Ik had een paardenslager verwacht. Een morsige man met snor en baard, armen als scheepskabels en een bebloed voorschoot. Tang met druipende restanten van het gebit van de vorige patiënt nog in de hand.
Maar nu wil ik nooit, Nooit, NOOIT MEER….. naar een andere tandars dan dan dokter Johan in Heidelberg.
Kortom: het viel mee.
Het begon afgelopen zondagochtend. We waren al een beetje laat voor de Berea Baptist Church, dus voor Ginus schoot het tandenpoetsen erbij in. Geen nood, gauw een tandenpoetskauwgompje in de auto. KNATS!!
Niettegenstaande het feit dat het Stimorol-doosje is voorzien van een fraai plaatje van een grote kies met een beschermd pantser eromheen, brak er een complete hoek van een rijkelijk gevulde onderkies af op het verantwoorde kauwgummetje. Kwart van de vulling lag bloot. Oeoeoewwww….. Wat te doen.
Met verse tegenzin het telefoonnummer van de tandarts in Marais street opgezocht. We rijden vrijwel dagelijks langs de praktijk en de strakgestucte buitenkant (hoge muur, uiteraard) boezemde wel vertrouwen in. Maar – tandarts in donker Afrika, je wéét het niet… Met een trapmechanisme aangedreven rokende trilboor... Roestige, HIV-besmette apparatu... Gedempt gegil vanachter zware deuren... Hele scenario’s speelden zich al af in mijn hoofd. “Ooohh, madam, I see no option but to extract that tooth.”
Maar: niets van dat al! De praktijk van de dokters Botes en Van Rooyen is nog moderner dan die van onze Arnhemse smid aan de Slochterenweg!! Een uiterst vriendelijke tandarts stelde zich voor als “ek is Johan” en boog zich vervolgens met alle egards over mijn noodgevalletje. Er bleek ook nog een gat in een verstandskies te zitten, waar hij fluks met een mini-cameraatje op een stengel een kleurenfoto van nam. Die verscheen prompt op het flatscreen dat boven de uiterst comfortabele stoel hing. Vervolgens werd er op dezelfde manier een röntgenplaatje geschoten van de wortelen van de afgebroken kies. Niks op een stoel zitten met een ijzeren raamwerk in de mik! Gewoon klik – en klaar is de röntgenfoto.
Verdoving van oor tot oor, ouwe gietijzeren vulling eruit, nieuwe witte vulling erin, beetje polijsten, klaar is Klara. Kosten van het hele verhaal: 700 rand, oftewel nog geen 60 euro.
Nou zit er alleen nog een heel klein zwart stipje midden in de witte vulling, waar hij de volgende keer nog even naar moet kijken. (Haastwerk???) En: boven de stoel hing nog een ander flatscreen waarop ter verstrooiing afleveringen van Animal Planet werden vertoond met Steve ‘loook at dis ummmeeeezing crocodaiaiall’ Irwin – en daar is het ook niet goed mee afgelopen. Ik hou dus een zeker wantrouwen, maar voor de rest: doe mij maar dokter Van Rooyen!
Ja lieve lezers, het was een enerverend ochtendje.
Vervolgens bedachten Dorien en Anthony dat ze zich ook wel fijn konden insmeren met modder uit de zandbak. Ons zand is hier knaloranje en heel hardnekkig, dus... Binnen de korste keren hadden Margriet en Botle en Naledi zichzelf ook een modderpakking gegeven. Het zag er geweldig uit. (Maar uiteraard geen foto's van blote kindertjes op de blog!)
Uiteindelijk toch het hele spul maar met de tuinslang afgesproeid en vervolgens onder de warme douche gezet... En uitgelegd dat dit een 'unique event' was, ofwel: dat doen we niet nog een keer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten