Typisch Zuid-Afrika dagje

Ik wil een reportage maken bij een child headed household, oftewel een kindergezin. Het aantal daarvan is de laatste twee jaar behoorlijk toegenomen, daar zit een mooi verhaal in. Nou zijn er child headed households te over in KwaZulu-Natal, de Oostkaap en Limpopo, maar dat gaat kilometertechnisch ernstig in de papieren lopen. Zoeken dus naar eentje in de buurt.

In onze provincie (Gauteng) valt dat niet mee, met 0,3 procent van het totaal aantal kindergezinnen. Weken terug al diverse ijzers in het vuur gelegd, uiteindelijk na veel bellen en achter de broek zitten iemand van het provinciale departement van sociale zaken gevonden, die de naam kon verschaffen van een meisje dat alleen woont met haar broertje of zusje. Geen telefoonnummer, wel de naam van de middelbare school in het township waar ze naar toe gaat. Via vriend Ivan, die toevallig bij de bijbehorende gemeente werkt, het telefoonnummer van de school achterhaald. Aantal keren gebeld, zonder resultaat. Telefoon wordt niet opgenomen.

Vandaag op de bonnefooi op pad dan maar. Eerst Ivan oppikken bij het gemeentehuis, want die weet de weg in de uitgestrekte townships en krottenwijken achter Vosloorus. Voor mijn navigatiesysteem houdt de wereld buiten de witte woonwijken op. Achterlijk natuurlijk, maar kaarten van de townships staan er niet in. De beschaafde dame in de mobiele telefoon die mij professioneel van reisadvies voorziet, zou het niet in haar gecoiffeerde hoofd halen om zich in die rimboe te wagen.

Maar bij het gemeentehuis kan ik niet het terrein op. Hele kruispunt is geblokkeerd door een menigte boze krottenbewoners die staan te demonstreren. Ze eisen dat de straten in hun informal settlement worden geasfalteerd, plus riool, stromend water, stroom en wat dies meer zij. Verderop Ivan gebeld, instappen en voort maar weer.

Op de middelbare school (waar de telefoon inderdaad buiten werking was) bleek de directeur iemand van onkreukbare principes: zomaar een interview afnemen bij een leerling? Dat gaat niet. Daar zijn protocollen voor. Eerst toestemming vragen aan het hoofd van het regionale departement van onderwijs. Want wie weet wat er allemaal in de kranten komt anders, op de ambassade lezen ze ook mee. Dan bellen ze de minister van onderwijs, die belt de provinciale minister van onderwijs, die belt het regionale hoofd van het departement, en die belt mij. Niks d’r van. Kom maar terug met een brief ondertekend door die man dat je toestemming hebt.

Het regionale departement van onderwijs was echter net verhuisd. Naar een nieuw kantoorpand bij Alberton. Alwaar de telefoons nog niet waren aangesloten. Bellen geen optie. Erheen rijden dus. Kantoor gevonden, secretaresse gevonden: departementaal hoofd afwezig. Morgen waarschijnlijk ook. Ze zal me bellen (met haar eigen mobieltje) wanneer ik op audiëntie kan komen om de zaak voor te leggen. Toestemming zal ik hoogstwaarschijnlijk wel krijgen, maar ik moet daarvoor wel persoonlijk naar kantoor komen. Bij het verlaten van het terrein bleek dat de secretaresse was vergeten mijn papieren bezoekers-strookje af te stempelen voor de bewakers. Terug dus.
Thuis was ik bij elkaar 2,5 uur en 120 autokilometers verder.

Achteraf had ik natuurlijk een paar uur kunnen wachten en bij het uitgaan van de school bij het hek moeten posten, en proberen om dat meiske te pakken te krijgen - als ze al aanwezig zou zijn. Maar goed. Nu ik de officiële weg bewandel, krijgt zij in elk geval niet van het schoolhoofd op de kop, en die krijgt er ook geen problemen mee.
Nou nog hopen dat ze wil meewerken aan het interview straks.