Umfolozi

Ik tik dit stukkie vanuit Mpila kamp in Umfulozi Game Reserve, terwijl de hyena in het donker om de hut scharrelt. Wonderlijk toch, dat mobiel internet - al is de ontvangst in de rimboe minimaal.

We zijn een lang weekend weg; de meiden hebben donderdag schoolvakantie gekregen, béste rapporten ook weer alletwee. Nu hebben ze een weekje vrij, straks nog een week of vijf naar school en dan hebben ze alweer grote vakantie. Die begint pakweg half november.

We weten nog steeds niet of we in de grote vakantie even terugkomen in Nederland; Marcel heeft wel weer een nieuwe werkvergunning gekregen tot december 2010, maar hoe z'n verlengde contract eruitziet, is nog één groot vraagteken. Dat had al lang geregeld moeten zijn - officieel liep z'n oude contract op 31-08-09 af. Maar dan gaan er weer cruciale beslissers in de BAT-voedselketen op vakantie en ligt alles weer op z'n kont. Altijd hetzelfde liedje met die gasten. Volgende week maar weer achter de broek zitten.
Ook de ziektenkostenverzekering is nog steeds niet weer operationeel, duimen maar dat we voorlopig gezond blijven.

Eén lichtpuntje is er echter: het interview met het childheaded household is ein-de-lijk gelukt! Dinsdag op pad geweest met iemand die via-via verbonden is aan de landelijke organisatie van jeugdwelzijnswerkers. Plan is om dat dit weekeinde uit te werken, tussen de gamedrives door...

Vandaag onder meer een troep wilde honden gezien, erg gaaf. Ze gelden als bedreigde diersoort. Verder krioelt er van alles om ons huisje heen; in tegenstelling tot bijvoorbeeld het Kruger Park zit er hier geen hek om de huisjes. Nyala's, wrattenzwijnen, bushpigs, er komt van alles voorbij!

De boer op

De afgelopen tijd weer eens ouderwets de boer op geweest.
Eerst een reportage gemaakt bij een gigantisch vleesveebedrijf (feedlot) hier op het dorp, met 130.000 stuks vee. Gaat allemaal aan de groeihormonen - maar dat moet volstrekt veilig zijn. Al heb ik nu wel een idee hoe die Afrikaner braaikerels met het formaat van een koelkast aan die enorme pensen komen. Of je er ook kleine pikkies van krijgt, weet ik niet, maar aangezien er in de schaduw weinig groeit...

Vandaag zat ik bij een grote Afrikaanse varkensboer die een joint venture is aangegaan met de Nederlandse voerjongens van De Heus. Staat er zomaar in een noordelijk dorpje langs een typisch Zuid-Afrikaans stofpad ineens een bordje met ‘De Heus’ en een spiksplinternieuwe voerfabriek. Blijft grappig. De Heus heeft trouwens nog twee fabrieken in ZA.
Ook nog op het varkensbedrijf zelf wezen kijken & foto’s maken. Van (ook een beetje Nederlandse) Topigs varkens.
Keurig 2 x gedouched, hygiënesluis in en hygiënesluis uit, maar het mocht niet baten volgens de kinderen. “Ieeeeuuuuw mama, je stiiiiiiinkt!!”
Tja, risico van ’t vak. Varkenslucht heeft ook een enorm hoge kleefkwaliteit. Van de politieagent die me op de terugweg op de N1 aanhield voor een routinecontrole, mocht ik ook zó weer doorrijden!!

Doortjes verjaardag

Dorien hield vandaag haar haar verjaardagsfeestje en had Prya, Preyeshka, Deneshka, Renée en Tamia uitgenodigd, plus de buurmeisjes Botle en Naledi. Op de een of andere manier klikt Dorien vooral goed met de Indiër-meisjes. En tegen de verwachting in kwamen ze ook állemaal opdagen. Plus nog twee Zimbabwaanse meisjes uit de buurt die zomaar even langs kwamen.
Maakte allemaal niet uit, we hielden het gewoon lekker thuis. Zet een groep achtjarige meisjes bij elkaar met een grote doos Barbiespullen + prinsessenverkleedjurken, en je hoeft zelf weinig meer te organiseren. De oude prinsessenjurken vallen zo ongeveer uit elkaar van ellende, maar er wordt nog steeds regelmatig mee gespeeld! Het is een van de beste investeringen in meidenspeelgoed, wat mij betreft. (Tip: koop ze na de carnaval, in de opuiming!)


Grote zus Margriet had zelfs met Botle en Naledi nog een speurtocht uitgezet; niks meer an doen. Na de echte Hollandse pannenkoeken alles weer veilig thuis afgeleverd, met een setje Delftsblauwe mini-klompjes van Keetje Knus als afscheidscadeautje.
Onze achtjarige Dorus – die in tegenstelling tot haar grote zus totaal niet zenuwachtig is voor haar verjaardag en het allemaal lekker laat gebeuren - kan terugkijken op een uiterst geslaagd partijtje.

ADSL-duif

Een bestand versturen? Gaat hier nog het snelste per postduif, zo heeft Winston bewezen.
Deze postduif schreef historie door met gemak de ADSL-lijn van Telkom te kloppen. De duif was voorzien van een usbstick met een bestand van 4G. Die bracht hij in 2 uur, 6 minuten en 57 seconden van Howick naar een kantoor in Hillcrest; een afstand van 70 kilometer.
Telkom (dat nog 26 minuten voorsprong had ook) had in die tijd net iets onder de 4 procent van het bestand gedownload. Waarmee nog maar weer eens bewezen is dat we hier qua internet nog steeds diep, diep in het stenen tijdperk zitten.

Seniorenclub

Het blijft een komen en gaan van gasten; dinsdag zwaaiden we de familie Mikmak uit en diezelfde avond kwamen de schoonouders aan, met ome Jannes en tante Wil. Donderdag is de seniorenclub weer vertrokken; ze gaan met z’n vieren een maandje rondtoeren. Ze zitten nu in de Drakensbergen.

Dit weekeinde zijn we ook onder de pannen met allerlei feestelijkheden. Zaterdag de bruiloft van Brendan & Monique in Howick, vlakbij Pietermaritzburg, en zondag per kerende post terug naar Pretoria, voor de verjaardag annex zevenjarige bruiloft van Jannes & Wil. We vieren tegelijk ook maar de verjaardag van Dorien, die wordt maandag 8. Ja, 8 alweer!

Vandaag heb ik ook een persoonlijke pedagogische drempel overschreden: we zijn overgegaan tot de aankoop van een dvd-speler voor in de auto, met twee van die schermpjes voor op de hoofdsteunen. Op sterk aandringen van echtgenoot, vanwege een serie lange autoritten die eraan zit te komen. Ik was (en ben eigenlijk nog) er ergens op tegen. Waarom zouden kinderen zich alleen maar rustig en normaal kunnen gedragen als ze tv kijken? Wat is er mis met een boekje lezen, muziek luisteren, auto’s tellen? Of bavianen tellen? Straks zitten die verwende blagen ín het Kruger Park te kijken naar The Lion King – terwijl ze er middenin zitten. Dat staat me tegen.
Maarrr... Feit is dat het regelmatig heibel is tussen het drietal op de achterbank, dat we nogal eens (dreigen met) een mep uitdelen met de wegenkaart en dat ik jaloers kijk naar Afrikaners die hun oncontroleerbare kroost achterop in het bakkie van de pick-up vervoeren, en zelf voorin in de geluidsdichte cabine zitten. Qua verkeersveiligheid slaat het natuurlijk helemaal nergens op, maar ik kan het me zó goed voorstellen... Stressvrij rijden en ondertussen gewoon een gesprek kunnen voeren is ook wat waard.
We gaan het apparaat morgen (4,5 uur naar Howick) uitproberen. Wee de gene die ruzie durft te maken om het schermpje, de koptelefoon of de afstandsbediening.

Bijgaand nog een foto van Anthony met z’n mooie nieuwe Winnie de Poe-trui, hausgemacht volgens oma’s recept. Hij was er geweldig blij mee (ook met de oranjepet) en hij wou zelf graag dat ik 'm op de foto zette.
Het is hier nu volop lente, met 27, 28 graden overdag, maar van Toon mag het wel weer winter worden. "Mama, wanneer wordt het weer koud? Want ik wil zo graag mijn nieuwe trui aan." Ach wat maakt dat uit, dan ga je toch gewoon in je trui naar school!!

NB:
nog de complimenten voor Jan van De Kaashoeve uut Doetinchem, de nieuwe voorraad komt precies op tijd!!