Slangenmens

Oké. Als ik zeg dat ik gisteravond naar een circus geweest ben met vier mongolen, een neger met een geel pak en een blauwe pruik en een nicht in een zebra-jas, dan zeggen jullie: “Sjemig Gien, hoeveel had jij op?” Maar ik zweer het in alle nuchterheid: het is de zuiverste waarheid.
Er was circus in Heidelberg.
Het Dreamcatch Circus om precies te zijn. Alles draaide letterlijk om vier acrobaten uit Mongolië. Die deden namelijk ook de kaartjes verkopen en de popcorn bakken. Er was één oersterke kerel bij met lang zwart haar in een vlecht. Als ik door m’n wimperharen keek, had-ie wel wat weg van Marianne Vogelaar…
Ze hadden een heel scala aan acrobatieknummers, maar de act van het zwarte slangenmens (ja dames en heren: iiiiiiiinnnnnnternationale arrtiesten!) stak er voor mij wel met kop en schouders bovenuit. Of liever: met kop en schouders onder zijn benen door en achter zijn rug om. Ongelofelijk!
Het was tegelijkertijd ook ongelofelijk KOUD. Het wordt namelijk winter hier te lande. Overdag schijnt het zonnetje heerlijk fel in een strakblauwe lucht, maar als het zo helder is koelt het ook verrot snel af. Buiten was het aan het einde van de avond een graad of drie, en binnen in de tent zal het niet veel warmer zijn geweest. Anthony heeft bijna de hele tijd onder mijn jas gezeten. Maar dat maakt niet uit: ons het het geniet, zoals ze hier zeggen. Volgende keer net zoals alle andere blanke Afrikaners maar warme dekens meenemen om onder te kruipen. (Je leert elke dag weer bij.)