Hassle Free...

Bruce Springsteen zong ooit treurig ‘babe it’s just one step forward, two steps back’. De man had in Zuid-Afrika kunnen wonen. Precies twee weken geleden is de waiver binnengekomen – de benodigde ontheffing voor de werkvergunning – vandaag meldt bureau Hassle Free Immigration dat we eerst een bewijs van ziektekostenverzekering moeten hebben, voordat Home Affairs de aanvraag voor de eigenlijke werkvergunning in behandeling kan nemen.

Dat Hassle Free kunnen ze beter omdopen in Hopelessly Fucked-up. Wie zit er nou om dat soort dingen te regelen? Voor de zoveelste keer vraag ik me af: waarom hadden ze ons niet al in oktober 2007 een lijstje kunnen geven met alle voorwaarden zodat we dat al lang klaar hadden kunnen hebben?

Nou had ik nog van CZ een bewijs van verzekering over 2008, dus die maar ingeleverd. Dat dat al lang niet meer klopt, controleert niemand. Feitelijk is het zo dat we een werkvergunning nodig hebben om als buitenlanders hier een ziektekostenverzekering te kunnen afsluiten!! En dus een ziektekostenverzekering om een werkvergunning te kunnen krijgen. Chaos, dit land.

We zitten inmiddels al vanaf 1 januari zonder ziektekostenverzekering, en dank aan de Grote Baas Boven dat we allemaal gezond zijn gebleven. Via BAT is nou tenminste wel geregeld dat we met ingang van 1 juni in een verzekering zitten (er stond nou tenminste ook druk op bij BAT). Onze kinderen kunnen dus met een gerust hard uit een boom stuiteren, kosten zijn gedekt. Maar waarom kan zo’n gespecialiseerd immigratie/emigratie/werkvergunningen bureau nou niet gewoon dat doen waar ze dik voor betaald worden?

Kroketten!

Het leven hier te lande is alweer een stukkie draaglijker geworden. Mijn eigenste keukenprins heeft zelf kroketten gemaakt!! Bedacht te laat dat ik er een foto van had moeten maken, maar ze zagen er aardig uit zoals op de foto.
Ik ben - zie mijn laatste Nederlandse blogpost, van oktober vorig jaar - niet zo heel erg verknocht aan typisch Nederlands eten, maar een simpel kroketje met mosterd... Jumm.
Ze smaakten ook prima! Haast iets te verantwoord/te goed gevuld met 100 procent puur rundvlees. Een beetje kroket moet ook iets viezigs, iets ranzigs, iets onbestemds hebben. Dat je wel echt zondigt, zeg maar. En een tikkeltje schuldig voelt na consumptie. Dat je hooguit blij kunt wezen dat dit slachtafvalprodukt in elk geval nog verantwoord is verwerkt en niet ergens in het milieu terecht is gekomen. Aan dat aspect moet Marcel nog een beetje sleutelen. Maar voor de rest: laat ze maar doorkomen!

Margriet 9 jaar!

En toen was onze oudste dochter alweer 9!
Voor het eerst dus een verjaardag en kinderfeestje in Zuid-Afrika. Op school wordt doorgaans getrakteerd op cake, maar om een béétje tegengas te geven in deze onvoorstelbare vreetcultuur, hebben we mandarijntjes met een marshmellow gedaan. Met gezichtjes erop, groot succes. Margriet heeft trouwens samen getrakteerd met een meisje dat ook die dag jarig was, maar geen traktatie had (en ook nog niks had gekregen voor haar verjaardag…) Ons help mekaar!

Bij gebrek aan naaste familie de buren ‘s middags maar uitgenodigd: de familie Moloi en onze nieuwe Afrikaner buurtjes, Jacco en Mariska en hun zoontjes Dean en Gerco van 6 en 8. Prettige kereltjes waar de meiden ook lekker mee spelen. Deze familie is net terug van anderhalf jaar wonen en werken in Thailand, dus ze weten wat het is om in een vreemd land in te burgeren.
Oom Wally en tannie Elaine konden niet komen, maar Margriet kreeg wel een spijkertasje wat ze zelf nog kan versieren – deze mensen hebben zelf ook vier dochters grootgebracht, die weten waarmee ze in de roos schieten…

Grietje is uiteraard goed verwend. We hebben nu een vissenkom met drie goudvisjes (één zwarte, die heet Anthony) en ze heeft weer heel wat leesvoer en knutselspul gekregen. Het boek van de Monsenclan uit Elst was ook mooi op tijd binnen, waarvoor dank namens onze dochter!
Namens oma Lozeman slaapt ze nu onder een High School Musical dekbed, en er staat een cyclaamroze mountainbike te glimmen voor haar slaapkamerraam. Enigszins dubieuze Chinese makelij, maar kost ook geen drol (omgerekend nog geen 50 euro voor een nieuwe fiets!) dus waar hebben we het over.

Gisteren ook haar kinderpartijtje gevierd. Ze had oorspronkelijk zes klasgenootjes uitgenodigd, maar twee kwamen uit het township Ratanda en daar schijnen de combi-taxichauffeurs te staken. In elk geval waren die meisjes de hele week al niet op school, en dus ook vrijdagmiddag niet aanwezig. Maar dat doen we in de vakantie nog een keer dunnetjes over, hebben we Margriet beloofd.
De andere vier waren de buurmeisjes Botle en Naledi en twee klasgenootjes, Lufuno en Dineo. Met het hele spul in Benoni naar de film geweest – in die bioscoop kost een filmkaartje 17 rand, zeg maar anderhalve euro, dus dan kan het een keertje! Duurste bioscoopkaartjes zijn 42 rand, nog geen vier euro. Inclusief snoep, drinken en popcorn voor alle 6 kids erbij waren we nog geen dertig euro kwijt. Afrikaners in Nederland schrikken zich compleet rot als ze naar de bios willen. Anyway, de kids hebben het genoten.

Dineo heeft trouwens helemaal mijn hart gestolen. Een heel lief, verlegen, stil meisje (uiterst rechts op de laatste foto). Ze wilde ook steeds mijn hand vast houden. Toen we haar gisteravond thuis brachten, bleek ze bij haar tante en neefje(s) in Rensburg te wonen, omdat haar ouders zijn overleden. (Aidswees? Weten we niet.) Ze hebben het thuis niet te breed, maar die tante heeft een groot hart onder haar brede boezem, dat kun je zo zien. Ik denk dat we Dineo wel vaker gaan uitnodigen… Dat moppie wil ik gewoon een beetje verwennen!!

Nieuws op de stoep...

Na de angstaanjagende beelden van hevige onlusten en brandende krottenwijken kregen we toch wel een paar bezorgde reacties vanuit Nederland, en bij deze wil ik iedereen even geruststellen: het is bij ons thuis nog veilig en rustig.

Maar inderdaad, het nieuws gebeurt wel zo’n beetje op de stoep. Arme zwarte Zuid-Afrikanen in de townships en krottenwijken reageren de frustraties hun werkloosheid, het gebrek aan sociale woningen en de gestegen voedsel- en brandstofprijzen af op het makkelijkste slachtoffer: de Afrikaanse immigranten. De Zimbabwanen en Mozambiqanen die de armoe, ellende en honger in hun land zijn ontvlucht en naar het economisch hart van Zuid-Afrika zijn getrokken in de hoop op een baan en een beter leven.
Die mensen komen automatisch ook in de sloppenwijken terecht en concurreren daar met de locale zwarte bevolking op het gebied van huisvesting, baantjes en in de handel.

Het zat er al een hele tijd aan te komen, maar nu is de vlam dus in de pan geslagen. Dertienduizend buitenlanders zijn al uit hun shacks gejaagd, in elkaar geslagen, 23 vermoord, hun bezittingen zijn gejat en de boel is in brand gestoken. Velen schuilen nu in politiestations en gemeentelijke zalen of keren terug naar waar ze vandaan kwamen. “It’s a war of the poor against te poor”, zei een politieke analist gisteren treffend.
Het geweld breidt zich wel uit naar allerlei andere townships en ‘informal settlements’ oftewel krottenwijken in en rond Johannesburg, maar blijft ook vooral beperkt tot die gebieden. Elders is het rustig. Ook in het Heidelbergse township Ratanda was het gisteren mis. Maar wij zitten hier in ons welgestelde blanke township heel veilig – ook al zijn wij dan feitelijk ook buitenlanders en immigranten!

Het hele gedoe is uit journalistiek oogpunt wel good for business... Ik ga morgen naar zo’n opvangcentrum toe. Moet wel denken aan de titel van de memoires van Reuters-correspondent Edward Behr: ‘Anybody here been raped and speaks English?'...

WAIVER BINNEN!!!

JAJAJAJAJAJAJAAAAAAAAAAAAAAA!!!! De waiver is binnen! Oftewel: de ontheffing die nodig is om Marcel z'n eigenlijke werkvergunning te kunnen aanvragen.

Langgewachtstilgezwegennietgedachttochgekregen. Yebo, baba!!
Nou zijn we d'r natuurlijk nog niet, want nu pas kan de echte aanvraag voor de werkvergunning worden ingediend en daar gaan officieel nog vier tot zes weken overheen, maar het zou me niks verbazen als ... dat langer gaat duren.
Onze al een keer verlengde visa lopen af op 8 juni, dus de komende tijd moesten we maar eens niet het land uit gaan. We hadden wilde plannen om met onze Arnhemse buren Jos & Gerda dat eerste weekend van juni naar Swaziland te gaan, maar helaas. We kijken nu uit naar een ander mooi wildpark in de buurt.

Onze Jos en onze Geertje & Janne & Gijs halen we zaterdag 31 mei van 't vliegveld. Het eerste weekend logeren ze hier, vervolgens gaan ze uitgebreid toeren, halverwege dus een gezamenlijk weekendje en de laatste dag/dagen komen ze weer uitkakken in huize Mons. Het lijkt ons erg gezellig.
De schommels voor de kids hangen al klaar en sinds vandaag staat er ook een zandbak bij op het speelveldje, wederom met dank aan Oom Wally die een ouwe trekkerband en een bakkie vol zand heeft meegenomen van de boerderij. Zo langzamerhand trekt 'ons' veldje steeds meer buurtkinderen en zo moet dat ook. Het eerste begin van de hut staat er ook. Heeft Marcel gemaakt; dat krijg je met die blagen die niet gewend zijn om buiten te struinen, die kunnen (nog) geen hutten bouwen...

Moederdag

Kinderen en kadootjes en ontbijt op bed – we hebben moederdag gevierd zoals het hoort. Ben door kinders en man voorzien van een nieuwe goudkleurige ring-met-hartje-en-echte-robijn, een zilverkleurig juwelendoosje met roof fluweel aan de binnenkant, een koffiebeker met I love You erop en chocolaatjes erin en een goeie thermoskan voor koffie. U mag zelf uitpuzzelen wie welk kadootje heeft gekozen/gegeven.

Moederdag wordt groots gevierd in Zuid-Afrika, met nieuwsitems en al. (Over Pinksteren niemand gehoord - ook niet in de kerk!)

Voor mij als adoptiemoeder blijft moederdag iets tweeledigs. Hoe zou het zijn met Anthony’s biologische moeder? Zou zij nog aan hem denken? We weten dat zij duidelijk betrokken is geweest bij zijn adoptie en dat ze rond die tijd ook wilde weten of het goed ging met hem. Maar sindsdien? Heeft ze het afgesloten? Geaccepteerd? Verdrongen? Vergeten? Heeft ze er vrede mee of blijft het knagen? Zou ze nog contact willen? Hem nog eens willen zien? Zou ik dat willen/aankunnen? Nu zegt Anthony nog heel stellig: “Dit is míjn mama!!” Maar hoe gaat hij het straks allemaal verwerken? Vragen, vragen...
Het enige dat we zeker weten, is dat we grenzeloos veel houden van dit kereltje - en van de meiden natuurlijk ook!

Tandarts

Ik had een paardenslager verwacht. Een morsige man met snor en baard, armen als scheepskabels en een bebloed voorschoot. Tang met druipende restanten van het gebit van de vorige patiënt nog in de hand.

Maar nu wil ik nooit, Nooit, NOOIT MEER….. naar een andere tandars dan dan dokter Johan in Heidelberg.

Kortom: het viel mee.

Het begon afgelopen zondagochtend. We waren al een beetje laat voor de Berea Baptist Church, dus voor Ginus schoot het tandenpoetsen erbij in. Geen nood, gauw een tandenpoetskauwgompje in de auto. KNATS!!
Niettegenstaande het feit dat het Stimorol-doosje is voorzien van een fraai plaatje van een grote kies met een beschermd pantser eromheen, brak er een complete hoek van een rijkelijk gevulde onderkies af op het verantwoorde kauwgummetje. Kwart van de vulling lag bloot. Oeoeoewwww….. Wat te doen.

Met verse tegenzin het telefoonnummer van de tandarts in Marais street opgezocht. We rijden vrijwel dagelijks langs de praktijk en de strakgestucte buitenkant (hoge muur, uiteraard) boezemde wel vertrouwen in. Maar – tandarts in donker Afrika, je wéét het niet… Met een trapmechanisme aangedreven rokende trilboor... Roestige, HIV-besmette apparatu... Gedempt gegil vanachter zware deuren... Hele scenario’s speelden zich al af in mijn hoofd. “Ooohh, madam, I see no option but to extract that tooth.”

Maar: niets van dat al! De praktijk van de dokters Botes en Van Rooyen is nog moderner dan die van onze Arnhemse smid aan de Slochterenweg!! Een uiterst vriendelijke tandarts stelde zich voor als “ek is Johan” en boog zich vervolgens met alle egards over mijn noodgevalletje. Er bleek ook nog een gat in een verstandskies te zitten, waar hij fluks met een mini-cameraatje op een stengel een kleurenfoto van nam. Die verscheen prompt op het flatscreen dat boven de uiterst comfortabele stoel hing. Vervolgens werd er op dezelfde manier een röntgenplaatje geschoten van de wortelen van de afgebroken kies. Niks op een stoel zitten met een ijzeren raamwerk in de mik! Gewoon klik – en klaar is de röntgenfoto.
Verdoving van oor tot oor, ouwe gietijzeren vulling eruit, nieuwe witte vulling erin, beetje polijsten, klaar is Klara. Kosten van het hele verhaal: 700 rand, oftewel nog geen 60 euro.

Nou zit er alleen nog een heel klein zwart stipje midden in de witte vulling, waar hij de volgende keer nog even naar moet kijken. (Haastwerk???) En: boven de stoel hing nog een ander flatscreen waarop ter verstrooiing afleveringen van Animal Planet werden vertoond met Steve ‘loook at dis ummmeeeezing crocodaiaiall’ Irwin – en daar is het ook niet goed mee afgelopen. Ik hou dus een zeker wantrouwen, maar voor de rest: doe mij maar dokter Van Rooyen!

Ja lieve lezers, het was een enerverend ochtendje.

Vervolgens bedachten Dorien en Anthony dat ze zich ook wel fijn konden insmeren met modder uit de zandbak. Ons zand is hier knaloranje en heel hardnekkig, dus... Binnen de korste keren hadden Margriet en Botle en Naledi zichzelf ook een modderpakking gegeven. Het zag er geweldig uit. (Maar uiteraard geen foto's van blote kindertjes op de blog!)
Uiteindelijk toch het hele spul maar met de tuinslang afgesproeid en vervolgens onder de warme douche gezet... En uitgelegd dat dit een 'unique event' was, ofwel: dat doen we niet nog een keer!

Schommel

Jaaaaa, zo langzaam maar zeker worden er met Hollandse poldermentaliteit muren afgebroken en wordt er letterlijk over de hekken heengekeken. Met dank aan 'oom' Wally, onze buurman. Afrikaners noemen ongeveer iedereen die zo oud is dat hij je oom of tante had kunnen zijn 'oom' of 'tannie', dus ook voor ons is buurman Wally Oom Wally. Gepensioneerde boer met twee versleten knieën, o-benen, tikje scheel, en een geweldige vent. Verzamelt oude handgereedschappen en zit hele dagen in z'n schuurtje te klussen. Hij heeft het initiatief genomen om een slingertouw op te hangen in een bluegumboom op het verwilderde niemandsland aan de overkant van onze straat. Een van z'n plaaswerkers heeft-ie een bosmaaier en een paar knaken in de handen gedrukt en een stuk van het manshoge gras weg laten halen. Zo hebben de kinderen tenminste een plekje waar ze - op aardappelworpafstand - lekker buiten kunnen spelen.
Dat ene slingertouw was wel leuk, maar het leek ons nog leuker om er ook een schommel bij te hangen. (Wally had al een perfecte houten schommelzitting geknutseld.) Aldus geschiedde en met vereende krachten en geleende ladder is Ginus in de boom geklommen om de boel op te hangen. Buurtkindertjes stonden er nog wat verlegen bij, maar die waren er vandaag ook al aan het spelen. Onze meiden en hun vriendinnetjes hebben weer druk geschommeld en er schijnt ook een hut te worden gebouwd. Het zal vast niet lang meer duren voordat onze twee verse buurjongetjes van 6 en 8 ook die kant opgaan. Ivan heeft beloofd nog een paar tuinjongens te regelen om nog wat meer gras en onkruid weg te laten halen, zodat we ze iets beter in het oog kunnen houden. Te zijner tijd laten we er ook nog een paar kuub zand storten bij wijze van zandbak. Buitenspelen zullen ze!! En achter die hekken vandaan!! "In elk geval hebben ze nou een plekkie om herrie te maken en zitten ze niet zo op Tommy z'n lip", aldus Wally, referend aan onze rechterbuurman, afgestudeerd azijnpisser en mierenneuker. Pluim voor Wally! En een zelfgemaakte appeltaart!

Door of Hope (Glevinsta)

Vandaag hebben we Antony’s kindertehuis weer bezocht!! Het was geweldig om dit keer rustig de tijd te hebben om alles te bekijken. De eerste keer dat we er waren, was op de laatste dag van de reis toen we Anthony hebben opgehaald. We waren in feite onderweg naar het vliegveld en dan gaat alles zó in een waas aan je voorbij, dat je lang niet alles goed meekrijgt. Ik wist niet eens meer hoe het gebouw er van buiten uitzag. Ik had er de vorige keer ook geen foto’s van genomen en dat heb ik nu mooi in kunnen halen.

Het was heel gezellig en ontspannen, we hebben heerlijk zitten tutten met de baby’s en konden ook nog even bijpraten met Kate Allen, de manager van het tehuis. Zij heeft destijds ook heel veel op Anthony gepast en hem bijvoorbeeld op zondagen mee naar huis genomen.

We hadden Anthony vanochtend al voorbereid door de DVD van de eerste reis te bekijken, en hem verteld dat we nu weer zijn kindertehuis gingen bezoeken. Een poosje later zei hij: “Ik wil hier blijven…” Hij was even bang dat we hem gingen terugbrengen! Gelukkig kon ik ‘m snel uitleggen dat we alleen maar op bezoek gingen, en dat-ie toch echt weer met ons mee terug zou gaan. Nou, toen kreeg ik toch een strakke dikke knuffel! Dat was echt even een speciaal momentje.

Anthony heeft ook lekker gespeeld in Door of Hope, ging allemaal heel ontspannen. Ze hebben daar nu dertig kinderen, ongeveer de helft baby’s (op de bovenverdieping) en bendeden de kinderen tot een jaar of drie. Een groot deel van de kinderen zit al in het adoptietraject. Allemaal schéétjes om te zien…
Het tehuis ziet er ook goed uit, ligt niet zoals het tehuis in Berea midden in het centrum, maar in Glenvista, een rustige (buiten)wijk in Johannesburg-Zuid. Door of Hope kan nog vrijwilligers gebruiken, dus wie interesse heeft: http://www.holeinthewall.org.za/

Eenmaal thuis zei Anthony dat-ie ook nog wel een babytje wil… Nou, wie weet. We hebben gezegd dat we eventueel beschikbaar zijn als noodopvangadres, dus als er nog eens een spoedgevalletje binnen komt waar tijdelijk even geen plek voor is, dan mogen ze ons bellen.(Denk niet dat het gauw gebeurt, maar goed.)

Een uurtje later kreeg Anthony wel een ongekend heftige huilbui. Het begon ermee dat hij z’n slippers niet kon vinden toen hij mee wilde met Margriet, maar vervolgens raakte hij zo hevig overstuur dat het mij niet zou verbazen als er meer achter zat. Beetje emotionele ontlading, of rouwverwerking misschien. Ik weet het niet zeker, maar het zou best kunnen.

Al met al was het een heel goede middag. We voelen ons heel bevoorrecht dat we op zo’n manier nog eens rustig terug konden gaan naar het tehuis waar Anthony zijn eerste vier maanden heeft doorgebracht. We weten inmiddels ook waar Toon is opgedragen: in de baptistenkerk in Alberton (Johannesburg-Zuid), waar Kate en David kerken en waar ze hem ook geregeld mee naar toe hebben genomen. We hebben afgesproken dat wij daar tzt ook een keer gaan kerken en dan na de kerk koffiedrinken bij David en Kate. Dan hebben we weer een mooi stukje van Toon z’n geschiedenis gezien.