jaaa, ja hoor, hier heb ik het. O wacht, ik zie dat mijn chef het nog niet heeft ondertekend. Weet u wat? Zodra hij het getekend heeft, stuur ik het wel op. Net zoals we met dat andere briefje hebben gedaan." Blije glimlach. "Is dat OK?"

Nee, niet ok. Had dat dan meteen gedaan, malloot. "Maarre, wat is het eigenlijk, meneer Malloot?" Weer die blije glimlach. "Nou, het officiële aanvraagformulier voor uw werkvergunning."
Huh? Maar die werkvergunning hebben we al lang binnen?
"Ja, maar het officiële aanvraagformulier heeft u nooit gehad. En dat hoort er wel bij..."

Duuuuussssssss...

Moord & doodslag

De tijd gaat snel, nog maar iets meer dan 130 dagen tot de World Cup. Het maken van voorverhalen begint op stoom te komen, naast het gewone nieuws. Er komen zware onderwerpen voorbij. De laatste tijd heb ik – schrijvende - m’n geld verdiend met prostitutie, moord en doodslag.

In een interview kwamen we op het buitensporige geweld dat hier opvallend vaak wordt toegepast bij roofovervallen op (doorgaans blanke) boeren, burgers en buitenlui. Weerloze oude mensen waarbij met een snoeischaar de vingers worden afgeknipt, oogleden worden afgesneden, vrouwen die met hete strijkijzers op de borst worden gebrand. Een Indiaas meisje van 10 jaar wordt bij een overval eerst verkracht en vervolgens opgehangen.
De buit - soms niet meer dan een mobiele telefoon of een paar tientjes in contanten - staat vaak in geen enkele verhouding tot het geweld. Als het de overvallers om waardevolle spullen te doen zou zijn, zouden ze die martelingen toch achterwege kunnen laten?

Hier vlakbij is in 2007 nog een blanke boer vermoord door een ontslagen plaaswerker. Die bond de boer aan een touw achter zijn eigen bakkie en jakkerde kilometers over een grindpad totdat de man totaal ontveld was.

De rechtervleugel van de Afrikaner natie ziet hierin het bewijs van pure rassenhaat. Immers, de daders van plaasaanvalle zijn bijna altijd zwart, de slachtoffers blank.
Mijn gesprekspartner, een wat meer gematigde Afrikaner boer, geloofde daar niet in. "Misschien zit het gewoon in de Afrikaanse cultuur", opperde hij. "Als je ziet wat zwarte mensen elkaar aandeden tijdens de apartheid; in de townships necklaceten ze elkaar op straat terwijl de kinderen eromheen speelden. Als je zo opgroeit, heeft een mensenleven toch totaal geen waarde meer? Kijk naar Rwanda, kijk naar Sierra Leone, waar armen en handen werden afgehakt. Kijk naar wat er in de martelkamers in Zimbabwe gebeurt."

Nou waren er ook genoeg blanke politiemannen die onder de apartheid de meest gruwelijke martelingen verzonnen. Of dichter bij huis, in de concentratiekampen in voormalig Joegoslavië. De Amerikanen (en daarvoor de Irakezen) in de Abu Graib gevangenis. Het blanke ras kan er ook wat van.

Al zou je in daarbij misschien nog kunnen aanvoeren dat er sprake was van oorlogsistuaties, met ideologiën en gezagsstructuren. Als is dat natuurlijk nooit een exuus voor marteling.

Maar bij een bejaarde blanke vrouw de ringvinger afknippen, enkel en alleen omdat jij die trouwring wil hebben en zij 'm er niet snel genoeg af kan krijgen?
Of een zwarte jonge vrouw verkrachten en vervolgens met een nagelknippertje haar beide ogen uitsteken, zoals van de week is gebeurd?

Wat maakt dat een mens op het punt belandt dat je een mede-mens zoiets aan kunt doen? Wat gebeurt er in die hersenen? Worden er bepaalde knoppen (medemenselijkheid, geweten, gevoel, verstand) uitgeschakeld? En, engst van alles: kan iedereen op dat punt komen?

Verhaaltje

Zaterdagmorgen, we liggen nog te reuzelen in bed. Langzaam ontwaken met een pot koffie en wat leesvoer. Anthony slaat die opstartfase echter helemaal over. Zodra hij wakker is, wil hij spelen en donderjagen. Liefst bij papa en mama op het grote bed. Daar ben ik met m’n duffe kop nog niet aan toe. "Vriend, kun je niet even met de Playmobil gaan spelen? Of maak anders een mooie tekening voor mama."

Dat werkt. Toon rent naar de speelgoedkast voor de dikke stiften, en naar de printer voor een A4tje. Even later is hij druk aan het tekenen. Goed zo, vrije expressie. Op de Afrikaner kleuterschool gaat het er vaak erg sturend aan toe. 'Jullie kleuren nú allemaal het dak róód.' Dat idee.

"Kijk mama!" Hij komt trots laten zien wat hij heeft gemaakt, wijst met z’n bruine vingertje. "Deze mevrouw is helemaal rood, want ze is boos. Het is een witte mevrouw net als jij, mama, met lange haren." Ik vraag waarom ze boos is. "Nou, omdat ze in de gevangenis zit. Want ze had een baby’tje afgepakt. Dat baby’tje had hele kleine krulhaartjes. Net als ik. En toen moest ze het kindje teruggeven aan de moeder die bruin was."

Op slag ben ik klaarwakker van alle alarmbellen die als gekken afgaan in mijn adoptiemoederhoofd. Gottegot, hier voltrekt zich een Wezenlijk Adoptie Moment, en het is van het allergrootste belang hier pedagogisch juist op te reageren. Koortsachtig probeer ik de nuttige tips uit het handboek ‘Wereldkind, praten met je Adoptiekind’ op te graven, maar het enige wat boven komt, is openvragenstellenOPENVRAGENSTELLEN!

"Ehhhhh... Waarom deed die witte mevrouw dat?" "Nou, omdat ze zelf geen baby’tje had en ze wou altijd een baby’tje." "Enne, wat zei die bruine moeder dan?" Maar Anthony besluit dat het nu mooi geweest is. Hij bergt de tekening met een gedecideerde klap op in de la van het nachtkastje. "De rest vertel ik morgen. Dan ga ik verder tekenen."

De hele dag spookt het voorval door m’n hoofd, ronddansend met begrippen als creatieve therapie en verwerkingsproces. Hoe pakken we dit aan? Sturen? Loslaten?

Als het bedtijd is, lees ik Anthony een verhaaltje voor. De twee trolletjes op het plaatje zien er een beetje griezelig uit. "Maar trollen bestaan niet echt hoor. Alleen in verhaaltjes", stel ik hem gerust.
Terwijl hij in z’n pyjama tegen me aan hangt, waag ik een poging. "Heb je al bedacht wat je verder nog gaat tekenen? Van de mevrouw die dat baby’tje had gestolen? Want deze mama heeft óók een bruin kindje gekregen. Maar wij hebben jou niet gestólen, Toon. Dat weet je toch?"
Hij reageert met een verveelde zucht. "Maar mama, het was maar een verhááltje, hoor!"

(Column Seuntjie in De Gelderlander, 16 januari.)


PS:
Ik word momenteel erg chagrijnig van alle negatieve reacties op internet over het bericht dat Nederland ruim 100 Haïtiaanse adoptiekinderen versneld naar Nederland laat komen. 'Munt slaan uit chaos', 'verkapte kinderhandel', 'kinderwens gaat boven hulp' en wat dies meer zij. Het gaat voor het overgrote gedeelte om kinderen van wie de adoptieprocedure sowieso al was afgerond, alleen de reisdocumenten ontbraken nog. Buitenlandse adoptie gebeurt nu al vrijwel uitsluitend als laatste redmiddel, wanneer kinderen niet ondergebracht kunnen worden bij familie of bij een adoptiegezin in het land zelf.

En ja, buitenlandse adoptie ís ingrijpend voor een kind - zeker als dat bovendien net zwaar getraumatiseerd is door een aardbeving. Maar moet je ze dan daar laten zitten, in de chaos van een toch al straatarm land, zonder eten, zonder drinken en zonder basisveiligheid?

Natuurlijk zou het het mooiste zijn als elk kind kon opgroeien in z'n eigen land en bij zijn eigen liefdevolle ouders of familie. Zelfs al zijn die arm als kerkratten. Maar als dat om welke reden dan ook niet haalbaar is, en er zijn elders in de wereld ouders die het kind graag en met liefde willen opnemen: niet zeuren!

Ik zeg niet dat adoptie altijd de perfecte oplossing is. Er gaat heus genoeg mis. Maar dat geldt ook voor gezinnen met biologisch eigen kinderen. Elk kind is uniek en je krijgt er nu eenmaal geen handboek bij. Opvoeden is een uiterst complexe taak en ik denk dat er geen ouder is die daarin nooit fouten heeft gemaakt. Zo is het leven! En veel belangrijker dan 'alles goed doen', is: onvoorwaardelijk houden van. En de adoptieouders die ik ken, die doen dat. Zeker weten.

Eben Haëzer

Besloten zaterdagavond bij ons thuis
Mistvoeten liepen sluipend langs de schuur.
Er was geen ziel meer buiten op dat uur
De blauwe boerderij een dichte kluis

Daar woonden wij bijeen met man en muis
Door koestalraampjes viel een richel vuur
uit goudlampen op deel, eeuwig van duur
en stil van lijnkoeken en hooi in huis

Mijn vader celebreerde er de mis:
de koeien voeren, plechtig bij de koppen
Hun tong krult om zijn handen als een vis.

Een schim, diagonaal tot in de nokken.
Godsdienst hing zwaar tegen de hanebalken.
Zijn aderen beginnen te verkalken.

Gerrit Achterberg



(Gewoon omdat 't zo mooi is.)

Vroeg

Hedenochtend een nieuwe weg ingeslagen. Naar de sportschool nog wel. Als aanvulling op dan wel ter vervanging van het hardlopen, want de motivatie slijt en de knieën ook. Op dus naar het Curves-programma. Op zich heb ik wel curves, maar die zitten niet daar waar ik ze wil hebben. De veertig komt in zicht, dan moet je toch iets meer aan tuning gaan doen.

Leuke sportschool, prima programma, niks mis mee. Maar waar ik me toch over blijf verbazen: dat het leven hier zo akelig vroeg begint. De gym gaat dagelijks 05:00 uur open, de eerste lessen lopen al vanaf 05:30 uur. Ik vind 07:45 al vroeg zat. (Maar het past wel mooi omdat de kids dan net naar school zijn.)

Buurvrouw vertelde me dat ze regelmatig om 04:30 opstaat. Ik probeer haar uit te leggen dat dat in de rest van de wereld nog geen ochtend is, maar geldt als midden in de nacht. Alleen veemarkthandelaren zijn dan wakker. Raar volk, die Afrikaners. Zo vroeg op staan als je niet eens koeien hoeft te melken.

Draaimolen

De schoolvakantie zit er – goddank!! – bijna op. Woensdag mag het spul weer naar school. Afgelopen week hadden we Dineo te logeren, dat hielp een beetje tegen het vervelen. Buurman Oom Wally heeft vandaag de jongste attractie toegevoegd aan z'n speelveldje, een draaimolen. Zelfgemaakt en loodzwaar, ze moeten flink wat werk verzetten om 'm aan de gang te houden. Dus of dit nu garant staat voor 'urenlang speelplezier'... We zien wel.

Om de vakantie op waardige wijze af te sluiten, werden we gisterochtend uitgenodigd voor een braaiontbijt bij de buren. Jacco staat hier dus om 9.00 vol overgave boerenworsten en speklappen te braaien. Gelukkig was er flink veel koffie bij...

Marcel is intussen bezig om via de site van de FNB-bank tickets te bestellen voor NL-Denemarken, voor vier man plek achter de goal à 580 rand, zeg dik 50 euro. Voor vier kaartjes dus! Dat is het voordeel van 'South African residents'. Maarrrr: dan moeten de kaarten wel aan ons worden toegewezen, het blijft een soort loting. Afwachten dus.

Net ook onze plug&play-kerstboom losgetrokken en in de doos geprakt, en dichtgetaped. Gek idee: de volgende keer dat-ie uit de doos komt, vieren we kerst in Nederland! Het komt voor ons gevoel nu snel dichterbij; eind augustus 2010 is nog maar even doorbladeren in de agenda.

Sani Pass

Zaterdag zijn we nog een keer de Sani Pass opgereden. Omdat we nu niet door hoefden te rijden naar het noorden van Lesotho konden we het kalm aan doen en veel foto's maken. De pas is een onverhard rotspad en het is de enige verbindingsroute tussen KwaZulu-Natal en Lesotho.
Onderaan, op 1.900 meter hoogte bevindt zich de Z.Afrikaanse grenspost. 8 Kilometer verder en 900 meter hoger is de grensovergang met Lesotho, op 2.800 meter. Het is een prachtige route die je officieel alleen met een 4x4 mag doen, en dat trekt een hoop toeristen aan. Het was behoorlijk druk op de pas. Het is ook een enorm hotseknotspad - ontbijt kwam bijna weer omhoog - maar als je een auto hebt die hoog genoeg op de wielen staat kom je een heel eind. Alleen voor de laatste 13 haarspeldbochten heb je eigenlijk wel echt een fourwheeldrive nodig. Al kwam een gangbaar Nissan Navaro-bakkie met flink veel toeren en wegspattende keien toch ook boven.

Eenmaal op de top waan je je in een andere wereld. In Lesotho - het land waar Anthony's biologische moeder vandaan komt - heeft de tijd eigenlijk stil gestaan. Het Basuthu-volk leeft op het platteland nog heel traditioneel, vooral van de schapenhouderij. Ook achter het gebouwtje van de grenswachters loopt een koppeltje schapen. Die worden ter plekke geslacht en in een potjie gaar gestoofd, zodat de mannen tussen de middag iets warms te eten hebben. Officieel mag je bij de grenspost geen foto's maken - er staat zelfs een in het Duits gestelde waarschuwing 'Hier darft nicht fotografiert worden!' op de balie, maar gelukkig was ik toch al nooit erg goed in Duits.

Eenmaal bovenaan hebben we koffie gedronken in het Sani Top Chalet, naar het schijnt de hoogste pub van Afrika. Er liep ook een Suthu met een dooie ooievaar om z'n nek, ik weet niet of hij die had gevangen of opgeraapt, maar het zag er apart uit. Zouden ze die opeten, of voor muti gebruiken?
Vervolgens zijn we op ons gemakje weer naar beneden gekacheld, met veel fotostops, ook omdat het uitzicht veel beter was dan de vorige keer, toen we volledig in de mist/wolken zaten. Kijk zelf maar!






Nou is de Zuid-Afrikaanse regering vast van plan om de Sani Pass te asfalteren! Dat moet meer toeristen trekken en de regionale ontwikkeling boven en onder aan de pas stimuleren. Lijkt mij een stom plan, want het gros van de toeristen dat nu de pas op rijdt - het Sani Top Chalet krijgt jaarlijks twintig- tot dertigduizend bezoekers - zegt nu al dat ze niet meer komen als de route wordt geasfalteerd. Lees het in The Times. Kortom: wie de Sani Pass nog in al z'n ruige pracht wil meemaken, moet snel zijn.

Bedankje

Deze foto's hadden alle gulle gevers nog tegoed. De zakken in het bakkie zitten vol met 44 paar schoolschoenen van het degelijke merk Toughees.
De bovenste foto hoort bij de bedankbrief van Myrtle (met dikke sigaar):
"Dear Gineke, Marcel, family + friends...
Thank you for all our school uniforms, school shoes and toiletries. We love you lots! From all at GGA." Ondertekend door Lungelo, Marcus, Londema, Vey, Amanda, Kwanele, Teleko, Nkosi, Chummy, Bongiwe, Zinhle, Nosipho, Siyanda, Likeleli en vele anderen.

Er is 750 euro meer binnengekomen dan we hadden uitgegeven (1.250 euro), dus dat geld kan nog mooi worden gebruikt om nog voor het nieuwe schooljaar - dat begint op 13 januari - de nodige schoolartikelen en uniform-aanvullingen aan te schaffen.
Een schooluniform klinkt misschien niet direct als een 'basic need', maar in Zuid-Afrika is het wel zo dat als een kind niet correct gekleed op school komt - bijvoorbeeld met blote voeten in de schoenen - het dan teruggestuurd kan worden. En een dag niet geleerd is weer een gemiste kans, en die hebben ze al niet zo veel. Een simpel paar witte sokken van omgerekend één euro kan dus echt een verschil maken!

Happy New Year!!

Gelukkig nieuwjaar!

We hebben oud & nieuw ‘traditiegetrouw’ – in elk geval voor de derde keer – gevierd bij de familie Hoffman in Kokstad. Marcel kent Nigel en Clare al van 20 jaar geleden, toen ze beiden arts waren in het ziekenhuis van Rietvlei. De Hoffmans hebben ook een adoptiezoon (Sipho, zie foto boven) plus drie bio-kinderen; kan Anthony ook zien dat er meer zwarte jongens op de wereld zijn met witte zussen. Het huis zat weer vol met tieners en vooral Margriet vond het geweldig interessant om daar tussen te hangen. Volgend jaar moeten de Hoffmans maar naar Arnhem komen om de traditie voort te zetten.

Vanmiddag zijn we verder gereden naar Himeville. We zitten nu in de Sani Backpackers lodge, dezelfde waar pa en ma Mons begin september ook hebben gezeten met Jannes en Wil. Moe Mons had kennelijk heel wat afgebabbeld over Anthony en stapels foto’s laten zien, want hij werd (vier maanden later dus!!) nog gelijk herkend door de gids. Schoonmoeders heeft kennelijk een onuitwisbare indruk gemaakt...
Morgen gaan we de Sani Pas op. Effe in Lesotho een bakkie doen in de hoogste pub van Afrika. En dan zondag weer op huus an.

Ondertussen blijven de giften voor het aidswezentehuis GGA ook binnen stromen. Mede dankzij de mensen die de mail weer hebben doorgestuurd komt er zelfs geld binnen van voor ons totale onbekenden, en daarom ook ‘Dick Aa en de clan’ (??) en alle anderen: heel, heel hartelijk bedankt! Op 70 euro na hebben we nu 2.000 euro opgehaald; dat hadden we nooit gedacht. SUPER.