Vragen en sturen

‘Hebben mama’s dikke buiken?’ Anthony zit op de achterbank, onderweg naar de kleuterschool. Hij heeft een speelgoedje onder zijn jas – baby in z’n buik. “Ik was in een kindertehuis, hè mama?” Ja, schat. “Dorien en Margriet waren ook in een kindertehuis”, zegt hij stellig. Wel verdikkeme! Hij begint serieuze adoptievragen te stellen – en dit is gewoon Geen Handig Moment. Ik ga niet vlak voordat ik ‘m aflever bij de kleuterschool een belangrijk gesprek voeren met mijn driejarige zoon… Hoe nu?

Vanavond nog eens een balletje opgooien. Na het eten neem ik ‘m op schoot op de bank. Floepfloep, Dorien en Margriet springen er meteen naast en beginnen te donderjagen. Deze Gezusters Weetal moet je er nu net effe niet bij hebben. Vooral Dorien (6) kan soms keihard uit de hoek komen met opmerkingen in de trant van ‘mama is wel mijn echte mama maar niet de jouwe’. Dus…
Andere keer maar weer.
“Jij probeert het te sturen”, observeert Marcel. Inderdaad. Er zijn belangrijke dingen te vertellen en dat wil ik graag goed doen, op een rustig moment en in de juiste setting - veilig thuis.
Maar dit gesprek laat zich zo maar niet sturen.
Vanmiddag hebben Marcel en Toon samen de adoptie-dvd nog een keer afgedraaid. Onze zoon heeft ‘m aandachtig bekeken. En nou rustig afwachten. Gaat vast niet lang meer duren.

Inbrekerige taferelen

Zaterdagochtend met de laptop op schoot in bed de krant lezen. Even op Gelderlander.nl kijken of er nog wat gebeurd is in Arnhem. Jawel! ‘Binnengedrongen mannen stelen horloge’. Een kamerbewoner in het Hommelkwartier is vrijdagochtend vroeg bij een inbraak beroofd van zijn horloge. ‘Mazzelkont’, denken wij, ‘daar ben je goed weggekomen’.

Onze gedachten schieten bij dat soort berichten automatisch in de Zuid-Afrikaanse versnelling: als hier mannen op strooptocht binnendringen, mag je van geluk spreken als je het er zonder kleerscheuren vanaf brengt. De trend is hier het gebruik van hete strijkijzers op de edele delen zoals borsten en billen om mensen te motiveren om de pincode te geven of de kluis open te maken. En hoewel het particuliere wapenbezit hier vrij hoog ligt, bewaren de meeste mensen hun handvuurwapens ook in de kluis – daar heb je dan even net niks aan.
Waar Arnhemse inbrekers bij voorkeur hun slag slaan als de bewoners weg zijn, gebeuren hier juist de meeste overvallen wanneer mensen thuis zijn. Sterker nog: inbrekers wachten desnoods tot je thuis komt.
Recent onderzoek heeft overigens uitgewezen dat in pakweg 80 procent van de gewapende inbraken er sprake is van ‘hulp’ van binnenuit. De huishoudelijke hulp of de tuinman weet precies wat er te halen valt. Soms worden ze voor 1.000 rand (80 euro)omgekocht om het hek open te laten of de toegangscode door te spelen. Of de overvallers doen zich voor als ‘familie van’ om zich een weg naar binnen te praten.
Genoeg reden wat mij betreft om geen personeel aan te nemen. Ik gun iedereen een baantje, maar met twee laptops en een camera die hier dag en nacht voor de grijp liggen, ga ik geen risico lopen.

Af en toe trekken er wel inbrekerige taferelen aan mijn geestesoog voorbij. “Eh, sir, voordat u mijn laptop meeneemt, mag ik dan alstublieft eerst dit artikel nog even doorsturen? En een mailtje sturen aan mijn opdrachtgevers dat ik voorlopig een tijdje uit de lucht ben??”

Zware belasting...

Ook zo blij als het weer tijd is om de belastingaangifte in te vullen??
Ik had dus al ruim een maand een ernstig dik pak papier in huis van onze gewaardeerde Belastingdienst. Met 59 vragen, onderverdeeld van a tot g. Of zelfs k. Steeds uitgesteld, onder het mom van te druk. Maar vandaag dan toch de agenda leeg gehouden. Om negen uur er goed voor gaan zitten. Mouwen opgestroopt. Pot zwarte koffie bij de hand. Snelhechter vol jaaropgaves op scherp. Kortom, in de startblokken, geared up, in full throttle…

Bladzijde 1. Hebt u de juiste jaaropgevan ontvangen?
Woonde u heel 2007 in het buitenland? > Ja > U hebt de juiste aangifte
V
Nee > Woonde u een deel van 2007 buiten Nederland? > Ja > U hebt niet de juiste aangifte.

Zooooo, ook weer voor elkaar!! Eerst de Belastingdienst Buitenland maar gebeld, ja, nee, inderdaad mevrouw Mons, u moet een ander biljet.
Over tien werkdagen zal mij wederom een blauwe envelop met een roze vragenlijst (M-formulier) worden toegezonden…

And now for something completely different*:
Een lijstje in de krant van een deodorantfabrikant. Van welke zinsnedes krijgt de (Engelstalige) mensch spontaan klotsende oksels? Een selectie van de meest gevreesde zinnen:
- “We need to talk”
- “I’ve something to tell you”
- “The boss wants to see you”
- “There’s a leak”
En met deze zinnen krijg je volwassen vrouwen in tranen, volgens het onderzoek:
- “I thought you had the keys”
- “You look fine”
- “Do you think oral sex counts as being unfaithful?”
- “I’ll ring you”
En deze doen ‘t ook altijd goed:
- “Was this your cat?”
- “What happened to the biscuit that the dog licked?”
- “I hope I didn’t wake you…”
- “Remember that xxxx you lent me?”

Nou, genoeg gel*ld (Zuid-Afrikaans puriteinisme), de groeten!
* Laatst Monty Python's Meaning of Life weer gezien - blijft leuk.

Zaad

Volgens bijbels principe mag je je zaad niet verspillen, maar ik moet bekennen: er gaat bij ons flink wat op de vogelvoerplank. We helpen de birdies de winter door. En sinds we er af en toe ook wat fruit op leggen, krijgen we helemaal mooie kostgangers!
De fraaie bonte is de crested barbet. De kuif (crest) zet-ie niet altijd op.
De crested barbet heeft een neef met een rooie kop en een zwarte kraag, de bijgevolg blackcollared barbet heet.
Daarnaast hadden we vanmiddag ineens een kolonie van speckled mousebirds te gast. Gekuifde grijsbruine vogels met hele lange staarten, die erg genoten van een appeltje met een muf klokhuis.
De bruinzwarte vogeltjes zijn blackeyed bulbuls. In het Afrikaans heten ze tiptol, maar hun bijnaam is duidelijker: bottergatjie. Zie de gele kontkant.
Zomaar een paar fotootjes uit eigen tuin. Gelukkig ben ik geen echte vogelaar. Dan kwam er van werken helemaal niks meer.

Postkantoor

Ben ik naar de wc geweest? Voldoende gegeten? Drinken bij de hand? Druivensuikers? Ok, dan kan ik naar het postkantoor!

Het wil daar namelijk nog wel eens effe duren.

Deze week stond de rij tot op de stoep. Lokale oliemaatschappij Sasol gaf aandelen uit, speciaal voor de tot voor kort minder bevoordeelde zwarte medemens. Half Heidelberg dus met dikke pakken papier onder de arm naar het postkantoor, want daar moesten de paperassen worden ingeleverd. Verrekte frustrerend als je alleen maar een kadootje wil opsturen naar je kleine neefje in Frankrijk – ga ik toch echt geen twee uur voor in de rij staan.

Vanochtend derde poging gewaagd, bij aanvang van de openingstijd. Dit keer was de rij te overzien.
Maar dan het personeel… Drie loketten waarvan twee met zwaar ongemotiveerde oudgediende medewerksters. Elke handeling wordt zo traag mogelijk uitgevoerd, opdat de werklast toch niet te zwaar zal drukken. Er hangt een uitgeblust aura omheen van Oost-Europese zwaarmoedigheid. Bij elke nieuwe klant zie je ze denken: ach neee, niet weer een!! Achter het derde loket een aardige jonge jongen die echter zó groen was dat hij van de zenuwen niet precies meer wist wat hij ook alweer moest doen.

Maar ik kwam aan de beurt. Bij de eerste dame. Pakje op de balie. Pakje op de weegschaal. Net geen kilo. Tarievenboekje erbij. Small parcel overseas, 21,20 rand per 100 gram. Oewww, da’s een moeilijke. Rekenmachine nodig. Slofslof, naar het kantoor. Tijdje niks. Slofslof, 212 rand.

Nou nog de postzegels. Port betaald-stickers, daar doen we niet aan. Er gaan dus twee vellen op met elk tien postzegels van tien rand, plus nog een van 2 en twee van vijf. De hele bovenkant van de doos zit volgeplakt met Zuid-Afrikaanse vogels.
En nog een dikke envelop voor Nederland. Gewogen, 66 rand. Oeww, nou zijn de tien-rand-postzegels bijna op. Er wordt een interessante combinatie gemaakt met tien postzegels van drie rand, vier van vijf, de laatste van tien en een aantal losse randen. Er zit een complete voliere op de envelop, en een beetje aquarium.

En nou wil ik nog gewoon een velletje met tien postzegels ‘international letter’, standaard postzegels ter waarde van 4,90 rand. Heeft ze niet. Of ik eerst wil afrekenen, dan kan ik – misschien - bij loket 2 de internationale postzegels krijgen. Ja, het is hetzelfde postkantoor. Nee, ze kan niet even bij haar collega’s kijken of die nog internationale postzegels hebben. Ieder heeft z’n eigen loket en z’n eigen zegels. Je kunt niet zomaar zegels van je collega verkopen. Dus.

Ik verrek het om weer in de rij te gaan staan. Loket 2 is inmiddels gesloten, dus ik schuif even door naar de lieve zenuwachtige jongen bij loket 3. Heeft geen internationale zegels. Ik kan wel 40 postzegels van 4 rand krijgen en tien van 90. Dat is even duur. Maar ik wil niet elke keer een vierkante meter postzegels aflikken voor één brief!! Hij helpt me nog wel aan een strip gratis airmail-stickertjes zo lang als m’n arm.

Nou maar hopen dat ze met hun grijpgrage tengels van het cadeautje voor mijn kleine neefje afblijven (zie blog 18/6).

Uitzicht in vlammen op...

'Onze' berg staat in de fik! De bult waar wij op uitkijken wordt afgebrand. Ziet er nu spectaculair uit, maar vanaf morgen is ons karakteristieke roestbruine uitzichtpunt veranderd in een zwartgeblakerde kale bult en is het wachten op het voorjaar voordat-ie weer toonbaar wordt. Anyway. De foto's zijn binnen iets meer dan een kwartier genomen, kun je nagaan hoe snel het hier donker wordt...

Kerk

Vanochtend hebben we gekerkt in de gemeente waar Anthony op 6 maart 2005 als baby'tje is opgedragen (zie foto). In baptistengemeentes en andere kerken uit de meer evangelische hoek worden baby’s niet gedoopt – dat is iets waarover ze later zelf mogen beslissen als ze groot genoeg zijn – maar wordt er in de kerk om een zegen gevraagd voor het kind en de ouders.

Anthony kwam uit het baptisten-kindertehuis Door of Hope, en hij is als baby vaak in de weekenden mee naar huis geweest met Kate Allen, de manager van de Door of Hope-locatie in Glenvista. Kate en haar man David namen hem in de weekenden ook mee naar de kerk en hij is ook in hun kerk opgedragen, een dag voordat wij hem in de armen kregen.
Daarvan hadden we wel foto's, maar we wisten niet in welke kerk dat was gebeurd of door welke dominee. We hebben intussen heel wat baptistenkerken in Johannesburg en omstreken vanbinnen gezien, maar elke keer was het niet dé kerk. Totdat we een tijdje geleden weer in contact kwamen met Kate en David. Bleek het te gaan om de Living Word Ministries-gemeente in Alberton, een buitenwijk van Johannesburg.

Vorige week hadden ze ons uitgenodigd, routebeschrijving erbij maar het wou niet zo lukken. We kwamen uiteindelijk terecht in de Methodistenkerk die er pal achter stond. Zaten we dus in de ‘verkeerde’ kerk – maar wel een hele goeie dienst, dus het zal wel zo hebben moeten zijn!
Vanochtend zaten we wel in het goede gebouw. Eindelijk de juiste dominee en de juiste achtergrond - alles klopte met de foto’s van het opdragen. De dominee herinnerde het zich ook nog goed. Maar het was geen baptistengemeente, zoals wij hadden gedacht. Het was meer een volle-evangeliekerk. De dienst sloot ook niet echt aan bij onze beleving. Veel profetisch gedoe, de do kreeg zelfs van de Grote Baas door dat er voor mij heel veel deuren open zouden gaan die voor anderen gesloten blijven en dat ik op bijzondere plaatsen zou komen... Tja, als journalist kom je nog eens ergens, maar dat soort Zieners - ik ben d’r niet zo van. Volgende week maar weer gewoon naar de Benoni Baptist Church...
Maar goed, we hebben weer een stukje van Anthony’s geschiedenis gezien en dat is ook heel wat waard!

Zooitje ongeregeld

Net even op de vingers geteld: we zitten nu ruim acht maanden in Heidelberg. En Marcel zit nog steeds te wachten op die bloody workpermit!! Te gek voor woorden. Je moet er gewoon niet bewust over na gaan denken.

Ga ik nou toch doen.

Het hele overheidsapparaat is zó gigantisch vermolmd, het is zó’n enorme incapabele corrupte bende! Van de week in het nieuws: senior police officer plus collega’s overvallen een bedrijf. Onder diensttijd, in uniform en met politieauto. Schoppen het personeel in elkaar omdat ze de kluis willen hebben – die er niet is – en jatten dan bij wijze van troostrpijs horloges, portemonnees en mobiele telefoons. En het gebeurt vaker. Wat moet je met zulke gasten? “HA-LLO! Jij bent van de po-li-tie! En wat doet de politie? Boeven… vángen, ja.”

Laatst demonstreerde de verkeerspolitie. Voor meer loon en tegen nepotisme. De gewone politie wilde de demonstranten uiteenjagen en dreigde wat met wapens en rubber kogels. Viel niet goed bij de verkeerscollega’s. ‘O, ja? Gaan we schieten? Kunnen wij ook!!’ Rattattattattattattattat!! Breekt er dus een schietpartij los midden op de M2 in Johannesburg, vergelijkbaar met de A9 bij Amsterdam, automobilisten in de avondspits er klem tussen, die moesten als de bliksem achter de vangrail duiken om het vege lijf te redden.

De kranten staan dagelijks bol van de rechtzaken tegen hoge politieofficieren, rechters, parlementsleden en andere hoogwaardigheidsbekleders. ANC-voorzitter Jacob Zuma, die tot z’n speknek verwikkeld zit in een wapenschandaal, en die bovendien een HIV-positieve vrouw heeft verkracht (maar geen zorgen want hij had zich daarna heet afgedouched!) wordt hoogstwaarschijnlijk volgend jaar de nieuwe president. Het is niet eens meer Firma List en Bedrog, het is de multinational List & Bedrog International. Hooggenoteerd aan de Johannesburg Stock Exchange.

En de enige club die met regelmaat leden van dit zooitje tuig aan de schandpaal nagelde, wordt opgedoekt. De Scorpions, een keihare elite-eenheid van crimefightende bikkels, moet van de ANC integreren in de gewone politiemacht. Is zoveel efficiënter. De Scorpions zien de bui al hangen. Die verkassen één voor één naar Australië en andere buitenlanden, waar ze met open armen en een dik salaris worden binnengehaald bij de plaatselijke keurtroepen.

Sja. Eén troost hebben we. Wij keren met een jaar of twee weer terug naar Nederland. Hopelijk heeft Marcel voor die tijd nog wel even de BAT-fabriek van binnen gezien.

Veldfire

Ik had nog beloofd foto's van Gerda van het veldfire bij GGA te posten: bij deze. Met onze Jos.
Veldfire is een beetje een raar woord, maar het Afrikaanse woord 'veld' wordt ook in het Engels gebruikt. Veld is ongecultiveerde grasgrond met deels rotsen en stenen (klippies). Veld is ongeschikt om iets te verbouwen; je kunt er hooguit vleesvee of schapen of geiten op jagen. Het harde stengelige gras wordt al gauw een meter hoog en als het droog is wil het heel best fikken. In deze tijd van het jaar zie je overal veldbranden, meestal om brandgangen te creëren. Vooral 's avonds is het een mooi gezicht - maar haal op tijd de was binnen en hou ramen en deuren dicht, want het stinkt als de hel.