Daar zijn we weer!!!

Het mocht effe duren, maar we zijn weer even in de lucht!! Ik zit nu in Pretoria achter Deon z'n pc. Terwijl de lambchoppies op de braai liggen, kan ik even m'n blog bijwerken.
We zijn in elk geval goed aangekomen, maar dat had iedereen al begrepen. We beginnen ons al steeds meer thuis te voelen op Charlida Park; het gaat van 'kamperen' steeds meer naar ' wonen'. Ons huis is een soort geschakelde bungalow, met aan een kant buren en verder nagenoeg vrij. Er is niet echt sprake van een tuin, maar er is wel een border en er staan plantenbakken. Plek genoeg om buiten te zitten, de kinderen hebben zo'n blauwe-zak-zwembad en ik heb het vogelbadje op een strategische plek neergezet, zodat we vogeltjes kunnen kijken. (Voor Erik: tot nu toe vooral kaapse musjes en wevervogeltjes, kaapse kwikstaarten en bulbuls.)
Het is wel een echte Afrikaanse gouden kooi: hekken voor de schuifpuien, traliewerk voor de ramen en voor de voordeur, alles om de criminelen buiten de deur te houden. Volgens Marcel vallen er eerder slachtoffers door brand (hoe kom je snel buiten als alles is afgegrendeld??) dan door criminaliteit!
Het huis zelf ligt ook weer in een kleine compound, Charlida Park (pakweg 10 huisjes). Ook dit is weer beveiligd met een centraal hek. Charlida Park zelf ligt in de wijk Overkruin, een aparte wijk die een kilometer of 2 van Heidelberg af ligt. De wijk zelf is ook weer beveiligd: bij de ingang een slagboom en bewakers in een wachthuisje, die controleren wie er wel en niet naar binnen mogen. Aangezien de nieuwsbrief die we bij inschrijving van de Overkruin Security Association kregen dateert van maart 2006, kun je gerust stellen dat het met de criminaliteit wel meevalt. Maar de angst daarvoor zit er hier bij de mensen goed in, en vooral het idee: 'als ik m'n boel niet beveilig en de rest doet dat wel, ben ik als eerste de bok.' Dus doen wij ook alles braaf op slot.
De inrichting van Charlida Park nr 5 is een soort 'centerparks meets Fransje Bauer': tegels op de vloer, open keuken met barkrukjes, beuken eettafelset, een slaapbank, 4 fauteuils, salontafel en wandmeubel, zeg maar centerparks. De gordijnen, lampen en spiegels zijn onvervalste kamp-kitsch. Het huis is ook niet praktisch: in de badkamer wel een spiegel die breder is dan een tweepersoonsbed, maar geen plek om je tandenborstel neer te leggen. Dat soort dingen.
Marcel en ik hebben een grote slaapkamer, waar we alletwee een eigen werkplek hebben ingericht. Anthony slaapt in z'n eigen kamer en Margriet en Dorien slapen bij elkaar.
Op zich beginnen we al aardig te wennen. Het wachten is nu alleen nog op de telefoon- en internetaansluiting. Die gaat BAT voor ons regelen. Als dat voormekaar is, kan ik aan de slag. Het begint onderhand wel te kriebelen - ik heb nog veel meer in de kop wat ik nog van me af moet schrijven, maar voorlopig moet ik het hier even bij laten. De lamsboutjes zijn klaar, dus...
Ik zal straks kijken of ik er ook nog wat fotootjes bij kan zetten.
Tsjuuuus!!