Vervolg...

Hoe het afliep met het child headed household...
Woensdagochtend weer naar het districtshoofd van onderwijs in Alberton, om permissie te vragen om een leerlinge van de school in Z. te mogen interviewen. "Daar ga ik niet over", zegt het districtshoofd, "daarvoor moet je naar het provinciale departement." Zo werkt dat hier, niemand neemt hier zelfstandig een beslissing, je wordt altijd doorverwezen naar hogerhand.
Maar ik had geen zin om de hele voedselketen af te stropen. Na enig soebatten de man weten over te halen om de schooldirecteur te bellen. Het zou alleen een probleem wezen als ik haar onder schooltijd zou interviewen, en dat was niet mijn bedoeling: ik wilde haar bij school opvangen als de school uit ging, en haar vervolgens thuis interviewen.
Vooruit dan maar.
Districtshoofd belt de directeur, uitgelegd, ok.
’s Middags weer naar de middelbare school. Directeur gevraagd naar de leerling van grade 11. Zandile Ndaba. "Wie zei je?" Lijsten erbij gepakt van alle vijf de elfde klassen: geen Zandile Ndaba. Geen een van de onderwijzers kende haar ook. Kortom: het kind zit hier niet eens op school. Ik vermoed een administratieve fout van het social development department, die me zo hulpvaardig aan haar naam had geholpen.
Ik ga nu maar op zoek naar een kindergezin via de landelijke organisatie van jeugdzorgwerkers. Betreffende mevrouw is maandag weer op kantoor.
Zucht.
Zelden nog zoveel tijd kwijt geweest aan één verhaal! En dan nog niks opgeschoten! Leergeld heet dat...;)
Wordt ongetwijfeld vervolgd.

NB:
Vanavond weer een andere Gast aan Tafel. Stond ineens een vriendinnetje van Margriet huilend aan het hek. Van huis weggelopen wegens moeder met te losse handen en te zware soldatenlaarzen. Vader afwezig. Ze had de Kindertelefoon gebeld en was bang dat die haar moeder zouden bellen, durfde niet naar huis.

Gelukkig had ik toevallig het mobiele nummer van de schooljuf die ze het meest vertrouwde. Die regelde dat er binnen een uur twee sociaal werksters op de stoep stonden, een witte en een zwarte. De zwarte belde moeder, die geheel naar verwachting ontplofte. "Lijkt me niet dat ze naar huis moet, we hebben deze maand al drie dode kinderen gehad, anders hebben we morgen de vierde", zuchtte de witte sociaal werkster.
Ze bleef dus hier. Nou moet ik haar morgenvroeg bij het kantoor van de sociaal werksters afleveren. Ben benieuwd hoe dit afloopt. Meiske wil gewoon dat ik haar nieuwe moeder word, maar zo makkelijk gaat dat niet... Noodopvang oké, maar het is echt een ongeleid projectiel, geen kaders, geen remmingen en zo onthecht als wat. Laat social development zich hier maarn in vastbijten. Voorlopig ben ik nog niet toe aan pleegzorg.