Kokstad revisited

We hebben het weer overleefd! De heenweg naar Kokstad, Oud & Nieuw, dagje Margate en drie dagen bij Nigel & Clare Hoffman, en met name de terugweg naar Heidelberg. De oude Benz begon toen toch wel ernstig te stotteren bij het gas geven en op de Van Reenen’s Pas kwam-ie echt niet meer de bult op, maar met een hoop schietgebedjes hebben we het gehaald. Zij het met wat minder vermogen. Waarschijnlijk een vuiltje in de carburateur of zo. Maar we zijn weer thuis!

Zondagmorgen vroeg naar Kokstad afgezakt, dikke 600 km, deels door traditioneel Zulu-gebied (zie foto's). Halverwege telefoontje van Deon: of we de afslag Hilton al waren gepasseerd? Hij belde toevallig precies op het juiste moment, en zo hebben we nog even gezamenlijk een bakkie gedaan in dat dorpje bij Pietermaritzburg waar de Du Toits aan het vakantievieren waren.

Tegen het einde van de middag kwamen we aan bij Ni & Clare, waar we zo aan konden schuiven bij de braai (zie foto’s: Nigel braait, Clare staat aan de tafel.). Bij de Hoffmans ga je niet op bezoek, dat is een soort belevenis die je ondergaat. Nigel & Clare zijn Een Fenomeen. Ze hebben vier kinderen: Sipho (19), Hannah (16), Daniel (14) en Rebecca (11). Daarnaast de huishoudster Tina, en haar kleinzoon Wamke (8, geloof ik), die daar ook altijd rondloopt.
Dan heb je nog de vrienden en vriendinnen van de kinderen die er in de vakantieperiode min of meer permanent binnenvallen/rondhangen/blijven slapen. ’s Ochtends kruipen er uit allerlei hoeken en gaten tieners te voorschijn: Thuso, Terence, A.B. en Allison, om er maar een paar te noemen.
Ach, daar kan de complete familie Mons nog wel bij. Willen jullie blijven slapen? Oké, de meiden kunnen wel samen in het bovenste stapelbed, dan gaan Becks en Hannah samen in het onderste bed, Anthony in Sipho’s bed (sliep toch op het strand met oud&nieuw) en Marcel en Gineke op een slaapbank die even naar Sipho’s kamer wordt versjouwd.
Oh, en daar heb je ook nog Dondré, een graatmager 8-jarig aidspatiëntje uit the Home of Comfort, die er ook een dagje tussen wordt geschoven. Is-tie d'r ook es even uit. En de moeder van Joshua moet vandaag met de jeugd van de kerk uit. Dus komt er nog een blèrend oppaskindje-voor-één-dag bij. Geen probleem.
Euh, wie eten er vanavond allemaal mee? Vijftien, zestien man bij elkaar? Oké, iedereen maakt wat, zet maar op tafel, drinken erbij, wat hebben we nog aan restanten in de koelkast? Clare gooit niks weg qua eten, en verder ook niks: overal ligt zooi, kapotte keukenstoelen, het huis is één grote bende (Tina kan het van d’r leven nooit allemaal bijsloffen) maar alles mag en alles kan, er staat een pooltafel, een tennistafel, een stuk of zes computers en een zwembad. Margriet en Door vonden het één groot paradijs – en als je je op de zooi instelt, is het best te doen, mits je jezelf een beetje weet te redden.
En ondertussen draaien de doktoren Nigel en Clare gewoon hun diensten in het ziekenhuis. Clare draaide spoedeisende hulp in de nacht van oud&nieuw, viel alles mee, maar twee steekpartijen. En als Clare niet werkt ligt ze met alle kinderen schaterlachend te donderjagen in het zwembad. Wat een volk, die Hoffmans – zeldzame chaoten, maar enorm hartelijk, liefdevol, gastvrij en gezellig!!
(Quote van Clare: “Has anybody seen a piece of paper with some numbers on it? It’s rather important… Ah, well, never mind…”)

Op oudjaarsdag zijn we vanuit Kokstad een dagje naar Margate geweest, aan de kust. Daar viert de familie Moloi vakantie: Ivan en Theo (zie foto) en hun dochters Botle en Naledi, de vriendinnetjes van de meiden. Onze buurtjes uit Heidelberg vonden het geweldig dat we langs kwamen. Ze hadden nog wat verlate kerstcadeautjes, oa. een geweldig T-shirt voor Toon (zie foto). Het strand was mooi (beetje te harde wind voor Anthony, die werd gezandstraald) en de middag was heel gezellig.
Alleen voor Dorus liep het heel vervelend af: ze pakte bij het schelpenzoeken een hele venijnige kleine blauwe kwal op uit het water, een bluebottle-jellyfish. Eén van de tentakels zat vastgeslingerd om haar wijsvingertje en dat brandde als de hel. Onze Door heeft wel vreselijke pech, want toen we twee jaar geleden in St.Lucia aan het strand waren, had ze er ook al zo een aan haar been. Marcel had gelukkig de tegenwoordigheid van geest om een stuk van een aloë vera-plant af te breken en dat sap op haar vinger te wrijven. Dat hielp redelijk. De volgende dag was het al zo goed als over.

’s Avonds hebben de jongens in Kokstad vuurwerk afgeschoten dat ze in opdracht van Marcel hadden gekocht. Ze vonden het een heel stoer pakket, maar voor Nederlandse begrippen waren het meer een soort muggenscheten. Ze moesten maar eens naar Arnhem komen voor Oud&Nieuw!

Nieuwjaarsdag hebben we relaxed doorgebracht bij Nigel en Clare. Beetje zwemmen, beetje poolen… ’s Avonds hebben we de kleine Dondré teruggebracht naar het kindertehuis. Het is echter de bedoeling dat hij binnenkort terug gaat naar het township, waar hij bij zijn tante(s) gaat wonen. Die moeten dan wel drie keer naar het ziekenhuis komen om goed te leren hoe ze hem zijn ARV’s moeten toedienen (aidsmedicijnen), en hoe ze het beste kunnen omgaan met de sociale en emotionele aspecten van aids bij een jong kind. Aan Clare de taak om de familie te motiveren en dat leek gelukkig min of meer te lukken. Hopen maar dat het goed komt, want de kleine heeft een CD4-count (maat van afweercellen) van 10 en dat moet eigenlijk minimaal 400 zijn… Hopelijk wordt 2008 een Beter jaar voor Dondré.
De meiden waren ook mee naar het township. Kleine armoedige huisjes, veel (dronken) volk op straat – vooral Margriet was heel erg onder de indruk. Maar het is goed dat ze/we ook in aanraking komt/komen met die kant van de maatschappij.

Vanochtend zijn we via de toeristische Midmar Meander-route weer richting Heidelberg gegaan. Onderweg nog even gestopt bij een geitenkaasboer, en daar een paar heeeeerrrrlijke kaasjes geproefd. Ik zet nog even een paar foto’s op de blog, en dan gaat er een flesje Chardonnay open met een kaasje erbij. Op het nieuwe jaar!!