Zak

Anthony heeft zaterdagochtend zijn eerste kinderfeestje gehad. Hij was uitgenodigd door Zak (kan die jongen ook niet helpen), het zoontje van een locale transportondernemer. Zak werd vier. Zak woont op loopafstand in - naar bleek - een Kast van een Keet. Springkasteel stond al in de tuin, en bij binnenkomst was de bar ook al open. Het kinderfeestje bleek eigenlijk vooral bedoeld te zijn voor de ouders...
Zaterdagochtend elf uur en Marcel kon meteen aan het bier. De vader van Zak was niet alleen de baas van een transportbedrijf, hij had ook het lijf van een echte trucker: zeker 2 meter lang en net zo breed met een beste pens. Hij stond achter zijn eigen bar en de keuze was tussen import-Amstel en cola-brandewijn. (Gelukkig stond er ergens achteraf nog een thermoskan koffie ook, waar ik kirrend op werd gewezen door de très petite moeder van Zak.) Uiteraard ladingen koek en taart. Meteen gingen er ook twee zakken hout op de openhaard annex binnenbarbecue, en zodra de boel verkoold was gingen er lá-ding-en boerewors op. Pa Zak bleef flink aan het tappen, en het was denk ik voor het eerst dat Marcel vóór 13.00 uur op een zaterdagoggend een dikke bierkegel had. Hik.
Dat weten we dan ook weer voor de volgende keer: vóór een Afrikaans kleuterfeestje eerst een beetje bodem in de maag leggen!

Umdloti

Het leuke van de sjoenalestiek is dat je ook af en toe op pad mag. Afgelopen week het internationale congres van de vereniging van varkensveeartsen gecovered. Die hadden bedacht dat Durban wel een mooie locatie was voor hun tweejaarlijkse samenzijn. Aangezien de meiden toch schoolvakantie hadden, mijn reis en verblijf worden betaald en een éénpersoonskamer in een hotel in Durban per nacht net zo veel kost als een zespersoons selfcatering-appartementje in Umdloti, gekozen voor het laatste.

Omdat we toch één bed over hadden, mocht Margriets schoolvriendinnetje Dineo ook mee. Zij woont samen met een broertje bij haar oom en tante. Ouders, oma plus merendeel van de volwassenen in de familie zijn al met de HIV-zeis weggemaaid door Magere Hein. Dineo lijkt daardoor tamelijk getraumatiseerd, ze is heel stil en verlegen, praat nauwelijks (ook thuis niet) en ze is heel bang dat haar laatste tante ook doodgaat. Maar ze is niet zó in zichzelf gekeerd dat je er geen contact meer mee krijgt. Het is een heel lief schatje en zo’n meisje gun je echt een weekje weg. Tante ís namelijk wel breed, maar ze hééft het niet zo breed… En bovendien wilde ik wel eens weten hoe dat nou in het echt is, een stíl kind;)

Maandag afgereisd naar Umdloti, 25 km boven Durban. Ons appartementje lag pal aan het strand/Indische Oceaan. De website was weliswaar iets veelbelovender dan de werkelijkheid (niks geen vaatwasmachnie, geen ingebouwde wasdroger en geen winkels op loopafstand of je moet een training voor de Nijmeegse ook als zodanig tellen)en de ruimte was aardig krap, maar wel echt aan het strand. We konden vanaf het balkon zelfs dolfijnen zien spelen.
Maandag, dinsdag en de woensdag- en donderdagochtend heb ik gewerkt. Zij het met een bonkende koppijn en ruim 39 graden koorts, maar met een vracht paracetamol ging het net. Ik lag er ’s avonds eerder op dan de blagen! Was wel een beetje ongezellig voor Mars.

Hij heeft vooral met de kids aan het strand gekeuteld. Die hebben zich uiteraard super vermaakt in de branding, schelpen gezocht etc. Dineo heeft ook geweldig genoten. Voor de verandering is Dorien nou eens niét in aanraking gekomen met een bluebottle-jellyfish, zo'n gemeen blauw kwalletje met verschrikkelijk brandende tentakels.
En rustig dat het was! Want hier is het WINTER en geen Zuid-Afrikaan die dan naar het strand gaat. Voor ons was het met 23 graden en een heerlijk zonnetje prima strandweer, maar in Durban zie je dan echt alleen dik ingepakte hengelaars op het strand en hardcore wandelaars.
Woensdagmiddag ook nog naar Shaka World geweest, een soort Dolfinarium met zeehondenshow en dolfijnenshow - maar met de verrekijker vanaf het strand naar de 'echte' dolfijnen kijken, is toch stoerder!!

Gisteren op de terugweg nog even bij Heather/GGA langs gereden (kwam mooi uit, onder lunchtijd) en gisteravond waren we weer thuis.
Nou heb ik een stapel technische verhalen in het kladblok en op cd’s en USBsticks die ik nodig moet uitwerken, en de kids hebben nog twee weken wintervakantie. Dat komt dan weer minder goed uit. Anyway, rap aan de slag dan maar!!

Jatten bij de post

Hoihoi;
vandaag in het nieuws dat Amazon(.com) de Zuid-Afrikaanse posterijen op de zwarte lijst heeft gezet vanwege het feit dat heel veel bestellingen achterover worden gedrukt. "Rampant theft by Post Office workers has infuriated internet retailing giant Amazon so much that it will no longer send goods to South Africa by post, Business Day has reported.
Anyone wanting to order directly from the US-based website must now pay for a private courier service adding about R420 to the price of a DVD.
No one from the Post Office would comment.
No other African country's postal service had been blacklisted by Amazon, Business Day said."
Zuid-Afrika is dus het enige Afrikaanse land waar het zo erg is!
Rond Sinterklaas was een heel lief pakket van Gerco en Linda ook aangevreten: precies de chocolade A van Anthony hadden ze eruit gejat.

Gewone post ontvangen we wel, maar we merken regelmatig dat sommige poststukken gewoon niet aankomen. Is dus niet alleen een kwestie van jatten maar ook van totale incompetentie/slordige bezorging. Dus aan iedereen die ons iets wil opsturen: het handigste is om dat mee te geven aan mensen die toch deze kant op komen.

* Nabrander: net de post opgehaald, een hele stapel dit keer! Met uiteraard de verjaardagskaart van de nimmer verzakende tante Ans en die van Ronald en Truus, waarvoor dank!! Plus een dik pakket aangifteformulieren van de belastingdienst. Die weten je ook altijd en overal te vinden...

GGA-experience

Even een waarschuwing vooraf: dit gaat een lang verhaal worden! We hebben enorm veel meegemaakt het afgelopen weekeinde. We zijn helemaal ondergedompeld in de God’s Golden Acre experience, om het zo maar te zeggen. Om zelf ook de draad niet kwijt te raken doe ik het relaas maar in chronologische volgorde.

God’s Golden Acre is het aidswezenopvangproject van Heather Reynolds. In Cato Ridge, tussen Pietermaritzburg en Durban, vangt ze op een groot terrein 67 aidsweeskinderen op (ruwweg van 0 tot 18). Daarnaast ondersteunt GGA plusminus 5.500 van de allerarmsten in de achterliggende Valley of the 1000 Hills.

We arriveerden vrijdagavond om een uur of half zes, iets na Jos en Gerda. Jos was al een potje aan het voetballen met de jongens. Heather zelf was er ook weer, die is bijna 3 maanden in Europa gebleven omdat ze vanwege een trombosebeen niet terug mocht vliegen.

In het woon- annex pakhuis van Heather en Patrick zijn we vrijdagavond aangeschoven voor het diner, gekookt door chefkokkin Shereen. Dan komen er dus megahoevelheden eten op tafel, allemaal superlekkere schotels maar veel en veel te veel, dus die werden achtereenvolgens nog drie dagen opgewarmd voor lunch & diner. Qua eten niks tekort gekomen... Deze week maar eens goed ontslakken…

Vrijdagavond natuurlijk Nederland-Frankrijk gekeken: ergens is een tv vandaan gehaald, die is in dat mudjevolle huis pontificaal op een tafel gezet, banken eromheen getrokken en we hebben allemaal met verbazing gezien hoe het uiteindelijk vier-één werd!!

De volgende dag zijn we na het ontbijt afgezakt naar een voetbalveld in de vallei, waar Jos de training heeft bijgewoond van een aantal elftalletjes. GGA heeft in de vallei – een gebied bijna zo groot als de provincie Utrecht – 68 voetbalteams opgezet. Doel: de jongens van de straat houden en ze een beetje structuur en sociaal verantwoordelijkheidsgevoel bijbrengen. Door de aids is een hele middenlaag van de bevolking weggevaagd, dus de opgroeiende jeugd heeft geen rolmodellen of vaderfiguren meer waar ze een voorbeeld aan hebben. Wat doe je dan als je arm bent en ook geen geld hebt om naar school te gaan? Niks, beetje rondhangen, beetje zuipen, beetje roken en aids oplopen en verder verspreiden.

Maar voetballen vinden ze allemaal geweldig. Dus: organiseer een voetbalteam, waar ze alleen bij mogen aansluiten als ze: A) altijd op de training en bij de wedstrijden komen (discipline leren) en: B) niet roken, niet drinken en zich onthouden van seks!
Ik zeg niet dat dit zaligmakend is en dat ze allemaal rein en puur blijven, maar het geeft de jongens in elk geval wat te doen, het biedt ze structuur, ze horen ergens bij, ze zijn sportief bezig en ze leren verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf en voor elkaar. En ze hebben schik en vergeten even de armoe.

Jos had voor de gelegenheid een trainingstenue aangetrokken (had toch een hele sporttas vol afgeschreven sportkleding van Vitesse bij zich voor GGA) en na de training door de eigen coach is hij ook nog een poosje goed bezig geweest met de jongens, zie foto. Het was een mooi gezicht. Allemaal zwetende knulletjes - Jos gaf ze 20 push-ups als ze een potje goalschieten verloren!- de ene nog redelijk in de sportkleren, de ander op blote voeten, slippers of zelfs met twee verschillende schoenen.

Zaterdagmiddag konden we weer aanschuiven bij een braai (ik moet écht ernstig gaan ontslakken) ter gelegenheid van het afscheid van een groep Amerikaanse vrijwilligers, die drie weken zinvol bezig waren geweest bij GGA.

Heather zag meteen mogelijkheden: misschien kon deze groep back in the States wel een tour organiseren van de Young Zulu Warriors, de zulu-musicalgroep van GGA die draait onder hetzelfde principe als de voetbalteams. Dus, om de Yanks een goed beeld te geven van wat ze konden verwachten, werd zaterdagavond ad hoc nog de complete musical Thula Sizwe opgevoerd. Een geweldig spektakel met zang en tradtionele zulu-dans, zie foto. In 2006 hebben ze ook door Nederland getourd en hebben we in Arnhem als gastgezin ook een aantal van die jongens in huis gehad; was ook leuk om die nu weer te zien optreden. En Jos en Gerda vielen ook met de neus in de boter met de show!

Zondag was ook wel een apart dagje. Bij het ontbijt zingend verrast door Jos en Gerda en de kinderen en de meiden hadden een mooie bos bloemen geplukt. Na het ontbijt wilden Marcel en Jos even boodschappen gaan halen, maar ze liepen vast in de Comrades marathon, een enduranceloop van maar liefst 89 kilometer tussen Durban en Pietermaritzburg. Daar liepen trouwens ook 23 knapen van GGA in mee.

Gerda en ik bleven bij de kinderen. Die die trokken meteen naar het zwembad en de speeltuin. Gijs was echter heel boos dat hij niet met zijn papa mee mocht boodschappen doen en nadat Gerda zijn luier had verschoond wastie er ineens vandoor gerend: ‘ik gaat weglopen!!’. Dat deed-ie dus inderdaad. Gijs is 2,5 jaar en bovengemiddeld bijdehand. Het is een immens terrein maar meneer wist precies waar hij vandaan was gekomen. Met z’n beer onder de arm zo de poort uit, de oprit af en de gravelweg op richting Cato Ridge zonder dat iemand hem in de gaten had. (Bijna iedereen was weg om naar de Comrades te kijken.)
Gerda in paniek, we hebben het hele terrein afgezocht, komt er op een gegeven moment een gezin aanrijden in een bakkie met een blèrende Gijs op schoot. Die hadden ze langs de weg zien lopen en gedacht dat er ergens een auto was verongelukt waar hij uit het wrak was gekropen. Duuuuussssss…. De schrik was groot. Gijs was er redelijk gauw weer overheen. Die zei de volgende dag droogjes: “kijk, hier heb ik gisteren gelopen.”
Gelukkig was het al weer vrij snel tijd voor de lunch…

Aan het einde van de middag bleek dat er een veldfire toch wel redelijk hard bezig was om op te rukken naar het terrein van GGA. Veldvuren komen in deze tijd van het jaar veel voor. In de winter is het hier droog en het hoge dorre gras wordt dan vaak onder min of meer gecontroleerde omstandigheden in de fik gestoken. Want daar waar het gras verbrand is kan namelijk geen brand meer ontstaan als er niemand bij is of wanneer de wind de verkeerde kand op staat. Maar dit leek een spontaan veldfire en het ging hard onze kant op. De omliggende boeren hadden nog geen preventieve maatregelen genomen.
Een van de vrijwilligers is nog als de donder op de trekker gesprongen om met een maaimachine een soort brandgang te creeëren, maar dat mocht niet meer baten. Het vuur vrat zich snel door het dorre gras heen, gigantische rookontwikkeling, een lang lint van vlammen, het zag er wel spectaculair uit in het donker. Maar ja, Ginus was gauw de blagen in veiligheid gaan brengen dus geen foto’s van de actie - journalist van lik-me-de-reet!. Gerda wel, dus de plaatjes volgen later. Op de foto van de springende kids op de trampoline kun je wel de rook zien in de achtergrond.

Het weeshuiscomplex op zich zat niet in de gevarenzone, maar de achterste rondavel bij het zwembad wel. Die wordt gebruikt om de vrijwilligers en andere gasten in te huisvesten. Marcel en Jos hebben het vuur daar met takken staan uitslaan; Marcel is nog in z’n voet gebeten door een slang. Die komen door het vuur uit hun winterslaap. Zal wel geen hele giftige geweest zijn want Mars doet ’t nog steeds. Afijn, alles is overeind gebleven.
Ik stel me zo voor dat ze straks aan Jos vragen: En, hoe was je vakantie? “Mwoa… ach, nog een stuk of wat aidswezen gered van de verbrandingsdood…”

Voor het avondeten werd ik nog met een smoesje naar de grote eetzaal van het weeshuis gelokt. Heather had stiekem een taart laten bakken en ik werd ter ere van mijn verjaardag toegezongen door alle weeskinderen plus personeel. Daar hebben nog even een mooi feestje gebouwd!

Zondagavond nog lang zitten naborrelen op het terras bij Heather en Patrick en dochter Bronwyn, die ook even thuis was. Laat Heather maar schuiven, die heeft zo gigantisch veel meegemaakt in haar leven, die is in één avond echt niet uitgepraat.

Maandagochtend zijn Jos, Gerda en ik met Heather mee geweest de vallei in. Voor mij was het ook werk, voor het ND. Heel ‘toevallig’ – maar in toeval kun je niet meer geloven bij GGA – was het gisteren precies de dag van de maandelijkse voedseluitdeling. Eigenlijk zou dat niet gebeuren omdat het een nationale feestdag was, maar het bleek toch zo te zijn. Dat konden we dus mooi meepikken.

Eerst gingen we kijken bij twee hele arme gezinnen. De huisjes die ze van modder maken zijn niet echt stevig en in de natte tijd storten ze zo in. Dus als er sponsors zijn dan worden die met behulp van GGA’s Houses of Hope-project weer gerepareerd. Bij één huis lag de hele zijmuur eruit. Zo’n vrouwtje krijgt dan wel een voedselpakket, maar de kans dat dat gejat wordt is ook levensgroot als je zo kunt binnenlopen, dus een dicht huis is vooral ook voor de veiligheid van belang.

Een andere jongen die z’n hele familie was verloren door aids woonde op zichzelf. ‘Kijk gerust even binnen’, zei Heather. Bleken me daar toch een paar giga-porno-posters aan de verder kale muur te hangen! Wist Heather ook niet, de jongen schaamde zich dood, kreeg vervolgens een hele ‘schaam jij je niet, hoe haal je het in je hoofd’- kanonnade van Heather over zich heen, in vloeiend Zulu en in aanwezigheid van alle buren. Arme jongen…

De voedseluitdeling uit het Starfish-programma hebben we dus ook meegemaakt. Mensen die door de lokale community health workers worden opgemerkt als de aller-, allerarmsten, kunnen door hen worden aangemeld bij GGA. Dan krijgen ze een persoonlijke knipkaart waarmee ze één keer in de maand een voedselpakket kunnen ophalen, bestaande uit onder meer twee zakken maismeel, een zak bonen, een tray sardientjes in tomatensaus en nog wat kookolie, suiker en wat stukken zeep en kaarsen. In combinatie met het kindersponsorprogramma van GGA worden zo 550 gezinnen ondersteund, van gemiddeld tien personen.
Het voedsel is niet ter aanvulling van – ze moeten het daar gewoon een hele maand mee doen. “Eerst zat er ook nog een grote zak rijst bij, maar vanwege de gestegen voedselprijzen hebben we die moeten schrappen”, aldus Heather. Het sponsorbedrag ligt namelijk vast op 25 euro, terwijl er eigenlijk 30 tot 35 euro per gezin nodig is voor voedsel. Het is gewoon te triest voor woorden.
De GGA-vrijwilligers leggen de pakketten klaar op het grasveld en de mensen staan klaar – sommigen met de kruiwagen - om het spul mee naar huis te nemen, zie foto.

Je ziet in de rij ook kindertjes, een paar broertjes en zusjes bij elkaar, geen grote mensen erbij want die zijn dood, zo’n knulletje van een jaar of vijf met z’n knipkaart in de knuistjes. Jongens, ik kan best wat hebben, en als ik door de lens van mijn camera kijk heb ik doorgaans geen moeite met professioneel afstand bewaren, maar ik hield de ogen echt niet droog. En nu ik het optik ook niet. Wat is het toch godsgruwelijk nodig dat die kinderen daar geholpen worden. En alleen GGA is in dat gebied actief, geen Unicef, geen Worldvision, ze zijn echt alleen van Heather afhankelijk anders kijkt er niemand naar ze om.

Terwijl we bij de voedseluitdeling stonden te kijken, kwam het bericht door dat er op datzelfde moment vlakbij een oma was overleden die voor acht kinderen zorgde. Vorige week was de moeder dood, nu de oma ook. Weer acht weesjes erbij, waar Heather acute hulp én een begrafenis voor moet zien te regelen. Ik kan alleen maar zeggen: iedereen die 25 euro of liefst nog een tientje meer in de maand kan missen moet zo’n gezin gaan sponsoren en zich nú spoorslags aanmelden bij de Vrienden van God’s Golden Acre Nederland! www.godsgoldenacre.nl En neem van mij aan: er blijft geen enkele euro aan de strijkstok hangen, alles wordt 100 procent omgezet in voedsel, schoolgeld en schoolkleding.

Het leven is gewoon niet eerlijk.

Maar Gerda en ik zagen nog wel een leuke fair trade mogelijkheid: één van de community health workers had een handtas bij zich die was gehaakt met draad dat afkomstig was van gerecyclede chipszakjes. Oersterk en origineel, én goed voor het milieu én goed om een groep arme mensen de kans te geven op een beter bestaan. Daar gaan we wat mee doen. Als ze ze nog een slag je groter maken, heb je ook perfecte boodschappentassen. Gerda wilde toch een tasjeszaak beginnen, dus dat gaat helemaal goedkomen. U hoort nog van ons!

Dienstmededeling

Voor al die lieve vrienden, kennissen en familie die mij zondag gaan bellen: ik ben niet thuis! Dit weekeinde zijn we op God's Golden Acre. Ik verjaar dus tussen de aidswezen. Weer 's wat anders.
Jos en Gerda komen we daar vanavond ook weer tegen, als het goed is. Als het een beetje meezit kan Jos morgen een voetbal-clinic geven aan de jongens van de GGA-teams, en kunnen Gerda en ik mee de vallei in naar de ernstig armen die GGA ondersteunt.
Vanavond hopelijk Nederland-Frankrijk kijken (beetje sneu voor de Fransen, op vrijdag de dertiende!) en als alles goed gaat zijn we maandagavond weer thuis. Maandag is nl. een vrije dag dus de kids hoeven niet naar school.
Cheers!

Home affairs...

Ahaaaaaaa... Nou weten we waarom het zo verschrikkelijk lang duurt met die werkvergunning van Marcel: het ministerie van Home Affairs is bezig om uitgifte van paspoorten, ID-documenten en werkvergunningen te versnellen! Sinds mei vorig jaar zijn ze bezig met het Turnaround-project. Tja, en met zo'n grote reorganisatie schiet het werk er natuurlijk bij in. Zie het bericht op http://www.news24.com/News24/South_Africa/News/0,,2-7-1442_2337997,00.html
Duuuuussss, zou postbode Siemen zeggen, dáárom...

Voetbal, stekelvarkens en wvttk

Jajajajajaaaaaaaa!!! Drie-Nul!! Nou mis ik Nederland toch echt hoor! Zo’n geweldige pot voetbal moet je eigenlijk thuis zien, aan het pleintje, met de buren erbij…
Nu zaten we weer thuis in Heidelberg, weliswaar in een met oranjespul versierde keet en met Ivan en Blessing - die zijn als zwarte Zuid-Afrikanen ook gek op voetbal - maar het is toch niet helemaal hetzelfde als voetbal kijken in Nederland. Zelfs Jos en Gerda zitten er nu niet bij. Die zijn vandaag van Mkuze doorgereden naar St. Lucia, een vriendelijk toeristendorpje pal aan de oostkust. De Kortekazen gaan nu voor een paar dagen zon, zee, strand en natuur.

Het afgelopen weekend zaten we wel gezamenlijk op de Abu Madi gamefarm in Mkuze. Deze wildboerderij maakt deel uit van het Zululand Rhino Reserve. Hier heeft een aantal wildboeren de onderlinge afrasteringen weggehaald en zo is er één natuurreservaat ontstaan.

Abu Madi bleek een heel genoeglijk en kindvriendelijk plekje, met een comfortabel guesthouse met plek voor acht à negen personen en nog een driepersoons rondavel eraanvast. Vanuit de tuin keken we zo op de wrattenzwijnen die naar de drinkplaats kwamen. Vogeltjes bij de vleet, en de wereld aan impala’s, nyala’s, kudu’s en ander beestenspul.
We hebben het heel relaxt gedaan, zaterdag zelf een gamedrive gemaakt en verder een beetje in het zonnetje liggen reuzelen, en zondag een uitstapje naar een cultural village. Dat is een soort zulu-openluchtmuseum met zang- en dansvoorstelling. ’s Middags ook nog een gamedrive gemaakt met de baas van ’t spul, en onder meer giraffen en neushoorns gezien.

Met een beetje braaien en fikkie stoken in de boma (vuurplaats) kwamen we de avonden ook wel door. Het was al met al erg gezellig en heel relaxed!!

Voor het eerst ook stekelvarkens in levende lijve gezien. Al heel vaak hebben we de zwart-witte pennen van deze nachtdieren gevonden in het veld – zelfs bij de meiden op school liggen ze af en toe in het gras – maar nu dan voor het eerst ook gezien. Martha, de uit Nederland afkomstige eigenaresse van Abu Madi, heeft er namelijk één tam gemaakt, en die smikkelt elke avond een pan met kliekjes rijst en maïspap leeg. Soms komen de iets minder tamme soortgenoten ook mee.

Een stekelvarken bleek een stuk groter dan ik op basis van de gevonden pennen had ingeschat. Het zijn nog beste knapen, beetje het formaat van een gemiddelde hond (Spaniel?). Qua koppies zijn het meer een buitenformaat cavia’s.
En ze heb ze wel achter de ellebogen! De tepels van vrouwtjes-stekelvarkens zitten namelijk zo’n beetje ter hoogte van de oksels, omdat daar geen stekels zitten. Zou anders een beetje sneu worden voor de kleintjes als die willen drinken. Zondagavond hebben we Margriet, Dorien en Janne zelfs nog uit bed gehaald, zodat die het stekelvarken (nachtdier) ook nog eventjes konden zien.

De kinderen hebben heerlijk met elkaar gespeeld, Janne (5) mixt prima met Dorien (6) en Margriet (9) en Gijs (2,5) en Anthony (3,5) hadden elkaar ook helemaal gevonden. Duo Penotti! Kortom, een buitengewoon gezellig weekendje. Ik zou zeggen: de foto’s spreken voor zich.

Volgende week hebben we de reünie. Dan zien we elkaar weer op God’s Golden Acre, het aidswezentehuis van de Heather en Patrick Reynolds. Die zijn trouwens gisteren de trotse opa en oma geworden van hun eerste (Nederlandse) kleinkind, Joshua. Brendan en Monique: vanuit Heidelberg van harte gefeliciteerd!!

Komende vrijdag zijn Heather en Patrick als het goed is ook weer terug uit Nederland, dan kunnen ze Jos en Gerda (en ons) hopelijk zaterdag meenemen naar de Valley of the Thousand Hills. Dat is een verschrikkelijk arm gebied in Kwazulu-Natal waar GGA een heel groot aantal door aids getroffen huishoudens ondersteunt. Daar zijn ook heel wat tienergezinnen bij. Als beide ouders zijn overleden draagt het oudste kind de zorg voor de achtergebleven broertjes en zusjes.

Het plan is verder dat Jos een voetbal-clinic gaat geven aan één van de GGA-voetbalteams. Jos heeft ook een tas vol afgeschreven sportkleding van Vitesse achterovergedrukt en meegenomen voor het voetbalproject van GGA. Immers; als deze jongens hun tijd zinvol kunnen doden met voetbal(training) doen ze tenminste geen dingen waar ze op korte termijn dood van gaan… Over de aidsproblematiek in Zuid-Afrika kan ik nog pagina’s volschrijven, maar het is onderhand bijn 01.30 uur, dus het is mooi geweest voor vandaag. Later meer. Groeten!

PS: Inez & Alex, we wensen dat jullie nog maar hééél lang als gezin samen heerlijk mogen genieten in jullie nieuwe woning!!
En hetzelfde geldt voor Gerco en Linda: ook gefeliciteerd met de prachtige nieuwe stulp! Eén voordeel hebben we: we kunnen in elk geval niet helpen klussen....

Buurtbarbecue!

En jawel, met precies een etmaal vertraging zijn onze Arnhemse buurtjes dan toch gearriveerd! Dit keer werd de vlucht niet gecancelled en konden we de Kortekazen zondag op de afgesproken tijd ophalen. Lekker kalm aan gedaan - konden Janne en Gijs een beetje acclimatiseren – en genoeglijk gebraaid. Marcel heeft Jos – verstokte bierdrinker - via het bier aan de chardonnay gekregen en aldus bekeerd tot de witte wijn. Met twee flessen mee in de koelbox kunnen Jos en Gerda vanavond voor het eerst samen een wijntje drinken!
Met de kids ging het ook prima. Gijs is dus een jaar jonger dan Anthony, maar even groot (zie foto) en zelfs nog een beetje zwaarder! Janne heeft bij de meiden op de kamer geslapen en dat vonden ze ook érrug gezellig. Janne is vanochtend mee geweest om Margriet en Dorien naar school te brengen – zes uur op – dus die zal wel lekker bijslapen in de auto.
De Kortekazen zijn vanochtend vertrokken richting Pilgrims' Rest, een oud mijnwerkersdorpje. Morgen rijden ze door naar het Kruger Park, en vandaaruit zakken ze vrijdag af naar Mkuzi Game Reserve, tegen de westkust aan. Daar meren wij dan vrijdag ook aan, zodat we Jos’ wijntraining komend weekend verder kunnen voortzetten. U hoort nog of hij het certificaat ook gaat behalen.