Vanochtend zijn we wezen kerken in de Berea Baptist Church, de kerk die in ’99 het Door of Hope-kindertehuis is gestart. Anthony is zijn leven begonnen in één van de drie locaties van Door of Hope.
De kerk is gevestigd in de wijk Berea in downtown Johannesburg. Eén van de baby-opvangtehuizen bevindt zich op het kerkterrein. In de muur tussen de kerk en de straat is een luikje gemaakt, waar moeders-in-nood anoniem hun baby’s kunnen achterlaten (zie foto). Gemiddeld komen er één tot vier kindjes per maand op die manier binnen.
De meeste baby’s worden echter ergens anders te vondeling gelegd. De politie vindt ze bijvoorbeeld in openbare toiletten, parken, leegstaande gebouwen of in het veld.
Daarnaast komen er baby’s binnen via het ziekenhuis. De moeders hebben dan van tevoren al aangegeven dat ze om welke reden dan ook afstand willen doen van het kind. Maandelijks komen er acht tot twaalf babytjes binnen via de politie en het ziekenhuis.
Veel van die kleintjes worden uiteindelijk geadopteerd. En heel veel baby’s zijn vóór hun adoptie opgedragen in de Berea Baptist Church. Voor die babytjes wordt dan in de kerk gebeden. Maar daarna zien de kerkmensen ze eigenlijk nooit meer terug. Het feit dat de Monsen nu langs kwamen met een Door-of-Hope-kereltje was heel bijzonder voor de gemeenteleden: konden ze eens zien wat er van het gebed terecht was gekomen, zogezegd. Al bleek trouwens dat Anthony zelf niet is opgedragen in deze bewuste kerk, zoals wij dachten, maar in een andere baptistenkerk – waar, dat moeten we nog even uitpluizen.
Het was trouwens wel een aparte ervaring, kerken in downtown Jo’burg. Eerst al de rit erheen, alle ramen en deuren van de Benz goed op slot… Vervolgens de dienst zelf, waar wij als Hollandse witkoppen opvielen als vogelpoep op een lijkwagen: naast de dominee waren we de enige blanken in de kerk. (En je kijkt toch om je heen – zou Anthony’s biologische moeder er tussen zitten?) Maar de sfeer was prima en Marcel heeft zelfs al afspraken gemaakt om een jongen van de muziekgroep te gaan helpen met basgitaar spelen. Dus…
Na de kerkdienst heeft de dominee ons het baby-opvangtehuis achter de kerk laten zien. Toch wel heel apart, al die slapende babytjes in precies dezelfde bedjes als waar Anthony in heeft gelegen in zijn tehuis in Glenvista, in Johannesburg-Zuid. Onze Toon zelf had er weinig erg in; hij reageerde er tenminste niet specifiek op. Zou ook wel heel apart zijn als hij zich nog iets zou kunnen herinneren, maar je weet natuurlijk maar nooit.
Het was heel goed en ook wel een beetje emotioneel om een deel van Anthony’s roots te zien. Toon is dan wel niet precies op deze locatie geweest, maar zijn bio-moeder hoogstwaarschijnlijk wel. En het Johannesburg Hospital, waar Anthony is geboren, is daar ook vlak in de buurt. We gaan deze rootsreis nog wel even voortzetten! Wat dat betreft is het een geweldig voorrecht dat we nu hier wonen, en de mogelijkheid en de tijd hebben om er echt in te duiken en alles rustig op een rijtje te zetten.
Na de kerk zijn we nog even doorgereden naar Deon, in Pretoria. Daar hadden de Du Toits een familiedag. Omdat we de laptop hadden meegenomen kon mijn schone moeder nog fijn even skypen met haar Zuid-Afrikaanse neven en nichten. Ik denk dat die nou binnenkort ook een webcam gaat halen…
Groeten,
G.
1 opmerking:
Beter laat dan nooit: leuk om jullie belevenissen te lezen, zeker nu ze geschreven worden door iemand die kán schrijven. Gien je hebt het juiste vak gekozen. Andermans belevenissen zijn vaak nogal gaaap om te lezen, maar dit is kostelijke kost. Vraagje: heeft marcel die oude benz hiervandaan meegesleurd of heeft hij een verse gevonden? Ik neem aan dat je daar minder last hebt van lekkende raampje en bedompte luchtjes. De groeten aan de rest van de monsen, Wouter K.
Een reactie posten