Mirakel

(Op z'n postbode-Siemens:) Dr'is een miraaakel 'beurd!!! Na een maand van zeuren -'keep nagging'is hier het devies- hebben de Monsen INTERNET !!Duuusss...
Je wil niet wéten hoe het uiteindelijk tot stand is gekomen, maar dat vertel ik lekker toch.
Een van de allereerste dingen die we hier hebben gedaan, is een breedband-internetverbinding aanvragen. Omdat Marcel nog geen werkvergunning had/heeft, en dus geen bankrekening kan openen, moest dat via de werkgever (BAT).
Wé-ken hebben we gewacht tot er een 'fitter' bereid zou zijn om ergens in een Telkom-kastje in onze straat een schakelaar om te zetten. Geregeld naar de Telkom-winkel geweest om te zeuren, Telkom's Amanda Swart herkende ons inmiddels van verre.
Eergister een telefoontje van Telkom-hoofdkantor: de volgende dag zou de boel worden omgezet. Direct daarna belde Doret van BAT: morgenochtend thuis blijven, er komt een kerel van Telkom om de boel aan huis te installeren. Gister de hele dag gewacht, half vijf maar eens naar de Telkom gebeld: komt er nog wat van? "Nee, jullie hebben een doe-het-zelf-pakket. De schakelaar is omgezet, nu moeten jullie zelf het modem ophalen bij Telkom en de boel installeren." Daarvoor hadden we volgens Telkom een authorisatiebrief nodig van BAT, die de lijn voor ons heeft aangevraagd, plus een geldige ID. Gauw Doret gebeld of ze dat kon regelen. Die snapte er ook niks meer van, want Telkom had haar beloofd dat de boel voor ons geïnstalleerd zou worden.
Vanochtend die authorisatiebrief opgehaald bij de BAT, paspoort mee en op naar de Telkom. Amanda meldde opgewekt dat alles voor elkaar was, "alleen heb ik op het moment even geen modems meer. Die komen vanmiddag. Als ze er zijn, bel ik jullie." Stonden we weer buiten... Je kunt er maar het beste om lachen.This is Africa, man!
Maar vanmiddag belde ze al, dus Marcel naar het dorp om het modem op te halen. (Authorisatiebrief en paspoort bleken uiteraard helemaal niet nodig.) Komt-ie terug: wel een modem, maar nog geen accountnamen, wachtwoorden etc. Amanda kwam d'r namelijk even niet in bij de Telkom-server... Zucht...
Even later weer telefoon, Marel weer terug naar Heidelberg om de papieren met internet- en email-gegevens op te halen. Het doe-het-zelf-installeren is hem uiteindelijk met enige telefonische hulp van de Telkom-helpdesk gelukt. Lees hier het levende bewijs!!

Je kunt hier een leermoment uit halen. Volgens Marcel wil onze lieve Heer Gien hiermee leren geduld te oefenen. Volgens Gien had onze lieve Heer dat punt na één week ook al duidelijk gemaakt... Ach, we zijn niet ook de enige die zuchten onder de belabberde dienstverlening van Telkom, zie het scheurseltje uit The Star.

Het andere krantenknipsel komt uit de Heraut, de dorpskrant van Heidelberg en Nigel. We hadden laatst namelijk een verschrikkelijke oud-Testamentische hagelbui, met stenen zo groot als de spreekwoordelijke duiveneieren. Een hoop planten aan gort (de hibiscus en de bougainvillea - zie foto - hoef ik voorlopig niet meer te snoeien) en de opblaasrand van het zwembad bleek de volgende dag op maar liefst zes plekken lekgeslagen. Ook in het metalen zonnescherm (de lapa) zitten deuken.

Het zwembad is weer geplakt, ergens zit wel nog een minuscuul lekje dat we maar niet kunnen vinden, maar voorlopig is het weer best zat. Als het weer wat opknapt (is al twee dagen lange broeken- en truienweer) kunnen de meiden er weer in.
Nog iets: omdat het zwembad lek was en het water toch aan vervanging toe was, besloten we van het weekend om het ding maar in etappes leeg te laten lopen. Alleen: waar dat water naartoe ging? Er zat nergens een zichtbaar afvoerputje, en één hoek van het terras (dat afloopt richting de buren) kwam aardig blank te staan. Maar het water verdween ook wel weer, dus was het vermoeden dat het toch ergens de grond in sijpelde.
Totdat de buurman op z'n sloffen naar buiten kwam. "Are you emptying your swimming pool??" Bleek dat het water via de niet al te degelijke voegen van de scheidingsmuur hún terras opstroomde en daar de boel blank zette (- en het zijn nogal ernstig nette oudere mensen, met vloerbedekking in de garage en het gereedschap strak in het gelid aan de muur...) OEWWWW, typisch geval van jammer. Ik voelde me behoorlijk lullig, maar we waren gelukkig niet de eersten: ook met onze Zwitserse voorgangers was hen dat al eens overkomen...
Volgende keer het zwembad een kwartslag draaien, dan kunnen we het water over de andere muur naar een niemandslandje pompen.

We hebben ondertussen ook een ander stel ontmoet, met twee dochters die iets ouder zijn dan onze meiden. Ze zitten ook op dezelfde school, dus dat is straks mooi handig met halen en brengen.
We maakten op een avond een ommetje door onze wijk en - wel verdraaid!! Daar waren kinderen buiten aan het spelen!! Dat zie je dus akelig weinig hier, omdat iedereen zich veilig terugtrekt achter z'n eigen hek. Maar deze zwarte meisjes speelden zomaar voor het huis. Pa Ivan en moeder Theo zijn afkomstig uit een township en hebben een vervallen huis gekocht in Overkruin. Aan de buitenkant ziet het er niet uit - zeg maar een Inez&Alex-bouwproject - maar ze zijn het ontzettend mooi aan het opknappen. Deels zitten er nog geen ramen in, en daarom zijn ze er maar vast gaan wonen. Alles wat ze er overdag in lieten zetten, werd er namelijk 's nachts weer uitgejat.
Ivan en Theo bleken net zo blij met ons als wij met hen. Ook zij waren heel verbaasd dat er zo weinig kinderen op straat speelden. De wijk is zo rustig en veilig dat het makkelijk kan, maar iedereen heeft het tussen de oren dat het alleen thuis achter je eigen hek veilig is. En in het township waar zij vandaan kwamen, leeft en speelt ook alles en iedereen op straat. "Alleen moet je daar tijdens het braaien niet even naar binnen om te kijken wat de stand is bij het voetballen, want dan is niet alleen je vlees gejat, maar ook je hele barbecue", aldus Theo.
Maar goed, zij waren dus ook heel blij dat ze een paar mensen leerden kennen die ook op zoek waren naar wat meer contact in de buurt. Afgelopen zondag hebben we ze uitgenodigd voor de braai en ze vonden het meteen helemaal gezellig. Het was de allereerste keer dat ze bij mensen thuis werden uitgenodigd. Nou dacht ik dat ze vanwege de onaffe staat van hun huis ook nog niet zo lang in Overkruin woonden - een maand of 2, 3 hooguit - maar wat bleek: ze wonen hier al twee jaar! Ik stond helemaal perplex. Wat mankeert die Afrikaners? Hoe is het mogelijk, gewoon een aardig stel, hij accountant, zij gewezen lerares, gezellige mensen, leuke dochters... En nog nooit zelfs maar ergens op de koffie geweest.
Vandaag hadden we een ouderling van de baptistenkerk in Benoni op bezoek (één keer wezen kerken - die laten d'r ook geen gras over groeien!!) maar die zei ook: de blanke mensen trekken zich meer en meer terug op hun eigen erf. Men gaat naar het werk, komt thuis, kijkt tv, gaat slapen. 'We're called the rainbow nation, but people don't seem to make friends anymore.'
Nou, als dat aan ons ligt, gaat dat veranderen!! We hebben al met Ivan en Theo afgesproken dat we met oud en nieuw gezellig een vuurbak buiten zetten, en een pan met glühwein, en dat op z'n Hollands gezellig buiten op straat vuurwerk afsteken. Dat zal ze leren!!

Effe bijkletsen

Hallo!
We hebben er weer een internet-plekje bij. Dit maal zit ik bij Wolfgang, een Duitse collega-sigarettenmachinefikser die ook bij de BAT werkt, zij het via een andere organisatie. Ik zit nu dus in zijn guesthouse van de internetverbinding te snoepen.
We gaan er nog steeds vanuit dat we de 20ste zelf in de lucht zijn, maar ik stel me er nog maar niet te veel op in. Het is wel Zuid-Afrika, dus kan het ook zomaar nog een tijdje duren.
Marcel z'n werkvergunning schiet ook nog niet op; de BAT heeft toegezegd dat het op z'n allerlaatst begin januari zal worden voordat hij aan het werk kan, maar ik hoop toch dat het voor 15 december nog gaat lukken, want daarna ligt hier de boel vanwege de kerstvakantie op z'n gat.

Voorlopig kunnen we dus allebei nog niet aan het werk, en dat frustreert wel een beetje. Er is hier vanuit journalistiek oogpunt zat te schrijven - de krant staat bol van de schandalen, blunders, misstappen en ongeregeldheden binnen de ANC-regering - maar zonder internet houdt het op. Bovendien geven we nu alleen maar geld uit en komt er niks binnen. Gelukkig hebben we nog een paar knaken op de rekening staan. Volhouden maar!!

Het verschil tussen Nederland naar Zuid-Afrika wordt voor ons nu vooral bepaald door het feit dat we in Arnhem knetterdruk waren - zeker de laatste zes weken voor vertrek - en dat we nu zelfs boodschappen halen als een welkome onderbreking van de dag beschouwen. Het lijkt wel revalideren: we zitten op onze krent, lezen de krant en drinken koffie en doden de tijd tot de kinderen uit school moeten worden gehaald met vogeltjes kijken. Ik heb vandaag zelfs een sudoku uit de krant (Afrikaanse mooeilijkheidsgraad: 'kopkrab') helemaal uitgepuzzeld, dus dat wil wat zeggen...

Nou ja, dat zal op den duur ook wel veranderen.

Om eens wat te doen te hebben, zijn we afgelopen weekeinde samen met Dion, Tertia en de kinders naar het Pilanesberg wildpark geweest. Goed veel wild gezien (sorry pa!) en zelfs een nachtbeest wat ik ook nog nooit eerder had gezien: een honeybadger, een honingdas. Dat maakt zo'n kostbare nightdrive (25 euro p.p) dan weer de moeite waard.
Hier in de buurt zit ook een soort natuurpark, het Suikerbosrand Reserve. Volgens mij is het zoiets als de Hoge Veluwe: niet echt een wildtuin, maar wel het een en ander aan bokkies en biessies. Misschien moeten we daar zaterdag maar eens gaan kijken, als het niet onweert.
Want dat kan het hier verbazingwekkend hard. Laatst sprong de hoofdzekering er al uit bij een beste donderklap. Dankzij de grote schuifpuien in de woonkamer hebben we wel mooi uitzicht op dat schouwspel.

De meiden doen het ondertussen hardstikke goed op school. Het Engels van Margriet wordt al steeds beter volgens de juf, en we oefenen er ook goed op. Ze hebben al een hele trits vriendinnetjes met onuitsprekelijke zulu-namen. Alleen speelafspraken maken is nogal lastig: ofwel de ouders hebben geen telefoon, of ze wonen in een township waarvan de school ons afraadt om ernaartoe te gaan, en hoe breng je zo'n meisje dan weer thuis, aangezien de familie geen auto heeft om haar op te halen?
Ook zijn lijfstraffen hier nog niet helemaal afgeschaft. Ik hoorde van Dorien dat één van de juffen bij stoute kinderen met een liniaal op de hand slaat. Nu weet ik niet hoe hard dat gaat, maar ik schrok er wel even van... Braaf wezen dus!!

Voor Anthony zijn we wezen kijken bij een Afrikaanstalige kleuterskool, de Pinkie Ponkie. Hier mogen kinderen met 6 jaar naar school, en zijn ze met 7 jaar pas leerplichtig, dus zo'n kleuterschool fungeert echt als een voorschoolse opleiding met allerlei lesjes. Ze zijn ook ernstig in de Heer, en beginnen de dag met een soort bijbellesje, zelfs voor kinderen van Anthony z'n leeftijd. Maar de sfeer was verder heel leuk, het plekje was gezellig en er wordt veel gespeeld, muziek gemaakt, geknutseld etc, en er zit een goed pedagogisch beleid achter. De kleuterschool is opvan van 06.00 tot 18.00 uur, en voor vijf hele dagen opvang/school betaal je omgerekend zo'n 80 euro in de maand...
Nou denk ik niet dat we onze Toon daar hele dagen naar toe moeten brengen, maar gedurende de ochtenduren, als de meiden naar school zijn (tussen 07.30 en 13.30) zou wel handig zijn. Maar dat zal wel na de vakantie worden. De meiden krijgen 30 november grote vakantie en moeten dan in de 2e week van januari weer naar school.

Ondertussen begint hier weer een onweersbui, gauw opslaan dus in de hoop dat de internetverbinding er niet uitknalt.

Groeten, en tot een volgende keer!!!

Daar zijn we weer!!!

Het mocht effe duren, maar we zijn weer even in de lucht!! Ik zit nu in Pretoria achter Deon z'n pc. Terwijl de lambchoppies op de braai liggen, kan ik even m'n blog bijwerken.
We zijn in elk geval goed aangekomen, maar dat had iedereen al begrepen. We beginnen ons al steeds meer thuis te voelen op Charlida Park; het gaat van 'kamperen' steeds meer naar ' wonen'. Ons huis is een soort geschakelde bungalow, met aan een kant buren en verder nagenoeg vrij. Er is niet echt sprake van een tuin, maar er is wel een border en er staan plantenbakken. Plek genoeg om buiten te zitten, de kinderen hebben zo'n blauwe-zak-zwembad en ik heb het vogelbadje op een strategische plek neergezet, zodat we vogeltjes kunnen kijken. (Voor Erik: tot nu toe vooral kaapse musjes en wevervogeltjes, kaapse kwikstaarten en bulbuls.)
Het is wel een echte Afrikaanse gouden kooi: hekken voor de schuifpuien, traliewerk voor de ramen en voor de voordeur, alles om de criminelen buiten de deur te houden. Volgens Marcel vallen er eerder slachtoffers door brand (hoe kom je snel buiten als alles is afgegrendeld??) dan door criminaliteit!
Het huis zelf ligt ook weer in een kleine compound, Charlida Park (pakweg 10 huisjes). Ook dit is weer beveiligd met een centraal hek. Charlida Park zelf ligt in de wijk Overkruin, een aparte wijk die een kilometer of 2 van Heidelberg af ligt. De wijk zelf is ook weer beveiligd: bij de ingang een slagboom en bewakers in een wachthuisje, die controleren wie er wel en niet naar binnen mogen. Aangezien de nieuwsbrief die we bij inschrijving van de Overkruin Security Association kregen dateert van maart 2006, kun je gerust stellen dat het met de criminaliteit wel meevalt. Maar de angst daarvoor zit er hier bij de mensen goed in, en vooral het idee: 'als ik m'n boel niet beveilig en de rest doet dat wel, ben ik als eerste de bok.' Dus doen wij ook alles braaf op slot.
De inrichting van Charlida Park nr 5 is een soort 'centerparks meets Fransje Bauer': tegels op de vloer, open keuken met barkrukjes, beuken eettafelset, een slaapbank, 4 fauteuils, salontafel en wandmeubel, zeg maar centerparks. De gordijnen, lampen en spiegels zijn onvervalste kamp-kitsch. Het huis is ook niet praktisch: in de badkamer wel een spiegel die breder is dan een tweepersoonsbed, maar geen plek om je tandenborstel neer te leggen. Dat soort dingen.
Marcel en ik hebben een grote slaapkamer, waar we alletwee een eigen werkplek hebben ingericht. Anthony slaapt in z'n eigen kamer en Margriet en Dorien slapen bij elkaar.
Op zich beginnen we al aardig te wennen. Het wachten is nu alleen nog op de telefoon- en internetaansluiting. Die gaat BAT voor ons regelen. Als dat voormekaar is, kan ik aan de slag. Het begint onderhand wel te kriebelen - ik heb nog veel meer in de kop wat ik nog van me af moet schrijven, maar voorlopig moet ik het hier even bij laten. De lamsboutjes zijn klaar, dus...
Ik zal straks kijken of ik er ook nog wat fotootjes bij kan zetten.
Tsjuuuus!!