De kogel is door de kerk. Toen ik Anthony ophaalde bij de kleuterschool, vertelde hij zelf dat zijn zwarte moeder dood was. Bleek dat zijn beste vriendje op de kleuterschool aan hem had gevraagd ‘is jou swartmoeder dood?’ en hij had dat idee overgenomen.
Zo zie je maar weer. Je kunt nog zo proberen om dat soort dingen op het juiste moment te vertellen, als hij er zelf naar vraagt en er zelf aan toe is, maar je hebt niet alles in de hand.
Thuis hebben we wel rustig over zijn adoptie gepraat en voor zover ik het kan inschatten is dat goed gegaan. Met dank aan het uiterst praktische boek van Renee Wolfs! Zij gaat ervan uit dat het belangrijk is om het onderwerp adoptie altijd open en bespreekbaar te houden en eerlijk de waarheid te vertellen, maar daarbij wel rekening te houden met de leeftijdsfase.
We zullen zien hoe Anthony alle informatie verwerkt. Hij is er in elk geval behoorlijk mee bezig.
Verder ga ik mezelf nu even onder druk zetten door publiekelijk kenbaar te maken dat de buurvrouw van nummer 3 & ik serieus zijn begonnen met hardlopen. Ik heb een absoluut beginners-loopschema gedownload van de Koninklijke Nederlandse Schutters Associatie. Ik associeer dat nog niet zo met hardlopen, maar het is een prima schema – zij het dat het is geënt op vlakke Hollandse polderpaden en wij hier in de wijk moerse bulte op- en afploeteren. Een bakkie vol zwarte bouwvakkers kon daar best om lachen. Maar het eerste rondje ging goed en dat gaan we nu dus drie keer in de week doen. Kunnen we over negen weken vast heel goed schieten. Dus.
Van het werkvergunningenfront verder nog geen officeel nieuws, alleen dat de wettelijke deadline van 30 dagen waarbinnen het ministerie van Home Affairs (nog een moerse bult) de aanvraag van begin juni verwerkt moet hebben nu dus al lang en breed is verstreken. We zouden ze kunnen aanklagen, ware het niet dat onze eigen visa inmiddels al wel voor de derde keer zijn verlopen en we bijgevolg dus illegaal vreemdeling zijn.
Volgens de BAT kan het Nu Echt Niet Lang Meer Duren. Maar dat hoorden we in december ook al. Nog even en we kunnen vieren dat we een jaar lang wachten!
Heerlijk, zo’n land.
1 opmerking:
Wat fijn dat jij dan Anthony's moeder bent om hem over zijn moeder te vertellen. En Marcel z'n pa is.
Oh, ik zie je al helemaal rennen over die bulten. Vond je het tijd om die geluks-bbq-braaitjes eraf te hollen?
Voor je het weet loop je een marathon (ik ken van die mensen).
All the best,
Inge
Een reactie posten