Postkantoor

Ben ik naar de wc geweest? Voldoende gegeten? Drinken bij de hand? Druivensuikers? Ok, dan kan ik naar het postkantoor!

Het wil daar namelijk nog wel eens effe duren.

Deze week stond de rij tot op de stoep. Lokale oliemaatschappij Sasol gaf aandelen uit, speciaal voor de tot voor kort minder bevoordeelde zwarte medemens. Half Heidelberg dus met dikke pakken papier onder de arm naar het postkantoor, want daar moesten de paperassen worden ingeleverd. Verrekte frustrerend als je alleen maar een kadootje wil opsturen naar je kleine neefje in Frankrijk – ga ik toch echt geen twee uur voor in de rij staan.

Vanochtend derde poging gewaagd, bij aanvang van de openingstijd. Dit keer was de rij te overzien.
Maar dan het personeel… Drie loketten waarvan twee met zwaar ongemotiveerde oudgediende medewerksters. Elke handeling wordt zo traag mogelijk uitgevoerd, opdat de werklast toch niet te zwaar zal drukken. Er hangt een uitgeblust aura omheen van Oost-Europese zwaarmoedigheid. Bij elke nieuwe klant zie je ze denken: ach neee, niet weer een!! Achter het derde loket een aardige jonge jongen die echter zó groen was dat hij van de zenuwen niet precies meer wist wat hij ook alweer moest doen.

Maar ik kwam aan de beurt. Bij de eerste dame. Pakje op de balie. Pakje op de weegschaal. Net geen kilo. Tarievenboekje erbij. Small parcel overseas, 21,20 rand per 100 gram. Oewww, da’s een moeilijke. Rekenmachine nodig. Slofslof, naar het kantoor. Tijdje niks. Slofslof, 212 rand.

Nou nog de postzegels. Port betaald-stickers, daar doen we niet aan. Er gaan dus twee vellen op met elk tien postzegels van tien rand, plus nog een van 2 en twee van vijf. De hele bovenkant van de doos zit volgeplakt met Zuid-Afrikaanse vogels.
En nog een dikke envelop voor Nederland. Gewogen, 66 rand. Oeww, nou zijn de tien-rand-postzegels bijna op. Er wordt een interessante combinatie gemaakt met tien postzegels van drie rand, vier van vijf, de laatste van tien en een aantal losse randen. Er zit een complete voliere op de envelop, en een beetje aquarium.

En nou wil ik nog gewoon een velletje met tien postzegels ‘international letter’, standaard postzegels ter waarde van 4,90 rand. Heeft ze niet. Of ik eerst wil afrekenen, dan kan ik – misschien - bij loket 2 de internationale postzegels krijgen. Ja, het is hetzelfde postkantoor. Nee, ze kan niet even bij haar collega’s kijken of die nog internationale postzegels hebben. Ieder heeft z’n eigen loket en z’n eigen zegels. Je kunt niet zomaar zegels van je collega verkopen. Dus.

Ik verrek het om weer in de rij te gaan staan. Loket 2 is inmiddels gesloten, dus ik schuif even door naar de lieve zenuwachtige jongen bij loket 3. Heeft geen internationale zegels. Ik kan wel 40 postzegels van 4 rand krijgen en tien van 90. Dat is even duur. Maar ik wil niet elke keer een vierkante meter postzegels aflikken voor één brief!! Hij helpt me nog wel aan een strip gratis airmail-stickertjes zo lang als m’n arm.

Nou maar hopen dat ze met hun grijpgrage tengels van het cadeautje voor mijn kleine neefje afblijven (zie blog 18/6).