Wedding Blessing...

Een traditionele suthu-bruiloft maak je ook niet elke dag mee; daarom uitgebreid verslag van de trouwdag van Blessing, oudste zoon van onze buren Ivan & Theo.
Aan de trouwerij gingen maanden van onderhandelingen over de bruidsschat – lobola – vooraf; maar gisteren was de grote dag daar.
De bruid trouwde vanuit haar ouderlijk huis in een buitenwijk van Middelburg, 200 km verderop. Daar verzamelden zich rond het middaguur de gasten van de kant van Blessings familie. Op de stoep.
Er lag ook een scharminkelig holstein-pink in een aanhangkarretje te wachten - gelukkig niet op het slagersmes. Beest was bestemd voor de fokkerij. Onderdeel van de traditionele geschenken van de bruidegom aan de familie van de bruid.


We drentelen wat. Aan de andere kant van het hek waren de voorbereidingen nog in volle gang, we konden nog niet naar binnen. Ze waren bijvoorbeeld nog bezig om een zeiltje te spannen tegen de regen.
Wachten dus.
Uiteindelijk ging onder luid gezang het hek open, en trok de schoonfamilie al zingend naar binnen.

Vervolgens begonnen de vrouwen van beide families beurtelings te zingen, in een soort battle, zie filmpje. Als je je ogen dicht deed stond je tussen de rondavels in plaats van in een woonwijk in Middelburg.

Voor de gasten was er zelfgebrouwen maïsbier (dikke, ondoorzichtige witte drank, lijkt meer of kefir) en thee met koekjes. De meeste ooms en neven - ervaren in dit soort evenementen - hadden zelfkoelboxen met bier en sterke drank meegenomen.

Ondertussen was het wachten nog op Blessing. Ivan was weliswaar om half vijf opgestaan, maar je hebt nou eenmaal niet alles in de hand... En vooral Blessing heeft een reputatie hoog te houden op dat gebied.
Zitten en wachten dus.
In de achtertuin werden een schaap en een geit geslacht – ook cadeaus van de bruidegom – en werd de pink aan de waslijnpaal gebonden. Daar hingen even later ook de geit en het schaap aan, netjes uitgebeend. Aan de andere kant hing ook nog een mega-onderbroek aan de lijn...

Blessing arriveerde, maar die moest zich vervolgens nog omkleden in traditionele suthu-outfit. Omdat het een 'traditional wedding' was, liepen ook veel bruiloftsgasten (suthu, zulu, swazi) er traditioneel bij. Vooral de vrouwen. Prachtig!

Het bruidspaar ging even de deur uit, om even later 'officieel' aan te komen bij haar ouderlijk huis. De bruidegom getooid met suthu-hoed, knopkirie en deken, de bruid in Afrikaanse jurk. De stoet trok voor de tweede keer naar binnen, onder luid gejuich en gezang.

Ondertussen werd de achtertuin haastig aangekleed voor de ceremonie: rieten matten werden uitgerold en een ingehuurde decorateur drapeerde doeken en maakte arrangementen met rieten manden met fruit, bloemen, bierpotten et cetera.
Binnen kleedde de bruid zich om in traditionele trouwjurk en blauwgeblokte deken, en om een uur of half vier kon de ceremonie beginnen. Bruid en bruidegom centraal, geflankeerd door bruidsjonkers en bruidsmeisjes, en haar familie aan de ene kant, zijn familie aan de andere kant.

Bruid Winnie (links)wordt naar de bruidegom gebracht. De traditie schrijft een verlegen, deemoedige houding voor...

Na het welkomstwoord - alles in het suthu - werden geschenken van de familie van de bruidegom overhandigd aan de familie van de bruid. Een mooie jas voor schoonvader en oom, overhemden voor de mannen, en luxueuze dekens en dekbedden voor de schoonmoeder en schoonzusjes.

Ook de bruid kreeg een nieuwe deken om, een zachte dikke. Geen overbodige luxe, want het was tamelijk fris. Ik denk een graad of veertien. Maar gelukkig bleef het droog!




(Marcel en Ivan)

Achter het echtpaar aan ging het toen naar het township van Middelburg, waar we zouden eten in een zaaltje. Dat leek ietwat klein voor alle bruiloftsgasten, maar met passen en meten en extra stoelen aanslepen kwam het best goed. De gasten namen plaats aan mooi gedekte ronde tafels, het bruidspaar zat op een podium, er was muziek en er werd Afrikaans gedanst. Ook door ondergetekende; daar scoorde deze mlungu goed punten mee!
Blessing en zijn vrouw kregen vervolgens van de aanwezige gasten geld opgespeld, briefjes van 100 en 50 rand – en desgewenst kon je wisselgeld pakken...
Het eten werd op borden geschept en rondgebracht, en na zo’n middag hangen en wachten ging dat er goed in. De kinderen waren uitgehongerd. Het was ook erg lekker; spinazie-rijst, pap, verschillende soorten suddervlees, gestoofde groenten en bonensalade. Drinken bleef een beetje behelpen, er stonden wel mooie glazen op tafel maar de kannen met jus d’orange hebben we alleen uit de verte gezien.
Ondertussen was het donker geworden, en waaide de karakteristieke township-lucht van kolenkachelrook naar binnen. Om een uur of half zeven was het eten op en begonnen de eerste gasten af te taaien – feest was afgelopen! Maar oké, het was wel twee uur rijden naar huis en zo waren we mooi op tijd thuis. Nou is het wachten alleen nog op Blessing. Die had onze Jeep geleend als trouwauto.
Het kersverse bruidspaar woont overigens de eerste maand bij Ivan en Theo in. De bruid moet volgens de traditie bij haar schoonmoeder in de leer, om te leren koken en poetsen op de manier die haar echtgenoot van huis uit gewend is... Over een maand hebben we weer feest, als de 'makoti' (bruid) is goedgekeurd door haar schoonfamilie. Grappig, al die tradities!
Over pakweg een jaar volgt de 'white wedding', de Westerse trouwerij met kerk en witte trouwjurk, uitwisselen van ringen en alle toeters en bellen... Maar dan wonen we weer in Nederland, dus als we er bij willen zijn, wordt het nog flink sparen!!