‘Hebben mama’s dikke buiken?’ Anthony zit op de achterbank, onderweg naar de kleuterschool. Hij heeft een speelgoedje onder zijn jas – baby in z’n buik. “Ik was in een kindertehuis, hè mama?” Ja, schat. “Dorien en Margriet waren ook in een kindertehuis”, zegt hij stellig. Wel verdikkeme! Hij begint serieuze adoptievragen te stellen – en dit is gewoon Geen Handig Moment. Ik ga niet vlak voordat ik ‘m aflever bij de kleuterschool een belangrijk gesprek voeren met mijn driejarige zoon… Hoe nu?
Vanavond nog eens een balletje opgooien. Na het eten neem ik ‘m op schoot op de bank. Floepfloep, Dorien en Margriet springen er meteen naast en beginnen te donderjagen. Deze Gezusters Weetal moet je er nu net effe niet bij hebben. Vooral Dorien (6) kan soms keihard uit de hoek komen met opmerkingen in de trant van ‘mama is wel mijn echte mama maar niet de jouwe’. Dus…
Andere keer maar weer.
“Jij probeert het te sturen”, observeert Marcel. Inderdaad. Er zijn belangrijke dingen te vertellen en dat wil ik graag goed doen, op een rustig moment en in de juiste setting - veilig thuis.
Maar dit gesprek laat zich zo maar niet sturen.
Vanmiddag hebben Marcel en Toon samen de adoptie-dvd nog een keer afgedraaid. Onze zoon heeft ‘m aandachtig bekeken. En nou rustig afwachten. Gaat vast niet lang meer duren.
1 opmerking:
Gek he; je weet dat het gaat komen maar toch ben je er nooit helemaal op voorbereid. Hij is er vroeg bij maar wat wil je ook in een regenboognatie. Het is jullie toevertrouwd! Gerrit
Een reactie posten