Bitterbal

Vandaag overvielen mij voor het eerst weemoedige gedachten. Voor de laatste keer - voorlopig - gedag gezegd tegen Marcels zus(je) Inez, voor de laatste keer de prachtige route gereden van Hoog-Keppel via Doesburg naar Arnhem, voor de laatste keer de vissenkom verschoond (de goudvissen Goud en Vis logeren nu bij een vriendinnetje van Margriet) en voor de laatste keer gekroeld met de cavia's. Ik had ook het advies van Jan Kramer kunnen volgen ("leeglepelen en pantoffels van maken") maar achteraf ben ik toch blij dat ze een liefdevol opvangtehuis hebben gevonden in Nunspeet. Dankzij het sms-je van Anne Mieke kan ik mezelf en de meiden morgen geruststellen: de cavia's zitten alweer genoeglijk te knagen op hun pleegadres.
Voor de laatste keer geborreld bij Magda & Pascal, ook erg genoeglijk. Op de fiets onderweg naar huis ook de voorlopig laatste bitterbal genoten. Ik hang niet zo erg aan 'typisch Nederlands eten', maar bitterballen en merkloze kroketten...

Marcel had vanavond voor de laatste keer Vitesse. Gelukkig hebben ze gewonnen! Het zal stevig gevierd worden - hij is namelijk nog steeds niet thuis.

Nog twee nachtjes, en dan is het vertrek echt daar. Op zich is het goed dat we niet eerder zijn vertrokken, zo bleek uit een mailtje van Marcels neef Dion:

Beste Monse,

Julle kan bly wees dat julle nie vandag Heidelberg toe kom nie. 'n Trok (truck, GM) het op die snelweg langs Heidelberg sianied-stof gemors. As dit droog is is dit blykbaar onskadelik, maar as dit nat word is dit 'n verskriklike giftige gas. Nou reen (regen, GM) dit vandag (waaroor ons baie bly is) - nou verstaan ek is dit chaos. Oor die nuus hoor ons dat paaie gesluit is, mense word uit hul huise ontruim en skole word ontwrig. Nou ja, teen maadag se kant sal alles weer opgeruim wees, so julle hoef nie te worry nie.

Het zal wel zo hebben moeten wezen...

PS: Imelda heeft er nog een koffer bijgeboekt. Dat scheelt een hoop gedoe.

Imelda

Vroeger, toen ik nog jong en onbedorven was (zeg maar: zo'n zes weken geleden) had ik nog het idee dat 'je huis gemeubileerd verhuren' toch wel wat gemakkelijker zou zijn dan een volledige verhuizing. Overrijp geworden, weet ik inmiddels wel beter: het is een MONSTERKLUS! Oké, de grote meubelstukken kun je laten staan, maar voor de rest is het gewoon een volledig verhuizing. Alles in huis gaat letterlijk door je handen. En dan niet alleen om in te pakken,weg te knikkeren of op zolder te zetten. Alles moet ook SCHOON. Er komen immers mensen die jouw huis gaan huren, dus... De vetpot brandschoon, de keuken uitgesopt, nieuw filter in de afzuigkap, aanslag verwijderd uit de toiletpot (nachtje WC-eend ultrastrongpowergel laten intrekken - wonderspul!! Sorry ecosysteem!!) en noem maar op.
Dan tel ik al het klussen van de afgelopen weken niet eens mee. Dat was natuurlijk ook voor een groot deel welbegrepen eigenbelang, want dat strakke laminaat en die scheur- en bladdervrije muren zitten er over een jaar of twee ook nog wel.

Inmiddels zijn we ernstig in het inpakstadium beland. We mogen van British Airways per persoon 1 koffer meenemen van maximaal 23 kilo. Keer vijf is dat 115 kilo. Dat lijkt heel wat, maar je bent er zó. Alleen aan de broodnodige kinderboekjes zitten we al over de 10 kilo. Gelukkig kun je koffers bijkopen. Als je dat online doet, is dat 112 euro per 23 kilo, dus daarvan hebben we er maar twee bijgeboekt. Beetje jammer is wel dat British Airways die prijs voor extra bagage na 1 november zo ongeveer halveert...

Omdat we via Heathrow vliegen, hebben we nog een nadeeltje. Op alle BA-vluchten mag je 1 stuks handbagage PLUS 1 tas of laptop meenemen. Echter, vanwege de extra veiligheidsmaatregelen geldt voor iedereen die een tussenstop maakt op of vertrekt van een Brits vliegveld een maximum van 1 stuks handbagage. Shit! Moeten we die laptops weer ín de handbagage proppen. Ergens in de krochten van de BA-site kwamen we gelukkig nog wel een recente versoepeling tegen: muziekinstrumenten mogen sinds kort wél als 'extra' handbagage mee, mits ze door de scan kunnen. Dat scheelt weer. Marcel wil graag 1 akoestische en 1 elektrische gitaar mee, die kilo's tellen dus mooi niet mee bij de rest van de bagage.

Even een schetsje van een sfeervolle huiselijke discussie hieraan voorafgaand.
"Mars, móeten alletwee die gitaren mee'?"
- "Já-haa!"
"Waarom dan? Je kunt er toch maar op één tegelijk spelen."
- "Ik wil gewoon lekker muziek kunnen maken."
"Neem dan een mondharmonica mee!"
- "NEE!!! Gooi jij er maar een paar schoenen uit. Dértien paar! Imelda Marcos!!"

U begrijpt, beste lezer, het gaat allemaal geheel volgens het principe van de liefdevolle harmonie. Maarrrrrrrr... Er staan ondertussen zes digitaal afgewogen koffers klaar met elk 23-en-een-klein-beetje kilo's. Een zevende mega-sporttas is voor het laatste restje. Daar mogen te zijner tijd nog zo'n drie kilo aan toiletartikelen en moet-eigenlijk-ook-nog-mee-dingen in. Dat wordt schrappen, Imelda...

Bingo!

Altijd leuk als er mensen langskomen en cadeautjes meenemen. Zo ook mijn lieve schone zusje uit Frankrijk. Die kwam zaterdagmorgen gezellig ontbijten, en bracht een heel fijn Frans buikgriepvirus mee. Ik schat 'm in op eentje van de noro-stam. Sinds vanochtend ben ik ook in de prijzen gevallen in de buikloopbingo. Maar ik bevind me in goed gezelschap: een heel aantal Lozemannen en Tolbomen was me al voor. Nu is het wachten op de volgende slachtoffers in huize Mons. Het virus is namelijk dermate agressief, dat ik alle bloglezers aanraad om dit computerscherm voor de zekerheid maar met een glorix-doekje af te lappen...
Met de inpakkerij schoot het vandaag dan ook niet hard op. Wel heb ik het zitcomfort van de beukenhouten toiletbril weer eens uitgebreid kunnen beoordelen. Ach, beter vandaag dan over een week, zullen we maar zeggen!

Enerverend etmaal

We hebben de tickets! Bij de AGD-afscheidsborrel van gisteravond konden we nog geen vertrekdatum noemen, maar nog geen 12 uur later is er weer een hoop gebeurd. Nadat we de meiden vanochtend met de traktaties hadden afgeleverd op school, kwam er een mail binnen van de Afrikaanse sigarettendraaiers dat het toch niet ging lukken met de werkvergunning. Maandag had de HR-dame ons nog bezworen dat ze ons vóór 1 november op een toeristenvisum ging binnenhalen - vanochtend een mailtje in de inbox dat dat er niet inzat. De dame in kwestie was teruggefloten: het bedrijf had vorig jaar op een soortgelijke manier iemand binnengehaald en aan het werk gezet op een toeristenvisum, en daar zo'n 20.000 euro boete voor gekregen, dus het feest ging mooi niet door. Eerst de werkvergunning. Misschien dat Marcel for the time being even ander werk kon zoeken in Nederland? Marcel viel van z'n stoel, ik ontplofte. Zijn ze helemaal van de pot gerukt!! Niks uitstel! Dat kun je niet maken als je van de zwemles tot en met de turnclub, de school, de buurt en collega's al afscheid hebt genomen en bovendien per 1 november niet meer de beschikking hebt over je huis.
Pislink was ik - Marcel maar laten bellen: of we niet zelf de vlucht konden boeken en dan op een toeristenvisum komen, dan kan Marcel aan de slag zodra de werkvergunning rond is (wat op zich met een week of 2, 3 gebeurd moet zijn). Dat vond ze oké - moesten we wel goed de bonnetjes bewaren van de tickets. Ja, múts, wat dacht je!
Als de gloeiendegloeiende naar het eerste de beste reisbureau gestoven, binnen de kortste keren vijf stoelen geregeld bij British Airways en zondagmiddag 28 oktober om tien over drie zitten we in de lucht. Hèhè. Dat is tenminste voorelkaar. Nog ruim een week om alles op ons gemak in te pakken en de kinderen kunnen in de herfstvakantie nog mooi effe bijtanken. Misschien is het maar beter ook, zo. Want ik had ze ervoor aangezien om maandagochtend doodleuk te melden dat er een vlucht was geregeld voor dinsdagavond.
Het hakte er wel goed in - ik ben bekaf.
Terug naar gisteravond: ik vond het een zeer geslaagde afscheidsborrel. Dank aan Roel voor het mooie commentaar, en aan iedereen voor de dinerbon en de gezellige avond. Het voelde alleen niet als een echt afscheid, maar veel meer als een gezellig samenzijn met collega's die in de loop der tijd gewoon vrienden zijn geworden. En goeie vrienden blijf je zien, toch?

Bare necessities

Het echoot nog net niet in de woonkamer, maar het scheelt niet veel. We komen nu zo ongeveer op het punt van wat de Engelsen zo mooi noemen: the bare necessities. Wat kan een mens eigenlijk met weinig toe. En een kind ook. De meeste spelletjes kunnen probleemloos naar zolder. Papier, stiften, (voor)leesboekjes, wat verkleedspullen en natuurlijk 'de comp' - meer hebben ze niet nodig. Ik moet zeggen: zo'n leeg huis geeft ook rust in de kop.
De rest van het lijf heeft het nog niet zo rustig. Naast het uitruimen van de kinderkamers heb ik vandaag ook een zo'n 70 kindertraktaties inelkaar geflanst voor het afscheid van Anthony op Sneeuwwitje (morgen) en van de meiden op school (vrijdag). Voor de meiden een regenboogkleurige zuurstok (Zuid-Afrika staat immers bekend als the rainbow nation) met een ZA-vlaggetje en een groet eraan geniet, en voor Anthony een doosje rozijntjes met een afscheidsgroet erop geplakt bij wijze van vliegtuigvleugels. Geen overdreven gedoe. Ik mis een bepaald gen voor knutselmoederen, en bovendien weiger ik om mee te doen aan de ratrace "welke moeder komt aanzetten met de leukste en bijzonderste traktatie". Ben je twee dragen druk, en ze ratsen het binnen één minuut aan gort! Moeders heb wel meer te doen!
Mooi zitten wezen voor de Gelderlander, bijvoorbeeld. Vandaag is de fotograaf langs geweest, zaterdag komt ons hele verhaal in de krant (moet je Kees Pijnappels maar niet bellen oftie nog een correspondent kan gebruiken in Afrika...) Het verhaal van zaterdag is de start voor de human-interesterige column die ik maandelijks ga maken voor de Gelderlander.
Tussendoor zijn ook nog de mannen van gevelvoegscheurenrenovatiebedrijf Takkenkamp uut Zelhem geweest. Ons huis werkt/scheurt op de overgang van kelder- naar woonhuisfundering. Daar heeft Takkenkamp een gepatenteerd procédé voor: in de voegen worden lange, dunne, wokkelachtige staven ingebracht, die het scheurproces stoppen. Toen ik opmerkte dat die dingen leken op varkens-KI-rietjes, leefde één Takkenkamper helemaal op. Zijn vader had vroeger namelijk een bedrijf met achtduizend (!!) zeugen.
Nou, toen mocht ik ook wel even omhoog in de hoogwerker. Zo heb ik nu zelfgemaakte luchtfoto's van ons huis - en de rest van Arnhem-Noord! Tering, 35 meter is best hoog!!
Zo. Nu is het tijd voor Silent Witness. Ook een bare neccesity.

Beduusd

Een beetje brak en behoorlijk beduusd kijken wij vandaag terug op onze afscheidsborrel. Zo veel vrienden, buurtgenoten, familie en kennissen die gistermiddag en -avond kwamen 'vieren' dat we weggaan! Tussen 15.00 uur 's middags en 01.00 uur 's nachts was het hele pleintje vol lieve mensen, die stiekem een geweldig afscheidscadeau hadden gefinancierd: een prachtige digitale spiegelreflexcamera (voor de kenners: een 10,1 megapixel Sony a100 met 18-200 mm lens, dus reguliere en telelens in één!) Echt een super ding, waarmee we meteen - nou ja, na eerst 4 uur accu-opladen - heel veel koppies hebben vastgelegd. Aan alle gulle gevers, uit de grond van ons hart en op z'n Mies Bouwmans: lieve, lieve mensen, ontzéttend bedankt.
Ook de kinderen zijn dik verwend met speelgoedjes voor onderweg - Margriet is nu onder meer in het trotse bezit van een knalroze MP3speler.
De kids hebben zich ook super vermaakt met elkaar, de vuurbak en met Arends rookkanon. Onze afscheidsborrel bleek zelfs dusdanig gezellig dat er in de vooravond nog een ENORME stretched limo afmeerde aan de wadi: een hengstenbal met een dozijn toeterzatte kerels. De hengsten zetten zich bij de vuurbak aan het bier en vervolgens werd de hele roedel kinderen ingeladen voor een rondje om het plein, en - na twee keer steken in de bocht - nog rondje een als toegift. "OOOOH, VET! Dat ga ik op school vertellen!!"

The day after staat ons huis nog vol met flessen wijn, bloemen en pakketten met stroopwafels, hagelslag en drop. Vandaag kregen we bij wijze van nabrander ook nog een tafelkleed, waar iedereen hartverwarmende spreuken op had gezet. Opdat wij jullie nie vergeten nie!
Een beetje daas zaten we in het zonnetje vandaag heerlijk na te genieten.

Uitmesten

Zo. We zijn Klaar met Klussen. Nou ja, op een paar afdekplakplintjes na - maar zo hoort dat ook. Nagenoeg alle muren en plafonds zitten weer fris in de latex, 9010, de meest gebruikte wittint van Nederland! In elk geval de meestgebruikte tint hier in huis. Neutrale kleuren verhuren 't makkelijkst.

Rest ons nu nog het uitmesten en afsoppen van de ruimtes die niet zijn gesausd: de kelder, de oefenruimte van Marcel, de keuken en het klushok. Maar die klus moet nog even wachten - de grijze bak zit alweer helemaal vol. We hebben al karrevrachten weggegooid, de laatste weken. Ik kan goed weggooien: huis en hoofd knappen ervan op. Mijn wederhelft daarentegen is meer van het type eekhoorn: er wordt van alles naar het hol gesleept en dat moet ook allemaal worden bewaard. Alles wat ik weggooi, wordt met argusogen nageplozen: er zal toch een videoband tussen zitten met Vitesse-AEK Athene uit 1998!!
Andere kant van het verhaal is dat het huis steeds kaler en leger wordt. Alleen de spullen die mogen blijven staan voor de huurders of die mee moeten naar Zuid-Afrika resteren. Aangezien onze erker op dit moment is omgebouwd tot Barbie-paradijs denk ik dat er ook maar een curverkrat met Barbiespul mee moet. (Weegt gelukkig ook niet zo veel.)

Marcel is vandaag bij het garagebedrijf van vriend Dirk-Jan Mauritz in Naarden bezig om mijn Ford Galaxy verkoopklaar te maken. Er rammelt ergens een stabilisatiestang, en er is ook nog iets elektronisch niet helemaal in de haak met het turbo-gedeelte van de diesel. Verder istie puik. Het spijt me dat ik (na dik 40.000 kilometer) afscheid moet nemen van deze auto, maar jaren niet gebruiken en wel elk jaar twee- of drieduizend euro afschrijven is ook zo wat. In de aanbieding dus een brave, trouwe bordeauxrode Galaxy uit 2001, 241.000 km, 7-zitter. Iemand interesse?

Een terugkerende elektronische storing in huis is inmiddels wel opgelost. De laatste tijd sprong met enige regelmaat de hoofdzekering eruit. Alle digitale klokken weer instellen, je kent het wel. De ellende begon nadat de Oxxio een nieuwe digitale meter had geplaatst. Volgens mijn man - gediplomeerd storingstechnicus elektro - kon het zijn dat de nieuwe meter gevoeliger was voor kleine spanningsverschillen en daarom sneller afsloeg. Tot ik een keer wat aan het rommelen was in de kelder, en het licht weer uitviel. En ik bovenaan de keldertrap hoorde: "ikke lamp uit gedaan." Bleek onze Anthony met zijn grijpgrage tengeltjes precies bij die interessante schakelaar te kunnen... Gelukkig vergoedt de kinderbijslag veel.

Ondertussen weten we de exacte datum van ons vertrek nog steeds niet. Als de afgifte van de werkvergunning (die Marcel moet ophalen bij de ambassade in Den Haag) echt niet op tijd rond komt, dan is er nog de noodoptie dat ik met de kinderen vooruit reis. Als echte Afrikaner voortrekker, zeg maar. Maar hopelijk komt het niet zover!

Leermomentje(s)

Regel 1: ga NOOIT naar Ikea - tenzij het echt niet anders kan.
Regel 2: als het dan echt niet anders kan, ga dan niet op een Feiertag naar de vestiging in Duiven.
Een leermomentje. Gisteren was niet alleen een zeer regenachtige dag, het bleek tevens de Duitse Dag van de Eenwording. En rechtgeaarde Duitsers vieren de samensmelting van de alte en de neue Bundesländer met een dagtochtje naar Ikea. Denk je even snel een linnenkast te halen... De voertaal in het Zweedse voorportaal van de hel was veranderd in Duits, de parkeerplaats was vol, de rijen voor de kassa's lang, stelling 31 vak 11 was leeg, en IEDEREEN at worst (of ijs). In de stromende regen en vliegende haast (want vergeten dat er nog een kind naar de tandarts moest) een halve Pax-kast in de Galaxy geprakt, klep dichtgeknoopt met de AGD-kerstpakket-ruitjesdeken en karren maar.
Vanochtend de andere helft opgehaald.

Zo'n kleine drie weken voor vertrek moet er nog heel wat gebeuren. Als last-minute-klus hebben we onze slaapkamer nog gepimpt voor de huurders, alles gewitkwast en gelamineerd, én er staat nu een bijna affe echte kast in plaats van houten stellingen met een gordijntje.

Vanuit de Zuid-Afrikaanse hoek is ook ineens een frisse wind gaan waaien. Weken hoor je niks, maar nu ineens is er sprake van een daadwerkelijk contract en moeten er met stoom en kokend water allerlei documenten worden gemaild, ondertekend en teruggestuurd, omdat anders Marcels werkvergunning niet op tijd geregeld is...
De Zuid-Afrikaanse overheid is al niet scheutig met het verstrekken van workpermits. De werkloosheid is hoog en je moet als bedrijf donders goed kunnen aantonen dat de buitenlander die je wilt inhuren, over specifieke kennis en vaardigheden beschikt, die binnenlands niet te krijgen zijn.
Om dat allemaal te regelen, heeft BAT Zuid-Afrika een bureautje ingeschakeld met de prozaïsche naam 'Hassle Free Immigration', oftewel "Immigratie Zonder Gedoe". Waarvoor we in de laatste 24 uur toch al zeker een 30 documenten hebben gescand en gemaild... Alles sal regkom - hopelijk.

Tussen alle klussen en regelarij door probeer ik ook nog wat ijzers in het vuur te leggen voor mijn aanstaande correspondentschap. Oude contacten en kruiwagens bewijzen weer hun waarde... Meer hierover in een later stadium!

Vriendelike groete,
Gien