Groeistuipen

Zooo, vandaag goed wezen shoppen voor de blagen. Want nog een week of zes en dan zitten ze weer in Nederland op school, zonder schooluniformen. Helaas! Want wat is dat verrekte makkelijk! 's Ochtends nooit de vraag 'mam, wat moet ik aan?' In de zomer het zomeruniform (jurkje voor de meiden), in de winter het winteruniform: grijze lange broek + trui of een bordeauxrood trainingspak. Ideaal. Geen gezeur over of het al of niet in de mode is, of dat 'dát echt niet meer kan' - iedereen ziet er namelijk even suf uit. Van mij mogen ze de uniformen acuut invoeren in Nederland. Allemaal dragen ze er goede degelijke schoolschoenen bij, of ze gaan op de blote voeten naar school in de zomer. Alleen af en toe is het 'civvies', dan mogen ze in burger naar school (civil dress, vandaar civvies.) Tegen betaling van 5 rand, dat spekt de schoolkas weer. En prompt begint het genuil over wat ze aan moeten...

Vandaag dus goed ingeslagen. Ik had de laatste tijd de klerenkasten ook flink omgespit, en alles wat maar een beetje te klein was, afgesplitst naar GGA. Ik begin zo zachtjesaan met opruimen en uitsorteren, met het oog op de remigratie. Ook alle 'twijfelgevallen' qua kleding zijn naar de aidswezen. Kleren die drie jaar geleden naar ZA zijn verscheept en sindsdien nauwelijks gedragen, hoeven niet meer mee terug.

Bovendien is hier nu het winterspul in de opruiming en gaan we in Nederland weer naar de winter toe. Shoppen loont hier ook de moeite. Ik zal voor de gein de prijzen er eens bij zetten: voor Margriet een beige corduroy skinny broek en bruin geblokt topje (respectievelijk €9 en €8, zie foto), spijkerjasje (€8), wit v-hals shirtje (€2), korte broek (1 euro). Zelfde spijkerjasje voor Dorien (7,50), geruite skinny broek (€6), zwarte skinny jeans (idem), streepshirtje met lange mouwen (4 euro), zwarte legging (3 euro). Meteen maar 4 stuks ingeslagen want als je leggings zoekt kun je ze nergens krijgen. Nou maar hopen dat de skinny's in september nog niet uit de mode zijn in Nederland...
Voor Anthony een vestje (2 euro), twee t-shirts (1,60 en 1,80), nieuwe slippers (2 euro) en twee degelijke winterjassen. Marcel en ik hadden er allebei afzonderlijk een op de kop getikt voor Toon, een van een tientje en een van veertien euro. Kwam goed uit, want die van Marcel was nog een ruime maat te groot dus die is mooi voor volgend jaar. Alles bij elkaar dus nog geen 100 euro en dan heb je echt tassen vol. Mag ook wel, want hier kennen ze geen kinderbijslag - tenzij je echt onder de armoedegrens zit, en dan krijg je 20 euro per kind per maand. Maar vooruit, voorlopig kunnen ze er weer tegen!


Hier nog even een foto van hoe het spul de hoogte in is geschoten. Ik had al voorgesteld om ze geen eten meer te geven. "Ja jongens, dan snijdt het mes aan twee kanten: scheelt papa en mama geld voor boodschappen, en als jullie niet meer groeien, hoeven jullie ook geen nieuwe kleren meer." Daar moet je dan heel serieus bij kijken...
Ik heb op het zijpaneel van ons wonderschone lichteiken wandmeubel de lengtes bijgehouden. Ik ben begonnen in januari 2008, daar houden ze de vingers bij. Margriet (11) is nu 1,55; Dorien (bijna 9) 1,37 en Anthony 1,14. Hij is volgens mij echt klein voor z'n leeftijd, hij wordt in oktober 6. Anthony is een stuk kleiner dan Dorien op die leeftijd, en die was ook niet groot. Maar Toon is wel een gespierd blokje: hij is compact en sterk, echt eentje met lood in de kont...

Verder is de police clearance voor de Jeep van Marcel rond; die aanvraag voor de exportvergunning is daarmee onderweg. Als het goed is rijden we de wagen + alles wat verder nog mee moet aan kinderspeelgoed, boeken, cd's, fotoalbums et cetera op 19 augustus naar Durban. Daar gaat de Jeep in een container en de spullen in dozen erbij. Huisraad in de auto verschepen, wat ons zo handig leek, is helaas niet toegestaan. Dus de spullen moeten maar met de container mee. Maar als je het allemaal in extra koffers gaat stoppen, of via de post gaat oversturen, ben je minstens zoveel geld kwijt, dus dan is het zo net zo makkelijk. We zien het wel, ergens in september moeten we de handel in Rotterdam of Den Haag uit een loods halen, als alles volgens plan verloopt.

Grap van de dag

...De grap van vandaag: Jacob Zuma gaat een anti-corruptie-task force in het leven roepen ten behoeve van een krachtdadige, gecoördineerde aanpak van corruptie.
Begenadigd spreker als hij is, kan ik al horen hoe hij die task force gaat aantsturen. "But pleeeeaazz .... gentlemen .... I ask you .... do not .... look into .... the arms deal ... again...."

Tickets

Goed nieuws! (Voor ons in elk geval ;p): we krijgen de tickets van BAT. Datum voor de terugvlucht hebben we nog niet, maar we koersen aan op het laatste weekend van augustus.

Effe bijpraten

‘So, julle tydjie wordt nou min’. Dat zinnetje horen we de laatste tijd van alle kanten. Nog een week of zeven, dan gaan we terug. Tenminste, als alles volgens plan verloopt. We zitten nog steeds te steggelen met BAT Heidelberg, die doet moeilijk over het betalen van onze terugvlucht. Dat hadden ze in het begin bij het aanbieden van het contract wel beloofd, maar nou krabbelen ze terug. Het is ook typisch Zuid-Afrikaans, dat gezeik over geld. Maar van zo’n groot beursgenoteerd bedrijf verwacht je toch een wat professionele houding. Gelukkig kan ik goed kwaaie brieven schrijven. En anders is het hun probleem, zijn wij straks door BAT z’n schuld illegale vreemdelingen als onze verblijfsvergunning verloopt. Kamperen we wel in de receptie van de BAT, es kijken hoe lang dat duurt.

Marcel moet een dezer dagen nog wel wat kartonnen dozen meenemen van de fabriek, het wordt zo zoetjesaan tijd om een beetje te gaan inpakken.
De overgespoten Jeep krijgt hopelijk ook deze week z’n police clearance (via een collega van Marcel, die heeft een vriend die bij de politie werkt – zo regel je dat.) Als die binnen is, kunnen we de exportvergunning aanvragen. Vervolgens de auto naar Durban karren en daar op een 20-voets container. De spullen mogen er helaas niet bij in, die moeten apart mee in de container.
Komende maand moeten we ook flink gaan kleren shoppen hier; het is hier toch wel een stuk goedkoper dan in NL. En de kids gaan straks ook niet meer in schooluniform naar school, die moeten er dan weer een beetje netjes bij lopen. Zeker op de Hoogkamp…;p

Maar tot die tijd gaan we nog effe lekker werken en genieten hier. De afgelopen maand goed bezig geweest, mooie verhalen gemaakt samen met Richard. Het was ook heel gezellig met omroep Limburg, voor herhaling vatbaar! Ook leuk om weer eens met een vakbroeder over vakinhoudelijke dingen te kunnen praten. De gewone huis-tuin-en-keukendiscussies die je normaal op een redactie hebt, mis ik wel, als eenpitter.
Nou vooruit, om ‘m een beetje te pesten nog even een foto van Richard in actie op GGA.

Wors

Sommer langs die pad in Kempton Park.

Bushman trail

En toen was ik zomaar een paar dagen uit de lucht! Marcel had bij wijze van verrassing - wegens 17 jaar getrouwd – een driedaagse trip naar de Kruger geregeld. Woensdag heen, zaterdag terug. De kids bleven mooi thuis, Richard paste op, met de buurvrouw als achtervangster.
Vanuit het Bushman Camp (in het uiterste Zuid-Westen van Kruger) maakten we dagelijkse wandelexcursies de bush in. Onder begeleiding van twee rangers, die waren gewapend met een ongelofelijke hoeveelheid kennis van de natuur en twee jachtgeweren. De groep telde in totaal 8 man. Behalve ons waren er vier Amerikaanse jongens van West Point en een Zwitsers stel uit Johannesburg. ’s Ochtends vroeg werden we wakker gemaakt; bak koffie en beschuit en dan op pad. Over de dierenpaadjes, kijken hoe dichtbij we bij het wild konden komen. Dat valt nog niet mee, want je valt als wandelaar best wel op, en je moet ook niet te dicht bij komen. Maar het was wel gaaf, lekker struinen door de natuur. En veel wild gezien, maar meer vanuit de verte. We konden wel tamelijk dichtbij een olifant komen. Halverwege een soort bushontbijt/picknick, en tegen het middaguur weer terug. Lunchen – met dampend maïsbrood - relaxen en ’s avonds nog een stuk lopen of een gamedrive. Dat deel van Kruger Park is ook niet open voor de ‘gewone’ toerist in de auto, dus je komt verder geen kip tegen. Alleen parelhoenders en patrijzen. We hebben ook bushman (Khoi/San) rotstekeningen gezien.




Vlakbij het kamp lag een watergat, daar kwamen ’s avonds de olifanten en de neushoorns drinken. Tel daarbij de leeuwen en het luipaard (tijdens de gamedrive) en de buffels (heeel in de verte) en we hebben de hele Big Five afgevinkt. Maar het meest nog genoten van het met z’n tweeën zijn – heeerlijk rustig, zo zonder de blagen! Daar waren we wel aan toe, na 11 jaar.

Vanochtend heeft Marcel de overgespoten Jeep ook opgehaald; hij is nu kaki gecombineerd met rode Afrika-modderspatten. Permanent vuil, als aandenken aan de Zuid-Afrikaanse dirt roads. Nog een week of wat, dan tuffen we ermee door Arnhem. Als het tenminste lukt met de exportvergunning.

K(n)opjes

Even wat foto's op de blog voor de opa's & oma's!
Richard heeft me gisteren een snelcursus digitale fotocamera gegeven. Ik gebruikte bijna altijd de 'automatische' standen van mijn camera omdat me er teveel knopjes en keuzemogelijkheden op zaten en ik geen zin had om de hele bijbehorende Sony-almanak te lezen. Nou weet ik tenminste een béétje wat ik doe, qua diafragma en sluitertijd enzo, en begin ik vaag door te krijgen wat er nog meer voor ongekende mogelijkheden zitten op dat apparaat. Vanochtend flink zitten oefenen, met stoffig tegenlicht en kinderen als dankbaar slachtoffer.
Maar als ik dan zie wat Richard dan allemaal nog kan met Photoshop... Ongelofelijk. Daar zitten me ook nog veel te veel knopjes op.

Verder is het wachten nog steeds op Marcel z'n Jeep uit 1985 die nog bij het overspuitbedrijf staat, tis winter en dan droogt de lak niet zo snel en meer van dergelijke smoezen, het loopt weer fijn uit daar. Die auto moet namelijk lijfelijk (carosserielijk?) aanwezig zijn voor de police clearance (bewijs van echtheid/niet gestolen) die nodig is voor de exportvergunning. Gaat allemaal weer lekker lang duren en we hebben nog minder dan 2 maanden te gaan! De tied vliegt.

Het WK - waar ze hier vier jaar naar hebben zitten aftellen - vliegt ook om, dinsdag staat Nederland alweer in de halve finale. Toe maar. We kunnen ze hebben, die Uruguayanen. Gelukkig is die rat van 'n Soarez uitgeschakeld. Effe met één handsbal de droom van een compleet Afrikaans continent aan gruzelementen slaan. Ik had het de Ghanezen zó gegund!!

Enne, over een week de finale: Nederland-Duitsland! Kaartjes worden hier op de lokale Marktplaat wel aangeboden, maar met prijzen van omgerekend tussen de duizend en tweeduizend euro per stuk wordt het waarschijnlijk toch thuis kijken.

Op naar de HALVE!

SOOOOOWWWWWW wat een spannende pot was dat! Heb er nog rubberen knieën van. Wat hebben ze hard gevochten. Geweldig.
Potverpielekes wat een pot. Het hart in de keel, als het maar géén verlenging en penalties worden...
Tot het einde toe spannend. We hadden hier de hut vol met vier zwarte gasten, één blanke buurman, één Braziliaan - arm jong - en Richard. Ik heb foto's genomen met de mobiele telefoon maar die communiceert nog niet met Richard z'n Apple. Anyway, dat het hier feest was, daar kun je de plaatjes wel bij bedenken.
En nu mis ik Nederland! Dit moet je toch eigenlijk in Nederland meemaken - of in het stadion in Port Elizabeth, maar dat was ook voor ons te ver.

Verder alles in orde hier, hard gewerkt en veel getikt de laatste tijd. (Af te lezen aan de blogstilte en de hoeveelheid stof en vuil in huis...) Richard is nog teruggeweest naar het kindergezin in de Valley om een paar dingetjes die hij nog miste, te fotograferen. En ook bij de mijnwerkers. Mooooie platen gemaakt.

En nou roept de braai, want dit wordt natuurlijk goed gevierd!!