Door of Hope (Glevinsta)

Vandaag hebben we Antony’s kindertehuis weer bezocht!! Het was geweldig om dit keer rustig de tijd te hebben om alles te bekijken. De eerste keer dat we er waren, was op de laatste dag van de reis toen we Anthony hebben opgehaald. We waren in feite onderweg naar het vliegveld en dan gaat alles zó in een waas aan je voorbij, dat je lang niet alles goed meekrijgt. Ik wist niet eens meer hoe het gebouw er van buiten uitzag. Ik had er de vorige keer ook geen foto’s van genomen en dat heb ik nu mooi in kunnen halen.

Het was heel gezellig en ontspannen, we hebben heerlijk zitten tutten met de baby’s en konden ook nog even bijpraten met Kate Allen, de manager van het tehuis. Zij heeft destijds ook heel veel op Anthony gepast en hem bijvoorbeeld op zondagen mee naar huis genomen.

We hadden Anthony vanochtend al voorbereid door de DVD van de eerste reis te bekijken, en hem verteld dat we nu weer zijn kindertehuis gingen bezoeken. Een poosje later zei hij: “Ik wil hier blijven…” Hij was even bang dat we hem gingen terugbrengen! Gelukkig kon ik ‘m snel uitleggen dat we alleen maar op bezoek gingen, en dat-ie toch echt weer met ons mee terug zou gaan. Nou, toen kreeg ik toch een strakke dikke knuffel! Dat was echt even een speciaal momentje.

Anthony heeft ook lekker gespeeld in Door of Hope, ging allemaal heel ontspannen. Ze hebben daar nu dertig kinderen, ongeveer de helft baby’s (op de bovenverdieping) en bendeden de kinderen tot een jaar of drie. Een groot deel van de kinderen zit al in het adoptietraject. Allemaal schéétjes om te zien…
Het tehuis ziet er ook goed uit, ligt niet zoals het tehuis in Berea midden in het centrum, maar in Glenvista, een rustige (buiten)wijk in Johannesburg-Zuid. Door of Hope kan nog vrijwilligers gebruiken, dus wie interesse heeft: http://www.holeinthewall.org.za/

Eenmaal thuis zei Anthony dat-ie ook nog wel een babytje wil… Nou, wie weet. We hebben gezegd dat we eventueel beschikbaar zijn als noodopvangadres, dus als er nog eens een spoedgevalletje binnen komt waar tijdelijk even geen plek voor is, dan mogen ze ons bellen.(Denk niet dat het gauw gebeurt, maar goed.)

Een uurtje later kreeg Anthony wel een ongekend heftige huilbui. Het begon ermee dat hij z’n slippers niet kon vinden toen hij mee wilde met Margriet, maar vervolgens raakte hij zo hevig overstuur dat het mij niet zou verbazen als er meer achter zat. Beetje emotionele ontlading, of rouwverwerking misschien. Ik weet het niet zeker, maar het zou best kunnen.

Al met al was het een heel goede middag. We voelen ons heel bevoorrecht dat we op zo’n manier nog eens rustig terug konden gaan naar het tehuis waar Anthony zijn eerste vier maanden heeft doorgebracht. We weten inmiddels ook waar Toon is opgedragen: in de baptistenkerk in Alberton (Johannesburg-Zuid), waar Kate en David kerken en waar ze hem ook geregeld mee naar toe hebben genomen. We hebben afgesproken dat wij daar tzt ook een keer gaan kerken en dan na de kerk koffiedrinken bij David en Kate. Dan hebben we weer een mooi stukje van Toon z’n geschiedenis gezien.