Brand

Het is weer kerstmis! Zo lijkt het tenminste, nu de berg aan de overkant weer wordt afgebrand. Ziet er geweldig mooi uit, ’s avonds in het donker. Alsof er een slinger van lichtjes omheen is gedraaid.

Het blijft een rare gewoonte, die veldbranden. De zwartgeblakerde velden overal zien er ook niet gezellig uit. Maar het is nou eenmaal de gangbaar om al het dorre gras in velden, bermen en op de heuvels af te branden, zodat er niks meer spontaan aan de brand kan raken bij een ongunstige windrichting.

Vandaag kwamen we er ook achter dat er toch echt een limiet zit aan ons internetgebruik. We hebben het zwaarst beschikbare pakket (van 3G nog wel, nounou...) maar kwamen het internet niet meer op. Telkom gebeld: sorry, u heeft voor deze maand uw maximum downloadhoeveelheid bereikt.
Dat krijg je dus met opgroeiende dochters die onder het hyven gezellig online muziek luisteren en tussendoor uitgebreid youtuben. Daar moet voorlopig maar even de rem op.
Gelukkig hebben we nog een wankel mobiel internetpakketje. Kan ûs mem nog net even mee bloggen.

Vervolg...

Hoe het afliep met het child headed household...
Woensdagochtend weer naar het districtshoofd van onderwijs in Alberton, om permissie te vragen om een leerlinge van de school in Z. te mogen interviewen. "Daar ga ik niet over", zegt het districtshoofd, "daarvoor moet je naar het provinciale departement." Zo werkt dat hier, niemand neemt hier zelfstandig een beslissing, je wordt altijd doorverwezen naar hogerhand.
Maar ik had geen zin om de hele voedselketen af te stropen. Na enig soebatten de man weten over te halen om de schooldirecteur te bellen. Het zou alleen een probleem wezen als ik haar onder schooltijd zou interviewen, en dat was niet mijn bedoeling: ik wilde haar bij school opvangen als de school uit ging, en haar vervolgens thuis interviewen.
Vooruit dan maar.
Districtshoofd belt de directeur, uitgelegd, ok.
’s Middags weer naar de middelbare school. Directeur gevraagd naar de leerling van grade 11. Zandile Ndaba. "Wie zei je?" Lijsten erbij gepakt van alle vijf de elfde klassen: geen Zandile Ndaba. Geen een van de onderwijzers kende haar ook. Kortom: het kind zit hier niet eens op school. Ik vermoed een administratieve fout van het social development department, die me zo hulpvaardig aan haar naam had geholpen.
Ik ga nu maar op zoek naar een kindergezin via de landelijke organisatie van jeugdzorgwerkers. Betreffende mevrouw is maandag weer op kantoor.
Zucht.
Zelden nog zoveel tijd kwijt geweest aan één verhaal! En dan nog niks opgeschoten! Leergeld heet dat...;)
Wordt ongetwijfeld vervolgd.

NB:
Vanavond weer een andere Gast aan Tafel. Stond ineens een vriendinnetje van Margriet huilend aan het hek. Van huis weggelopen wegens moeder met te losse handen en te zware soldatenlaarzen. Vader afwezig. Ze had de Kindertelefoon gebeld en was bang dat die haar moeder zouden bellen, durfde niet naar huis.

Gelukkig had ik toevallig het mobiele nummer van de schooljuf die ze het meest vertrouwde. Die regelde dat er binnen een uur twee sociaal werksters op de stoep stonden, een witte en een zwarte. De zwarte belde moeder, die geheel naar verwachting ontplofte. "Lijkt me niet dat ze naar huis moet, we hebben deze maand al drie dode kinderen gehad, anders hebben we morgen de vierde", zuchtte de witte sociaal werkster.
Ze bleef dus hier. Nou moet ik haar morgenvroeg bij het kantoor van de sociaal werksters afleveren. Ben benieuwd hoe dit afloopt. Meiske wil gewoon dat ik haar nieuwe moeder word, maar zo makkelijk gaat dat niet... Noodopvang oké, maar het is echt een ongeleid projectiel, geen kaders, geen remmingen en zo onthecht als wat. Laat social development zich hier maarn in vastbijten. Voorlopig ben ik nog niet toe aan pleegzorg.

Typisch Zuid-Afrika dagje

Ik wil een reportage maken bij een child headed household, oftewel een kindergezin. Het aantal daarvan is de laatste twee jaar behoorlijk toegenomen, daar zit een mooi verhaal in. Nou zijn er child headed households te over in KwaZulu-Natal, de Oostkaap en Limpopo, maar dat gaat kilometertechnisch ernstig in de papieren lopen. Zoeken dus naar eentje in de buurt.

In onze provincie (Gauteng) valt dat niet mee, met 0,3 procent van het totaal aantal kindergezinnen. Weken terug al diverse ijzers in het vuur gelegd, uiteindelijk na veel bellen en achter de broek zitten iemand van het provinciale departement van sociale zaken gevonden, die de naam kon verschaffen van een meisje dat alleen woont met haar broertje of zusje. Geen telefoonnummer, wel de naam van de middelbare school in het township waar ze naar toe gaat. Via vriend Ivan, die toevallig bij de bijbehorende gemeente werkt, het telefoonnummer van de school achterhaald. Aantal keren gebeld, zonder resultaat. Telefoon wordt niet opgenomen.

Vandaag op de bonnefooi op pad dan maar. Eerst Ivan oppikken bij het gemeentehuis, want die weet de weg in de uitgestrekte townships en krottenwijken achter Vosloorus. Voor mijn navigatiesysteem houdt de wereld buiten de witte woonwijken op. Achterlijk natuurlijk, maar kaarten van de townships staan er niet in. De beschaafde dame in de mobiele telefoon die mij professioneel van reisadvies voorziet, zou het niet in haar gecoiffeerde hoofd halen om zich in die rimboe te wagen.

Maar bij het gemeentehuis kan ik niet het terrein op. Hele kruispunt is geblokkeerd door een menigte boze krottenbewoners die staan te demonstreren. Ze eisen dat de straten in hun informal settlement worden geasfalteerd, plus riool, stromend water, stroom en wat dies meer zij. Verderop Ivan gebeld, instappen en voort maar weer.

Op de middelbare school (waar de telefoon inderdaad buiten werking was) bleek de directeur iemand van onkreukbare principes: zomaar een interview afnemen bij een leerling? Dat gaat niet. Daar zijn protocollen voor. Eerst toestemming vragen aan het hoofd van het regionale departement van onderwijs. Want wie weet wat er allemaal in de kranten komt anders, op de ambassade lezen ze ook mee. Dan bellen ze de minister van onderwijs, die belt de provinciale minister van onderwijs, die belt het regionale hoofd van het departement, en die belt mij. Niks d’r van. Kom maar terug met een brief ondertekend door die man dat je toestemming hebt.

Het regionale departement van onderwijs was echter net verhuisd. Naar een nieuw kantoorpand bij Alberton. Alwaar de telefoons nog niet waren aangesloten. Bellen geen optie. Erheen rijden dus. Kantoor gevonden, secretaresse gevonden: departementaal hoofd afwezig. Morgen waarschijnlijk ook. Ze zal me bellen (met haar eigen mobieltje) wanneer ik op audiëntie kan komen om de zaak voor te leggen. Toestemming zal ik hoogstwaarschijnlijk wel krijgen, maar ik moet daarvoor wel persoonlijk naar kantoor komen. Bij het verlaten van het terrein bleek dat de secretaresse was vergeten mijn papieren bezoekers-strookje af te stempelen voor de bewakers. Terug dus.
Thuis was ik bij elkaar 2,5 uur en 120 autokilometers verder.

Achteraf had ik natuurlijk een paar uur kunnen wachten en bij het uitgaan van de school bij het hek moeten posten, en proberen om dat meiske te pakken te krijgen - als ze al aanwezig zou zijn. Maar goed. Nu ik de officiële weg bewandel, krijgt zij in elk geval niet van het schoolhoofd op de kop, en die krijgt er ook geen problemen mee.
Nou nog hopen dat ze wil meewerken aan het interview straks.

Rampetampen

Naar aanleiding van de gehackte website van het Afrikaans Nationaal Congres postte ik onlangs een blogje met als kop: Gratis Porno. En inderdaad, dat trekt volk. Er wordt nogal op die combinatie gegoogled, kan ik u melden.

Ik heb ongetwijfeld velen teleurgesteld. Zuid-Afrika is nou eenmaal een preuts land. Zelfs te diepe décolletés op de tv worden hier rond prime time met wazige blokjes aan grijpgrage blikken onttrokken. Zo constateerden wij onlangs bij een aflevering van Survivor (20.00 uur) bij een in bikinitopje gehulde dame.

Later op de avond kan er wel méér. Maar de incidentele sexy scènes uit de politieserie Silk Stalkings van begin jaren negentig (dat háár!) zijn voor de publieke omroep SABC tot middernacht wel zo’n beetje de grens. Zie foto. Pas na twaalf uur gaan ze los. Dan kun je al zappend op onvermoed rampetampen stuiten. Maar ja. Om 21.00 uur ligt de gemiddelde Zuid-Afrikaan al lang op bed.

Shaiks wederopstanding

Vijf maanden geleden werd hij vervroegd vrijgelaten uit de gevangenis. Hij zou dodelijk ziek zijn, in de laatste levensfase; het werd hem gegund om thuis waardig te sterven. Schabir Shaik, 52. Gewiekst zakenman en vrindje van president Jacob Zuma.
In 2005 veroordeeld tot 15 jaar cel wegens fraude in het omvangrijke Zuid-Afrikaanse wapenschandaal. Hopen smeergeld had hij van de wapenfabrikanten opgestreken. Daarmee had hij als financieel adviseur van (zijn oude ANC-strijdmakker) Jacob Zuma diens omvangrijke huishouden van voor tot achter gefinancierd. Van verbouwingen en auto’s tot en met tien rand voor parkeerkaartjes aan toe.

Shaik had – uche, uche - wat vage pijntjes op de borst, hoge bloeddruk, lag in de gevangenis meer in de ziekenboeg of in het ziekenhuis dan in zijn cel. Beter eten ook in het ziekenhuis.
Na 28 maanden kwam hij vervroegd vrij. Wegens bijna dood. Hij mocht zijn laatse dagen doorbrengen te midden van zijn familie in Durban, werd per ambulance thuis afgeleverd.

Dat was in maart dit jaar – volgens critici niet geheel toevallig kort voor de verkiezingen van april waarbij Jacob Zuma presidentskandidaat was. Een leuke opsteker voor de ANC-campagne, beweerden boze tongen. Cartoonisten hielden Shaik al voor dat er maar één ding op zat om zijn vervroegde vrijlating geloofwaardig te maken: binnen drie weken doodgaan.

Het liep echter anders. Er lijkt sprake van miraculeus herstel. Sinds maart zijn er al heel wat kerngezonde 'Shaik-sightings' gemeld. Schabir die jolig staat te dollen met pompbedienden. Schabir die gezellig meedoet op het verjaardagsfeestje van mevrouw Shaik, in een Frans restaurant in Umhlanga.
En maandag zag een gemeenteraadslid van de oppositiepartij meneer Shaik vrolijk rondtoeren in zijn bling-BMW uit de 7-serie, met zoontje Yunis (3) op de achterbank. Nog knap, voor iemand die vanwege z’n hart- en bloeddrukproblemen maar 50 % van z’n gezichtsvermogen over zou hebben.
Shaik kocht langs de kant van de weg ook nog wat ballonnen voor het ventje. De fraudeur zag er allerminst uit als een terminale patient, volgens het gemeenteraadslid. Sterker nog: fris, energiek, blakend van gezondheid. De Democratische Alliantie vindt het nu mooi geweest, en eist dat de vervroegde vrijlating van Shaik wordt herzien. Zeker in het licht van alle arme hiv- en aidslijdende gedetineerden die nooit in aanmerking komen voor vervroegde vrijlating op medische gronden, en eenzaam sterven in de bak.

Maar wat zegt het Department of Correctional Services? 'Tja, mensen die vervroegd zijn vrijgelaten mógen op zon- en feestdagen de deur uit.' Maar de uitsmijter was het mooiste: 'Wij kunnen hem toch moeilijk dwingen om te sterven??'

Gast aan Tafel

Niet alle Zimbabwanen in Zuid-Afrika zijn arme sloebers op de vlucht voor het regime van Mugabe. In een kast van een keet in onze wijk woont ook een Zimbabwaans gezin dat zogezegd verdacht goed in de slappe was zit. Onze zwarte buurkindertjes waren er al eens op een champagne-en-kaviaar kinderfeestje uitgenodigd. Ze kwamen met grote ogen terug. "Inloopkasten zo groot als onze woonkamer!" Dochtertje (9) had alle denkbare speelgoed en elektronische apparatuur op haar kamer, plus een Blackberry.

Vanavond kwam dat meisje via de buurtjes met onze meiden mee naar huis. Ze wou wel mee-eten. Aan tafel ratelde ze honderduit. Mijn moeder is een zangeres en ze kent Byoncé. Papa is een zakenman, vliegt de hele tijd op en neer naar Zimbabwe. Hij gaat nog een huis kopen hier. En ik krijg binnenkort een nieuwe Blackberry!

Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar heb wel het sterke vermoeden dat Zimbabwanen die zo goed boeren, uiterst vriendschappelijke banden moeten onderhouden met de kliek rond de oude krokodil. Te meer daar de kleine kletstante vertelde dat ze thuis Shona spraken. En Shona is wel de stam van president Mugabe en van zijn Zanu-PF ratten. Heb ik dat regime indirect nog gesponsord met een bord pastasalade...

Nieuwe trekker

De week begon weer ouderwets lekker hectisch. Eerst de familie Mikmak de deur uit, toen naar de bank want er is een nieuwe trekker gekocht.

Marcel was al een tijdje op zoek naar een auto met het stuur aan de (Nederlandse) linkerkant, om mee terug te nemen naar NL. Bij de autokoning in Boksburg kreeg hij de ietwat horkige oudere broer van onze Jeep Cherokee in het oog. Het heeft een paar maanden geduurd maar uiteindelijk ging er voldoende van de vraagprijs af.
Contante betaling graag en garantie tot aan de stoeprand.
Vandaag konden we 'm ophalen.
Eerst naar de Nedbank.
Is 3.200 euro in Nederland nog te doen, in Zuid-Afrika betekent dat 35.000 rand, en het grootste briefje dat er bestaat is van 200 rand (18 euro). Maar die hadden ze niet.
Ik had verwacht dat zo’n cashopname een beetje discreet geregeld zou worden, uit het zicht en in een kantoortje, in verband met lepe criminelen. Het gebeurt wel eens dat die vanuit de bank hun collega’s buiten tippen als er iemand met een dik pak geld de bank uitloopt.
Maar niks hoor. Aan de andere kant van het kogelwerende glas van de balie worden stapels met geld te voorschijn getrokken, allemaal briefjes van 100 rand op de telmachine (maakt ook lekker lawaai), en dan per pak van 10.000 rand een elastiekje erom. Of er ook een discrete envelop om kon? Geen probleem, baliemedewerkster grijpt een joekel van een officiële witte geldzak waar met grote groene letters NEDBANK op staat en propt er de 350 briefjes van 100 in. Alstublieft en een fijne dag nog. Wij als twee schijtbroeken met dat hele postcodeboek in de binnenzak als de donder naar de auto en wegwezen!

Op naar de autokoning. Aldaar het gevaarte opgehaald. Uit 1985, toen Michael Jackson nog zwart was en ik posters van Wham, Duran Duran en de Dolly Dots op m’n kamer had. Hij lijkt precies op onze andere Cherokee uit ’99, zelfde kleur groen, maar lelijk overgespoten. Denk er een imitatiehouten sierstrook bij langs de zijkant en hij is helemaal Chevy Chase. Gaat allemaal goedkomen, belooft Marcel.

Als we teruggaan naar Nederland stouwen we Chevy vol met alle meuk die niet in de koffer past en dan gaat hij in Durban op de boot naar Knokke. Hier in ZA worden ook Volkswagens geassembleerd voor de EU markt en de VW shipping agent zei dat ze wel vaker auto’s verscheepten voor expats. Met inklaren en alles erbij kost dat zo’n 1500 US dollar, maar dan heb je ook wat... Een mooi souvenir, en belastingvrij (want uit 1985). Het schakelen is nog wel even wennen, evenals de crème gemeleerde kunstgras binnenbekleding...

Vanmiddag moesten we ook nog door naar de BAT om – voor de tweede keer – een set aanvraagpapieren voor het vernieuwen van de werkvergunning te ondertekenen. De vorige papieren waren getekend met zwarte pen, dus dacht Home Affairs dat het ongeldige kopiën waren. Luidt het verhaal. Als je een document ondertekent, kun je toch altijd zien of desnoods voelen aan het papier dat die handtekening niet gekopiëerd is?
Ons vermoeden is dat de incapabele niksnutten op dat Gordiaanse departement het hele Monsendossier gewoon zijn kwijtgeraakt in hun eigen zwarte gat.

Anyway. Kom je aan bij het HR-kantoor, de rokersafdeling nog wel, een behóóórlijke rookontwikkeling in de gang... staat de sigarettenfabriek in brand. "Ja, euh, binnenbrandjie, ons moet nou-nou die brandweer bel."
Ik denk dat de spuitgasten ook niet meer bijkwamen.

Mikmak en alles wat er op de bezem past...

De bezemsteel is geland! Vrijdag arriveerden Saskia (ooit bijgenaamd de filterheks, als vrouwlijke monteur op de filterafdeling van BAT Zevenaar), Roel, Stijn & Biko. Marcel had geregeld dat de exfilterheks meteen een rondleiding kon krijgen door peukenfabriek in Heidelberg. Ze was het kunstje echt nog niet verleerd. Tot grote verbijstering van de zwarte filtermonteurs legde dat 'mlungu' vrouwtje nog vlotjes effe een rol filterpapier om. "Haw! Haw!"

Tijmen en Willeke & kids zijn daarvoor ook nog geweest; kwamen dinsdagavond laat aan. Woensdag zijn we nog de koppies achter Overkruin opgelopen, want Aalt (7) zag 'bergen' en daar wou hij op. Zuid-Afrika zag er toch wel heel anders uit dan hij had verwacht: helemaal geen ronde hutjes met rieten daken! Toen maar uitgelegd dat ze die echt nog wel zouden zien, onderweg. Donderdag zijn ze aan hun grote trek begonnen. Roel & Sas en de jongens reizen maandag ook weer verder.

Saskia werkt nu bij Wegener in Apeldoorn en drukt daar oa het Agrarisch Dagblad. "Alle collega’s in de drukkerij grijpen altijd naar het AgD voor het weerbericht. Die boeren hebben er de meeste kijk op, zeggen ze", aldus Sas. Ook de complimenten voor de fraaie foto’s in het AgD. Bij deze...