GGA-experience

Even een waarschuwing vooraf: dit gaat een lang verhaal worden! We hebben enorm veel meegemaakt het afgelopen weekeinde. We zijn helemaal ondergedompeld in de God’s Golden Acre experience, om het zo maar te zeggen. Om zelf ook de draad niet kwijt te raken doe ik het relaas maar in chronologische volgorde.

God’s Golden Acre is het aidswezenopvangproject van Heather Reynolds. In Cato Ridge, tussen Pietermaritzburg en Durban, vangt ze op een groot terrein 67 aidsweeskinderen op (ruwweg van 0 tot 18). Daarnaast ondersteunt GGA plusminus 5.500 van de allerarmsten in de achterliggende Valley of the 1000 Hills.

We arriveerden vrijdagavond om een uur of half zes, iets na Jos en Gerda. Jos was al een potje aan het voetballen met de jongens. Heather zelf was er ook weer, die is bijna 3 maanden in Europa gebleven omdat ze vanwege een trombosebeen niet terug mocht vliegen.

In het woon- annex pakhuis van Heather en Patrick zijn we vrijdagavond aangeschoven voor het diner, gekookt door chefkokkin Shereen. Dan komen er dus megahoevelheden eten op tafel, allemaal superlekkere schotels maar veel en veel te veel, dus die werden achtereenvolgens nog drie dagen opgewarmd voor lunch & diner. Qua eten niks tekort gekomen... Deze week maar eens goed ontslakken…

Vrijdagavond natuurlijk Nederland-Frankrijk gekeken: ergens is een tv vandaan gehaald, die is in dat mudjevolle huis pontificaal op een tafel gezet, banken eromheen getrokken en we hebben allemaal met verbazing gezien hoe het uiteindelijk vier-één werd!!

De volgende dag zijn we na het ontbijt afgezakt naar een voetbalveld in de vallei, waar Jos de training heeft bijgewoond van een aantal elftalletjes. GGA heeft in de vallei – een gebied bijna zo groot als de provincie Utrecht – 68 voetbalteams opgezet. Doel: de jongens van de straat houden en ze een beetje structuur en sociaal verantwoordelijkheidsgevoel bijbrengen. Door de aids is een hele middenlaag van de bevolking weggevaagd, dus de opgroeiende jeugd heeft geen rolmodellen of vaderfiguren meer waar ze een voorbeeld aan hebben. Wat doe je dan als je arm bent en ook geen geld hebt om naar school te gaan? Niks, beetje rondhangen, beetje zuipen, beetje roken en aids oplopen en verder verspreiden.

Maar voetballen vinden ze allemaal geweldig. Dus: organiseer een voetbalteam, waar ze alleen bij mogen aansluiten als ze: A) altijd op de training en bij de wedstrijden komen (discipline leren) en: B) niet roken, niet drinken en zich onthouden van seks!
Ik zeg niet dat dit zaligmakend is en dat ze allemaal rein en puur blijven, maar het geeft de jongens in elk geval wat te doen, het biedt ze structuur, ze horen ergens bij, ze zijn sportief bezig en ze leren verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf en voor elkaar. En ze hebben schik en vergeten even de armoe.

Jos had voor de gelegenheid een trainingstenue aangetrokken (had toch een hele sporttas vol afgeschreven sportkleding van Vitesse bij zich voor GGA) en na de training door de eigen coach is hij ook nog een poosje goed bezig geweest met de jongens, zie foto. Het was een mooi gezicht. Allemaal zwetende knulletjes - Jos gaf ze 20 push-ups als ze een potje goalschieten verloren!- de ene nog redelijk in de sportkleren, de ander op blote voeten, slippers of zelfs met twee verschillende schoenen.

Zaterdagmiddag konden we weer aanschuiven bij een braai (ik moet écht ernstig gaan ontslakken) ter gelegenheid van het afscheid van een groep Amerikaanse vrijwilligers, die drie weken zinvol bezig waren geweest bij GGA.

Heather zag meteen mogelijkheden: misschien kon deze groep back in the States wel een tour organiseren van de Young Zulu Warriors, de zulu-musicalgroep van GGA die draait onder hetzelfde principe als de voetbalteams. Dus, om de Yanks een goed beeld te geven van wat ze konden verwachten, werd zaterdagavond ad hoc nog de complete musical Thula Sizwe opgevoerd. Een geweldig spektakel met zang en tradtionele zulu-dans, zie foto. In 2006 hebben ze ook door Nederland getourd en hebben we in Arnhem als gastgezin ook een aantal van die jongens in huis gehad; was ook leuk om die nu weer te zien optreden. En Jos en Gerda vielen ook met de neus in de boter met de show!

Zondag was ook wel een apart dagje. Bij het ontbijt zingend verrast door Jos en Gerda en de kinderen en de meiden hadden een mooie bos bloemen geplukt. Na het ontbijt wilden Marcel en Jos even boodschappen gaan halen, maar ze liepen vast in de Comrades marathon, een enduranceloop van maar liefst 89 kilometer tussen Durban en Pietermaritzburg. Daar liepen trouwens ook 23 knapen van GGA in mee.

Gerda en ik bleven bij de kinderen. Die die trokken meteen naar het zwembad en de speeltuin. Gijs was echter heel boos dat hij niet met zijn papa mee mocht boodschappen doen en nadat Gerda zijn luier had verschoond wastie er ineens vandoor gerend: ‘ik gaat weglopen!!’. Dat deed-ie dus inderdaad. Gijs is 2,5 jaar en bovengemiddeld bijdehand. Het is een immens terrein maar meneer wist precies waar hij vandaan was gekomen. Met z’n beer onder de arm zo de poort uit, de oprit af en de gravelweg op richting Cato Ridge zonder dat iemand hem in de gaten had. (Bijna iedereen was weg om naar de Comrades te kijken.)
Gerda in paniek, we hebben het hele terrein afgezocht, komt er op een gegeven moment een gezin aanrijden in een bakkie met een blèrende Gijs op schoot. Die hadden ze langs de weg zien lopen en gedacht dat er ergens een auto was verongelukt waar hij uit het wrak was gekropen. Duuuuussssss…. De schrik was groot. Gijs was er redelijk gauw weer overheen. Die zei de volgende dag droogjes: “kijk, hier heb ik gisteren gelopen.”
Gelukkig was het al weer vrij snel tijd voor de lunch…

Aan het einde van de middag bleek dat er een veldfire toch wel redelijk hard bezig was om op te rukken naar het terrein van GGA. Veldvuren komen in deze tijd van het jaar veel voor. In de winter is het hier droog en het hoge dorre gras wordt dan vaak onder min of meer gecontroleerde omstandigheden in de fik gestoken. Want daar waar het gras verbrand is kan namelijk geen brand meer ontstaan als er niemand bij is of wanneer de wind de verkeerde kand op staat. Maar dit leek een spontaan veldfire en het ging hard onze kant op. De omliggende boeren hadden nog geen preventieve maatregelen genomen.
Een van de vrijwilligers is nog als de donder op de trekker gesprongen om met een maaimachine een soort brandgang te creeëren, maar dat mocht niet meer baten. Het vuur vrat zich snel door het dorre gras heen, gigantische rookontwikkeling, een lang lint van vlammen, het zag er wel spectaculair uit in het donker. Maar ja, Ginus was gauw de blagen in veiligheid gaan brengen dus geen foto’s van de actie - journalist van lik-me-de-reet!. Gerda wel, dus de plaatjes volgen later. Op de foto van de springende kids op de trampoline kun je wel de rook zien in de achtergrond.

Het weeshuiscomplex op zich zat niet in de gevarenzone, maar de achterste rondavel bij het zwembad wel. Die wordt gebruikt om de vrijwilligers en andere gasten in te huisvesten. Marcel en Jos hebben het vuur daar met takken staan uitslaan; Marcel is nog in z’n voet gebeten door een slang. Die komen door het vuur uit hun winterslaap. Zal wel geen hele giftige geweest zijn want Mars doet ’t nog steeds. Afijn, alles is overeind gebleven.
Ik stel me zo voor dat ze straks aan Jos vragen: En, hoe was je vakantie? “Mwoa… ach, nog een stuk of wat aidswezen gered van de verbrandingsdood…”

Voor het avondeten werd ik nog met een smoesje naar de grote eetzaal van het weeshuis gelokt. Heather had stiekem een taart laten bakken en ik werd ter ere van mijn verjaardag toegezongen door alle weeskinderen plus personeel. Daar hebben nog even een mooi feestje gebouwd!

Zondagavond nog lang zitten naborrelen op het terras bij Heather en Patrick en dochter Bronwyn, die ook even thuis was. Laat Heather maar schuiven, die heeft zo gigantisch veel meegemaakt in haar leven, die is in één avond echt niet uitgepraat.

Maandagochtend zijn Jos, Gerda en ik met Heather mee geweest de vallei in. Voor mij was het ook werk, voor het ND. Heel ‘toevallig’ – maar in toeval kun je niet meer geloven bij GGA – was het gisteren precies de dag van de maandelijkse voedseluitdeling. Eigenlijk zou dat niet gebeuren omdat het een nationale feestdag was, maar het bleek toch zo te zijn. Dat konden we dus mooi meepikken.

Eerst gingen we kijken bij twee hele arme gezinnen. De huisjes die ze van modder maken zijn niet echt stevig en in de natte tijd storten ze zo in. Dus als er sponsors zijn dan worden die met behulp van GGA’s Houses of Hope-project weer gerepareerd. Bij één huis lag de hele zijmuur eruit. Zo’n vrouwtje krijgt dan wel een voedselpakket, maar de kans dat dat gejat wordt is ook levensgroot als je zo kunt binnenlopen, dus een dicht huis is vooral ook voor de veiligheid van belang.

Een andere jongen die z’n hele familie was verloren door aids woonde op zichzelf. ‘Kijk gerust even binnen’, zei Heather. Bleken me daar toch een paar giga-porno-posters aan de verder kale muur te hangen! Wist Heather ook niet, de jongen schaamde zich dood, kreeg vervolgens een hele ‘schaam jij je niet, hoe haal je het in je hoofd’- kanonnade van Heather over zich heen, in vloeiend Zulu en in aanwezigheid van alle buren. Arme jongen…

De voedseluitdeling uit het Starfish-programma hebben we dus ook meegemaakt. Mensen die door de lokale community health workers worden opgemerkt als de aller-, allerarmsten, kunnen door hen worden aangemeld bij GGA. Dan krijgen ze een persoonlijke knipkaart waarmee ze één keer in de maand een voedselpakket kunnen ophalen, bestaande uit onder meer twee zakken maismeel, een zak bonen, een tray sardientjes in tomatensaus en nog wat kookolie, suiker en wat stukken zeep en kaarsen. In combinatie met het kindersponsorprogramma van GGA worden zo 550 gezinnen ondersteund, van gemiddeld tien personen.
Het voedsel is niet ter aanvulling van – ze moeten het daar gewoon een hele maand mee doen. “Eerst zat er ook nog een grote zak rijst bij, maar vanwege de gestegen voedselprijzen hebben we die moeten schrappen”, aldus Heather. Het sponsorbedrag ligt namelijk vast op 25 euro, terwijl er eigenlijk 30 tot 35 euro per gezin nodig is voor voedsel. Het is gewoon te triest voor woorden.
De GGA-vrijwilligers leggen de pakketten klaar op het grasveld en de mensen staan klaar – sommigen met de kruiwagen - om het spul mee naar huis te nemen, zie foto.

Je ziet in de rij ook kindertjes, een paar broertjes en zusjes bij elkaar, geen grote mensen erbij want die zijn dood, zo’n knulletje van een jaar of vijf met z’n knipkaart in de knuistjes. Jongens, ik kan best wat hebben, en als ik door de lens van mijn camera kijk heb ik doorgaans geen moeite met professioneel afstand bewaren, maar ik hield de ogen echt niet droog. En nu ik het optik ook niet. Wat is het toch godsgruwelijk nodig dat die kinderen daar geholpen worden. En alleen GGA is in dat gebied actief, geen Unicef, geen Worldvision, ze zijn echt alleen van Heather afhankelijk anders kijkt er niemand naar ze om.

Terwijl we bij de voedseluitdeling stonden te kijken, kwam het bericht door dat er op datzelfde moment vlakbij een oma was overleden die voor acht kinderen zorgde. Vorige week was de moeder dood, nu de oma ook. Weer acht weesjes erbij, waar Heather acute hulp én een begrafenis voor moet zien te regelen. Ik kan alleen maar zeggen: iedereen die 25 euro of liefst nog een tientje meer in de maand kan missen moet zo’n gezin gaan sponsoren en zich nú spoorslags aanmelden bij de Vrienden van God’s Golden Acre Nederland! www.godsgoldenacre.nl En neem van mij aan: er blijft geen enkele euro aan de strijkstok hangen, alles wordt 100 procent omgezet in voedsel, schoolgeld en schoolkleding.

Het leven is gewoon niet eerlijk.

Maar Gerda en ik zagen nog wel een leuke fair trade mogelijkheid: één van de community health workers had een handtas bij zich die was gehaakt met draad dat afkomstig was van gerecyclede chipszakjes. Oersterk en origineel, én goed voor het milieu én goed om een groep arme mensen de kans te geven op een beter bestaan. Daar gaan we wat mee doen. Als ze ze nog een slag je groter maken, heb je ook perfecte boodschappentassen. Gerda wilde toch een tasjeszaak beginnen, dus dat gaat helemaal goedkomen. U hoort nog van ons!